Κυριακή...

Αγαπώ πολύ τις Κυριακές...
Τις μεγάλες Κυριακές, που παλεύω να κάνω απέραντες...
Τις «χαμένες» Κυριακές, αυτές τις τόσο γεμάτες από την ηδονή της βραδύτητας...
Τις Κυριακές που όλα βρίσκουν την σωστή τους διάσταση...
Τις Κυριακές που αποπνέουν αυτήν την τόσο γλυκεια, την τοσο ηδονική οκνηρία...
Τις Κυριακές που ξεπερνάς την μάνητα σου για την απερισκεψία της Πανδώρας, αυτής που εξανεμισε όλα τα αγαθα, αλλά χαλαλι της, αφου κρατησε την ελπίδα. Την ελπίδα για Κυριακές...

«κοιτάζω στο καθρεφτάκι, πάντα το ίδιο αυτοκίνητο, που δεν μπορεί να με προσπεράσει εξαιτίας της αντίθετης κυκλοφορίας. Πλάι στον οδηγό κάθεται μια γυναίκα. Γιατί δεν της διηγείται κάτι αστείο; Γιατί δεν ακουμπάει την παλάμη του στο γόνατό της; Απεναντίας, αναθεματίζει τον αυτοκινητιστή μπροστά του που δεν τρέχει γρήγορα, και η γυναίκα δε σκέφτεται κι εκείνη να αγγίξει τον οδηγό με το χέρι, σοφάρει νοερά μαζί του και με αναθεματίζει κι αυτή»

Κυριακές που δεν βιάζεσαι, που δεν τρέχεις, που σπαταλάς, που προσφέρεις την ύψιστη πολυτέλεια στον εαυτό σου και στους άλλους, την πολυτέλεια του χρόνου.

Του χρόνου να κοιταχτείς αργά, να κοιτάξεις τον άλλον αργά, να κόψεις κομματάκι κομματάκι κάθε χιλιοστό απο κάθε προσωπο, να φτιάξεις μικρές φορμες, να αναδιαταξεις τα πάντα.

Κυριακές που κάνεις στην μπάντα το ψεύτικο, το άμορφο, το ασύλληπτο, αυτό που τελικά είναι μη απομνημονευσιμο.

Κυριακές που αράζεις, που λουφάζεις, που χάνεσαι σε αγκαλιές, σε αγγίγματα, σε βλέμματα, σε καναπέδες, σε κρεβάτια, σε γραφεία, σε βιβλία, σε μουσικές...

Κυριακές, που αρνείσαι να κάνεις οτιδήποτε από τα ψεύτικα «πρέπει», κοινωνικά, επαγγελματικά, αυτά τα «θέλω του μέσου όρου», αυτά «θέλω της μέσης ευτυχίας»...

Κυριακές που ρουφάς αργά και ηδονικά τα δικά σου αποκλειστικά ΘΕΛΩ, αυτά που σου ανήκουν, αυτά που είσαι ΕΣΥ...

Κυριακές που το κουκούλι του σπιτιού σου, το νοιώθεις μεταξενιο, προστατευτικό, να σε αγκαλιαζει, να σε χαυνωνει στο υπέροχο τίποτα. Αυτο το τίποτα, που είναι ΟΛΑ.

Κάθομαι στο γραφείο μου, για να γράψω. Να γράψω στο ιδιωτικό και στο ...δημόσιο ημερολόγιο μου.
Κάθομαι σε ένα γραφείο υπερπαραγωγή, ένα γραφείο δώρο της γιαγιάς μου, όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Ένα γραφείο Chippendale, που εκείνη πίστευε (μπορεί ...τότε να το πίστευα και εγώ) ότι ταίριαζε με τα τότε όνειρα μου, κομμάτι από το σκηνικό, όσων με περίμεναν. Ένα γραφείο πολύ στυλιζαρισμένο, μάλλον άβολο που δεν συνυπολόγιζε τις Κυριακές.

Ένα γραφείο που δεν με ακολούθησε στις περιπλανήσεις μου, αλλά βρέθηκε να με περιμένει στην επιστροφή μου.

Κάτω από το τζάμι του, κάποια μικρά χαρτάκια, μικρά ιδιόχειρα μηνυματάκια, μικρά σημειωματακια. Παράταιρα με το στυλ του. Ελάχιστες λέξεις, απέραντες, γλυκές, τρυφερές, στιγμές. Οι μνήμες. Όλη μου η ζωή.

Και ένα ακόμη....
Κομμενη σελίδα μιας Κυριακής, από το ημερολόγιο της εποχής που ήμουν μαθήτρια. Ένα χαρτάκι που βρισκόταν χρόνια προστατευμένο στο πορτοφόλι μου και βρήκε και αυτό την θέση του κάτω από το τζάμι του γραφείου. Απόκομμα μιας ...Κυριακής, και πάνω του ένας στίχος.
Πάει κι αυτή η Κυριακή, κι ας καρτερούμε μια άλλη, ήτανε τόσο δα μικρή, όσο και κάθε Κυριακή, που πριν την ζήσουμε ...περνάει.