Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Βγαίνοντας από το λιμάνι

Το τέλος της μέρας. Η ώρα που λυνεται ή σπάει ο κάβος για να βγεις στην ανοιχτή θάλασσα του ύπνου. Η ώρα, ακριβώς πριν αφήσεις το λιμάνι του συνειδητού, για να περάσεις στον πέλαγος του ασυνείδητου. Εκεί που ορίζεις, μπορείς ακόμα να ελέγξεις τους μυς αλλά όχι το μυαλό σου, μπορείς να απολαύσεις τις αισθήσεις, να τις βυζαξεις, να τις ρουφηξεις, να τις ξεζουμισεις κανοντας τες μαγικές παραισθησεις. Εκει που μπορείς πια να εγχύσεις στο κορμί σου, τις εικόνες σου, τις μνήμες σου, το απόλυτο, το πραγματικό, το αυθεντικό σου «εγώ», χωρίς συμβάσεις, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς κανόνες. Εκεί που όλα , έχουν πάρει το δικό τους δρόμο... πάνω στο δικό σου το πλεούμενο

Εκεί που η ελευθερία, παίρνει το πραγματικό της νόημα, αποκτά την ουσιαστική της διάσταση. Εκεί που ελευθερία γίνεται αυτοσκοπός. Στην γέφυρα το ΘΕΛΩ, και το ΜΠΟΡΩ να έχει ξεμείνει ανήμπορο στην τσιμεντένια προβλήτα.
Πόση ώρα κρατάει, το να βγεις από το ...λιμάνι και να αφεθείς σε αυτό που πια δεν ορίζεις;
Αυτή η ώρα, του άναρχου ανακατέματος του συνειδητού και του υποσυνείδητου, αυτός ο χρόνος, που οι σκόρπιες εικόνες, που ακούραστο μυρμήγκι αποθήκευες, τακτοποιούσες, διπλοκλείδωνες ή και πετούσες, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Εκεί που ο ...δημιουργός ελεύθερος, χωρίς την έγνοια να ικανοποιήσει τους θεατές και το ακροατήριο, φτιάχνει το έργο σου, την παράσταση σου, την αυθεντική σου ΖΩΗ.

Αυτή η ώρα, αυτός ο χρόνος, που το ΕΝΑ θέλω, νικάει κατά κράτος τα ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ μπορώ.
Ο χρόνος που μεσολαβεί, από το δεμένο στο ντόκο, σκαρί σου, αυτό τον μεγάλο, σκληρό, ανθεκτικό ντόκο του «μπορώ», του «έχω», του «θα έχω», του «κάνω», του θα «κάνω», και πριν περάσεις στο ανοιχτό πέλαγος της ανυπαρξίας του υποσυνείδητου. Εκεί που η ζωή, δίνει την μάχη της με τον θάνατο. Εκεί που η ζωή βυθίζεται στην αγκαλια, του θανάτου. Το πέρασμα. Ο μαγικός χρόνος.

Εκεί που ...σε βρίσκεις, σε αγαπάς, σε ονειρεύεσαι. Εκεί που αφήνεις την πέτρα σου να κατρακυλήσει, και ακουμπάς, αγγίζεις, κρατάς τα ελευθερα σου χέρια, το ένα με το άλλο. Εκεί που είναι ίσως όχι η πραγματική αλλά η απόλυτα αυθεντική σου ζωή. Εκεί που είναι η ελευθέρια. Ακριβώς εκεί. Βγαίνοντας από το λιμάνι.

Όλη μου την ζωή, ταγμένη να μαζεύω υλικό, στιγμές, χρώματα, ανθρώπους και αρώματα, για να χορτάσω τα αδηφάγα χέρια του δημιουργού μου. Του δημιουργού της μπαλάντας των αισθήσεων και των παραισθήσεων μου. Αυτού που κάθε βράδυ, λύνει ή σπάει τους κάβους, και με βγάζει μαγικά, από το λιμάνι στο πέλαγος.

Η απόλυτη ελευθερία μου. Εγώ. Βγαίνοντας από το λιμάνι...

17 σχόλια:

Xavier είπε...

Υποθέτω το όνειρο ήταν καλό.

Πάλι κάτι στίχους μου θύμισες: "Freedom is only a hallucination that waits at the edge of the places you go when you dream".

PN είπε...

Τα τσούξαμε καλέ; Αχ...με δυσκολεύεις! Κάτι πιο εύπεπτο σε Βανδή δεν σας βρίσκεται; Χαχαχα!!

Λοιπόν, φαντάζομαι ότι η ζωή μας είναι σαν ένα σκαρί ψαρά. Κάθε μέρα βγαίνει από το λιμάνι και κάνει τη δουλειά του. Μαζεύει σοδειές ψαριών και γυρίζει πίσω να τις "καταναλώσει", να τις "πουλήσει", να τις κάνει ό,τι θέλει τελοσπάντων. Αλλά αυτή είναι εξάλλου η μοίρα του σκαριού. Γιατί ποιος θέλει ένα σκαρί να σαπίζει απλά σε ένα καρνάγιο;

katerina είπε...

Xavier μου, το όνειρο δεν το δημιουργεις, και οι αισθησεις μπορει να κουβαλάνε το υλικο, αλλά εκει δεν συμμετεχουν.
Μιλάω για το ακριβώς πριν το όνειρο... για το hallucination, για την παραισθηση.

Καταπληκτικο τραγουδι, αν το ειχα θυμηθεί, και αν υπάρχει στο youtube, θα το ειχα βάλει.

Wanting and needing impossible heaven...................
...........But i'm losing myself in this fear of living

katerina είπε...

Ρε τσουλουφοπαιδο, με κάνεις ρόμπα, στο διαδικτυο; Ακομα και πολύ πιωμενη, εσυ τουλαχιστον έχεις...εμπειρια, ότι τα αλκοολτεστ τα περνάω...

Και εμεις ερωτευτηκαμε VK, δεν πεσαμε στη δήθεν Βανδη. Η Βανδη δεν ειναι ευπεπτη, ειναι ψευτικη εικονα γκομενας. Δεν σε ταξιδευει, δεν σε αφήνει να συμμετεχεις, τα "παντα όλα" γυρνουν και περιστρεφονται γυρω απο αυτή, δεν σε χαιδευει, απλά αυτοχαιδευεται.
Προτιμω αυτο. Σαφώς αυθεντικοτερο...

Και όσο για το σκαρί... εγώ εχω ακριβώς την αντιθετη εικονα. Εμπορευεται όλη μερα στο λιμάνι, δεμενο στο ντοκο, πουλάει και αγοραζει αυτο που πρέπει για να επιβιωσειαλλά και να ζησει, μαζευει στιγμές και ξαμολιεται το βραδυ, στα πελαγα, κρατωντας και ΖΩΝΤΑΣ...αυτα που αγαπαει να ΖΗΣΕΙ.

PN είπε...

Εννοείται ότι περνάς...αλλά μην κυκλοφορήσουμε το κόλπο προς τα έξω! Χαχα!!

Δεν θα διαφωνήσω για τη Βανδή...και επί της ουσίας το ξέρεις! Πέρα από την πλάκα που κάνουμε! Αλλά όχι βρε Κετερινιώ μου και Ποπάρα!! Έλεος!! Τώρα να δεις που σας ετοιμάζω επιτομή στη Βουλγαρική ποιότητα!! Χαχαχα!!!

Για το καράβι...δεν το έπιασα...μιας και το ίδιο πράγμα λέω με σένα...χαχα...αχ και πρωί τα ήπιες βρε;

Άντε και είχαμε πει για ένα καφέ μετά τσιγάρου...από κοντά τα υπόλοιπα!!!

Xavier είπε...

Μόνο live νομίζω.

katerina είπε...

Λοιπόν χωρίς πλάκα τώρα, και επειδή το θέμα δεν ενδεικνυται για ανοησιες, και ψευτομαγκιές, το να οδηγεις μεθυσμενος ειναι όχι απλή αυτοκτονία, αλλά μπορεί να ειναι και δολοφονια.
Ειναι απαραδεκτα χαμηλα τα όρια, και αυτο αποδεικνυεται το μεγιστο λάθος. Ο καθενας που θα βγει, εκ των πραγματων θα τα παραβιάσει. Δεν ειναι δυνατόν να μεινεις στο μισο μικρο ποτηρι μπυρας ή στο μισό ποτηρι κρασι.
Επισης το όλοι πινουν και ο ένας πινει coca cola, δεν δουλευει.

Η ουσια του ζητηματος ειναι κάποιος να ξερει τα πραγματικα του όρια. Όχι αυτά που φανταζεται, αυτά που έχει για πληρη διαυγεια.

Το κολπο, και εμενα μου το εχουν πει. Δεν το λέω παρα μονο στους ανθρωπους για τους οποιους ειμαι ΑΠΟΛΥΤΑ βεβαιη ότι δεν θα κάνουν μαγκιες. Γιαυτό και δνε το λεω δημοσια. Καμια φορά και ο φοβος του προστιμου... μπορεί να σωσει την ζωη σου και την ζωή του άλλου.

Προσωπικά, τα όρια μου (στο αλκοολ εννοώ) καιτα ξερω και τα καταλαβαινω κάθε στιγμή, μιας που δεν ειναι δεδομενα. Εξαρτωνται απο χιλιαδες πραγματα κάθε φορά. Και όσες φορές παρασυρθηκα και τα υπερεβην... πάρκαρα στον παραδρομο και πηρα ταξι. Κανονας ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΣ.

μ είπε...

Πέρασα σήμερα 4,5 ώρες σε δημόσιες υπηρεσίες και είμαι μισοπτώμα, σωματικά κυρίως.
Διαβάζω το κείμενο σου, το οποίο μου φαίνεται όαση μέσα στη σημερινή μέρα και χαλαρώνω τόσο ώστε σχεδόν να νυστάξω στην καρέκλα!
Βρε συ Κατερίνα, μήπως έχεις και ντιβάνι για ψυχοθεραπεία;;;
:PPP

de profundis είπε...

Και για μενα αυτή είναι οη κλύτερη ώρα ,ιδίως αν είναι ατγία η επόμενη.Ειναι η μόνη ώρα που είσαι εσυ και εσυ

john savvopoulos είπε...

Μου αρέσει πολύ αυτο το κειμενο σου.

Να σαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

παντως για να εχεις τοσο πληρη εικονα το τι σου συμβαινει λιγο πριν κοιμηθεις μαλλον κατι αλλο συμβαινει..

εγω θα ελεγα οτι ονειρευεσαι ξυπνια.. η φαντασια η κουραση η ησυχια και η χαλαρωση καθως και η αισθηση οτι σε λιγο θα κοιμασαι ειναι αρκετα ωστε να σε φερουν σε αυτη την κατασταση..

ολοι μας ξερουμε την γλυκα αυτων των στιγμων...αλλα την ξερουμε μονο επειδη μας εχουν πολλακης ξυπνησει ακριβως την ωρα που εχουμε χανουμε την επαφη με το συνειδητο...

αν ολα αυτα που περιγραφεις ειναι τοσο παραστατικα μεσα σου τοτε το αποτελεσμα θα ηταν να μην κοιμασαι κανονικα αλλα να εισαι συνεχως σε ενα γλαρωμα απλα και μονο επειδη η φορτιση των αισθησεων απο αυτο το μικρο ταξιδι θα ηταν τετοια ωστε να σε κανει να ξυπνας και να να ξαναγλαρωνεις και ουτω καθεξης

inkve

Ι.Σ. είπε...

Τα όνειρά σου μην τα λες
γιατί μια μέρα κρύα
μπορεί και οι φροϋδιστές
να 'ρθουν στην εξουσία.
Χαιρετώ σας και φιλώ σας.

katerina είπε...

Μάνο,
το ντιβάνι ...το πουλησα. Εχοντας ανεπτυγμένη υψηλή επαγγελματική συνειδηση, αφου απετυχα με τα δικα μου αυτοψυχαναλυτικά, είπα να μην πάρω και άλλους στο λαιμό μου.
Κοινώς ...ποιος πάει σε φαλακρη κομμωτρια να κάνει θεραπεια για τα μαλλια του;

katerina είπε...

De profundis καλησπέρα. Να σου εξομολογηθώ την αμαρτια μου εγώ και τις εργασιμες, δεν την χαλαλιζω. Αλλωστε ποιος εργοδοτης δεν χαιρεται αν εχει ευτυχισμενους αρα και πολύ παραγωγικους εργαζομενους.
Που ξερεις μπορεί σε λιγο να θεσμοθετηθούν και τετοιες άδειες... άδειες για όνειρα.

katerina είπε...

Να εισαι και εσυ καλά John Black. Καλο βράδυ.

katerina είπε...

inkve,
μια χαρα το περιεγραψες.

katerina είπε...

Με αυτην την ελπιδα ζω Γιαννη. Αυτην ακριβώς. Αλλά ως προς το παρόν την εξουσια, την νεμονται άλλοι.