Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Φόρεσε τις γόβες σου Κατερίνα...

Λατρεύω τα παλιά αντικείμενα.
Όχι απαραίτητα αυτά που έχουν μεγάλη συλλεκτική αξία και κατ’ επέκταση πολύ μεγάλη τιμή, τα σπάνια, τα απόλυτα καλοδιατηρημένα, ή αυτά που έχουν πίσω τους επώνυμες ιδιοκτησίες.
Αγαπάω τα παλιά πράγματα, που μέσα τους κουβαλάνε την ψυχή, την προσωπική ιστορία, την χαρά, τον πόνο, το πάθος, την λαχτάρα, την αγάπη, την συναισθηματική αξία που είχαν για τους προκατόχους τους.
Το μεγάλο μου χάζι, οι αγαπημένοι μου πωλητές είναι οι παλαιοπώλες. Αλλά οι παλαιοπώλες...όχι οι έμποροι «αντικέρ». Οι αυθεντικοί, αυτοί που θα σου πουλήσουν το "παραμύθι" μαζί με το αντικείμενο.

Αυτές τις μέρες, ψάχνοντας για ένα συγκεκριμένο δώρο, άρχισα πάλι το ξεψαχνισμα στα αγαπημένα μου μαγαζιά. Μεσα στην γυρα μου, ειτε αναμεσα σε καλοδιατηρημένα και «σπάνια», ή σε αυτά που δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να αγοράσω, πήγα και στην Κουρδισα μου. Το μαγαζί στο σπίτι της. Οδός Ευτυχίας. Ταμειακή δεν έχει, και παζάρια δεν κάνει. Οι μυθοι και τα παραμυθια δεν διαπραγματεύονται. Δεν έχουν καν τιμή, μόνο αξία.

Ήπιαμε το απαραίτητο τσάι, κουβεντιάσαμε ώρα πολύ και για πολλά, της εξιστόρησα τι θελω, για ποιο λόγο το θέλω, για ποιον το θέλω. Μου πρότεινε, τα ερωτεύτηκα ...όλα, αγόρασα το δώρο μου, της είπα να μου κρατήσει για λίγο καιρό κάποια από αυτά που λάτρεψα και μετά μου είπε... «περίμενε».
Σηκώθηκε αργά από την πολυθρόνα της, τελετουργικά από τα χρόνια και τα κιλά, και χάθηκε στα ενδότερα. Έμεινα να χαζεύω στο «μαγαζί- σαλόνι», αυτό το τόσο γεμάτο πορσελάνες, έπιπλα, λάμπες, ασημικά, βιβλία, κοσμήματα και τόσο ιδιαίτερα ρούχα.

Γύρισε κρατώντας ένα κουτί παπουτσιών στο χέρι, και με πέτυχε μπροστά στον τεράστιο και βαρυφορτωμένο καθρέφτη, να δοκιμάζω το μωβ βελούδινο πανωφόρι με τα ζωγραφισμένα στο χέρι, λουλούδια. Χαμογέλασε, κούνησε το κεφάλι της απορριπτικά και άνοιξε το δικό της κουτί. Και μέσα εκεί είχε ένα ζευγάρι γυναικεία, αφόρετα παπούτσια. Γόβες μαύρες, κοινές, παλαιομοδίτικες, όχι ...μεγάλου παρισινού οίκου, όχι πολύ ψηλό τακούνι, με γραμμένους και ζωγραφισμένους τους πάτους και την σόλα τους.

Τα παπούτσια... Τα παπούτσια που δεν φόρεσε ποτέ η Ζιγιάν. Η Κούρδισα Ζιγιάν, που σε μια Τούρκικη φυλακή πριν 25 χρόνια, της έκοψαν και τα δύο πόδια με πριόνι, μπροστά στα μάτια του συντρόφου της για να πιεστεί αυτός, να ...ομολογήσει.
Ο σύντροφος της, μέλος αργότερα του εξόριστου Κουρδικού Κοινοβουλίου, όταν κάποια στιγμή πέρασε από την Ελλάδα -τον τόπο ονείρου της Ζιγιάν-, όταν ...φιλοξενήθηκε παράνομα για 3 μέρες, πριν φύγει αγόρασε στην Ζιγιάν αυτό το ζευγάρι γόβες. Από την Ελλάδα. Από εκεί που η Ζιγιάν ονειρευόταν να έρθει. Κι ίσως ίσως να περπατησει φορώντας και τις μαύρες λουστρινένιες γόβες.

Κάποτε ήρθαν μαζί στην Ελλάδα. Η Ζιγιάν «φιλοξενηθηκε» στο Λαυριο και κουβαλούσε πάντα μαζί με τα ξύλινα φορετά πόδια της και αυτές τις αφόρετες ελληνικές γόβες. Η Ζιγιάν πέθανε χωρίς ποτέ να της φορέσει. Χθες …μου τις χάρισε η Κούρδισα εμπόρισσα μου. Σήμερα μου ανήκουν.

Αν η Ζιγιάν ζωνόταν την δυναμίτιδα και έπαιρνε στο λαιμό της αθώους, ενόχους, «αποστασιοποιημένους» ή «αδιάφορους», είμαι η τελευταία Valamonte* που θα την «καταδίκαζα». Μπορεί και να το έκανε. Δεν ξέρω και δε θα μάθω ποτέ.
Εγώ κρατάω μόνο τις ζωγραφιές της μέσα στον πάτο από τα αφόρετα παπούτσια, κρατάω τα ακατανοητα για μενα, σε γλώωσα άγνωστη, γραψίματα του συντρόφου της στις σόλες, κρατάω τον πόνο, τον έρωτα, τον ηρωισμό, την απελπισία, την θυσία και την οργή. Κρατάω την εικόνα του, να κοιτάζει την βιτρινα, πριν πάρει τις λουστρινένιες γόβες...
Κρατώ αυτά που θέλω και πρέπει να κρατήσω. Ψέματα ή αλήθεια. Κρατάω τις ζωγραφισμένες γόβες της Ζιγιάν... αφόρετες στα φορετά της ποδιά.

* Στην τελευταία ανάρτηση μου, έγραψα χθες με περισσή ...ελαφράδα, ένα σχόλιο- απάντηση στον Valamonte. «Καταδικάζω την τρομοκρατία, από όπου κι αν αυτή προέρχεται».
Και ...λίγο αργότερα, το ίδιο βράδυ, ανοίγοντας την ντουλάπα μου, το κουτί με τις αφόρετες γόβες της Ζιγιάν έτσι αποτομα, έτσι παραταιρα, ξεπροβαλε αναμεσα στα δικά μου παπουτσια, και... μου είπε: Ποια είσαι εσύ μωρέ που ...καταδικάζεις; Από ποιον άμβωνα καταδικάζεις; Από ποια ασφάλεια χωμένη, κρεμασμένη σε ποια κεκτημένα ... «καταδικάζεις»; Φόρεσε τις γόβες σου Κατερίνα... Καλά να περάσεις...
Και κατέβασα τα μάτια...
Valamonte, έκανα λάθος. Λάθος που έχω κάνει κι άλλες φορές... όταν αβίαστα, αβασάνιστα, ...αβαδιστα, «καταδικάζω». Το μόνο που δικαιούμαι να «καταδικάζω» είναι τις αιτίες (και μέσα σε αυτές είναι και η δική μας μακαριότητα, για ότι συμβαίνει έξω από την πόρτα του φιλήσυχου σπιτιού μας) που οδηγούν τους απελπισμένους να ζωστούν τα εκρηκτικά.Αυτούς που η ζωή τους πια, δεν έχει καμιά άλλη άξια πέρα από την τιμή της εκδίκησης.

Ναι ...πιθανότατα το χτύπημα δεν είναι ...αποτελεσματικό και εστιασμένο στους θύτες, στους άμεσους θύτες, αλλά στους απλοϊκούς σαν του λόγου μου, στους αδιάφορους, στους αποστασιοποιημένους, στους... από άμβωνος «καταδικάζοντες».
Ναι, μπούμερανγκ είναι η τρομοκρατία, μπούμερανγκ για τους ίδιους, της γης τους κολασμένους. Ναι, παίζονται πολλά πολιτικά, γεωπολιτικά και πολιτικάντικα παιχνίδια, και την χορδή του τόξου την κρατάνε άλλοι, που εξυπηρετούν άλλου είδους συμφέροντα και ισορροπίες. Αλλά αυτά τα ...πονεμένα και ταυτόχρονα δηλητηριασμένα βέλη, προσωπικά δεν δικαιούμαι να τα ...καταδικάσω.

Η σωστή λέξη είναι ...κατανοώ. Η σωστή λέξη είναι ειλικρινά λυπάμαι. Γιατί εγώ, είμαι στην αντίπερα όχθη, στους «έχοντες» κεκτημένα ...ακόμα ακόμα και ελπίδα για αυτήν την ζωή. Και οφείλω να κατανοήσω όσους η μόνη τους ελπίδα, είναι ...η άλλη ζωή. Όχι να τους δικαιολογήσω... αλλά να κατανοήσω. «Μακάρι οι Θεοί να ήταν μεσίτες», έλεγε μια Παλαιστίνια, παλιά φίλη των φοιτητικών μου χρόνων. Αλλά δεν είναι...


Στην ...Ζιγιάν, το πιο αγαπημένο μου τραγούδι.

33 σχόλια:

katerina είπε...

Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζι
στη μέση το φαρμάκι μας γλυκό σαν πετιμέζι
και μέσα του σαν ζάχαρη να λιώνει αυτό τ' αστέρι
αυτό που πρώτη η αγάπη μας μας έβαλε στο χέρι

Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω
μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω
και μία δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη
θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ' την πρώτη

Κι αν μένει ακόμα νόημα και μισοερειπωμένο
μεσ' στα ερείπια αυτά μαζί σου εγώ θα μένω
μέχρι να 'ρθει η άνοιξη και να μας ξεκουνήσει
και μέσ' από το θάνατο ζωή να μας χαρίσει

Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω
μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω
και μία δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη
θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ' την πρώτη

elf είπε...

Κατερίνα, κάθε φορά που σε διαβάζω, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να βρω κάτι να γράψω για να ξέρεις ότι πάντα περνάω από 'δω - κάθε φορά απλά τα έχεις πει όλα. Δεν το λέω από ευγένεια, ούτε σαν κοπλιμέντο. Ειλικρινά, τα κείμενά σου είναι πλήρη και αυτόνομα. Εντελώς.

Γι αυτό συνήθως χαμογελάω και σε χαιρετάω νοερά.
(Σήμερα, ειδικά, νιώθω κι ένα σφίξιμο στο στομάχι, πιο πολύ σαν πόνο).

Καλή χρονιά, Κατερίνα! Εγώ τις ζυγές τις εμπιστεύομαι περισσότερο. Μακάρι να είναι και το 2010 πιο μαλακό και στρογγυλεμένο! Για όλους τους.

monahikoslikos είπε...

Έχεις δίκιο Κατερίνα... κατανοώ είναι το ρήμα και όχι καταδικάζω.
Τα είπες όλα και τα είπες όπως εσύ ξέρεις με πληρότητα και σαφήνεια, ζωγραφίζοντας με λέξεις έναν σπάνιο πίνακα.

grsail είπε...

... όχι μόνο συγκινητικό αλλά ... εξαιρετικό ! θα πρέπει να καταδικάζουμε όλο και λιγότερα όλο και λιγότερο !

k1 είπε...

Εξαιρετικό κείμενο. Αν και με τραγικές ιστορίες από δεύτερο χέρι είμαι συνήθως επιφυλακτική, έχεις απόλυτο δίκιο στην ανάλυση. Η οποία ισχύει ανεξαρτήτως ιστορίας. Μόνο να καταδικάζουμε έχουμε μάθει, κι από ουσία τίποτα.

Θανασης Ξ. είπε...

Καλησπέρα Κατερίνα..

Παγίδα ήταν η όμορφη φωτογραφία, η 'αθώα' αρχή της ανάρτησης, πέσαμε μέσα τόσο 'όμορφα', τόσο 'ανυποψίαστοι'..

Αναμφίβολα, κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωί, να ζωστεί με εκρηκτικά και να πάει να πεθάνει, ούτε πάει να πιλοτάρει ένα αεροπλάνο πάνω στους πύργους, έτσι άνευ λόγου.
Αναμφίβολα επίσης, απ' την ασφάλεια της ζωούλας μας, μέσα από τα ψιλά πια γράμματα της εφημερίδας, μέσα απ' τον ίδιο τον όρο 'τρομοκρατία', δύσκολα να 'κατανοήσουμε', πιό εύκολα 'καταδικάζουμε', σίγουρο κι αυτό..
Προσωπικά, δεν θεωρώ 'τρομοκράτη' τον Παναγούλη, ήρωα τον θεωρώ. Ξέρουμε όλοι, ή τουλάχιστον υποπτευόμαστε, πόσα πριονισμένα πόδια κρύβονταν πίσω απ' τους Παλαιστίνιους αεροπειρατές του 70. Το μόνο που μ' ενοχλεί -στις μέρες μας- η άλλη υποψία, μιας 'βιομηχανίας ηρώων', 'μαρτύρων' -που κι αυτή πίσω της την απελπισία κρύβει- που όμως ίσως και να εξυπηρετεί και κάποιους στείρους 'ισμούς'..

Ανώνυμος είπε...

ευχομαι ατομα οπως εσυ με ευγενεια κα ευπλασια πνευματος και με μεγαλα ποσα μορφωσης , να πολλαπλασιαστουν καλη σου μερα

wilma είπε...

Μόνο σε σένα θα μπορούσαν να χαρίσουν ένα τόσο πολύτιμο δώρο. κατερίνα μου είσαι ένα εξαιρετικό γενναιόδωρο πλάσμα.

Swell είπε...

Δυστυχώς για τους Γιάννηδες Αγιάννηδες της γης, έχουμε συνηθίσει να καταδικάζουμε το ίδιο εύκολα, όπως αναπνέουμε.

irlandos είπε...

Σήμερα μπαίνω για πρώτη φορά, εδώ και πολύ καιρό, στη σελίδα των σχολίων σου. Ήθελα να σού γράψω ότι διαβάζω τα posts σου, αλλά δεν μπορώ να τα σχολιάσω διότι ακριβώς είναι τόσο περιεκτικά και πλήρη.

Και είδα το σχόλιο της Ελφούλας και ετοιμάστηκα να βγω απ'τη σελίδα των σχολίων και να φύγω χωρίς λέξη.

Αλλά όχι αυτήν τη φορά. Δεν με αφήνει να φύγω αυτό το σφίξιμο στο στομάχι (α ρε elf, στο μυαλό μου είσαι?)

Τι ιστορία!

Καλή Χρονιά Κατερίνα,
ό,τι κι αν σημαίνει τελικά αυτό,
Ειλικρινά καλή χρονιά,

Φιλικά,
Ιρλανδός

Yannis Zabetakis είπε...

αβίαστα, αβασάνιστα, ...αβαδιστα

μμμ...

με βάζεις σε σκέψεις σκορπικές!!!

http://environmentfood.blogspot.com/2010/01/blog-post_08.html

Αννη είπε...

Ενα μεγάλο ευχαριστώ Κατερίνα μου για το υπέροχο κείμενό σου! Οι στοχασμοί σου είναι πάντα γεμάτοι από την ευγένεια και τη γεναιοδωρία της ψυχής σου.
Εύχομαι αυτός ο χρόνος να μας κάνει να στοχαζόμαστε περισσότερο και να καταδικάζουμε λιγότερο!
Καλή χρονιά!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Γλυκειά μου Κατερίνα η τρυφεράδα σου
και η προσέγγιση σου σε ένα τόσο
τραγικό θέμα, μόνο δάκρυα μου έφερε.
Αν η κατανόηση ήταν πιο ψηλά από την καταδίκη θα ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Αλλά οι κοινές γόβες τα εμποδίζουν.

katerina είπε...

Ελφουλα μου μεγάλη τιμή για μένα τα λόγια σου. Εσυ είσαι η συγγραφέας.

Για το 2010, δεν ξέρω αν θα ειναι ...στρογγυλέμενο. Αντιθετα εγώ το βλέπω σαν τέλος μιας εποχής. Μιας καλής εποχής ...κι ας γκρινιάζαμε.
Έχω την αισθηση ότι ζησαμε πολύ την ευτυχία μας στο μικροκοσμο μας, όλα αυτά τα γλυκά, τα όμορφα, τα ζεστά, τα ...ανθρώπινα. Οι άνθρωποι μας, η οικογενεια μας, η δουλειά μας, τα διαβασματα μας, οι ερωτές μας, η ζωή μας. Που όμως μας έκλεισαν πολύ στο εγώ μας. Και ξαφνικά όλα αυτά τα «εγώ» δεν μπορουν να γινουν «εμεις».

Θεωρησαμε πολλά σαν κεκτημένα και δεδομένα. Αλλά ...έχω την αισθηση ότι τα χρονια που έρχονται θα αποδείξουν ότι δεν ήταν. Και δεν μιλάω για τα οικονομικά δεδομένα. Αυτά θα περάσουν. Η Ελλαδα, περνάει μια δημοσιονομική κριση κάθε 10 χρόνια περίπου. Μιλάω για τις κοινωνικές αλλάγές. Αλλάζουν οι εποχές. Κια ειλικρινά δνε ξέρω, αν μπορουμε να δουμε τον δρόμο με τα όνειρα πριν ...την συγκρουση ή μετά.

Πολλά φιλιά και να μου χτυπάς την πόρτα.

katerina είπε...

Φίλε μου, Λυκε μου, αντιθετα, εγώ νομίζω ότι δεν ειπα τίποτα. Ή αν κάτι είπα, είναι το δεν ξέρω. ΔΕΝ ΞΕΡΩ.

Εισαι παλιος φίλος και τόσο τρυφερός γειτονας, και ξέρεις ‘οτι έχω πει πολλές φορές ...το ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Και έδώ και λίγο καιρό, το νοιωθω πια τόσο έντονα.
Θυμάσαι ένα τραγουδι που λέει «δεν εχω ήχο». Ακριβώς αυτό νοιώθω.

Δεν ειχα ποτε και τις μεγάλες βεβαιότητες, ή και όποιες είχα, μα αργά μα γρηγορα, ηδονιζόμουν να τις γκρεμίζω. Αλλά τον τελευταίο καιρό, το αισθημα ότι είμαι σε ένα πελαγο που ...όλο νομίζω ότι βλέπω κάποια ακτή, όλο κολυμπάω προς τα εκει, και ...να λίγο πριν φτάσω...καταλαβαινω ότι ήταν οφθαλμαπάτη, με κατακλύζει.

Κάποτε οι άνθρωποι με ...Αρχές, Θέσεις και Εμμονές, ήταν πολύ της μόδας. Τωρα πια, δεν τους αντέχω. Ή γελάω μαζί τους ή απλά τους αγνοώ. Κατοικώ σε ένα συννεφο....που λεει «δεν ξέρω, προσπαθώ να καταλάβω, προσπαθώ να κατανοήσω» Συχνά δνε τα καταφερνω. Πέφτω απο το συννεφο. Και το μόνο αλεξιπτωτο που διαθέτω είναι αυτό το...όχι πια της μόδας- αλλά τόσο γλυκο. Το «συν-πονώ»

katerina είπε...

Γειά σου grsail. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Τι δυσκολο, τι ζόρικο...το να κατανοήσεις. Τι ευκολο, τι γλυστερό το μονοπάτι του ξέρω, γνωρίζω, καταδικάζω. Κια όπως κάθε κατηφόρα...ηδονικό.
Ξέρεις πολύ συχνά γραφω έν αποστ, και καταθέτω την άποψη μου. Και ...πριν ακόμα την ποστάρω, δεν ειμαι καθόλου σιγουρη... Καμμιά φορά, όχι πάντα την υπερασπιζομαι ...γιατί την είπα. Αν οι αβεβαιοτητες μου ήτνα δεκάρες...θα ήμουν ζάμπλουτη.

katerina είπε...

K1 καλώς την. Ναι και εγώ δεν ξέρω ποσες ...ανακριβιες κρυβει η ιστορία. Αλλά και ποτε η αλήθεα ήταν ακριβής και αντικειμενική;;;

Ο καθένας μας την δική του αλήθεια έχει και το σημαντικώτερο τον δικό του τρόπο να την αντικρυζει.
Και πάλι καλώς ήρθες απο το τσαντηρι μου.

katerina είπε...

Θαναση μου, η φωτογραφία είναι ...κάτι λιαζομενων γαμπών που έχουν άποψη και για τις ...κομενες γάμπες. Τόσο θρασος....

Μεγάλο θέμα έξυσες Θανάση. Αλήθεια τι λέζα θα φάει όποιος βγεί σήμερα να πει ότι ο Παναγουλης ήταν τρομοκράτης!!!
Κι όμως, όταν ξαναδιαβασα μετά τον θάνατο της Φαλτσι το «ένας ανδρας», αναφερει ρητά, ότι αν πετυχαινε η αποπειρα θα σκοτωνονταν και ένα κάρο φανταροι, συνοδοι ή παρατρεχάμενοι. Πως να πεις από την άλλη «δικαιολογώ» τον Παναγουλη; Αρα δικαιολογείς και κάθε λαικό δικαστηριο. Μα ο Παναγουλης ήταν «ένας άνδρας», δεν πήγε να χτυπήσει άμαχο πληθυσμό. Πήγε να χτυπήσει τον δικτατορα. Μα κι ο Κουφοντίνας, τον Μπάμπάλη και τον Μαλιο σκοτωσανε; Νομιμοποιούνταν να το κάνουν;
Νόμοι, προφήτες, αποψεις, θέσεις, τσιτάτα.
Εντρομη στεκομαι απέναντι σε όλα αυτά, χαμηλών την φωνή, μαζευω τα χερια, και τα ποδια, ένα κουβάρι γινομαι, και παλευω να κατανοήσω.

katerina είπε...

Valamonte, να είσαι καλά.

Ποσταρησα την απαντηση μου, στο σχόλιο σου στην προηγουμενη αναρτηση μου... και ακόμα και την ώρα που πάταγα το «δημοσιευση», αυτό το αυταρεσκο χαμόγελο του ξερόλα, ειχε παγώσει.

Είπα και μια "ανακριβεια", στη σημερινή μου αναρτηση. Αφου ποσταρησα την απαντηση μου...εγώ πήγα και έβγαλα τα παπουτσια της Ζιγιάν απο την ντουλάπα μου. Με αυτό το παγωμένο χαμόγελο, που πάλευε απο προχθές, να ξορκίσει εικόνες, εικόνες που δεν εχω δεί κι όμως ξέρω πια.

Πριόνι, τραπέζι, αιμα, τρομος, απελπισια, έρωτας, δακρυα, μια αγκαλιά, μια βαρκα στο πέλαγο του Αιγαιου, μια σκηνη στο Λαυριο, μια βιτρινα στην Αθηνα του 80, ζωγραφιές, ξυλινα κακοτεχνα ποδια.
Πόνο, ποτάμια πονου, απελπισια, τιμή, εκδικηση... Τι να σημαινουν άραγε αυτές οι λέξεις για τον καθένα μας. Εδω, αλλου, παρα περα, στο διπλανό σπιτι, στο διπλανό κάθισμα του μετρό, στην πλατείας Θεάτρου στο Κέντρο της Αθήνας; Σημαινουν απολυτα διαφορετικά πραγματα. Σημαινουν τελειως διαφορτικές...εικόνες. Σημαινουν τελειως διαφορετικές αλήθειες..

katerina είπε...

Γλυκεια Wilma μου, μια άλλη αναρτηση(ίσως και δύο), ειναι η ιστορία της εμπορισας μου. Και κάποια στιγμή, αυτήν την ιστορία, έστω και ...λιγο παραφθαρμένη, ή τουλάχιστον χωρίς αναλυτικές λεπτομέρειες που παραπέμπουν σε ...ονόματα και εποχές, θα την γραψω.

Πάντως μου την συστησε πριν 5 περίπου χρόνια, ένας φίλος, που μου είχε πει για αυτήν: «όταν πρωτοταξιδεψα μαζί της ...σε κάποια βουνά, όταν με κοιταζε...πάγωνα. Τωρα ξέρω ότι υπάρχουν και μάτια που σκοτώνουν, που κατεβάζεις το προσωπο σου, γιατί το βλέμμα τους μπορεί να σε σκοτώσει».

katerina είπε...

Swell, σημερα ζουμε σε μια κοινωνία super market …αρχών και θέσεων. Όλοι έχουν άποψη, όλοι ειναι κατηγορηματικοί, όλοι παιανίζουν βεβαιοτητες, και βέβαια με την ίδια ...βεβαιοτητα που τις διαλαλούν, με την ίδια τις καταπατούν.

Αλλά ο κόσμος, η ζωή, η ζωή μας είναι τόσο συνθετες, τόσες οι παραμετροι σε σχέση με τις σταθερές της εξισωσης του κόσμου μας.

Τι είναι η Χαμας για μένα την Δυτική, τι είναι για τον κλεισμένο στην φυλακή της Γαζας, τι είναι για τον μαχητή, που ...δεν ξέρει, τι είναι για τον «μαχητή» που ξέρει;

Ποιος έχει, θέση, αρχή και άποψη... να μου λυσει και την δική μου απορία ρε παιδιά;

katerina είπε...

Καλώς τον Ιρλανδό μου, όντως χρονια και ζαμάνια. Θα ερχόμουν να σου καταθέσω τα παραπονά μου. Δεν φτανει που εσε΄ςι οι Ιρλανδοί, δειξατε τον δρόμο στους κοινοτικούς και τωρα παλευουν να κάνουν και εμάς καλά παιδιά, μας εγκαταλειπετε και χωρίς μια κουβέντα ...παρηγορίας. Πες βρε Ιρλανδέ, τι κάνεις ρε Κατερίνα, βάλε καφέ.

Ιρλανδέ, πόσες αναγνωσεις για τον καθενα μας, έχει μια ιστορία; Εχω αναρωτηθεί πολλές φορές. Για μένα χιλιαδες. Κια αγαπώ τοςυ ανθρώπους που και για αυτους έχουν χιλιάδες αναγνωσεις. Αντιθετα δεν αντεχω πια, όσους κάνουν μόνο μια σκληρή όσο και ανοητη και απλοική αναγνωση. «Τρομοκρατία». Καμμιά φορά, εντασσόμαι και εγώ σε αυτους που μισώ. Και τότε με μισώ ακόμα περισσότερο.

katerina είπε...

Γεια σου Γιάννη, και απο εδώ ευχές για τα πολλά και πολύ καλά χρόνια.
Διαβαζα για τα λαγουμια που σκαβουν οι εγκλωβισμενοι στην Γαζα, για να μεταφερθούν κάποια τροφιμα. Νερό... Αλήθεια τι σημαινει η λέξη για τον καθένα μας;
Πολλά φιλια ...σκορπιε μου.

katerina είπε...

Αχ, Αννη μου, μεγάλη «βαρβαρότητα» για την προσωπική ευμαρεια του καθενός μας, το να σκέπτεται. Μακαριοι οι πτωχοι τω πνευματι... όσοι δνε σκέφτοναται, όσοι ...ξερουν, όσοι είναι σιγουροι για όλα, επιβιώνουν πολύ καλά. Ναι, δεν ζουν, αλλά σάμπως ξέρουν και τι θα πει ΖΩΗ; Στο μικροκοσμο τους, στο κλουβί τους, από σιδεριά σε σιδεριά, ευτυχισμένοι και ...γνωστες... καταδικάζουν
Ψιτ, να μ’ αγαπάτε, ετσι φίλοι μου;.

Φιλια.

katerina είπε...

Γιαγια καραμελα, Αντιγονάκι μου, όλοι μας τις ευκολίες μας ακολουθάμε.

Οι γόβες μας φαρδιές, ευρυχωρες, οδηγουν τα βηματα μας, διασχιζουμε τον χρονο, με βεβαιοτητες και καταδίκες. Ευκολα πραγματα. Μονο που η ζωή είναι τόσο όμορφη ακριβώς γιατί δνε ειναι ευκολη. Ακριβώς γιατί οι γόβες είναι πάντα στενές...καμιά φορά, και τραγικά αφορετες.

gyristroula2 είπε...

Δεν μπορεί να σου συνέβη τυχαία κάτι τόσο απίστευτα όμορφο, Κατερίνα. Το "προκάλεσες" με τη στάση σου, με το ότι όχι μόνο δεν φοβάσαι το διαφορετικό, αλλά συγχρωτίζεσαι μ' αυτό, το αγγίζεις, το κάνεις μέρος της ζωής σου. Να είναι έτσι γεμάτη ανθρωπιά κι ευαισθησία όλη η χρονιά σου εύχομαι.
Και να τις περπατήσεις τις γόβες σου, να τις χορέψεις, να τις χαρείς, όπως θα ήθελε κι εκείνη.

gyristroula2 είπε...

το τραγούδι σου πρωί πρωί αβάσταχτα όμορφο...

john savvopoulos είπε...

Καλή χρονιά Κατερίνα και να είσαι πάντα ευτυχισμένη.

Αννη είπε...

Η αγάπη είναι το μόνο που μας σώζει σ´αυτή τη ζωή την γεμάτη αβεβαιότητες. Και να σου πω τι νομίζω Κατερίνα μου; Θεωρώ πιο τυχερούς όσους δεν ζουν με βεβαιότητες, οι αβεβαιότητες βοηθούν την παρουσία των θαυμάτων της ζωής...
Νάσαι σίγουρη για την αγάπη μας :-)

katerina είπε...

Καλώς την μου. Το ειδα το ποστ σου για το Κιβώτιο και ...διστασα να έρθω. Αλλά τα υπολοιπα για αυτό θα τα πουμε απο το δικό σου το τσαντηρι.

Αλλά αυτό ξαναπέστο Γυριστρουλα μου. Μην δω περιεργο, μην δω παραξενο, μην δω μη πολιτικά ορθό, θα το κυνηγήσω και πια έμαθε και με κυνηγάει αυτό απο μόνο του.
Μικρή η ζωή Γυριστρουλα μου, ότι δουμε, ότι ακουμπήσουμε, ότι μας πονέσει, ότι μας συναρπάσει, ότι μας ακουμπήσει, ότι μας ξεκουνήσει, ότι μας συναρπάσει. Ότι βγαινει απο τον μικροκοσμο μας. Συλλέκτης... Γεννημένη συλέκτης.

katerina είπε...

John Black, κάθε καλό και σε σένα.

Αλλά το πιο σημαντικό, είναι ότι το πολύ καλό, το πολύ ομορφο, το πολύ ζωογόνο, είναι στην ζωή μας, μας έχει χτυπήσει την πόρτα, και εμεις, απλά το ακουμπάμε στην πολυθρόνα...και πάμε για άλλα.
Ευχομαι, να έρθουν όλα τα καλά στην πόρτα σου, και να τοςυ ανοιξεις την πορτα, και να τα γευτείς μεχρι την τελευταία σταγόνα. Και το πιο σημαντικό, να γευτείς όλα αυτά τα όμορφα που ΗΔΗ εχεις!

katerina είπε...

Αννη μου, την ξέρω την αγάπη σας και την γευομαι και ειναι τόσο θρεπτική, τόσο χορταστική, τόσο όμορφη. Μια αγκαλια, τόσο ζεστή και ανακουφιστική!!!!

Αλλά είπαμε για τα κεκτημένα μας παλευουμε. Και δόξα τω Θεώ ειναι πολλά τα κεκτημένα μας φιλενάδα μου.

elf είπε...

Δεν έχεις άδικο. Για τα δεδομένα μας, εννοώ. Η δική μας γενιά είναι, όσο να πεις, καλομαθημένη. Και δεν ξέρω πόσο εύκολα θα δεχτεί να χάσει τα λίγα που έχει, ακόμα κι αν, κατά βάση τα χρωστάει! Πραγματικά, μερικές φορές εύχομαι να ζήσω πολλά πολλά χρόνια, ίσα για να δω τι θα γίνει! Καλημέρα!