Η Άννα, η Έμμα, η Ναστάζια, η Ζαν και η Άλκηστη πίνουν mojito

«…Αυτός κοιτούσε συνέχεια το αιδοίο της, αυτό το ελάχιστο μέρος που με θαυμαστή οικονομία χώρου εξασφαλίζει τέσσερις υπέρτατες λειτουργίες: διέγερση, συνουσία, γέννηση, ούρηση…»

Όχι, ο Κούντερα δεν ήταν απόψε εδώ. Και η «Άγνοια», δεν έχει πια πέραση. Κανείς δεν γουστάρει πια τα παραμύθια, όλοι ιστορίες, στέρεες ιστορίες με πολύ «μέλλον», ψάχνουν να χτίσουν.

Το μπαρ στην παραλία έχει δυνατή μουσική, μια μουσική που πνίγει τους ψίθυρους. Μάλλον όχι, δεν τους πνίγει, απλά τους αντικαθιστά. Η μουσική χρησιμευει για να καλύψει την ανυπαρξία ψίθυρων.

Τα φουστάνια να φωσφορίζουν, τα μάτια να έχουν την αστραπή του πάγου, τα χαμόγελα με άγνωστους αποδέκτες, αποδέκτες που αν όλα πάνε ...καλά, μπορεί να γίνουν λίγο, αλλά για ..πολύ γνωστοί. Όχι, εδώ, σε αυτή τη σκηνή, δεν παίζεται καθόλου το μαγικό, «no names, no personal stories». Εδώ, με ένα ποτό, όλα θα ανακοινωθούν... όλα τα ασήμαντα. Τίποτα από τα σημαντικά.

Ο Πωλ δεν ειναι εδώ, δεν θέλει να πηδήξει το φάντασμα της ζωής του, ... ούτε καν τη Ζαν. Σε αυτή τη καλοκαιρινή σκηνή, only …names, only ...personal stories. Ιδιαίτερη πέραση έχουν τα success stories. Χαρίζω το ακριβό μου πακέτο, θα κρατήσω εμένα για τον εαυτό μου. Εδώ, το ...κουκλόσπιτο κάνει τις θηλυκές ορμόνες να εκρήγνυνται. Το φάντασμα της φωτεινής Νόρας πολύ αχνό.

Μικρά μαύρα φουστάνια να εναλλάσσονται με λευκά μακριά διάφανα, οι γυμνοί ώμοι να γυαλίζουν, η σάρκα λαμπερή εκτεθειμένη, τα τακούνια ψηλά , οι κινήσεις επαγγελματικές, η παράσταση της σαγήνης...

Το βλέμμα μου φεύγει από τη σκηνή και ακολουθεί τη θάλασσα.

Και εκει μεσα στην θάλασσα, η Άννα να βυθίζεται στα χερια του Βρόνσκυ, η Μπλάνς να χλευάζεται από τον σκληρό-κάποιοι τον είπαν και προσγειωμένο- Στάνλευ, η Έμμα να προκαλεί τον Ροδόλφο, η Έντα να βάζει λαμπερή φωτιά στο σκοτεινό χειρόγραφο του Λέβμποργκ, η υπέροχη Ναστάζια Φιλίποβνα να παραδίνεται στον παθιασμένο Ράγκοζιν.
«Ποιος σκότωσε την Ναστάζια Φιλιποβνα» φωνάζει ο «αλλοπαρμένος» σύντροφος μου, Μίσκιν...

Στη σκηνή οι άνδρες να πίνουν για να περάσει η ώρα, απλά για να είναι εκεί. Εκεί αλλά απόντες. Ακόμα και...ανιαρός Σαρλ, ο αυστηρός, πονεμένος Καρένιν, ο τόσο λίγα υποσχόμενος Τέσμαν, ακόμα και αυτοί ...απόντες από τη σκηνή...

Οι δυο κόσμοι χωριστοί, να ανακατεύονται χωρίς να συναντιούνται.

Οι επιθυμίες βαριές στην ατμόσφαιρα, να μην μπορούν να συντονιστούν.

Η θηλυκότητα εξαντλείται στην παράσταση, λείπει η επιθυμία, ο πόθος. Υπολογιστικά βλέμματα, τα μάτια των γυναικών περιγράφουν με ακρίβεια ...χιλιοστού αυτό που ψάχνουν. Η γλώσσα του σώματος κάνει πολύ συγκεκριμένη, την διαπραγμάτευση. Οι προδιαγραφές του διαγωνισμού -ενός διαγωνισμού που θα καταλήξει... άγονος-, πολύ ασήμαντες, πολύ μικρά αλλά και πολύ σαφή ...τα ζητούμενα. Άλλωστε οι γυναίκες συγχωρούν πάντα όποιον εκμεταλλεύεται την ευκαιρία, ποτέ όμως κάποιον που την χάνει.

Οι άντρες να νιώθουν τον πόθο αλλά να αγχώνονται μπροστά στις προκαταβολικές απαιτήσεις... Πίσω από κάθε χορεύτρια κρύβεται ένας εισαγγελέας, ένας λογιστής, πολύ συχνά και ένας εφοριακός...

Οι γυναίκες είναι ίσες γιατί δεν είναι πια διαφορετικές, λέει ο Φρομ στην τέχνη της αγάπης. Σουτιέν που κάηκαν, για να επιστρέψουν σαν wonderbras, τάζοντας νύχτες ελεγχόμενου πάθους που θα έχουν όμως απαραίτητα... «αύριο», αξύριστες μασχάλες και γάμπες που μετατράπηκαν σε brazilian bikini, γυναικείες ιστορίες επιτυχίας και άλωσης κάθε ανδρικού οχυρού, η Μεγάλη Μητέρα, η Μεγάλη Γυναίκα, να κραδαίνει ψαλίδι για να απαλλάξει τους μαχητές από την επικράτεια του φαλλού, οι άνδρες να προσπαθούν φιλότιμα και πάση θυσία να ξεπεράσουν τα συμπλέγματα και τις ενοχές που τους προκαλεί η προπατορική προεξοχή του σώματός τους.

Υπόσχεση... Η μόνη γυναικεία υπόσχεση, σχεδόν πάντα ψευτικη, προδομένη, η Αλκηστη...
Η Άλκηστη να πεθαίνει από φυσικά αίτια. Η Άλκηστη να πεθαίνει από αγάπη... «Μακάρι να είχαν όλοι οι γάμοι τέτοια τύχη» να φωνάζει δυνατά, με την δύναμη που προσφέρει η ανακούφιση, ο πατέρας του Άδμητου. Μπορεί πια η ...Άλλη να σώσει τον γιο του. Ο Χάρος βολικός, δεν έχει αντίρρηση, μάλιστα επιχειρηματολογεί… «Όταν πεθαίνουν οι νέοι, κερδίζω πιο πολλά».

Το κορμί της να παίζει με τις σκιές της γρίλιας, ένα σκοτάδι που θυμίζει μήτρα αλλά και θάνατο. Την ανδρειοσύνη μην την κλαις... κάποιος Ηρακλής θα της προσφέρει και αυτής το happy end… Αλλά το happy end είναι μόνο για τους θεατές. Αυτή πια θα φοράει μόνο πέπλο, κανείς, και πολύ περισσότερο ...ο διασωθείς, δεν θα μάθει αν κρύβει πίσω από αυτό, το πρόσωπο της Μέδουσας ή του ξωτικού. Όλοι θα βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν.

Οι λέξεις χαμένες μέσα στο θόρυβο της μουσικής, αλλά το έργο με πρωταγωνίστρια την διπλανή μου, τόσο χιλιοπαιγμένο. Και οι ατάκες…γνωστές, τόσο προβλέψιμες. «Μου είχες υποσχεθεί ότι θα είναι όλα τέλεια». Αυτός με κατεβασμένο κεφάλι, ακούει σιωπηλός.
Κάθε άντρας είναι ένοχος για την απογοήτευση μιας γυναίκας.

Πάει να φύγει, το βλέμμα του συναντάει τα μάτια της, διάφανα από τα δάκρυα που λάμπουν. Ή ...που ίσως θα μπορούσαν να λάμπουν...

Είναι τόσο όμορφες οι γυναίκες μετά τον θυμό, είναι τόσο διεγερτική η αίσθηση του τέλους. Ευάλωτα πρόσωπα, το δάκρυ να παρασύρει την μάσκαρα και να χαράζει μια μαύρη γραμμή μέχρι τα χείλη.

Γυναίκα κουρσάρος. Κανείς άντρας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί σε μια δακρυσμένη γυναίκα. Είναι εργοστασιακό το ελάττωμα.

Κοντοστέκεται να της απαντήσει, τον φαντάζομαι να της λέει το μεγαλύτερο ψέμα «θα είναι όλα τέλεια».

Ξαναγυρίζω στην θάλασσα... Η Έμμα μου κλείνει το μάτι, χαμογελάει. Η Ζαν κρατάει το περίστροφο του πατέρα της. Όλα θυσιάζονται στον βωμό της Μεγάλης Χίμαιρας, της Μεγάλης Μέγαιρας που συνήθως την φωνάζουν χαϊδευτικά ...Ασφάλεια

Ο Ιούλιος να παλεύει να κρατήσει μεγάλες τις μέρες και μικρές τις σκιές. Ένας ήλιος που καίει κορμιά και εξατμίζει κραυγές. Κραυγές που δεν εξατμίζονται σε ψίθυρους, ούτε καν σε σιωπές. Εξατμίζονται σε κονσερβαρισμένα γέλια και δυνατή μουσική.

Λίγο το ξόδεμα… μικρό το κόστος… μεγάλη η επενδυση, ασημαντη και ασφαλής. Το ασήμαντο, που ζητάει απεγνωσμένα να το βαφτισεις σημαντικό. Ονόματα, στοιχεία, ιστορίες... Να ξέρεις καλά, με λεπτομέρειες, όλα τα ασήμαντα, όλα αυτά που ξέρουν όλοι. Τα πάντα... τίποτα.

Υπέροχος ο σκηνογράφος, ενδιαφέροντα τα κοστούμια, μέτριος ο σκηνοθέτης. Ο συγγραφέας …φίρμα της σειράς, ίσως από αυτούς που υπογράφουν τα low budget τηλεοπτικά σήριαλ.

Η συλλογική μας «ευαισθησία», η ισότητα που χάνει κατά κράτος, στο παιχνίδι με την ομοιότητα...

Η πολιτική ορθότητα, να έχει ευνουχίσει πια τον Τολστόι, από τα «φυλετικά» του χαρακτηριστικά, και έτσι … η Άννα Καρένινα, να έχει γίνει η κολλητή της Κάρεν Μπράντσω.

Καλό καλοκαίρι... ή ακομα καλύτερα όμορφο καλοκαιρι