00's

Απολογισμούς δεν κάνω ποτέ. Άλλωστε έχω παραιτηθεί εδώ και χρόνια από το να συντάσσω και ...προϋπολογισμούς, μιας που με μεγάλη μου χαρά... δεν τους «εκτελώ» ποτέ.

Τα «λογιστικά» μου βιβλία, αυτά με τις λευκές άγραφες σελίδες, ούτε που ξέρω, που είναι καταχωνιασμένα, αραχνιασμένα, μιας που ξοδέματα και έσοδα, δεν εγγράφω ποτέ. "Θυμάμαι, δεν ξεχνώ ποτέ/ όσα δεν μου ζητούν/ να τους το αποδείξω"

Και πια να μπαίνουμε στην δεκαετία των ’10...

Και το μυαλό να το στοιχειώνουν φράσεις, και μια του Χωμενίδη, που χες διαβάσει πριν πολλά χρόνια, ναι ακριβώς ...δέκα χρόνια πριν, και ελόγου της να χορευει με τις φωτιές. «Αν ζω μετά από 10 χρόνια, σας ορκίζομαι πιο πολύ από χαρά, θα νιώσω έκπληξη»…

Και η καρδιά, τρελή κι αδέσποτη, αυτόνομη και μαχητική, Χαμάς, ΕΤΑ, IRA, χαζή πουτάνα χωρίς κομπόδεμα, σαν πόρνη που ξοδεύει το έχει της για τις στιγμές, να μετράει αποχωρισμούς και καλωσορίσματα.

Και εκεί ανάμεσα στην ίριδα και στο βλέφαρο να αποθηκεύονται εικόνες από ταξίδια. Ταξίδια του κορμιού, ταξίδια του μυαλού, ταξίδια της ψυχής.

Ανατολίτικα παζάρια να μπερδεύονται με δυτικές λεωφόρους, ναργιλέδες να χορεύουν τανγκό με σαμπάνιες, χιόνια να λιώνουν στην άμμο της ερήμου, νυχτερινές θάλασσες να καίγονται σε πολύβουες πλατείες, καταπράσινες κοιλάδες να χάνονται στο καυτό κυκλαδιτικο άσπρο και το κόκκινο λουλούδι, απρόσμενα να φυτρώνει στα βράχια, με λίπασμα του το πείσμα.

Με σένα που τόσα ταξίδια κάναμε, άλλα μαζί και άλλα τόσα χώρια, αλλά που σε κάθε λιμάνι ήσουν εκεί να με προϋπαντήσεις.
Σε εκείνη την ανταριασμένη θάλασσα που ο θυμός της, μας μούσκευε μέχρι το μεδούλι, στα θεόρατα κύματα που μας δείξαν τα όρια μας, εκει που εμεις τα καταπατήσαμε τα απαγορευτικά, εκει που το καταλάβαινεις και το μετράς σωστά το μεγεθος, εκει που τα κουμάντα τα έχει ...άλλος.

Αγκαλιές δικών να αναμετριούνται με βλέμματα ξένων, παλάμες ζεστές, δυνατές, να χαιρετούν το «να μαι και εγώ» και να αναμετριούνται με χέρια κρύα, άψυχα, προπεθαμένα. Μάγουλα που αναπαύονται το ένα πάνω στο άλλο. Χείλη που ξέρουν την χρησιμότητα και τον προορισμό τους. Μουσικές να συνοδεύουν συναισθήματα και να τα οδηγούν ...τσιφ στους ουρανούς κι όλα αυτά να κονταροχτυπιούνται με βαρβαρότητες, με καθωσπρεπισμους ...φουστα μπλουζα, με ανούσιες εκκεντρικότητες. Εθελοντές της καθημερινότητας, κόντρα στους εθελοντές των δήθεν «μεγάλων και ιερών».

Ποιήματα που μας σκίρτησαν, βιβλία που μας σάλιωσαν το δάχτυλο και την ψυχή, φώτα σε θέατρα που έσβησαν παραχωρώντας το φως στην σκηνή, συναυλίες που «την ακούσαμε», κουβέντες γεμάτες, με μαγευτικούς συνομιλητές, κουβέντες άδειες, με δήθεν, με δημόσια αυνανιζόμενους, περιφέροντας την ψευδαίσθηση τους ότι γαμάνε.

Σινιάλα των «συχωριανών», των αναγνωστών, στα mails, στην φράση «σε διαβάζω». Στην στάση στο τσαντίρι σου, στα χρόνια της σβελτάδας.

Μυρμήγκια που καμώθηκαν τα Λιοντάρια... Κι από την άλλη, Λιοντάρια που δεν φοβήθηκαν ότι θα φθαρεί η χαίτη τους αν τριφτεί στα χέρια σου.
Άνθρωποι γενναιόδωροι, που τα χέρια και οι ψυχές τους μοίρασαν απλόχερα, σκόρπισαν σπάταλα, και ...ω θαύμα των θαυμάτων, πάντα γεμάτοι ήταν. Άνθρωποι μίζεροι, γερολαδάδες που ξοδιάζουν την ζωή τους στο μέτρημα, που μάθαν μόνο την διαίρεση, που ο πολλαπλασιασμός θα τους γυρίζει πάντα την πλάτη.

Φίλοι που έρχονται ακάλεστοι, που ξεμένουν στον καναπέ σου, που η νύχτα γλυκόπιοτη συντροφεύει κουβέντες του αέρα. Να τα λες όλα, μη λέγοντας τίποτα.
Πρωινοί καφέδες με άρωμα φουντούκι, νυχτερινές αλκοολικές αναθυμιάσεις, τσιπούρα και ρακές σε ένα ήλιο που ...αλήθεια σου χαμογελάει ή ...δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει...

Φίλοι, σύντροφοι της ζωής, και των ταξιδιών σε ...πέρα μέρη, που άντεξαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα των καιρών, αλλά ποτέ κόντρα στο ρεύμα της ψυχής και της συνείδησης τους.
Φίλοι και σύντροφοι ζωής που μιλάμε πια μόνο με τα μάτια.
Οι άνθρωποι ΜΟΥ. Με αυτό το καθησυχαστικό ΜΟΥ, το ΜΟΥ της ψυχής μου.

Τα μάτια των παιδιών που αναπαύονται στην σιγουριά, του ότι θα είσαι πάντα εδώ. Να τα αγκαλιάζεις, να τα φιλάς, να τα κανακεύεις, να τους δίνεις τα ελάχιστα και να σου δίνουν τα πάντα, σε εκείνο το βραδινό, χουχουλιάρικο φιλί, σε εκείνη την «καληνύχτα» που μυρίζει οδοντόπαστα και σαμπουάν φράουλα, σε εκείνο το νυσταγμένο το «σ’ αγαπάω», που σου χαρίζει απλόχερα τη συνέχεια της ζωής σου, την νίκη της φθοράς, την νίκη απέναντι στο ανύπαρκτο πλέον τέλος.

Σε όσα καταφέραμε αλλά και σε όσα αποτύχαμε. Αρκεί που το παλέψαμε. Μα τι είναι η επιτυχία; Επιτυχία είναι μόνο ο τρόπος να αντέχεις, να διαχειρίζεσαι την ήττα.

Άλλωστε στην ζωή δεν ήρθαμε να διαγωνιστούμε καρδιά μου.
Στην ζωή ήρθαμε να ζήσουμε.

Στο χρόνο! Στην μόνη μας περιουσία. Στις μνήμες μας που χωρέσαμε στις θυρίδες του μυαλού, του κορμιού και της ψυχής. Σ’ αυτές, που αφήσαμε ξεκλείδωτες, να σεργιανάνε αδέσποτες στο περιβόλι του ύπνου μας.
Στο χρόνο! Χωμάτινοι άνθρωποι... Όμορφη ζωή...