Βγαίνοντας από το λιμάνι

Το τέλος της μέρας. Η ώρα που λυνεται ή σπάει ο κάβος για να βγεις στην ανοιχτή θάλασσα του ύπνου. Η ώρα, ακριβώς πριν αφήσεις το λιμάνι του συνειδητού, για να περάσεις στον πέλαγος του ασυνείδητου. Εκεί που ορίζεις, μπορείς ακόμα να ελέγξεις τους μυς αλλά όχι το μυαλό σου, μπορείς να απολαύσεις τις αισθήσεις, να τις βυζαξεις, να τις ρουφηξεις, να τις ξεζουμισεις κανοντας τες μαγικές παραισθησεις. Εκει που μπορείς πια να εγχύσεις στο κορμί σου, τις εικόνες σου, τις μνήμες σου, το απόλυτο, το πραγματικό, το αυθεντικό σου «εγώ», χωρίς συμβάσεις, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς κανόνες. Εκεί που όλα , έχουν πάρει το δικό τους δρόμο... πάνω στο δικό σου το πλεούμενο

Εκεί που η ελευθερία, παίρνει το πραγματικό της νόημα, αποκτά την ουσιαστική της διάσταση. Εκεί που ελευθερία γίνεται αυτοσκοπός. Στην γέφυρα το ΘΕΛΩ, και το ΜΠΟΡΩ να έχει ξεμείνει ανήμπορο στην τσιμεντένια προβλήτα.

Πόση ώρα κρατάει, το να βγεις από το ...λιμάνι και να αφεθείς σε αυτό που πια δεν ορίζεις;
Αυτή η ώρα, του άναρχου ανακατέματος του συνειδητού και του υποσυνείδητου, αυτός ο χρόνος, που οι σκόρπιες εικόνες, που ακούραστο μυρμήγκι αποθήκευες, τακτοποιούσες, διπλοκλείδωνες ή και πετούσες, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Εκεί που ο ...δημιουργός ελεύθερος, χωρίς την έγνοια να ικανοποιήσει τους θεατές και το ακροατήριο, φτιάχνει το έργο σου, την παράσταση σου, την αυθεντική σου ΖΩΗ.

Αυτή η ώρα, αυτός ο χρόνος, που το ΕΝΑ θέλω, νικάει κατά κράτος τα ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ μπορώ.

Ο χρόνος που μεσολαβεί, από το δεμένο στο ντόκο, σκαρί σου, αυτό τον μεγάλο, σκληρό, ανθεκτικό ντόκο του «μπορώ», του «έχω», του «θα έχω», του «κάνω», του θα «κάνω», και πριν περάσεις στο ανοιχτό πέλαγος της ανυπαρξίας του υποσυνείδητου. Εκεί που η ζωή, δίνει την μάχη της με τον θάνατο. Εκεί που η ζωή βυθίζεται στην αγκαλια, του θανάτου. Το πέρασμα. Ο μαγικός χρόνος.

Εκεί που ...σε βρίσκεις, σε αγαπάς, σε ονειρεύεσαι. Εκεί που αφήνεις την πέτρα σου να κατρακυλήσει, και ακουμπάς, αγγίζεις, κρατάς τα ελευθερα σου χέρια, το ένα με το άλλο. Εκεί που είναι ίσως όχι η πραγματική αλλά η απόλυτα αυθεντική σου ζωή. Εκεί που είναι η ελευθέρια. Ακριβώς εκεί. Βγαίνοντας από το λιμάνι.

Όλη μου την ζωή, ταγμένη να μαζεύω υλικό, στιγμές, χρώματα, ανθρώπους και αρώματα, για να χορτάσω τα αδηφάγα χέρια του δημιουργού μου. Του δημιουργού της μπαλάντας των αισθήσεων και των παραισθήσεων μου. Αυτού που κάθε βράδυ, λύνει ή σπάει τους κάβους, και με βγάζει μαγικά, από το λιμάνι στο πέλαγος.

Η απόλυτη ελευθερία μου. Εγώ. Βγαίνοντας από το λιμάνι...