Από τη ...γκρίζα Μαίρη...στη Γκρίζα γυναίκα....

Όταν το παιδί σου σε ρωτήσει για την 25η Μαρτίου, είναι ...στο χέρι σου... να αντικρούσεις, να επιβεβαιώσεις ή να «παίξεις», με την εθνικιστική ιστορία των καλών και των κακών. Των ηρώων, των ευγενών, των ευφυών, των Χριστιανών, σουβλισθέντων και άλλων... απέναντι στους κακούς (αρκεί η λέξη …κακούς) Τούρκους. Όταν κάνει πρόβες μπροστά στον καθρέφτη με αυτά τα ...αδιανόητης αισθητικής ποιήματα... όταν ...την χειροκροτείς σε αυτές τις ανατριχιαστικές παρελάσεις, μπορείς να χαμογελάσεις και να αναβάλεις... για μια άλλη στιγμή ...την συζήτηση.
Πάνω κάτω μπορείς να το κάνεις και για την 28η Οκτωβρίου, εύκολα πια και για την 17η Νοεμβρίου.

Όταν όμως η κόρη σου σε ρωτάει για την ... ημέρα της γυναίκας... εθνικά υπερήφανη «Ελληνίδα»...μπορείς να την κάνεις...ή όχι...αλλά γυναίκα...οφείλεις να την κάνεις. Και μετά απο 25 χρόνια συνταγματικής ισότητας, με το πιο προωθημένο οικογενειακό δίκαιο, το μόνο που μπορώ να της πω είναι ...πως ξεκινάει η επέτειος, μια ιστορική πορεία, μια υστερική πορεία και το happy end του παραμυθιού.

Με την μάννα τους ζουν τα μικρά κοριτσάκια μας. Με εμάς. Που το φύλλο μας, δεν μας στερησε καμμία ευκαιρία, είτε σε επιπεδο σπουδών, είτε σε κοινωνικό ή επαγγελματικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό ή ότι άλλο
Ανήκω σε μια γενιά γυναικών, που δεν χρειάστηκε ποτέ να διεκδικήσω ΤΙΠΟΤΑ από τους άνδρες. Δεν χρειαστηκε ποτέ να κλωτσήσω καμια πόρτα γιατί αυτές ήταν ήδη ανοιχτές. Όλα ήταν μισά μισά, όλα ήταν ίσα, και που αν η γενιά μου, έχει στοιχειώδες θάρρος και κοινωνική συνέπεια, οφείλει να απεμπολήσει μόνη της τα προνόμια της απέναντι στο αδικημένο σε αυτήν την φάση της ελληνικής πραγματικότητας ανδρικό φύλλο..

Και δεν μιλάω για την προσωπική ιστορία της όποιας. Αυτή ας βρεί την ισορροπία και την δυναμική της όποιας σχέσης της. Τα κοινωνικά εργαλεία υπάρχουν.

Και δεν με αφορούν ΚΑΘΟΛΟΥ, οι Ξανθοπουλικές ιστορίες ...απαιτησης ανταλλάγματων απο τις ...εργαζόμενες των ...όποιων Εργοδοτών, Προισταμένων... ή …ότι που οι κάθε λογής espresso ή μεσημεριανάδικα ιστορούν με σπαραγμό.

Η κάθε μια και οι ευθύνες της.

Κατα τον ίδιο τρόπο που η προσωπική μου ηθική μου απαγορευει να κλέψω το πορτοφόλι του διπλανού μου, η ίδια Ηθική μου απαγορευει να κλέψω και τα όποια επαγγελματικά προνόμια του όποιου γιατί έχω πιο ωραίες γάμπες.

Θα λέω πάντα ότι κανείς δεν εχει τόσα λεφτά ή τόση εξουσία για να αγοράσει καμιά μας. Αν πάλι κάποια αξιολογεί την ...τιμή της τόσο χαμηλά... well done, ουδόλως μας αφορά. Αξιολογώ το πραγματικό μου εμπορευμα, τα τυπικά και ουσιαστικά μου προσόντα και όποιος εργοδότης ενδιαφέρεται το αγοραζει. Αλλωστε η παροχή...και extra δώρου, είναι άθλια εμπορική πρακτική, μακροπροθεσμα δε καταστροφική, μιας που ευτελίζει το πραγματικό εμπορευμα. .

Αλλά δεν βρίσκω κανένα λόγο, για διαφορετικά συνταξιοδοτικά όρια ηλικίας. Αν μάλιστα βάλουμε σαν δεδομένο, ότι το γυναικείο προσδόκιμο όριο ζωής είναι αρκετά υψηλότερο από αυτό των ανδρών, θεωρώ ανέντιμο, ανήθικο, κοινωνικά απαράδεκτο οι γυναίκες να βγαίνουν πιο νωρίς στην σύνταξη.
Θεωρώ επιεικώς γελοίο, να μας χαρίζει δυο χρόνια εργασιακού βίου στα 63...γιατί ...40 χρόνια πριν...κάναμε παιδί. Και εν πάσει περιπτώσει...ε, δεν το κάναμε και μόνες μας.
Ναι η Πολιτεία ΟΦΕΙΛΕΙ, να βοηθήσει την Οικογένεια. Και τη μητέρα ΚΑΙ τον πατέρα όταν το παιδί είναι βρέφος ή νήπιο αλλά όχι όταν το παιδιά μας θα είναι 40 χρονών η...μητέρα τους να βγαίνει νωρίτερα στην σύνταξη.
Δεν θέλω να μιλήσω για εκείνες τις ...πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που οι κοπελίτσες που ξεκινούσαν στα 18 χρόνια την εργασία στο δημόσιο και ευρυτερο δημόσιο...δια της γνωστής οδού του...βουλευτικού..ΑΣΕΠ... ...έπαιρναν σύνταξη στα 33...
Δεν θέλω να μιλήσω για εκείνες τις ΑΝΗΘΙΚΕΣ γυναικείες 25ετίες που γεμίσαν τα καφέ των εμπορικών κέντρων με ξανθιές νεάζουσες και άδειασαν τα ήδη εξαθλιωμένα Ταμεία

Δεν θέλω να μιλήσω για την απαράδεκτη και επονείδιστη ποσόστωση...σε κόμματα που ...σέβονται το φύλλο μου...όπως ακριβώς σέβονται και τα άτομα με ειδικές ανάγκες...

Την Στελλα την ειδα μόνο στην τηλεόραση...

Δεν έζησα ποτέ την Μαίρη Παναγιωταρά, δεν την κατάλαβα ποτέ, και θα πιστεύω πάντα ότι είναι η προσωπική της επιλογή. Δεν αφορά κανέναν, και πολύ περισσότερο την Πολιτεία, αν η προσωπική σχέση ενός ζευγαριού ισορροπεί, όταν η γυναίκα κάνει παστίτσιο φορώντας ζαρτιέρες, την ώρα που ο σύντροφος της , αραχτός στον καναπέ, βρίζει τον ΠΑΟΚ ή αν ο σύντροφος της καθαρίζει στον νεροχύτη φρέσκα φασολάκια, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει την επόμενη παρουσίαση της, στις 9 το βράδυ στο γραφείο της. Περί ορέξεως...κολοκυθόπιτα.
Η Μαιρη Παναγιωταρά μου κάνει τόσο γραφική όσο και τα αλήστου μνήμης τραγουδάκια:
Αρματα αν σου λείπουν και κανόνια/ σου περσευει η πίστη και η καρδιά/ τρεις χιλιαδες ένδοξα όλα χρόνια/ τη χρυσή σου αγιάζουν λευτεριά.

Ναι η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, οφείλει να προστατέψει οποιανδήποτε από την ενδοοικογενειακή βία, που σύμφωνα με τις κοινωνιολογικές έρευνες αυξάνεται κατακόρυφα. Ακριβώς όμως με τον ίδιο τρόπο που οφείλει να προστατέψει τον οποιονδήποτε πολίτη, από τον οποιοδήποτε εγκληματία. Το όποιο θύμα από τον οποιο θύτη.
Αλλά το όποιο μικρό ή ακραίο πρόβλημα της όποιας σχέσης, πρέπει να λύνεται με τον μόνο τρόπο που αυτά λύνονται, με την Παιδεία και την θεσμοθετηση φορέων για ψυχολογική υποστηριξη των θυμάτων. Οι κραυγές για τις ...«αδικίες» που οφείλονται στο ότι σύζυγος μου, ο σύντροφος μου, ο φίλος μου ή ο γκόμενος μου, είναι ψηλότερος και βαρύτερος από εμένα, και αυτό το πρόβλημα πρέπει να απασχολεί την Πολιτεία, ή τα Κόμματα.... ε, λυπάμαι αλλά αν δεν είναι εξαιρετικά υποτιμητικό... είναι τουλάχιστον εξαιρετικά γελοίο.

Γυρνώντας πίσω ίσως από την πρώτη μου μέρα στο σχολείο και κατ’ επέκταση στην αρχή της κοινωνικοποίησης μου, δηλώ υπευθύνως, και εν γνώσει των συνεπειών, ότι ουδέποτε μου στερήθηκε οποιοδήποτε δικαίωμα ή ευκαιρία λόγω του φύλου μου. Αντίθετα...και τελείως μεταξύ μας, μάλλον προνομιούχα και σε δικαιώματα και σε ευκαιρίες υπήρξα ακριβώς λόγω του φύλλου μου, της ευγένειας και της αβροφροσύνης των ανδρών αλλά και του ρόλου της μητρότητας. Και μόνον το ότι δεν είχα να αντιμετωπίσω αυτό το τραγικό χάσιμο χρόνου στην αρχή της καριέρας μου, αυτό το τραγικό φανταρικό, ...και μόνο αυτό θα έφτανε.

Αν λοιπόν έχουμε να γιορτάσουμε κάτι στις 8 Μάρτη, ας είναι ένα...Ενα και μόνο.
Να ρίξουμε στην πυρά, αντρίκεια, θαρραλέα, με κοινωνική ευσυνειδησία και κοινωνική συνέπεια αυτά τα μικρά αλλά τελικά μεγάλα προνόμια μας.

Ας σταματήσουμε αυτά τα εμφυλιοπολεμικά κλαψιάρικα απομεινάρια μίζερου «φεμινισμού» που παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες, ας αποδεχτούμε τους κλασικούς ρόλους της μάνας και του πατέρα, που τόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά μας, ας πάρουμε αγκαλιά, τον σύντροφο, τον συνεργάτη, τον γιο ή τον πατέρα, και ας πούμε στον όποιον επαγγελματικό ανταγωνιστή μας, άνδρα ή γυναίκα... μάγκα ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία, παλεύουμε επί ίσοις όροις και θα νικήσει ο καλύτερος.
ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ...Όπως μας πρέπει και όπως μας αξίζει.
Οτιδήποτε άλλο πια ... μακριά από εμένα και ...την κόρη μου.