Φόρεσε τις γόβες σου Κατερίνα...

Λατρεύω τα παλιά αντικείμενα.

Όχι απαραίτητα αυτά που έχουν μεγάλη συλλεκτική αξία και κατ’ επέκταση πολύ μεγάλη τιμή, τα σπάνια, τα απόλυτα καλοδιατηρημένα, ή αυτά που έχουν πίσω τους επώνυμες ιδιοκτησίες.

Αγαπάω τα παλιά πράγματα, που μέσα τους κουβαλάνε την ψυχή, την προσωπική ιστορία, την χαρά, τον πόνο, το πάθος, την λαχτάρα, την αγάπη, την συναισθηματική αξία που είχαν για τους προκατόχους τους.
Το μεγάλο μου χάζι, οι αγαπημένοι μου πωλητές είναι οι παλαιοπώλες. Αλλά οι παλαιοπώλες...όχι οι έμποροι «αντικέρ». Οι αυθεντικοί, αυτοί που θα σου πουλήσουν το "παραμύθι" μαζί με το αντικείμενο.

Αυτές τις μέρες, ψάχνοντας για ένα συγκεκριμένο δώρο, άρχισα πάλι το ξεψαχνισμα στα αγαπημένα μου μαγαζιά. Μεσα στην γυρα μου, ειτε αναμεσα σε καλοδιατηρημένα και «σπάνια», ή σε αυτά που δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να αγοράσω, πήγα και στην Κουρδισα μου. Το μαγαζί στο σπίτι της. Οδός Ευτυχίας. Ταμειακή δεν έχει, και παζάρια δεν κάνει. Οι μυθοι και τα παραμυθια δεν διαπραγματεύονται. Δεν έχουν καν τιμή, μόνο αξία.

Ήπιαμε το απαραίτητο τσάι, κουβεντιάσαμε ώρα πολύ και για πολλά, της εξιστόρησα τι θελω, για ποιο λόγο το θέλω, για ποιον το θέλω. Μου πρότεινε, τα ερωτεύτηκα ...όλα, αγόρασα το δώρο μου, της είπα να μου κρατήσει για λίγο καιρό κάποια από αυτά που λάτρεψα και μετά μου είπε... «περίμενε».
Σηκώθηκε αργά από την πολυθρόνα της, τελετουργικά από τα χρόνια και τα κιλά, και χάθηκε στα ενδότερα. Έμεινα να χαζεύω στο «μαγαζί- σαλόνι», αυτό το τόσο γεμάτο πορσελάνες, έπιπλα, λάμπες, ασημικά, βιβλία, κοσμήματα και τόσο ιδιαίτερα ρούχα.

Γύρισε κρατώντας ένα κουτί παπουτσιών στο χέρι, και με πέτυχε μπροστά στον τεράστιο και βαρυφορτωμένο καθρέφτη, να δοκιμάζω το μωβ βελούδινο πανωφόρι με τα ζωγραφισμένα στο χέρι, λουλούδια. Χαμογέλασε, κούνησε το κεφάλι της απορριπτικά και άνοιξε το δικό της κουτί. Και μέσα εκεί είχε ένα ζευγάρι γυναικεία, αφόρετα παπούτσια. Γόβες μαύρες, κοινές, παλαιομοδίτικες, όχι ...μεγάλου παρισινού οίκου, όχι πολύ ψηλό τακούνι, με γραμμένους και ζωγραφισμένους τους πάτους και την σόλα τους.

Τα παπούτσια... Τα παπούτσια που δεν φόρεσε ποτέ η Ζιγιάν. Η Κούρδισα Ζιγιάν, που σε μια Τούρκικη φυλακή πριν 25 χρόνια, της έκοψαν και τα δύο πόδια με πριόνι, μπροστά στα μάτια του συντρόφου της για να πιεστεί αυτός, να ...ομολογήσει.
Ο σύντροφος της, μέλος αργότερα του εξόριστου Κουρδικού Κοινοβουλίου, όταν κάποια στιγμή πέρασε από την Ελλάδα -τον τόπο ονείρου της Ζιγιάν-, όταν ...φιλοξενήθηκε παράνομα για 3 μέρες, πριν φύγει αγόρασε στην Ζιγιάν αυτό το ζευγάρι γόβες. Από την Ελλάδα. Από εκεί που η Ζιγιάν ονειρευόταν να έρθει. Κι ίσως ίσως να περπατησει φορώντας και τις μαύρες λουστρινένιες γόβες.

Κάποτε ήρθαν μαζί στην Ελλάδα. Η Ζιγιάν «φιλοξενηθηκε» στο Λαυριο και κουβαλούσε πάντα μαζί με τα ξύλινα φορετά πόδια της και αυτές τις αφόρετες ελληνικές γόβες. Η Ζιγιάν πέθανε χωρίς ποτέ να της φορέσει. Χθες …μου τις χάρισε η Κούρδισα εμπόρισσα μου. Σήμερα μου ανήκουν.

Αν η Ζιγιάν ζωνόταν την δυναμίτιδα και έπαιρνε στο λαιμό της αθώους, ενόχους, «αποστασιοποιημένους» ή «αδιάφορους», είμαι η τελευταία Valamonte* που θα την «καταδίκαζα». Μπορεί και να το έκανε. Δεν ξέρω και δε θα μάθω ποτέ.
Εγώ κρατάω μόνο τις ζωγραφιές της μέσα στον πάτο από τα αφόρετα παπούτσια, κρατάω τα ακατανοητα για μενα, σε γλώωσα άγνωστη, γραψίματα του συντρόφου της στις σόλες, κρατάω τον πόνο, τον έρωτα, τον ηρωισμό, την απελπισία, την θυσία και την οργή. Κρατάω την εικόνα του, να κοιτάζει την βιτρινα, πριν πάρει τις λουστρινένιες γόβες...

Κρατώ αυτά που θέλω και πρέπει να κρατήσω. Ψέματα ή αλήθεια. Κρατάω τις ζωγραφισμένες γόβες της Ζιγιάν... αφόρετες στα φορετά της ποδιά.

* Στην τελευταία ανάρτηση μου, έγραψα χθες με περισσή ...ελαφράδα, ένα σχόλιο- απάντηση στον Valamonte. «Καταδικάζω την τρομοκρατία, από όπου κι αν αυτή προέρχεται».
Και ...λίγο αργότερα, το ίδιο βράδυ, ανοίγοντας την ντουλάπα μου, το κουτί με τις αφόρετες γόβες της Ζιγιάν έτσι αποτομα, έτσι παραταιρα, ξεπροβαλε αναμεσα στα δικά μου παπουτσια, και... μου είπε: Ποια είσαι εσύ μωρέ που ...καταδικάζεις; Από ποιον άμβωνα καταδικάζεις; Από ποια ασφάλεια χωμένη, κρεμασμένη σε ποια κεκτημένα ... «καταδικάζεις»; Φόρεσε τις γόβες σου Κατερίνα... Καλά να περάσεις...
Και κατέβασα τα μάτια...

Valamonte, έκανα λάθος. Λάθος που έχω κάνει κι άλλες φορές... όταν αβίαστα, αβασάνιστα, ...αβαδιστα, «καταδικάζω». Το μόνο που δικαιούμαι να «καταδικάζω» είναι τις αιτίες (και μέσα σε αυτές είναι και η δική μας μακαριότητα, για ότι συμβαίνει έξω από την πόρτα του φιλήσυχου σπιτιού μας) που οδηγούν τους απελπισμένους να ζωστούν τα εκρηκτικά.Αυτούς που η ζωή τους πια, δεν έχει καμιά άλλη άξια πέρα από την τιμή της εκδίκησης.

Ναι ...πιθανότατα το χτύπημα δεν είναι ...αποτελεσματικό και εστιασμένο στους θύτες, στους άμεσους θύτες, αλλά στους απλοϊκούς σαν του λόγου μου, στους αδιάφορους, στους αποστασιοποιημένους, στους... από άμβωνος «καταδικάζοντες».
Ναι, μπούμερανγκ είναι η τρομοκρατία, μπούμερανγκ για τους ίδιους, της γης τους κολασμένους. Ναι, παίζονται πολλά πολιτικά, γεωπολιτικά και πολιτικάντικα παιχνίδια, και την χορδή του τόξου την κρατάνε άλλοι, που εξυπηρετούν άλλου είδους συμφέροντα και ισορροπίες. Αλλά αυτά τα ...πονεμένα και ταυτόχρονα δηλητηριασμένα βέλη, προσωπικά δεν δικαιούμαι να τα ...καταδικάσω.

Η σωστή λέξη είναι ...κατανοώ. Η σωστή λέξη είναι ειλικρινά λυπάμαι. Γιατί εγώ, είμαι στην αντίπερα όχθη, στους «έχοντες» κεκτημένα ...ακόμα ακόμα και ελπίδα για αυτήν την ζωή. Και οφείλω να κατανοήσω όσους η μόνη τους ελπίδα, είναι ...η άλλη ζωή. Όχι να τους δικαιολογήσω... αλλά να κατανοήσω. «Μακάρι οι Θεοί να ήταν μεσίτες», έλεγε μια Παλαιστίνια, παλιά φίλη των φοιτητικών μου χρόνων. Αλλά δεν είναι...

Στην ...Ζιγιάν, το πιο αγαπημένο μου τραγούδι.