Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

00's

Απολογισμούς δεν κάνω ποτέ. Άλλωστε έχω παραιτηθεί εδώ και χρόνια από το να συντάσσω και ...προϋπολογισμούς, μιας που με μεγάλη μου χαρά... δεν τους «εκτελώ» ποτέ.

Τα «λογιστικά» μου βιβλία, αυτά με τις λευκές άγραφες σελίδες, ούτε που ξέρω, που είναι καταχωνιασμένα, αραχνιασμένα, μιας που ξοδέματα και έσοδα, δεν εγγράφω ποτέ. "Θυμάμαι, δεν ξεχνώ ποτέ/ όσα δεν μου ζητούν/ να τους το αποδείξω"


Και πια να μπαίνουμε στην δεκαετία των ’10...

Και το μυαλό να το στοιχειώνουν φράσεις, και μια του Χωμενίδη, που χες διαβάσει πριν πολλά χρόνια, ναι ακριβώς ...δέκα χρόνια πριν, και ελόγου της να χορευει με τις φωτιές. «Αν ζω μετά από 10 χρόνια, σας ορκίζομαι πιο πολύ από χαρά, θα νιώσω έκπληξη»…
Και η καρδιά, τρελή κι αδέσποτη, αυτόνομη και μαχητική, Χαμάς, ΕΤΑ, IRA, χαζή πουτάνα χωρίς κομπόδεμα, σαν πόρνη που ξοδεύει το έχει της για τις στιγμές, να μετράει αποχωρισμούς και καλωσορίσματα.

Και εκεί ανάμεσα στην ίριδα και στο βλέφαρο να αποθηκεύονται εικόνες από ταξίδια. Ταξίδια του κορμιού, ταξίδια του μυαλού, ταξίδια της ψυχής.
Ανατολίτικα παζάρια να μπερδεύονται με δυτικές λεωφόρους, ναργιλέδες να χορεύουν τανγκό με σαμπάνιες, χιόνια να λιώνουν στην άμμο της ερήμου, νυχτερινές θάλασσες να καίγονται σε πολύβουες πλατείες, καταπράσινες κοιλάδες να χάνονται στο καυτό κυκλαδιτικο άσπρο και το κόκκινο λουλούδι, απρόσμενα να φυτρώνει στα βράχια, με λίπασμα του το πείσμα.

Με σένα που τόσα ταξίδια κάναμε, άλλα μαζί και άλλα τόσα χώρια, αλλά που σε κάθε λιμάνι ήσουν εκεί να με προϋπαντήσεις.
Σε εκείνη την ανταριασμένη θάλασσα που ο θυμός της, μας μούσκευε μέχρι το μεδούλι, στα θεόρατα κύματα που μας δείξαν τα όρια μας, εκει που εμεις τα καταπατήσαμε τα απαγορευτικά, εκει που το καταλάβαινεις και το μετράς σωστά το μεγεθος, εκει που τα κουμάντα τα έχει ...άλλος.

Αγκαλιές δικών να αναμετριούνται με βλέμματα ξένων, παλάμες ζεστές, δυνατές, να χαιρετούν το «να μαι και εγώ» και να αναμετριούνται με χέρια κρύα, άψυχα, προπεθαμένα. Μάγουλα που αναπαύονται το ένα πάνω στο άλλο. Χείλη που ξέρουν την χρησιμότητα και τον προορισμό τους. Μουσικές να συνοδεύουν συναισθήματα και να τα οδηγούν ...τσιφ στους ουρανούς κι όλα αυτά να κονταροχτυπιούνται με βαρβαρότητες, με καθωσπρεπισμους ...φουστα μπλουζα, με ανούσιες εκκεντρικότητες. Εθελοντές της καθημερινότητας, κόντρα στους εθελοντές των δήθεν «μεγάλων και ιερών».

Ποιήματα που μας σκίρτησαν, βιβλία που μας σάλιωσαν το δάχτυλο και την ψυχή, φώτα σε θέατρα που έσβησαν παραχωρώντας το φως στην σκηνή, συναυλίες που «την ακούσαμε», κουβέντες γεμάτες, με μαγευτικούς συνομιλητές, κουβέντες άδειες, με δήθεν, με δημόσια αυνανιζόμενους, περιφέροντας την ψευδαίσθηση τους ότι γαμάνε.
Σινιάλα των «συχωριανών», των αναγνωστών, στα mails, στην φράση «σε διαβάζω». Στην στάση στο τσαντίρι σου, στα χρόνια της σβελτάδας.

Μυρμήγκια που καμώθηκαν τα Λιοντάρια... Κι από την άλλη, Λιοντάρια που δεν φοβήθηκαν ότι θα φθαρεί η χαίτη τους αν τριφτεί στα χέρια σου.
Άνθρωποι γενναιόδωροι, που τα χέρια και οι ψυχές τους μοίρασαν απλόχερα, σκόρπισαν σπάταλα, και ...ω θαύμα των θαυμάτων, πάντα γεμάτοι ήταν. Άνθρωποι μίζεροι, γερολαδάδες που ξοδιάζουν την ζωή τους στο μέτρημα, που μάθαν μόνο την διαίρεση, που ο πολλαπλασιασμός θα τους γυρίζει πάντα την πλάτη.

Φίλοι που έρχονται ακάλεστοι, που ξεμένουν στον καναπέ σου, που η νύχτα γλυκόπιοτη συντροφεύει κουβέντες του αέρα. Να τα λες όλα, μη λέγοντας τίποτα.
Πρωινοί καφέδες με άρωμα φουντούκι, νυχτερινές αλκοολικές αναθυμιάσεις, τσιπούρα και ρακές σε ένα ήλιο που ...αλήθεια σου χαμογελάει ή ...δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει...
Φίλοι, σύντροφοι της ζωής, και των ταξιδιών σε ...πέρα μέρη, που άντεξαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα των καιρών, αλλά ποτέ κόντρα στο ρεύμα της ψυχής και της συνείδησης τους.
Φίλοι και σύντροφοι ζωής που μιλάμε πια μόνο με τα μάτια.
Οι άνθρωποι ΜΟΥ. Με αυτό το καθησυχαστικό ΜΟΥ, το ΜΟΥ της ψυχής μου.

Τα μάτια των παιδιών που αναπαύονται στην σιγουριά, του ότι θα είσαι πάντα εδώ. Να τα αγκαλιάζεις, να τα φιλάς, να τα κανακεύεις, να τους δίνεις τα ελάχιστα και να σου δίνουν τα πάντα, σε εκείνο το βραδινό, χουχουλιάρικο φιλί, σε εκείνη την «καληνύχτα» που μυρίζει οδοντόπαστα και σαμπουάν φράουλα, σε εκείνο το νυσταγμένο το «σ’ αγαπάω», που σου χαρίζει απλόχερα τη συνέχεια της ζωής σου, την νίκη της φθοράς, την νίκη απέναντι στο ανύπαρκτο πλέον τέλος.

Σε όσα καταφέραμε αλλά και σε όσα αποτύχαμε. Αρκεί που το παλέψαμε. Μα τι είναι η επιτυχία; Επιτυχία είναι μόνο ο τρόπος να αντέχεις, να διαχειρίζεσαι την ήττα.
Άλλωστε στην ζωή δεν ήρθαμε να διαγωνιστούμε καρδιά μου.
Στην ζωή ήρθαμε να ζήσουμε.

Στο χρόνο! Στην μόνη μας περιουσία. Στις μνήμες μας που χωρέσαμε στις θυρίδες του μυαλού, του κορμιού και της ψυχής. Σ’ αυτές, που αφήσαμε ξεκλείδωτες, να σεργιανάνε αδέσποτες στο περιβόλι του ύπνου μας.
Στο χρόνο! Χωμάτινοι άνθρωποι... Όμορφη ζωή...

22 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Τρυφερή μου, Κατερίνα, πόσες αλήθειες
γλυκόπικρες, δοσμένες ποιητικά!
Κρατώ πιο πολύ την φράση του Χωμενίδη
(με αφορά)και το χουχούλιασμα των παιδιών, λες και το έζησα μόλις χθες......

Yannis Zabetakis είπε...

άρωμα φουντούκι και άρωμα φράουλας...

μμμ...

μήπως ζωή είναι οι θύμισες μέσα από τα αρώματα?

Ανώνυμος είπε...

΄΄στη ζωη ηρθαμε για να ζησουμε΄΄ΣΩΣΤΗ

habilis είπε...

Υπέροχο post !!!

Ανώνυμος είπε...

εγω οταν ακουω αυτο το τραγουδι , στο νου μου ερχεται ο αλεξανδρος γιωτοπουλος

Ι.Σ. είπε...

Στους γενναιόδωρους πάσης φύσεως.
Στους φίλους που ήρθαν ακάλεστοι.
Στους συντρόφους της ζωής και των ταξιδιών μας.
Σε όσους κράτησαν, όσο κράτησαν, κόντρα στο ρεύμα.
Στους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν.
Στο σπίτι που χτίστηκε.
Στα παιδάκια που μεγάλωσαν.
Στα πλοία που άραξαν.
Στη μάχη που κερδήθηκε και κυρίως στην άλλη που χάθηκε.
Στον άσωτο που επέστρεψε.
Σε όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια.
Με την «άδεια» του Αναγνωστάκη, (που πήραμε μόνοι μας ...από τη σημαία) ας δανειστούμε τη φωνή του Παπαφλέσα: κρατάτε παλληκάρια!

apos είπε...

Τα δικά σου ταξίδια έχουν πιο πολλές εικόνες...

Καλή Χρονιά, Λατρεμένη μου.

katerina είπε...

Γιαγιάκα μου, Αντιγονάκι μου, το παν ειναι να βιώσεις την διαφορά του ΖΩ απο το επιβιώνω. Στιγμές και άνθρωποι ειναι η ΖΩΗ.

Ή μάλλον ΖΩΗ είναι, οι στιγμές που οι άνθρωποι, δικοι και ξένοι, σου χαρίζουν, αυτά που σκορπήσανε απο το «εχειν» ή το υστερημα τους, αυτά που σπαταλήσανε για πάρτη σου. Κι αν γινομουν Θεός, μια μόνο ερωτηση θα έκανα στην Πυλη του Παραδεισου, ένα διαβατηριο θα ζητουσα. "Σπαταλησες πολλά; Τα σπαταλησες όλα;"

Να κλεινεις τα μάτια και να έρχονται στην μνημη σου, «φωτογραφίες» με μυρωδιές, με βλέμματα, με αγγιγματα, με γευσεις, με ουσιες και οινοπνευματα.
Να ...έχεις, να κρατάς όλα σου σου τα χάρισαν, να πετάς όλα όσα αγορασες. Να ζεις όσα χάρισες, να πετάς όλα όσα πουλησες. Η ακριβή ζωή. Η όμορφη ΖΩΗ.

katerina είπε...

Γιάννη, ....Χρωματα και αρώματα...
Λοιπόν θα «εξομολογηθώ» κάτι απο εδώ.
Μιας που η μαμα μου, διαφωνούσε πάντα(και εξακολουθεί πάντα!!!να διαφωνεί) με κάθε μου επιλογή, απο την πιο μικρή μεχρι την πιο μεγάλη... κάποτε σε μια μεγάλη (και επιλογή μου και διαφωνία μας), έρριξα μαυρη πέτρα πισω μου.

Μηνες μετά, σε μεγάλο πολυκαταστημα του Παρισιού, χαζευω στα καλυντικά. Και ξαφνικά μου μυρίζει η πουδρα της. Μια πολύ αδιορατη, αλλά τόσο χαρακτηριστική οσμή, μια μυρωδιά που ειχα συνδεσει με εικόνες μιας μικρής με τις πυζαμες της, που θερμοπαρακαλουσε να την αφήσουν να κοιμηθεί μισή ώρα αργοτερα για να απολαυσει την ιεροτελεστία της μαμας της να ντυνεται, να μακιγιαρεται για να βγεί έξω με τον Πριγκηπα ΜΟΥ, τον πατερα μου.

Την θαυμαζα και την ζηλευα αφανταστα και ...ταυτοχρονα. Γινόταν μια πανεμορφη γυναικα, που θα συνοδευε τον Πριγκηπα μου, και κοιτα ...ξεδιαντροπια, δεν τον άφηνε μόνο δικό μου.
Αυτή η μυρωδιά, που με συνοδευε στο κρεβατι μου, στον ύπνο μου, στα όνειρα μου, ότι κάποτε, όμορφη και λαμπερή θα τον συνοδευω...εγώ. Μόνον εγώ!!!!

Και...σπαραζω στο κλαμα, μεσα σε ένα καταμεστο παριζιανικο πολυκαταστημα, και ειναι τόσο εντονη η έλλειψη της, και νοιωθω ότι άν δεν την ακουσω, τωρα, εκεινη την στιγμή... θα πεθάνω, εκει μεσα στο πολυβουο μαγαζί με τις χιλιάδες μυρωδιές. Και... «μαμα...μαμα ΜΟΥ!!!!»

katerina είπε...

Valamonte,
Φανταζομαι ότι θα εννοείς το «να με προσέχεις». Απο τα πιο τρυφερά τραγουδια. Αυτό το λυγμο στο «να με αντεχεις», δεν θα τον χορτασω ποτέ, να τον ...ακουω και πολύ περισσότερο να τον ...λέω.

katerina είπε...

Σε ευχαριστώ Habilis. Μακάρι να ειμαστε τόσο γεμάτοι και όταν θa φευγουν τα 10’s.
Έτσι να τα αποχαιρετουμε νοσταλγικά και να υποδεχομαστε αδημονώντας τα 20’s.

katerina είπε...

Γιάννη μου,
Στους Παπαφλέσσες και στους Λεωνιδες!
Στους γελαστους και στους γελασμένους!
Σε οσους αγαπήσανε, ζησανε, βουτηξανε στην ζωή, με πάθος, με αποκοτιά, με γεναιοδωρία, με τρυφεράδα, με ψυχή!

Και με την άδεια του Καμύ και της επιτυμβιας στηλης του τάφου του... «Καταλαβαινω εδώ τι σημαινει Δόξα: το δικαιωμα να αγαπάς χωρίς μετρο».

katerina είπε...

Ξενητεμενε Αργεντινε μου, «Ανθρωπε με την βαλίτσα», εσύ ξέρεις απο εικόνες.
Και να παιρνεις, και να δίνεις και να δημιουργείς . Αλλά πάνω απο όλα ..ξερεις να τις εκτιμάς.

Πολλά πολλά φιλιά

Ανώνυμος είπε...

εννοω τον αμλετ της σεληνης

akrat είπε...

καλή χρονιά σε ένα υπέροχο κείμενο ΥΨΗΛΟΤΑΤΗΣ αξίας έστω και αν ΕΤΑ IRA ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΧΑΜΑΣ
αποτελούν τρεις μεγάλους μου εχθρούς....

Στέργιος είπε...

Σε χαίρομαι που δεν σε βασανίζουν μνήμες απολογισμών και βάσανα προϋπολογισμών. Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς κάνω πάντα τους απολογισμούς μου.

Και για τη δεκαετία που πέρασε έχω να πω λιτά: «Ω τι κόσμος μπαμπά»!

Μοιάζει με ξεχασμένο έργο αλλά έλα που παίζεται καθημερινά και παντού!

Και τι να πρωτοθυμηθώ; Ότι όλα όσα έλεγαν στο Μιλένιουμ βγήκαν «παπαριές» και έγιναν τα ακριβώς αντίθετα; Ότι αντί για ειρήνη πνιγόμαστε στους πολέμους; Ότι αντί για καταπολέμηση της τρομοκρατίας έχουμε γενίκευση τώρα και της κρατικής τρομοκρατίας; Ότι αντί για αειφόρο και διαρκή ανάπτυξη έχουμε τεράστια κρίση και καταβαράθρωση του περιβάλλοντος; Ότι οι δουλειές μας κινδυνεύουν συνεχώς και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει; Ότι αντί για εξάλειψη της φτώχειας έχουμε εξάπλωση και στις πλούσιες χώρες; Ότι η κοινωνική ασφάλιση στη νέα χιλιετία αρχίζει να γίνεται είδος σε διωγμό; Ότι την πλήρη απασχόληση τη διαδέχεται η πλήρης «ελαστικότητα» και η ανεργία; Ότι το 40ωρο του περασμένου αιώνα έγινε 68ωρο με τη βούλα της ΕΕ; Ότι στήθηκαν ήδη τα μνημεία των φασιστικών SS ως απελευθερωτών (!!!) στις Βαλτικές χώρες και όλοι σφυρίζουν αδιάφορα; Ότι αυτός που στέλνει και νέο στρατό στο Αφγανιστάν 9 χρόνια μετά την υποδούλωσή του έλαβε βραβείο Νόμπελ Ειρήνης;

Και τι προϋπολογισμό να κάνω για το χρόνο ή για τη νέα δεκαετία; Για τα μέτρα που έρχονται και τη κρίση που γιγαντώνεται; Για τους νέους φόρους; Για το νέο αίμα που κανείς δεν ξέρει να θα χυθεί στην Υεμένη, στο Πακιστάν ή αλλού;

Εν όσο κάποιοι ζουν σε φανταστικό κόσμο και αντικαθιστούν τη πραγματικότητα με ευχές και επιθυμίες χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το σύστημα δεν αλλάζει με επιθυμίες και οι πληγές του δεν κλείνουν με ευχές, το κάθε παιδί και σήμερα και αύριο μόλις βγάλει το κεφάλι του θα αναφωνήσει δικαίως: «Ω, τι κόσμος μπαμπά»!

Εγώ όμως αθεράπευτα αισιόδοξος, ξέρω ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος έστω και αν αυτό απαιτεί αγώνα. Άλλωστε ποτέ τίποτα δε κερδήθηκε χωρίς αγώνα. Και αυτός είναι ο δικός μου προϋπολογισμός συνεπής με τους ως τώρα απολογισμούς μου.

Καλή συνέχεια σε αυτή τη ζωή με ή χωρίς προϋπολογισμούς της καθημερινότητας. Άλλωστε στον ίδιο κόσμο ζούμε έτσι και αλλιώς. Και οι ευαισθησίες της Κατερίνας μας το θυμίζουν στη καθημερινή μας πρακτική. Έτσι χωρίς σχέδιο και προϋπολογισμό. Γιατί πάντα μου υπενθυμίζει για να το εμπεδώσω: «κράτα τις στιγμές, ζήσε τις στιγμές. Δεν θα ξαναυπάρξουν και αν δεν τις ζήσεις απλά θα τις χάσεις για πάντα». Ας μη τις χάσουμε!

Yannis Zabetakis είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=iDmhrKC5vQ8

katerina είπε...

Valamonte ελπίζω να μην έχει το βλέμμα της η αντιτρομοκρατική στο
τσαντηρι μου (και γιατί άλλωστε, μια ...φιλησυχος πολιτης είμαι...) αλλά
αν εσένα σου θυμίζει τον Γιωτοπουλο ...ο Αμλετ της Σελήνης, με
...τρομοκρατείς. Για μενα είναι το πιο υπεροχο τραγουδι που γραφτηκε και
ερμηνευτηκε -από τον λατρεμένο μου Θηβαίο- αυτην την δεκαετία. Ίσως
σαν δευτερο να έβαζα τον "παλιο στρατιώτη".

Και ο Γιωτοπουλος με χαλάει απιστευτα.. Όπως με χαλάνε οι κουκούλες,
όπως με χαλάει η τρομοκρατία, τα λαικά δικαστηρια και οι πάσης
φυσεως τρομοκράτες. Από όπου κι αν προερχονται και όποιον ...ιερό(κατά
το μυαλό και το βόλεμα τους) σκοπό κι αν πιστευουν ότι υπηρετουν. Αλλά
ακόμα περισσότερο, σιχαινομαι τα ...ανθρωπάκια. Αυτό που στην ζωή, δεν
αντεχω, με αηφιαζει, μου φέρνει εμετο, είναι οι τζάμπα μάγκες.

Ρε τζαμπα μάγκα, στασου τουλάχιστον ορθιος και "υπέρασπισου' ακόμα και
τις όποιες αθλιότητες έκανες κάποτε. Αν πιστευε ότι επροκειτο για
πολιτικά "εγκληματα"- προσωπικά για μένα, το έγκλημα είναι ΕΓΚΛΗΜΑ-
τουλάχιστον ας ειχε και την αντρειοσυνη να το ομολογήσει. Σε αυτό
τουλάχιστον, στην ομολογία και στην υπερασπιση των πραξεων του, βγάζω
το καπέλο στον Κουφοντίνα. Αλλά ΜΟΝΟΝ σε αυτό.

katerina είπε...

Akrat και πάλι καλη χρονιά.

Όπως εγραψα και λίγο παραπάνω, στον
valamonte, η πάσης φυσεως τρομοκρατία...με χαλάει (επιεικής ο
χαρακτηρισμός). Και όταν λέω η ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ, το εννοώ απολυτως. Και η
κρατική και η εθνικιστική και η πατριωτική και η ..."αριστερή'. Αλλά η
καρδιά του καθένος μας οφείλει να είναι η τρομοκρατισα του μυαλού
μας. Να του βάζει φωτιές, να το πυρπολεί, να το δικάζει ...έτσι με
συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς νομους και γραφές, να
το σκοτώνει, να το εκτελει.

Έχει έναν υπέροχο στιχο ο Άσιμος,
"Εισαι θύμα του Νομου και της Τάξης/ δεν ξέρεις καν τον λόγο για να με
υποτάξεις"
.

Η δική μου ερμηνεια (τα εργα δεν ανηκουν στους δημιουργους,
ανηκουν στο κοινό τους) για αυτό τον στιχο είναι ακριβώς ότι ο Νικόλας
το λέει στο μυαλό του... σε αυτό το μυαλό που υπέκυψε στην ψυχαρα του.

katerina είπε...

Χαιρετώ σε Στεργιε.
Όχι ...κανένας απολογισμός και πολύ περισσότερο ΚΑΝΕΝΑΣ προυπολογισμός
δεν με ακουμπαει. Και χαιρομαι πια τόσο πολύ για αυτό.

Το moto μου, το moto της ζωής μου, το έγραψες εσύ και έτσι εγώ απλά
θα το επαναλάβω επί το ...ορθοτερο (δεν εισαι και πολύ καλός μαθητής,
αργείς πάρα πολύ να εμπεδώσεις. "Φτιάξε στιγμές, επεδιωξε τις
στιγμές, κυνηγησε τις, γινε συλλέκτης ΣΤΙΓΜΏΝ. Να είναι η μονη
συλλογή, η μόνη περιουσία που θα διαθετεις. ΣΤΙΓΜΕΣ!!!! Σπαταλησε την ζωή σου, στα ...επουσιώδη, στα μεγάλα ΜΙΚΡΑ, στους ανθρώπους, σε καθέναν ξεχωριστά. Αλλά κράτα τις στιγμές τσιγκουνικα, μην λησμονείς, μην τις αλλάζεις, μην τις αφήνεις να φθαρουν. Γίνε συντηρητής στιγμών. Είμαστε ότι θυμόμαστε."


Y.G.Απο μικρό παιδί, πριν μάθω καν να γραφω, είχα την ένοια, τι γινεται ο χρόνος όταν πεθάνει. Ρωταγα που ΄πήγε η προηγουμενη μερα.
Είχα πάντα την έννοια, που θα πάνε οι στιγμές μου, δηλαδή όλη μου η περιουσία, όταν πεθάνω. Ευκολη απαντηση σε ένα παιδί, με τέτοιες μεταφυσικές αγωνίες. Μου είπαν όλοι ...κρατα ημερολόγιο. Και το κρατησα με απαραμιλλη "εργατικότητα" και "ευσυνειδησία". Και μάλλον ήταν το μόνο πραγμα που έκανα τελεια σε αυτή τη ζωή. Όπως άλλοι διαχειριζονται καθημερινά το "έχει" τους, εγώ διαχειριστηκα την καθημερινή μου μνήμη.
Άλλοι ζουν με την έννοια να πλυνουν τα δοντια τους πριν κοιμηθούν. Εγώ με την έννοια να μαζεψω και να καταγραψω ότι έζησα την μέρα, πριν εκεινη φυγει. Και το πρωί...ότι έζησα στην δευτερη μου ζωή, εκεινη του ασυνειδητου.
Αυτό ειναι το δικό μου αγχος ...διατηρησης της περιουσίας μου, των στιγμών μου. Κρατάω με μεγάλη στοργή, τα πρωτα μου ημερολόγια...κάποια απο αυτά, όταν δεν ήξερα ακομα να γραφω ή με κουραζε στα 5 μου χρονια, έχουν τις μνημες μου με ζωγραφιές ή ακόμα πιο έντονες σε κασέτες, που πριν λίγα χρονια ψηφιοποιησα ... Οι πρωτες μου συνεντευξεις απο τον εαυτό μου...

Ανώνυμος είπε...

καλημερα , δεν ηθελα ουτε να σε τρομοκρατησω ουτε να σε χαλασω..αυθορμητα το εγραψα καθως ακουγα το τραγουδι , θα πρεπει ομως να ξερεις οτι για ενα μεγαλο ποσοστο ελληνων οι ανθρωποι αυτοι συνδεονται με εναν πολιτικοιδεολγικο χωρο , και οχι με μια ποινικη συμπεριφορα , οι ανθρωποι αυτοι εδρασαν με αμιγως πολιτικα κινητρα , και σε τελικη αναλυση , η τρομοκρατια αποτελει συστατικο στοιχειο του ελληνικου κρατους , ειναι ενα κρατος που εγκαθιδρυθηκε σαν κρατος τρομου

Ανώνυμος είπε...

το ΄΄ανωνυμος'' οφειλετε σε καποιο μπερδεμα με τον ''λογαριασμο΄΄ στο google