Σειληνοί του κράτους

Το ποσοστό άνεργων για τον μήνα Δεκέμβριο, εκτιμάται στο 8,9%.*
Το αντίστοιχο ποσοστό για τον μήνα Νοέμβρη...ήταν 7,8%.
Η …καινοτόμα ανάπτυξη μας… που στηρίζεται στην οικοδομή… βουλιάζει

Νούμερα...ποσοστά...
Μια μονάδα για την ελληνική πραγματικότητα σημαίνει χοντρικά 40.000 εργαζόμενους. Όχι ...δεν θα πω 40.000 θέσεις εργασίας...θα πω 40.000 ανθρώπους.
Και κάθε ένας από αυτούς ...είναι Ένας. Με όνομα, επίθετο, αριθμό ταυτότητας ή αριθμό διαβατηρίου. Ψηλός ή κοντός, όμορφη ή άσκημη, νέα ή ηλικιωμένος. Αλλά ένας. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος.

Είναι πολύ εύκολο να κλάψουμε για την άτιμη την κενωνία... είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε την εργοδοτική αναλγησία, είναι πολύ εύκολο να αποδώσουμε την ευθύνη στην επιχειρηματική ανηθικότητα.

Όπως πάντα ήταν πολύ εύκολο το να πετάς πέτρες, επί δικαίων και αδίκων. Ε, στατιστικά...κάπου θα τον πετύχεις και τον άδικο. Αλλά είναι απλά...εύκολο. Και όσο ανέξοδο... άλλο τόσο και αδιέξοδο.
Αλλά όσο άδικος είναι αυτός... ο όποιος, άλλο τόσο άδικος είναι αυτός που ανέχεται, επικροτεί, συμμετέχει και διαιωνίζει αυτό το άδικο.

Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα μια δικαιολογία για να μην κάνει κανείς τίποτε.

Στην Ελλάδα η αφασία και η απραξία συγκροτούν εθνική ιδεολογία.

Κανένας δεν διαμαρτύρεται όσο δεν γίνεται τίποτε και όλοι ανεβαίνουν στα κάγκελα μόλις κάποιος πάει να αλλάξει κάτι.

Όλοι φωνάζουν για την …Αλλαγή, αρκεί αυτή να μη θίγει τα «κεκτημένα» του καθενός μας.
Χειροκροτούμε μανιασμένα την απραξία σαν πολιτικό όφελος... και κυριευόμαστε από ιερό μένος... για το Άγιο πολιτικό κόστος.

Χιλιάδες βιογραφικά κατατεθηκαν στην MIG, για την Ολυμπιακή. Και ο Πρόεδρος της ΟΣΠΑ...που την πονάει την Ο.Α.... που είναι το ...σπίτι του, ΜΑΣ απειλεί για τον παραπάνω διασυρμό της. Μάλλον κούφια η απειλή, αγαπητέ μου....γιατί παραπάνω διασυρμός...δεν υπάρχει.
Φταίνε μόνο οι εργαζόμενοι για την κατάντια της; Όχι. Αλλά με την δική τους συνενοχή, έφτασε εκεί που έφτασε.
7.500 εργαζόμενους έχει η Ο.Α. Είναι ζήτημα αν χρειάζεται 4.000.

Άκουσα το απίστευτο....να αμφισβητούνται τα αυτονόητα....ότι δηλαδή ένας επιχειρηματίας ζητάει να επιλέξει το προσωπικό του, με κριτήρια την εμπειρία, τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, την εργατικότητα των εργαζομένων.
Όχι. Αυτό αντιβαίνει…στο δίκιο των εργαζομένων της Ο.Α. γιατί…η Ολυμπιακή είναι το …σπίτι τους…

Ας μας πουν ρε παιδιά οι εργαζόμενοι της Ο.Α.....πως και πόσο αξιοκρατικά προσλήφθηκαν...
Ας βγουν να μας πουν ποια ήταν η αξιοκρατική επαγγελματική πορεία τους, ας μας πουν που ήταν τόσα χρόνια το φιλότιμο τους; Ας μας πουν ακόμα και γιατί ανεχτηκαν ή με τι ξεπληρωσαν την κρατική ασυδοσία τόσων χρόνων... που έκανε την Ολυμπιακή παραμαγαζο του κάθε πολιτικού και της κάθε Κυβέρνησης.

Ας βγούμε τώρα και εμείς αγκαζέ με τον Εθνικό διασκεδαστή και Εθνικό λαϊκιστή κ Λαζόπουλο, να πούμε ότι δικαίωμα στην εργασία δεν έχουν όλοι, αλλά μόνο όσοι είναι προστατευμένοι, πίσω από το «ιερό δικαίωμα του κονέ με τον βουλευτή τους», όσοι με αυτό διορίστηκαν και...μεγαλούργησαν.

Αφου χάσαμε τον εθνικό αερομεταφορέα, ας υπερασπιστούμε τα Εθνικά δίκια αυτών που δεν θα μείνουν στον δρόμο, τα δίκια αυτών που θα πάρουν σύνταξη, τα δίκια αυτών που θα μεταχθούν σε άλλες ΔΕΚΟ, τα δίκια αυτών που έφαγαν την θέση κάποιου άλλου....ελληνικότατα... με τον γνωστό αναξιοκρατικό τρόπο....
Τι γλυκιά αυταπάτη....ο εθνικός αερομεταφορέας...
Τι εκπορνευόμενη αυταπάτη... τι μιζέρια , να κάνουμε εθνική παντιέρα, το εθνικό άδικο του φαύλου;

Αυτό το Κράτος...που δημιούργησε στρατιές, συμβασιούχων δούλων, αυτό το Κράτος που χόρεψε και χορεύει μαζί τους αυτό το χυδαίο ταγκό, αυτό το Κράτος... που κλείνει το μάτι...ότι όσο παράνομα τους έδωσε δουλειά, μετρώντας το βιογραφικό του καθενός, με την ...γνωριμία του και την ψήφο του, αυτό το Κράτος... τους τάζει ότι το ίδιο παράνομα θα τους μονιμοποιήσει. Ε, αυτό το Κράτος είναι ο εθνικός νταβατζής μας. Αλλά νταβατζής χωρίς πουτάνες ...δεν νοείται....

Ότι προφανώς, η δουλειά, η θέση και μονιμοποίηση (η ιερότερη ελληνική λέξη) είναι εις βάρος κάποιου άλλου, που δεν είχε την τύχη να γνωρίζει ο μπατζανάκης του, τον κ. Καραμαλάκα, αυτό δεν είναι εθνικό θέμα.

Σήμερα όλοι είναι ικανοποιημένοι… ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση (η κάθε είδους αντιπολίτευση), και βέβαια οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού, που …βρέθηκε λύση …όχι μόνο να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους (ορθώς) …αλλά να ανανεωθούν οι συμβάσεις τους, για άλλους 12 μήνες ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ του 18μηνου, με επιπλέον μοριοδότηση…σε πιθανές προσλήψεις…μέσω ΑΣΕΠ (έρημε Πεπονή!!!!), κατά παράβαση κάθε λογικής που λέει ότι η φύλαξη της Ακρόπολης είναι πάγια και διαρκής ανάγκη.

Και όταν κάποιος ακόμα πιο μάγκας από τον κ. Καραμαλάκα που του φίλησαν την κατουρημένη ποδιά, θα τους κάνει τις συμβάσεις …αορίστου χρόνου, ή θα εξασφαλίσει τα μόρια τους…για μία ξεφτιλισμένη διαδικασία ΑΣΕΠ… ας μιλήσουμε πάλι, για την προστασία του εργαζομένου.

Αλλά εγώ η αφελής δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί ο υπουργός, ο βουλευτής, ο πολιτευτής, ο νομάρχης, ο δήμαρχος, όταν εξαργυρώνει τον ψήφο μου, κατά παράβαση κάθε δικαίου, είναι άθλιος, είναι νταβατζής, αλλά εγώ που ξεπουλιέμαι, για μια θέση κλέβοντας την, από τον διπλανό μου είμαι απλά …εργαζόμενος.

Αλλά εγώ η αφελής δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί πίσω από κάθε άθλιο Ζαχόπουλο, δεν υπάρχει μια εξίσου άθλια Τσέκου…με ή χωρίς βίτσια, με ή χωρίς dvd, με ή χωρίς sex, με ή χωρίς τόση δημοσιότητα...
Ωραία, αν η διαφορά της Τσέκου, είναι ότι είχε ωραία πόδια ενώ του Χ …συμβασιούχου, ότι ο μπαμπάς του ήταν συνδικαλιστής ή κομματάρχης …ε, τουλάχιστον, ας αναγνωρίσουμε στην Τσέκου… ότι ήταν αυτοδημιούργητη.

Ας προστατεύσουμε λοιπόν πολιτικάντικα τις φασίζουσες λογικές των κλειστών επαγγελμάτων, ας διορίζονται στις κρατικές τράπεζες τα παιδιά των υπάλληλων, ας αυξάνει η γραφειοκρατία τις θέσεις στο δημόσιο, ας πνίγεται οποιαδήποτε υγιής πρωτοβουλία, ας πνίγονται τα δημόσια δεδομένα... στα συρτάρια της αδιαφάνειας…
Άλλωστε δεν είχαμε μαύρες σημαίες στα Σπάτα για το αεροδρόμιο, ο κακός χαμός δεν έγινε με την Αττική οδό, την απόλυτη εξαθλίωση δεν γούσταραν …οι αυτοαποκαλούμενοι «οικολόγοι» για την παραλιακή; Τελικά την ...πήραν οι μπράβοι…

Όσο αυτή η μικρή, εσωστρεφής, κρατικοεξαρτημένη από τις πολιτικάντικες διαθέσεις της εκάστοτε Κυβέρνησης οικονομία, θα θεωρεί τις λέξεις ανταγωνιστικότητα, ανταγωνισμό και επιχειρηματικότητα, εκπόρνευση, όσο θα ισοπεδώνει προς τα κάτω τα πάντα, θα μετράμε ...όχι μόνο υψηλά ποσοστά ανεργίας, όχι μόνο άνεργους αλλά στρατιές ανασφαλών υπαλλήλων που θα αγωνιούν αν τα 700 θα γίνουν 800 ευρω...
Γιατί αν ο εργοδότης τους δεν τα βρισκει στην μίζα με τον Κρατικό παραγοντα...ε, ανασφαλείς θα είναι, με όποια εργατική νομοθεσία.

Όσο θα κλείνουμε τα μάτια για να μην βλέπουμε το κακό, γιατί αφού δεν το βλέπουμε το κακό...ε, αυτό δεν υπάρχει, θα μετράμε χαμένες ευκαιρίες.

Όσο αυτή η χώρα θα έχει 2.000.000 αυθαίρετα, που αν τα μοιράσουμε σε 11.000.000 πολίτες, αντιστοιχεί χοντρικά ένα σε κάθε δεύτερο νοικοκυριό, όσο θα συζητάμε αν θα «νομιμοποιήσουμε» την εθνική παρανομία των ημιυπαιθριων, γιατί…εμείς τα αγοράσαμε ρε παιδιά, γιατί …εμείς τα κλείσαμε ρε παιδιά, γιατί αν η Πολεοδομία έκανε στοιχειωδώς την δουλειά της και τα γκρέμιζε, θα κάναμε επανάσταση, ας μας πιάνει μετά σύγκρυο για το περιβάλλον…ας βγαίνουμε στα κεραμίδια να φωνάζουμε. Για το περιβάλλον….των άλλων…

Όσο ο ρυθμός ανάπτυξης θα πέφτει, όσο η επιχειρηματικότητα θα στρεβλώνεται σε ένα κρατος πελατοκεντρικό και απόλυτο ρυθμιστή, όσο η αυταπασχόληση θα κινείται στα μεγαλύτερα ποσοστά της ΕΕ-15, όσο η επιχειρηματικότητα θα εστιάζεται στην ανάγκη και όχι στην ευκαιρία, όσο η έρευνα και η καινοτομία δεν θα είναι οι κοιτίδες της επιχειρηματικότητας, όσο τα clusters θα είναι τζιζ-κακα, όσο τα Πανεπιστήμια με Μαιστρους και Απέκηδες, θα διαχειρίζονται ως ύψιστο θέμα Δημοκρατίας το άσυλο των κουκουλοφόρων, όσο οι εργαζόμενοι του Λαναρά θα κατασκηνώνουν στο Συνταγμα και εμεις θα θεωρούμε ότι αριστερό είναι να προστατεύεις την ούτως ή άλλως χαμένη θέση εργασίας και όχι να προστατεύεις τον εργαζόμενο, όσο θα πετιώνται χρήματα σε επενδύσεις που θα έπρεπε να έχουν ΗΔΗ πεθάνει, και όχι σε ΚΑΙΝΟΤΌΜΕΣ επενδύσεις που μπορούν να αποφέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, όσο τα ΚΕΚ θα λυμαίνονται όλο αυτό το χαμένο χρήμα, όσο το ΛΑΕΚ θα είναι η εθνική ντροπή, όσο θα δημιουργούμε ουρές εξαρτημένων πολιτών με εργοδότη αυτό το άρρωστο Κράτος, με συμβάσεις ...που κινούνται στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, όσο θα προστατεύουμε τα ...απροστάτευτα, θα πρέπει να γράφουμε κάθε μέρα σε ένα χαρτί τα ονόματα που φανταζόμαστε ότι έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Ενα ένα.

Σε αυτήν την χώρα, θεωρούμε ότι η κοινωνική συνοχή φύεται στους αγρούς, γίνεται μόνο με επιδοματική πολιτική, με κρατικές φιλανθρωπίες, με μεταβιβαστικές πληρωμές και πολιτικάντικα ψευτομπουκώματα, δεν έχει κόστος, δεν χρειάζεται αναδιανομή πόρων και ευκαιριών, δεν χρειάζεται την δική μας θέληση και ορθολογισμό και απλά σημαίνει, ότι ο καθένας μας μπορεί να διατηρεί το άδικο κεκτημένο του. Μόνο που το άδικο κεκτημένο μου...είναι βραχυπρόθεσμα αντίθετο στο δίκιο του διπλανού μου, και μεσοπρόθεσμα στρέφεται εναντίον μου…

Όσο οι μέτριοι θα συνωμοτούν πίνοντας ... εκ του ασφαλούς εις υγείαν της χαμένης ευκαιρίας του διπλανού εργαζόμενου, η αδιανόητη μετριότητα και αναξιοκρατία θα βουλιάζει τα πάντα.

Και ...τα ποσοστά... και οι αριθμοί ...πίσω τους ...έχουν ονόματα. Και κάθε όνομα πίσω του έχει έναν άνθρωπο. Έναν. Έναν Ξεχωριστό Άνθρωπο.

Πέστα ρε Νιόνιο...

*ΕΣΥΕ...με ότι αυτό σημαινει για στατιστικές...αλχημείες ...βιασμούς.