Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Ενα τσιγάρο ακόμα

Η καταδικαστική απόφαση πια ...καθαρογραμμένη .
Το κάπνισμα δεν είναι συνήθεια, είναι αρρώστια.
Η ποινή βαριά.
Απαγόρευση.

Τα πρώτα βήματα της μέρας... από το κρεβάτι στην καφετιέρα. Φλιτζάνι, καφές, δυο σταγόνες γάλα, τσιγάρο. Το πρώτο πρωινό τσιγάρο. Ο καπνός του να θολώσει τη νύχτα που πέρασε, να καθαρίζει τη μέρα που ήρθε...

Το πρώτο μου τσιγάρο, το έκλεψα από το πακέτο του πατέρα μου, ένα εφηβικό καλοκαιριάτικο, καυτό μεσημέρι, στο Σούνιο.
Το σπίτι βυθισμένο στη σιωπή της μεσημεριανής siesta, τα τζιτζίκια να χαλάνε τον κόσμο, ο κήπος ποτισμένος από το πρωί... να φαίνεται φρέσκος αλλά να έχει στεγνώσει μέχρι το βράδυ.
Το βράδυ, που θα γινόταν το πάρτυ για την επέτειο του γάμου των γονιών μου.

Όχι, δεν πέρασα εκείνο το μεσημέρι, όπως όλα τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια της εφηβείας μου, στην παραλία με τους φίλους των παιδικών μου χρόνων. Είχα ...αγώνα εκείνο το βράδυ. Είχα την μοναδική ευκαιρία να πείσω τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο μου Δημήτρη, τον αιώνιο έρωτα της εφηβείας μου, τον γιο των καλύτερων φίλων των γονιών μου- που ναι, το είχα επιβεβαιώσει, διπλο-τριπλο-τσεκάρει, ότι θα ερχόταν μαζί τους εκείνο το βράδυ- να τον πείσω ...ότι ήμουν πια μεγάλη. Ότι ήμουν πια γυναίκα.
Εκείνο το καλοκαίρι, ο Δημήτρης περίμενε τα αποτελέσματα των Πανελληνίων... ναι είχε πάει καλά έλεγε... θα γινόταν φοιτητής... θα έμπαινε πια σε έναν κόσμο που στα μάτια μου φαινόταν τόσο μαγικός και τόσο...μακρινός. Θα τον έχανα. Φοιτητής, δεν θα ξαναρχόταν πια στις γονικές εκδρομές ή εξόδους μετά τέκνων...
Ή απόψε ή ποτέ...

Κλειδαμπαρώθηκα στο μπάνιο φορώντας την καινούργια υπέροχη στράπλες μπλούζα της μαμάς μου, με το ασορτί σουτιέν- ναι είχα δει την Σκάρλετ πάρα πολλές φορές για να μπορώ να καλύψω με δυο χούφτες βαμβάκι, τις εμφανείς ...ανεπάρκειες, με τα καινούργια μου Rαyban (τι κρίμα το πάρτυ να γίνεται βράδυ...πως διάβολο μπορούσα να φοράω τα Rayban, που μου πήγαιναν υπέροχα, βραδιάτικα!!!), και από κάτω, ....το κάτω δεν είχε σημασία.... στον καθρέφτη του μπάνιου μπορούσα να με ...καμαρώσω ούτως ή άλλως μόνο μέχρι τη μέση....

Ο Δημήτρης κάπνιζε, το ήξερα, τον είχα πετύχει κρυμμένο να καπνίζει.
Το σχέδιο μου... οργανωμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Όπως άλλωστε οργανώνονται όλα τα εφηβικά σχέδια. Θα τον ξεμονάχιαζα πίσω από την μικρή αποθήκη του κήπου, θα του ζητούσα τσιγάρο... και από εκεί και πέρα... Ναι από εκεί και πέρα υπήρχε ένα κενό...μέχρι την ώρα που ... θα βρισκόμουν χωμένη στην αγκαλιά του. Πόνταρα ότι αυτό το κενό... θα το κάλυπτε εκείνος... Του κερατά, ήταν πια 18 χρονών, ήμουν μόνο 15, απόφοιτος πια του Γυμνάσιου παρακαλώ.

Δεν ήθελα να δοκιμάσω την γεύση ή την οσμή του τσιγάρου. Προκειμένου για τον Δημήτρη, ήμουν έτοιμη να καταπιώ και ένα μαγκάλι κάρβουνα. Την κίνηση, το στυλ, το στήσιμο, ήθελα να δοκιμάσω...

Άναψα τελετουργικά το τσιγάρο, με τον βουτηγμένο για την περίσταση αναπτήρα του πατέρα μου.
Όχι δεν άναψε με την πρώτη... αλλά όταν άναψε, η εικόνα μου, στον καθρέφτη, με συγκλόνισε. Το τσιγάρο καιγόταν και εγώ μέσα σε αυτό το σύννεφο καπνού να παίρνω ατελείωτες πόζες, μπαινοβγαζοντας τα γυαλιά, ανοιγοκλείνοντας αισθησιακά τα μάτια, τα χείλια πάντα ...μισόκλειστα, να μην φαίνονται τα σιδεράκια...
Και, όχι...δεν είχαμε i-pod, ούτε καν walkman τότε... και φοβόμουν μην τους ξυπνήσω με το κασετόφωνο που τότε έλειωνε μεταφορικά και κυριολεκτικά, κάθε βραδυ, διπλα στο μαξιλάρι μου, τις λατρεμένες κασέτες μου... Κρίμα... να ζεις την στιγμή που μεταμορφώνεσαι πια σε γυναίκα, χωρίς μουσική...

Ο Δημήτρης δεν ήρθε εκείνο το βράδυ με τους γονείς του... «είναι πια μεγάλος, έχει τις δικές του παρέες» είπε η μητέρα του στην δική μου...

Έχω πάρα πολλά τσιγάρα να θυμηθώ. Όσες και οι στιγμές της ζωής μου, που αξίζει να θυμάμαι...
Το πρώτο φιλί, ο πρώτος χορός, η πρώτη αγκαλιά, η πρώτη φορά...
Τελευταία φιλιά, τελευταίοι χοροί, τελευταίες αγκαλιές, τελευταίες φορές…
Ένα τσιγάρο και... φεύγεις, ένα τσιγάρο και... φεύγω, ένα τσιγάρο και ...φεύγουμε.
Τσιγάρα πάνω από τηλέφωνα που χτύπησαν, τσιγάρα πάνω από τηλέφωνα που δεν χτύπησαν.
Εξετάσεις που πέρασα, εξετάσεις που δεν πέρασα.
Επιτυχίες που πανηγύρισα, αποτυχίες που έκλαψα.
Χαρές ανέλπιστες, λύπες ανυπέρβλητες.
Ένα τσιγάρο ακόμα...

Τσιγάρα σε αεροδρόμια, τσιγάρα σε αίθουσες ιατρείων, τσιγάρα σε αίθουσες νοσοκομείων, τσιγάρα φυγής, τσιγάρα ερχομού, τσιγάρα φόβου, τσιγάρα πόνου, τσιγάρα απόφασης, τσιγάρα ανατροπής, τσιγάρα ελπίδας, τσιγάρα ανακούφισης, τσιγάρα χαράς, τσιγάρα ευτυχίας.
Τσιγάρα σε καφέδες, τσιγάρα σε ποτά, τσιγάρα σε διαδρομές.
Ένα τσιγάρο ακόμα...

Χρόνος, λεπτά, ώρες, μέρες, χρόνια, μετρημένα με ...ένα τσιγάρο ακόμα...

Η κίνηση πια ενστικτώδικη... χτυπάει το τηλέφωνο... αναγνώριση κλήσης, μπορώ πια να στρίψω τσιγάρο πολύ γρήγορα, ακόμα και με το ένα χέρι... Το ανάβω πριν ακούσω. Ότι και αν ειπωθεί, έχω τον καπνό του τσιγάρου, έχω το σύννεφο του καπνού να στρογγυλέψει την αιχμή ή να πολλαπλασιάσει το βελούδο.
Εγώ και αυτό. Εγώ και εγώ.

Αποφάσεις, τσίχλες, τσιρότα, βελονισμοί, συνεδρίες, φάρμακα, ....ένα τσιγάρο ακόμα...
Στο τσιγάρο που κρατώ ... ένα τσιγάρο ακόμα...



42 σχόλια:

Swell είπε...

θυμάμαι ήμουν 14, καλεσμένος σε πάρτι συμμαθητή. Αποφασίζω να αγοράσω το πρώτο μου πακέτο. Για να εντυπωσιάσω τις συμμαθήτριές μου. Κυρίως εκείνη, τη μοναδική για μένα. Πηγαίνω σ' ένα απόμακρο περίπτερο, για το φόβο των Ιουδαίων, και ζητάω "ένα ASTOR φίλτρο". Ο περιπτεράς "ξέρεις να υπάρχει και σκέτο;" Δεν κατάλαβα τότε τι εννοούσε. Όταν αργά το βράδυ γύρισα σπίτι μου, μετά από άπειρες τσίχλες, με πρόδωσαν τα ρούχα και τ' "άκουσα" κανονικά...

de profundis είπε...

Αχ ,Κατερίνα μου, μιά ζωή χαρμάνηδες θα είμαστε.

b|a|s|n\i/a είπε...

ουφ! ένα τσιγάρο δρόμος. ακόμα και η ίδια η ζωή μοιάζει πολλές φορές.
την πρώτη ρουφηξιά την δοκίμασα στο δημοτικό! από γόπα που είχε ρίξει ο θείος στον δρόμο και ήθελα να δω τι είναι αυτό. μόνο που δεν λιποθύμησα.
άρχισα να καπνίζω κανονικά με το που τέλειωσα το λύκειο. και ίσως φανεί αστείο μα ένας λόγος ήταν και οι φωνές των γονιών. γυρνούσα από τα καφέ και τα φαστ φουντ, που όντως δεν κάπνιζα, μα κάπνιζαν όλοι σχεδόν, και φωνάζανε για τα ρούχα που μυρίζουν καπνό και ρωτούσαν συνέχεια πού έμπεξα!
μάταιη η προσπάθειά μου να τους πίσω ότι δεν καπνίζω. ε αφού δεν τα κατάφερα είπα να τους δώσω έναν λόγο να φωνάζουν κανονικά τουλάχιστον. :)

monahikoslikos είπε...

"Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω"...

Άστα Κατερίνα κάπνιζα 50 χρόνια και τώρα κοντεύουν 2 μηνες που το κοψα και νοιώθω σαν άτομο με ειδικές ανάγκες.
άστα να πάνε σου λέω...

kalo paidi alla... είπε...

Μπράβο πολύ ωραίο ποστ. Όλοι έχουμε τις ξεχωριστές μας στιγμές με το τσιγάρο και φυσικά η πρώτη φορά που δοκίμασες δεν ξεχνιέται. Εγώ θυμάμαι 3η λυκείου γύρναγα σπίτι ένα Σάββατο βράδυ και βρίσκω ένα τσιγάρο κάτω. Το παίρνω, το ανάβω, το καπνίζω, ζαλίζομαι, μου αρέσει. Το καλοκαίρι στις διακοπές παίρνω πακέτο. Έτσι. Ίσως για να μην κάνω τράκα. Έτσι απλά άρχισε κι ακόμα να τελειώσει αυτή η ιστορία.

Ι.Σ. είπε...

Αφορμές μου δίνεις πάντα και σκοπούς ν' αρχίσω...
Χιλιοτραγουδισμένο ... τσιγάρο, με στίχους θα μετάσχω στο σχολιασμό (διασκευασμένους "ελαφρώς", ας μας συγχωρέσει ο Μάνος)
Είν' αρρώστια τα τσιγάρα τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς...

Ανώνυμος είπε...

στην κυριολεξια ποτε δεν υπηρξα ιδιαιτερα εξαρτημενος καπνιστης..και υστερα απο 13-14 χρονια μπορω να μην καπνισω ως και 2 με 3 μερες

ισως μπορω και να το κοψω τελειως..

ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ

ΠΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ!!

ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΡΑΛΙΚΙ ΜΕ ΠΑΡΕΑ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΙΑ(ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΜΑΚΙ)ΧΩΡΙΣ ΤΣΙΓΑΡΟ??

Ε ΛΟΙΠΟΝ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ..!!

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!

ΤΕΛΟΣ!!!

ΧΑΧΑΧΑ

inkve

katerina είπε...

Και το πακέτο Swell κρυμμένο πίσω από αποθηκούλες, πίσω απο παραπετα, πίσω από παράθυρα, ...να το παίρνεις όταν βγαίνεις έξω. Και τσίχλες και καραμέλες, και όρκους «δεν καπνίζω εγώ ρε μαμα, οι άλλοι καπνίζουν σου λέω».

Και αργοτερα, ενηλικας πια, να γυρνας στο σπιτι χαραματα, λιωμα απο την αλκοολική νυχτα και να ανακαλυπτεις ότι ...το πακετο έχει μονο ένα τσιγάρο. Να το κάνεις αποψε- ειναι δυνατόν να μη κάνεις το τελευταίο τσιγάρο στο σπιτι, έτσι την ώρα που κάνεις τον απολογισμό της νυχτας;;;- ή να το αφήσεις για το πρωί, με τον καφέ...πινεται καφές χωρίς τσιγάρο;;;;. Δυσκολη αποφαση....και να φοράς την καπαρντινα πάνω απο τις πυζαμες και να ξεχυνεσαι στα ...διανυκτερευοντα περίπτερα.. Ενα ακομα στην επιστροφή, ξαναοδηγώντας για το σπιτι...έτσι μετά την σοκολατιτσα που αγορασες για την ξυνιλα,

Εχω σκεφτεί ότι αν ποτέ το καταφερω να το κόψω... θα είναι σαν να έχω χάσει τον κολλητό μου...

katerina είπε...

Αχ de profundis…. Αυτό το χαρμανιασμα... αυτό το στερητικό...

Ναι χαρμανηδες θα πεθάνουμε... και ξερεις γιατί...
Θα μου πουν ότι ιδεολογικοποιώ το προβλημα μου...ότι κάνω το πάθος και την αρωστια μου παντιερα... αλλά το εχω δει... Το έχω δει και δεν γελιέμαι...
Οι καπνιστές, οι αλκοολικοι, οι τοξικοεξαρτημενοι, ειμαστε περιεργα όντα, ανικανοποιητα, μας κατατρωει αυτό το κάτι... Και φοβαμαι ότι θα μας κατατρωει για πάντα...

Κάποια απο τις πολλες φορές που έκανα μια θεραπεια για να το κόψω... μου είπε ο ψυχιατρος ... «δεν το κοβεις, απλά το διακοπτεις... όταν θέλεις να καπνισεις, απλά πες ok αυριο ή σε λίγο, θα καπνισω και προσπαθησε να το αναβαλλεις. Μην πεις ποτέ δεν θα ξανακαπνισω, τέλειωσε, γιατι τότε θα τσακισεις». Τοτε το έκοψα για 2, 5 χρονια.

katerina είπε...

Να σου πω την αληθεια Basnia, εγώ δεν θυμάμαι πότε άρχισα να καπνιζω, όχι για την παρεα, οχι για επιδειξη, όχι για να δειχνω μεγάλη, αλλά γιατί πια το χρειαζομουν. Νομιζω πολύ αργα, γυρω στα 24, που πάλι μου ήταν απαγορευμενο, απο την τοτε ...οικογενειακη μου κατασταση.
Η παρέα, η συντροφιά... Μα μπορεί να νοιωσει μοναξια ποτε ο καπνιστης;;;Αφου εχει παρέα...

μ είπε...

Τώρα πες μου, εγώ τί να πω με τη δική σου ανάρτηση!

Αν είναι πια τόσο απαραίτητο αυτό το τσιγάρο, τί να πω... Πολύ όμορφη η εφηβική σου περιγραφή, δίνει μια άλλη διάσταση στο κάπνισμα.

Πάντως βρε Κατερίνα, σε κάποιον που δεν έχει καπνίσει ποτέ στη ζωή του απλά επειδή ποτέ δε μου έκανε κλικ το θέμα, φαίνεται υπερβολική αυτή η εξάρτηση όχι μόνο η δική σου αλλά και πολλών άλλων. Και στο κάτω κάτω μπορείτε να καπνίζετε σε χώρους διασκέδασης, σε εξωτερικούς χώρους και σε σπίτια. Καταλαβαίνω το συναισθηματικό δέσιμο και τις αναμνήσεις που κουβαλάει, αλλά μόνο η εικόνα τεκέ που αντιμετωπίζω συχνά σε δημόσιες υπηρεσίες φτάνει για να συμφωνήσω με το νόμο. Κατά βάθος πιστεύω πως όλοι συμφωνούμε με το νόμο, αλλά μας τσιγκλάει αυτή η "απαγόρευση". Δεν του αρέσει του Έλληνα το μην!

katerina είπε...

Σου λείπει Λύκε μου ε;;
Το έκοψες ή το διέκοψες;;;
Και ξέρω τι σου λείπει... ξέρω πολύ καλά τι σου λείπει...
Σε ζηλεύω και ταυτόχρονα σε λυπάμαι...

Στην εγκυμοσύνη της κόρης μου, πέταξα το πακέτο όταν η μικροβιολόγος μου ειπε την τιμή της χοριακής... Σε όλη την διαρκεια της εγκυμοσυνης πήρα με τα χιλια ζορια, και με τις κραυγές και τις απειλες του γυναικολογου μου, με το ζορι 3 κιλά. Ουταν καν 3.
Η ιδέα ότι θα φάω και μετά δεν θα μπορώ να καπνισω, με απωθουσε απο κάθε ιδέα φαγητου, καλά καφέ, ουτε για αστειο... μονο νερο έπινα....

Εχω συνειδητοποιησει ότι εγώ δεν κανιζω μετά το φαγητό... απλά όταν το τσιγαρο μου έχει κάνει το στομα και το στομάχι χάλια, βάζω κάτι στο στομα μου, απλα για να απολαυσω το επομενο τσιγάρο. Βασικά τρωω για να καπνισω.

katerina είπε...

"Καλο παιδί αλλά", καλωσηρθες
Καλε μου τι ωραιο nick ειναι αυτό...
Καλά, θα πάω στο σπιτικό σου να ανιχνεύσω αυτό το... «αλλά»

katerina είπε...

Είν' αρρώστια τα τσιγάρα τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς


Μα ρε Γιάννη, ειναι δυνατόν να ζησεις μia αγάπη ορφανή; Πως θα την ΖΗΣΕΙΣ, πως θα την κανακεψεις, πως θα γιαννεις τις πληγές που σου ανοιγει, πως θα ζητησεις συγνωμη για τις πληγές που του ανοιγεις, πως ...
Πως θα τα κάνεις όλα αυτά, χωρίς να σιγοκαιει ένα τσιγάρο;;;

katerina είπε...

Ρητορική φανταζομαι η ερωτηση inkve…
Ε, όχι δεν γινεται... ή τουλαχιστον δεν ξερω εγώ το πως μπορει να γινει...

katerina είπε...

Μάνο, συμφωνώ απολυτα με την απαγορευση. Ασχετα αν πιστευω ότι στην Ελλαδα δνε θα αντεξει...
Στο να μην υπάκουμε σε ορθές αποφάσεις, ναι το παιζουμε γαλατικό χωριό.
Μπορώ να καταλάβω πολύ καλά τους ανθρωπους που τους ενοχλει ο καπνός και με την απαγοερευση, και εμεις θα αναγκαστουμε να το ελλατωσουμε*, αλλά και θα προστατεψουεμ τους άλλους.

Κια αν σου πω και το καλυτερο...
όταν καπνιζεις μηχανικά, χάνεις την ουσια του καπνισματος. Χανεις εκεινη την πρωτη ρουφηξια μετά το χαρμανιασμα... Θεια Μανο μου, Θεία στιγμή...
Ετσι όταν πρέπει να καπνισω μετά απο 2 ή 3 ώρες, το απολαμβάνω πολύ περισσοτερο. Το τσιγαρο που στριβει, το κλικ του αναπτηρα, η βαθεια ρουφηξιά... Κλεινω τα μάτια, και ............

katerina είπε...

Και Μανο... μην μας προκαλεις... γιατί εδώ μαζευτηκαμε όπως ειδες όλοι οι καπνιστές...
Αν ο καθενας μας σου πει και μια, έστω μονο μια, ιστορια με τσιγάρο, σε βλέπω να πηγαινεις στο περιπτερο τρεχοντας...
Αντε μην αγριεψουμε και σας κάνουμε όλους καπνιστές...

Ασε βρε το πακετο, θα σε μάθω να στριβεις...

monahikoslikos είπε...

Εγώ να δεις πως με λυπάμαι Κατερίνα...

Xavier είπε...

Εμένα το κείμενο μου θύμισε το παιχνίδι του Πανούση με τη διασκευή του Σαβόπουλου στο Perfect Day του Lou Reed:

"Μα τι πρέζα όμορφη!
Χάρηκα που ήσουν εδώ.
Αχ, πρέζα πανέμορφη.
Με βοηθάς να κρατηθώ."

Έχει δίκιο ο Τζίμης. Μια λέξη αλλάζεις και απογειώνεται το τραγούδι!

-Χωρίς παρεξήγηση ελπίζω-

Χρήστος Χαρακοπίδης είπε...

Ώρα να φτιάξεις έναν καινούργιο μύθο, μια άλλη φαντασίωση , όπου το τσιγάρο θα παίζει το ρόλο μουσειακού αντικειμένου, όπως π.χ. τα πρώτα παπουτσάκια της νονάς, που μίκρυναν τόσο γρήγορα...
Τελικά, Κατερίνα, όλα είναι στο μυαλό μας, κατασκευές και παιχνίδια παράξενα του εγκεφάλου μας!

PN είπε...

Καρδιά μου...πάμε για ένα τσιγάρο να τα πούμε;

Ταχυδρόμος! είπε...

Η μανία πολέμησης της απόφασης για την απαγόρευση του καπνίσματος με έχει κλωνίσει. Γνωρίζουμε πως το κάπνισμα σκοτώνει. Τελεία και παύλα. Πόσες γενιές θα σωθούν από την απαγόρευση να ξέραμε, γιατί εκεί είναι η αλήθεια, οι νέες γενιές θα καπνίζουν σε πολύ μικρότερο βαθμό, ακόμα και από βαρεμάρα να βγουν έξω..

alex_m είπε...

Αμέτρητα τσιγάρα ...
πόσος καπνός χρειάζεται άραγε για να πνίξεις όλα αυτά που σε πνίγουν κάθε στιγμή που ανάβεις ένα .

Δεν θυμάμαι πότε το ξεκίνησα ...
θυμάμαι όμως πολύ καλά , πως και για μένα όπως και για τον "swell" ήταν ένα ASTOR , το μαλακό κεραμιδί πακέτο για να κρύβετε εύκολα στην τσέπη ή στην κάλτσα ...

Οταν το ξεκίνησα , η τότε τηλεόραση , το διαφήμιζε με ένα υπέροχο φίλμ κ;ι με μουσική υπόκρουση αυτό</a που στο χαρίζω !!!!!


σ.σ.: 1 . ξέχασα ο βλαξ να σου πω , πως κι εγώ είμαι fake !!! Διατηρώ άλλα 4 blogs ενώ χρησιμοποιώ άλλα 44 ψευδώνυμα !
2 . καλό Σ/Κ και καλά ξεμπερδέματα ναχω !

alex_m είπε...

εδω</a

Ανώνυμος είπε...

Κατερινάκι μου είναι δυνατόν να ξεχαρμανιάσεις με τον Μαυρουδή και τις συναισθηματικές του ευκοιλιότητες;Για θυμήσου τον Αργύρη μας.

Ανώνυμος είπε...

κιρια κατιρινα σινχαριτιρια
του τσιγαράκι θα του κάμουμι χουρισ να ινουχλούμι.

katerina είπε...

Λύκε στο ξανάλεω...σε ζηλεύω...
Αλλά που θα μου πάει θα την κόψω και εγώ...
Είχα πει στην μικρή μου, τώρα είμαι πολύ πιεσμένη, αν γίνει ...’αυτό’, θα το ελαττώσω, μπορεί και να το κόψω, της υποσχέθηκα...
«Μπορείς μαμά;» με ρωτάει...
Ε, δεν πρέπει να αποδείξω ότι ....μπορώ;;;

katerina είπε...

Xavier, γέλασα πολύ «με το χωρίς παρεξήγηση» που έγραψες.

Πρέζα όμορφη το πρόβλημα κρύφτηκε
και μόνοι εμείς
κυριακάτικοι εκδρομείς.

Πρέζα όμορφη μαζί σου ξεχάστηκα
κι αισθανόμουν αλλιώς
υγιής και καλός.

Θα κοιμηθείς
έτσι όπως έπεσες.

Ρε εσυ, ειμαι η πρωτη που ξερω καλυτερα απο τον καθενα τον εθισμό μου, την εξαρτηση μου, το αλκοολικι μου, το ναρκωτικό μου...

Λοιπόν μιας που το τσιγάρο παραπέμπει απο ότι βλέπω σε μουσικές, σκεφτομαι κάποια στιγμή θα κάνω ένα ποστ, για το ποια τραγουδια δεν μπορώ να ακουσω, παρα μονο συνοδεια τσιγαρου...οπότε αν το κοψω... τελος και αυτά. Και σε πρωτη φάση...perfect day

Αγαπάω πάρα πολύ την βροχή και αυτές οι υπέροχες καλοκαιρινές μπορες, κυριολεκτικά με ξελογιαζουν...

katerina είπε...

Χρηστο μου,
ασφαλώς και όλα στο κεφάλι μας ειναι.
Και οι αναγκες και οι εξαρτησεις και αυτά που μας αρεσουν, και αυτά που μας πληγώνουν, και οι Μυθοι και τα Παραμυθια.

Αλλά ξερεις βρε Χρηστο μου, κανέναν που να ζει χωρίς σκηνικό; Ξερεις κανέναν που να ζει διεκδικώντας αυτά ακριβώς που χρειαζεται για την επιβιωση; Μια γωνια να κοιμηθει, ένα πιατο φαΐ να φάει, και ένα τυχαιο σώμα να ενωθει;

Όχι Χρηστο, η ανθρωποτητα προχωρησε γιατι οι άνθρωποι, ειχαν αναγκη σκηνικου για να παιξουν τους ρόλους της ζωής. Ειχαν αναγκη να ...Ζουν, και όχι να επιβιώνουν.

Εχω πει πολλές φορές. Ότι ο έρωτας ειναι σαφώς πιο επικινδυνος απο το τσιγάρο, το αλκοολ και την πρέζα...Ε, δεν ειδα κανεναν να διανοηθει να τον ποινικοποιησει...

katerina είπε...

VK μου, απαντάω και στα τρια σχολια σου...μαζεμένα... μου έλειψες... πολύ, πάμε να τα πιουμε ...μετα φουμας.... σε πεζοδρομιο; Ενταξει στο πεζοδρομιο.... αλλά μονο με τσιγάρο, ακουω τα συνταρακτικά ...

katerina είπε...

Ταχυδρομε,
ειπα και πιο πριν ότι, ειμαι υπέρ του μετρου της απαγορευσης. Και δνε μιλάω μονο για την προστασία των μη καπνιστών, μιλάω και γα εμας τους καπνιστές.

Ναι ειμαστε άρρωστοι, και ναι η Πολιτεια προστατευει και τα απολωλότα. Κατα τον ίδιο τροπο που επιβάλλει την ζωνη στο αυτοκινητο και το κρανος στις μηχανές.

Αυτο δεν μεταφραζεται αυτοματα, ότι για τον καθενα μας το τσιγαρο, δεν σημαινει ΚΑΤΙ, δεν ειναι συνδεδεμένο με κάποιες πολυ ιδιαιτερες στιγμές της ζωής μας.

Αν η ποινικοποιηση δεν έφερνε τραγικά αποτελεσματα και το έχουμε δει αυτό με τα ναρκωτικά, εγω ακομα και την ποινικοποιηση του τσιγάρου, θα μπορουσα να την συζητησω. Το ειπα ευθυς εξ’ αρχής. Αρρωστια ειναι το κάπνισμα.

katerina είπε...

Κάκο καλη σου μερα,
Το ειπα παραπάνω και στην Xavier. Κάποια στιγμή θα γραψω για τα τσιγαρα ...που χρειαζομαι για να ακουσω κάποια κομματια...
Πάντως το sister morphine ήταν κάτι που έλλειωνε το κασσετοφωνο μου, και ακομα το γουσταρω τρελλά.

monahikoslikos είπε...

«Μπορείς μαμά;» με ρωτάει...
Ε, δεν πρέπει να αποδείξω ότι ....μπορώ;;;

Ξέρεις Κατερίνα κι εγώ κάθε φορά που ρωτούσα τον ευατό μου αν μπορώ να το κόψω έδινα καταφατική απάντηση.
Όμως έτσι απαντάμε σε λάθος ερώτηση.
Η σωστή ερώτηση που πρέπει να απαντήσεις πριν πάρεις την απόφαση να το κόψεις είναι: ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΚΟΨΩ?
Κι εγώ τόσα χρόνια ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ όχι πως ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ.
Αν λοιπόν απαντήσεις ΝΑΙ όλα τα άλλα είναι εύκολα.
Καλή Κυριακή και καλές αποφάσεις...

katerina είπε...

Ανωνυμε...

Εσύ νόμιζες πως έχεις
τίποτα χορτάκηδες
ούτε πιτσιρίκια έχεις
μήτε και πρεζάκηδες...


Μου αρεσει τρελά ο Μπακιρτζής, αλλά ...πολύ τζαζιστικη η εκτελεση του εδώ. Προτιμώ την πιο αυθεντική για ένα ρεμπετικο της φυλακης

katerina είπε...

Καλώς τον Πλατανο και την ντοπιολαλια του στο χωριό μας.
Θα περάσω να κάνω το τσιγαράκι μου στη σκια σου.

katerina είπε...

Λυκε μου, έχω μαι ειδικοτητα να το πω, μια παραδοση να το πω, στις λάθος ερωτησεις, κια ακομα περισσοτερο στις λάθος ...αναρωτήσεις...

Ειναι εκπληκτική Κυριακή, πάω βόλτα να χορτασω καλοκαιρινή βροχή

Alexandros είπε...

Γεια σου Κατερίνα

Το έχω κόψει (κάπνιζα 12 χρόνια) μαχαίρι εδώ και 3,5 χρόνια και ώρες ώρες μου λείπει ακόμα. Χωρίς τσιγάρο πάντως απολαμβάνεις τις γεύσεις και τις μυρωδιές πολύ καλύτερα. Είναι μεγαλη υπόθεση αυτό.

Ι.Σ. είπε...

Για φαντάσου...ποιος θα τόλεγε "στη σπηλιά την κουρελού", για δυο ρουφιές Κιρίτσιλερ ... Αν δεν είναι τρελλοί αυτοί οι Ρωμαϊοι, σίγουρα είμαστε έθνος "ανάδελφον"...

katerina είπε...

Καλησπέρα Αλεξανδρε,
ναι το ειπά και λίγο πιο πάνω. Δεν το κόβεις ποτέ, απλά το διακοπτεις. Όπως άλλωστε και όλους τους εθισμούς.

Αλεξανδρε, ο εγκέφαλος ενός εθισμένου διαφέρει σε πολλά σημεία από αυτόν ενός μη εθισμένου. Εθισμός σημαινει και αλλάγές, άλλοτε σημαντικές και άλλοτε λιγοτερο σημαντικές, και και στη γονιδιακή έκφραση, και σε πρωτεΐνες και σε ένζυμα, και στη δομή και στη μορφολογία των νευροκυτταρων αλλά και στην μεταβολική δραστηριότητα.

Με άλλα λόγια, όλοι όσοι υπήρξαμε ή ειμαστε ακομα χρηστες, ξερουμε ότι με τη χρόνια χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών (και η νικότινη ειναι ισχυρά εξαρτησιογόνα) έχουμε προκαλέσει αναδιοργάνωση και στην δομή και στην λειτουργία του εγκεφάλου μας.

Βέβαια όλα αυτά γινονται για το ΜΕΓΑΛΟ ΚΥΝΗΓΙ. Το κυνηγι της ντοπαμίνης, αυτου του νευροδιαβιβαστή, που όλοι οι άμθρωποι (καπνιστές και μη) κάνουμε ότι μπορουμε για να προκαλέσουμε την ... μαγική της υπερεκριση. Να νοιωσουμε.... Αυτο κυνηγάμε όλοι. Ο καθενας, όπως μπορεί, όπως του κάτσει, όπως του βγει...

Αρα... τι με νοιαζουν εμενα, της εξαρτημενης, οι μυρωδιές και οι γευσεις, όταν παρακαλώ για την μαγική ντοπαμινη μου...

Πάντως αν δεις τα ειδη των εξαρτησεων που κατονομαζει επισημως η Αμερικανικη Ψυχιατρική Εταιρια, ...δεν υπάρχει περιπτωση να μην εισαι τελικά εξαρτημένος απο κάτι... και όχι μονο ουσια, η ουσια, η όποια ουσια, ειναι μια εκ των εξαρτησεων...

katerina είπε...

Να σου πω την αληθεια Γιάννη, δνε νομιζω ότι ο Γιοβαν Τσαους, το έγραψε ακριβώς για δυο ρουφιές Κιρετσιλερ...
Ρεμπετικο της φυλακής ειναι, άρα μάλλον για χορτο προκειται....
Απλά, στο "χορτακηδες" που λεει, εννοει φανταζομαι, ότι ενταξει θα πάμε και στον τεκε μας, αλλά ειμαστε και σοβαροι, δουλευουμε, έχουμε οικογενειες, κπλ...

Τωρα ότι ειμαστε ...αναδελφοι, αυτό ξαναπεστο...
Εχει καταπληκτικά τραγουδια εκεινη η εποχη, απιστευτος νταλκας και σεβντας. Ενδυκνεινται για το απολυτο ...λειωσιμο.

Στέργιος είπε...

Αντιφάσεις

Πολέμιος του καπνού και του ποτού από τα γεννοφάσκια μου δεν καταλάβαινα ποτέ τους καπνιστές και τους πότες. Αντέφασκα και με τη παραγωγή της οικογένειας. Το να παράγεις καπνά, κρασί και τσίπουρο και να είσαι εχθρός τους είναι μια κάποια αντίφαση. Και τα αδέλφια μου (σύμπτωση;) την ίδια αντίφαση είχαν. Γύρω μου χύμα ο καπνός και τα ποτά…

Θυμάμαι το μίσος που ενσταλάζονταν μέσα μου για το τσιγάρο όταν στα λεωφορεία επιτρέπονταν και έπρεπε να κάνω τη διαδρομή Σέρρες – Θεσσαλονίκη ή Καβάλα μέσα σε ατμόσφαιρα που ο πρώτος δεν έβλεπε τον τελευταίο, κυρίως όταν ήταν χειμώνας. Θυμάμαι και τις γνωστές εκείνες ατέλειωτες πολιτικές και συνδικαλιστικές συνεδριάσεις που οι τελευταίοι βλέπαμε μόνο τη σκιά του ομιλητή… για να μη πω τα… «8άρια» που βλέπαμε από τους πότες στο περπάτημα ή στο λόγο τους!

Πώς να συμβιβαστείς με όλα αυτά; Και περίμενα τη μέρα του θριάμβου και της νίκης των αντικαπνιστών, τη νέα… «καλή» δικτατορία τους που θα αντικαθιστούσε τη δικτατορία των καπνιστών, καλά, ισορροπημένη κατάσταση μη περιμένετε ακόμη.

Τώρα λοιπόν πάνω στο θρίαμβο, μου ζητάνε μερικές οργανώσεις μικρομεσαίων να γράψω κατά της απαγόρευσης του καπνίσματος, γιατί λένε θα… πεινάσουν οικογένειες, θα μειωθούν οι τζίροι, τι θα κάνουν οι περιπτεράδες που στο μεταξύ τα έκαναν σούπερ μάρκετ…

Όχι είπα, δεν θα πάρω. Άλλη αντίφαση δεν την αντέχω. Αλλά τι να κάνω, πρέπει να δημοσιεύσω τις απόψεις τους… αντίφαση είναι και αυτή.

Το μόνο που με γλυκαίνει από αυτή την υπόθεση είναι το όμορφο τραγουδάκι του Ν. Μαυρουδή για το «Πρωινό τσιγάρο». Αυτό το «πίνω» χωρίς αντίρρηση.

Υποπτεύομαι ότι και πολλοί από εσάς έχετε ίδιες ή αντίθετες αντιφάσεις. Έτσι είναι η ζωή.

Γι όσους θέλουν να το κόψουν πάντως είναι το πλέον εύκολο. Αφού όπως λέει κάποιος στο ανέκδοτο, αυτός το έκοψε ήδη 100 φορές!

Επί του σοβαρού, η νομοθεσία μάλλον δεν έλαβε υπόψη της ορισμένα πράγματα και θα τα βρει μπροστά της όταν οι εφαρμογές θα γίνουν σουρωτήρι. Είδωμεν.

Rizobreaker είπε...

Πολύ όμορφο ποστ!

Κάπνιζα 6 χρόνια, αλλά ευτυχώς το έκοψα πριν 3 χρόνια περίπου...
Αν και μερικές φορές σκέφτομαι την αίσθηση του τσιγάρου στο χέρι κτλ (εσύ τα είπες υπέροχα στο ποστ σου), πιστεύω ότι η απόφαση μου ήταν η καλύτερη δυνατή...

Είναι εξάρτηση το να σκέφτεσαι τις στιγμές της ζωής σου σε συνάρτηση με το τσιγάρο... Θα ΄πρεπε να θυμόμαστε τις στιγμές μας για αυτό που ήταν από μόνες τους, κι όχι επειδή τις συνόδευε το τσιγάρο...