Ενα τσιγάρο ακόμα

Η καταδικαστική απόφαση πια ...καθαρογραμμένη .
Το κάπνισμα δεν είναι συνήθεια, είναι αρρώστια.
Η ποινή βαριά.
Απαγόρευση.

Τα πρώτα βήματα της μέρας... από το κρεβάτι στην καφετιέρα. Φλιτζάνι, καφές, δυο σταγόνες γάλα, τσιγάρο. Το πρώτο πρωινό τσιγάρο. Ο καπνός του να θολώσει τη νύχτα που πέρασε, να καθαρίζει τη μέρα που ήρθε...

Το πρώτο μου τσιγάρο, το έκλεψα από το πακέτο του πατέρα μου, ένα εφηβικό καλοκαιριάτικο, καυτό μεσημέρι, στο Σούνιο.
Το σπίτι βυθισμένο στη σιωπή της μεσημεριανής siesta, τα τζιτζίκια να χαλάνε τον κόσμο, ο κήπος ποτισμένος από το πρωί... να φαίνεται φρέσκος αλλά να έχει στεγνώσει μέχρι το βράδυ.
Το βράδυ, που θα γινόταν το πάρτυ για την επέτειο του γάμου των γονιών μου.

Όχι, δεν πέρασα εκείνο το μεσημέρι, όπως όλα τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια της εφηβείας μου, στην παραλία με τους φίλους των παιδικών μου χρόνων. Είχα ...αγώνα εκείνο το βράδυ. Είχα την μοναδική ευκαιρία να πείσω τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο μου Δημήτρη, τον αιώνιο έρωτα της εφηβείας μου, τον γιο των καλύτερων φίλων των γονιών μου- που ναι, το είχα επιβεβαιώσει, διπλο-τριπλο-τσεκάρει, ότι θα ερχόταν μαζί τους εκείνο το βράδυ- να τον πείσω ...ότι ήμουν πια μεγάλη. Ότι ήμουν πια γυναίκα.
Εκείνο το καλοκαίρι, ο Δημήτρης περίμενε τα αποτελέσματα των Πανελληνίων... ναι είχε πάει καλά έλεγε... θα γινόταν φοιτητής... θα έμπαινε πια σε έναν κόσμο που στα μάτια μου φαινόταν τόσο μαγικός και τόσο...μακρινός. Θα τον έχανα. Φοιτητής, δεν θα ξαναρχόταν πια στις γονικές εκδρομές ή εξόδους μετά τέκνων...

Ή απόψε ή ποτέ...

Κλειδαμπαρώθηκα στο μπάνιο φορώντας την καινούργια υπέροχη στράπλες μπλούζα της μαμάς μου, με το ασορτί σουτιέν- ναι είχα δει την Σκάρλετ πάρα πολλές φορές για να μπορώ να καλύψω με δυο χούφτες βαμβάκι, τις εμφανείς ...ανεπάρκειες, με τα καινούργια μου Rαyban (τι κρίμα το πάρτυ να γίνεται βράδυ...πως διάβολο μπορούσα να φοράω τα Rayban, που μου πήγαιναν υπέροχα, βραδιάτικα!!!), και από κάτω, ....το κάτω δεν είχε σημασία.... στον καθρέφτη του μπάνιου μπορούσα να με ...καμαρώσω ούτως ή άλλως μόνο μέχρι τη μέση....

Ο Δημήτρης κάπνιζε, το ήξερα, τον είχα πετύχει κρυμμένο να καπνίζει.
Το σχέδιο μου... οργανωμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Όπως άλλωστε οργανώνονται όλα τα εφηβικά σχέδια. Θα τον ξεμονάχιαζα πίσω από την μικρή αποθήκη του κήπου, θα του ζητούσα τσιγάρο... και από εκεί και πέρα... Ναι από εκεί και πέρα υπήρχε ένα κενό...μέχρι την ώρα που ... θα βρισκόμουν χωμένη στην αγκαλιά του. Πόνταρα ότι αυτό το κενό... θα το κάλυπτε εκείνος... Του κερατά, ήταν πια 18 χρονών, ήμουν μόνο 15, απόφοιτος πια του Γυμνάσιου παρακαλώ.

Δεν ήθελα να δοκιμάσω την γεύση ή την οσμή του τσιγάρου. Προκειμένου για τον Δημήτρη, ήμουν έτοιμη να καταπιώ και ένα μαγκάλι κάρβουνα. Την κίνηση, το στυλ, το στήσιμο, ήθελα να δοκιμάσω...

Άναψα τελετουργικά το τσιγάρο, με τον βουτηγμένο για την περίσταση αναπτήρα του πατέρα μου.
Όχι δεν άναψε με την πρώτη... αλλά όταν άναψε, η εικόνα μου, στον καθρέφτη, με συγκλόνισε. Το τσιγάρο καιγόταν και εγώ μέσα σε αυτό το σύννεφο καπνού να παίρνω ατελείωτες πόζες, μπαινοβγαζοντας τα γυαλιά, ανοιγοκλείνοντας αισθησιακά τα μάτια, τα χείλια πάντα ...μισόκλειστα, να μην φαίνονται τα σιδεράκια...
Και, όχι...δεν είχαμε i-pod, ούτε καν walkman τότε... και φοβόμουν μην τους ξυπνήσω με το κασετόφωνο που τότε έλειωνε μεταφορικά και κυριολεκτικά, κάθε βραδυ, διπλα στο μαξιλάρι μου, τις λατρεμένες κασέτες μου... Κρίμα... να ζεις την στιγμή που μεταμορφώνεσαι πια σε γυναίκα, χωρίς μουσική...

Ο Δημήτρης δεν ήρθε εκείνο το βράδυ με τους γονείς του... «είναι πια μεγάλος, έχει τις δικές του παρέες» είπε η μητέρα του στην δική μου...

Έχω πάρα πολλά τσιγάρα να θυμηθώ. Όσες και οι στιγμές της ζωής μου, που αξίζει να θυμάμαι...
Το πρώτο φιλί, ο πρώτος χορός, η πρώτη αγκαλιά, η πρώτη φορά...
Τελευταία φιλιά, τελευταίοι χοροί, τελευταίες αγκαλιές, τελευταίες φορές…
Ένα τσιγάρο και... φεύγεις, ένα τσιγάρο και... φεύγω, ένα τσιγάρο και ...φεύγουμε.
Τσιγάρα πάνω από τηλέφωνα που χτύπησαν, τσιγάρα πάνω από τηλέφωνα που δεν χτύπησαν.
Εξετάσεις που πέρασα, εξετάσεις που δεν πέρασα.
Επιτυχίες που πανηγύρισα, αποτυχίες που έκλαψα.
Χαρές ανέλπιστες, λύπες ανυπέρβλητες.
Ένα τσιγάρο ακόμα...

Τσιγάρα σε αεροδρόμια, τσιγάρα σε αίθουσες ιατρείων, τσιγάρα σε αίθουσες νοσοκομείων, τσιγάρα φυγής, τσιγάρα ερχομού, τσιγάρα φόβου, τσιγάρα πόνου, τσιγάρα απόφασης, τσιγάρα ανατροπής, τσιγάρα ελπίδας, τσιγάρα ανακούφισης, τσιγάρα χαράς, τσιγάρα ευτυχίας.
Τσιγάρα σε καφέδες, τσιγάρα σε ποτά, τσιγάρα σε διαδρομές.
Ένα τσιγάρο ακόμα...

Χρόνος, λεπτά, ώρες, μέρες, χρόνια, μετρημένα με ...ένα τσιγάρο ακόμα...

Η κίνηση πια ενστικτώδικη... χτυπάει το τηλέφωνο... αναγνώριση κλήσης, μπορώ πια να στρίψω τσιγάρο πολύ γρήγορα, ακόμα και με το ένα χέρι... Το ανάβω πριν ακούσω. Ότι και αν ειπωθεί, έχω τον καπνό του τσιγάρου, έχω το σύννεφο του καπνού να στρογγυλέψει την αιχμή ή να πολλαπλασιάσει το βελούδο.
Εγώ και αυτό. Εγώ και εγώ.

Αποφάσεις, τσίχλες, τσιρότα, βελονισμοί, συνεδρίες, φάρμακα, ....ένα τσιγάρο ακόμα...
Στο τσιγάρο που κρατώ ... ένα τσιγάρο ακόμα...