Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Από τη ...γκρίζα Μαίρη...στη Γκρίζα γυναίκα....

Όταν το παιδί σου σε ρωτήσει για την 25η Μαρτίου, είναι ...στο χέρι σου... να αντικρούσεις, να επιβεβαιώσεις ή να «παίξεις», με την εθνικιστική ιστορία των καλών και των κακών. Των ηρώων, των ευγενών, των ευφυών, των Χριστιανών, σουβλισθέντων και άλλων... απέναντι στους κακούς (αρκεί η λέξη …κακούς) Τούρκους. Όταν κάνει πρόβες μπροστά στον καθρέφτη με αυτά τα ...αδιανόητης αισθητικής ποιήματα... όταν ...την χειροκροτείς σε αυτές τις ανατριχιαστικές παρελάσεις, μπορείς να χαμογελάσεις και να αναβάλεις... για μια άλλη στιγμή ...την συζήτηση.
Πάνω κάτω μπορείς να το κάνεις και για την 28η Οκτωβρίου, εύκολα πια και για την 17η Νοεμβρίου.

Όταν όμως η κόρη σου σε ρωτάει για την ... ημέρα της γυναίκας... εθνικά υπερήφανη «Ελληνίδα»...μπορείς να την κάνεις...ή όχι...αλλά γυναίκα...οφείλεις να την κάνεις. Και μετά απο 25 χρόνια συνταγματικής ισότητας, με το πιο προωθημένο οικογενειακό δίκαιο, το μόνο που μπορώ να της πω είναι ...πως ξεκινάει η επέτειος, μια ιστορική πορεία, μια υστερική πορεία και το happy end του παραμυθιού.

Με την μάννα τους ζουν τα μικρά κοριτσάκια μας. Με εμάς. Που το φύλλο μας, δεν μας στερησε καμμία ευκαιρία, είτε σε επιπεδο σπουδών, είτε σε κοινωνικό ή επαγγελματικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό ή ότι άλλο
Ανήκω σε μια γενιά γυναικών, που δεν χρειάστηκε ποτέ να διεκδικήσω ΤΙΠΟΤΑ από τους άνδρες. Δεν χρειαστηκε ποτέ να κλωτσήσω καμια πόρτα γιατί αυτές ήταν ήδη ανοιχτές. Όλα ήταν μισά μισά, όλα ήταν ίσα, και που αν η γενιά μου, έχει στοιχειώδες θάρρος και κοινωνική συνέπεια, οφείλει να απεμπολήσει μόνη της τα προνόμια της απέναντι στο αδικημένο σε αυτήν την φάση της ελληνικής πραγματικότητας ανδρικό φύλλο..

Και δεν μιλάω για την προσωπική ιστορία της όποιας. Αυτή ας βρεί την ισορροπία και την δυναμική της όποιας σχέσης της. Τα κοινωνικά εργαλεία υπάρχουν.

Και δεν με αφορούν ΚΑΘΟΛΟΥ, οι Ξανθοπουλικές ιστορίες ...απαιτησης ανταλλάγματων απο τις ...εργαζόμενες των ...όποιων Εργοδοτών, Προισταμένων... ή …ότι που οι κάθε λογής espresso ή μεσημεριανάδικα ιστορούν με σπαραγμό.
Η κάθε μια και οι ευθύνες της.
Κατα τον ίδιο τρόπο που η προσωπική μου ηθική μου απαγορευει να κλέψω το πορτοφόλι του διπλανού μου, η ίδια Ηθική μου απαγορευει να κλέψω και τα όποια επαγγελματικά προνόμια του όποιου γιατί έχω πιο ωραίες γάμπες.
Θα λέω πάντα ότι κανείς δεν εχει τόσα λεφτά ή τόση εξουσία για να αγοράσει καμιά μας. Αν πάλι κάποια αξιολογεί την ...τιμή της τόσο χαμηλά... well done, ουδόλως μας αφορά. Αξιολογώ το πραγματικό μου εμπορευμα, τα τυπικά και ουσιαστικά μου προσόντα και όποιος εργοδότης ενδιαφέρεται το αγοραζει. Αλλωστε η παροχή...και extra δώρου, είναι άθλια εμπορική πρακτική, μακροπροθεσμα δε καταστροφική, μιας που ευτελίζει το πραγματικό εμπορευμα. .

Αλλά δεν βρίσκω κανένα λόγο, για διαφορετικά συνταξιοδοτικά όρια ηλικίας. Αν μάλιστα βάλουμε σαν δεδομένο, ότι το γυναικείο προσδόκιμο όριο ζωής είναι αρκετά υψηλότερο από αυτό των ανδρών, θεωρώ ανέντιμο, ανήθικο, κοινωνικά απαράδεκτο οι γυναίκες να βγαίνουν πιο νωρίς στην σύνταξη.
Θεωρώ επιεικώς γελοίο, να μας χαρίζει δυο χρόνια εργασιακού βίου στα 63...γιατί ...40 χρόνια πριν...κάναμε παιδί. Και εν πάσει περιπτώσει...ε, δεν το κάναμε και μόνες μας.
Ναι η Πολιτεία ΟΦΕΙΛΕΙ, να βοηθήσει την Οικογένεια. Και τη μητέρα ΚΑΙ τον πατέρα όταν το παιδί είναι βρέφος ή νήπιο αλλά όχι όταν το παιδιά μας θα είναι 40 χρονών η...μητέρα τους να βγαίνει νωρίτερα στην σύνταξη.
Δεν θέλω να μιλήσω για εκείνες τις ...πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που οι κοπελίτσες που ξεκινούσαν στα 18 χρόνια την εργασία στο δημόσιο και ευρυτερο δημόσιο...δια της γνωστής οδού του...βουλευτικού..ΑΣΕΠ... ...έπαιρναν σύνταξη στα 33...
Δεν θέλω να μιλήσω για εκείνες τις ΑΝΗΘΙΚΕΣ γυναικείες 25ετίες που γεμίσαν τα καφέ των εμπορικών κέντρων με ξανθιές νεάζουσες και άδειασαν τα ήδη εξαθλιωμένα Ταμεία

Δεν θέλω να μιλήσω για την απαράδεκτη και επονείδιστη ποσόστωση...σε κόμματα που ...σέβονται το φύλλο μου...όπως ακριβώς σέβονται και τα άτομα με ειδικές ανάγκες...

Την Στελλα την ειδα μόνο στην τηλεόραση...
Δεν έζησα ποτέ την Μαίρη Παναγιωταρά, δεν την κατάλαβα ποτέ, και θα πιστεύω πάντα ότι είναι η προσωπική της επιλογή. Δεν αφορά κανέναν, και πολύ περισσότερο την Πολιτεία, αν η προσωπική σχέση ενός ζευγαριού ισορροπεί, όταν η γυναίκα κάνει παστίτσιο φορώντας ζαρτιέρες, την ώρα που ο σύντροφος της , αραχτός στον καναπέ, βρίζει τον ΠΑΟΚ ή αν ο σύντροφος της καθαρίζει στον νεροχύτη φρέσκα φασολάκια, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει την επόμενη παρουσίαση της, στις 9 το βράδυ στο γραφείο της. Περί ορέξεως...κολοκυθόπιτα.
Η Μαιρη Παναγιωταρά μου κάνει τόσο γραφική όσο και τα αλήστου μνήμης τραγουδάκια:
Αρματα αν σου λείπουν και κανόνια/ σου περσευει η πίστη και η καρδιά/ τρεις χιλιαδες ένδοξα όλα χρόνια/ τη χρυσή σου αγιάζουν λευτεριά.

Ναι η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, οφείλει να προστατέψει οποιανδήποτε από την ενδοοικογενειακή βία, που σύμφωνα με τις κοινωνιολογικές έρευνες αυξάνεται κατακόρυφα. Ακριβώς όμως με τον ίδιο τρόπο που οφείλει να προστατέψει τον οποιονδήποτε πολίτη, από τον οποιοδήποτε εγκληματία. Το όποιο θύμα από τον οποιο θύτη.
Αλλά το όποιο μικρό ή ακραίο πρόβλημα της όποιας σχέσης, πρέπει να λύνεται με τον μόνο τρόπο που αυτά λύνονται, με την Παιδεία και την θεσμοθετηση φορέων για ψυχολογική υποστηριξη των θυμάτων. Οι κραυγές για τις ...«αδικίες» που οφείλονται στο ότι σύζυγος μου, ο σύντροφος μου, ο φίλος μου ή ο γκόμενος μου, είναι ψηλότερος και βαρύτερος από εμένα, και αυτό το πρόβλημα πρέπει να απασχολεί την Πολιτεία, ή τα Κόμματα.... ε, λυπάμαι αλλά αν δεν είναι εξαιρετικά υποτιμητικό... είναι τουλάχιστον εξαιρετικά γελοίο.

Γυρνώντας πίσω ίσως από την πρώτη μου μέρα στο σχολείο και κατ’ επέκταση στην αρχή της κοινωνικοποίησης μου, δηλώ υπευθύνως, και εν γνώσει των συνεπειών, ότι ουδέποτε μου στερήθηκε οποιοδήποτε δικαίωμα ή ευκαιρία λόγω του φύλου μου. Αντίθετα...και τελείως μεταξύ μας, μάλλον προνομιούχα και σε δικαιώματα και σε ευκαιρίες υπήρξα ακριβώς λόγω του φύλλου μου, της ευγένειας και της αβροφροσύνης των ανδρών αλλά και του ρόλου της μητρότητας. Και μόνον το ότι δεν είχα να αντιμετωπίσω αυτό το τραγικό χάσιμο χρόνου στην αρχή της καριέρας μου, αυτό το τραγικό φανταρικό, ...και μόνο αυτό θα έφτανε.

Αν λοιπόν έχουμε να γιορτάσουμε κάτι στις 8 Μάρτη, ας είναι ένα...Ενα και μόνο.
Να ρίξουμε στην πυρά, αντρίκεια, θαρραλέα, με κοινωνική ευσυνειδησία και κοινωνική συνέπεια αυτά τα μικρά αλλά τελικά μεγάλα προνόμια μας.
Ας σταματήσουμε αυτά τα εμφυλιοπολεμικά κλαψιάρικα απομεινάρια μίζερου «φεμινισμού» που παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες, ας αποδεχτούμε τους κλασικούς ρόλους της μάνας και του πατέρα, που τόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά μας, ας πάρουμε αγκαλιά, τον σύντροφο, τον συνεργάτη, τον γιο ή τον πατέρα, και ας πούμε στον όποιον επαγγελματικό ανταγωνιστή μας, άνδρα ή γυναίκα... μάγκα ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία, παλεύουμε επί ίσοις όροις και θα νικήσει ο καλύτερος.
ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ...Όπως μας πρέπει και όπως μας αξίζει.
Οτιδήποτε άλλο πια ... μακριά από εμένα και ...την κόρη μου.

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είσαι φασίστρια.Αν πράγματι είσαι γυναίκα.Που ζεις, που δουλεύεις;Και δουλευεις ή λες ψέμματα;Ντροπή σου!

Ανώνυμος είπε...

Τι να πω, η ανάλυση με εξουδετέρωσε. Καιρός άντρες να ξανα-κατακτήσουμε τα δικαιώματά μας!

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε,
νομίζω ξέφυγες και μπορεί να βλάψει τη συζήτηση. Και γω διαφωνώ με εκτιμήσεις και πλευρές της ανάρτησης αλλά οι χαρακτηρισμοί δεν βοηθούν. Υπάρχουν τόσα και τόσα επιχειρήματα εναντίον, γιατί η ρετσέτα; Μπες στα site της ίδιας της ΕΕ και κατέβασε στοιχεία σε βεβαιώνω υπάρχουν μπόλικα. Το ίδιο έχουν οι γυναικείες οργανώσεις, η ΓΣΕΕ και αυτοί που υπεράσπισαν στο ΕΔ τη διάταξη για την κοινωνική ισότητα έναντι της ηλικιακής κλπ.

Άντε, να δω και γω επιχειρήματα…

OnWine είπε...

Μπράβο Κατερίνα,

Να μιά ανάρτηση που θέλει ...ανδρικά προσόντα γιά να γραφεί παραμονή της ημέρας της γυναίκας.

Και εξ' αυτού του λόγου ...και οι χαρακτηρισμοί ...πρώτα νεοφιλελεύθερη, τώρα φασίστρια... να δούμε τι άλλο ...ταίριασμα χαρακτηρισμών θα σοφιστεί ο ισοπεδωτικός νους των απανταχού ...αγνώστων να δώσει σε όποιον ή όποια δεν υποστηρίζει τα λατρευτά κλισέ τους... ή που τολμά να εναντιωθεί στο new speak της νεοελληνικής πραγματικότητας...

Να μιά ανάρτηση που ανεβάζει την ισότητα των φύλων στα πραγματικά επίπεδα... που αναζητά την ισότητα της γυναίκας όχι στην ανδρική ...ελεημοσύνη, αλλά στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ εξίσωση ...που σημαίνει εξίσωση δικαιωμάτων και εξίσωση υποχρεώσεων... που ξεφεύγει από την υποστήριξη δικαιωμάτων μειονοτήτων, και ουσιαστικά μεταθέτει το πρόβλημα στα δικαιώματα των ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΝΑΙ στην κατάργηση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης... όχι της γυναίκας, αλλά των ανθρώπων... ΟΧΙ στην βία ενάντια στον ΑΝΘΡΩΠΟ γενικά... να σταματήσουν οι διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων... αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος, το φύλο, η σεξουαλικές προτιμήσεις, η ηλικία δεν πρέπει να παίζουν κανένα ρόλο στην γενικότερη αυτή απαίτηση...

Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί η αθλιότητα της εκμετάλλευσης των γυναικών στην Δυτική Αφρική ή το δουλεμπόριο γυναικών στην Ελλάδα δίνει περισσότερα δικαιώματα στην σημερινή excutive έναντι του συναδέλφου της στο γραφείο μιάς σύγχρονης επιχείρησης... γιατί στο όνομα των (πραγματικών) δεινών της γυναίκας είτε σε υποανάπτυκτες χώρες είτε σε κοινωνικά στρώματα ανεπτυγμένων θα πρέπει η υπάλληλος στο ελληνικό κατάστημα να συνταξιοδοτείται 5, 10 ή και 15 χρόνια νωρίτερα από τον συνάδελφό της... γιατί έχουμε σήμερα πενηντάρες αεροσυνοδούς της τραγικής Ολυμπιακής με συντάξεις από τα ...τριάντα οχτώ (!) τους χρόνια...

Και πάλι μπράβο Κατερίνα... ήταν μιά γενναία ανάρτηση, μιά ανάρτηση που ΤΙΜΑ την γυναίκα...

Meropi είπε...

Κατερίνα μου καλησπέρα.
Στα πιο πολλά που αναφέρεις στην ανάρτηση σου θα συμφωνήσω. Π.χ. στη γελοιότητα του μέτρου να παίρνουν οι γυναίκες σύνταξη στα 20 χρόνια (αυτό έχει καταργηθεί πια βέβαια), στη ποσόστωση, στη δυνατότητα να βγαίνει πιο μπροστά στη σύνταξη η γυναίκα. Καλύτερα θα ήταν τότε που υπήρχε η σύνταξη στα 20 χρόνια, να υπήρχε η άδεια να μεγαλώσεις λίγο το παιδί σου που ισχύει τώρα, αλλά δυστυχώς μόνο στο δημόσιο τομέα.
Όμως πιστεύω ότι ακόμα και σήμερα η γυναίκα δουλεύει γενικά πιο πολύ από τον άντρα. π.χ. και εγώ και ο άντρας μου εργαζόμαστε έξω από το σπίτι, παίρνουμε σχεδόν τα ίδια χρήματα, αλλά εγώ δουλεύω πολύ περισσότερο γιατί έχω επιφορτιστεί με όλες τις δουλειές του σπιτιού. Κάθε προσπάθεια να τη μοιραζόμαστε απέβη άκαρπη. Όσο για το στρατό ναι είναι μια αγγαρεία που εμείς ευτυχώς δεν έχουμε, αλλά δεν φταίμε εμείς γι' αυτό. Στο κάτω κάτω πιστεύω ότι μια αναδιάρθρωση του στρατού, μπορεί να μειώσει σημαντικά τη στρατιωτική θητεία ή ακόμα και να την καταργήσει. Ο στρατός μπορεί να γίνει επαγγελματικός.

Left Liberal Synthesis είπε...

Μονο όντας αναγνωστης της "Κατερίνας" και γνωστός μιας Κατερίνας μπορω να το αξιολογήσω.
Ως αυθεντική προσωπικη κατάθεση.
Οπως πάντα η αλήθεια της "Κατερίνας" είναι δοητευτικα αιχμηρή.
Δεν θα έπερνα όμως τα συμφραζόμενα της "Κατερίνας" ως κανόνα της κανιβαλικής ελληνικής πραγματικότητας,με Τίποτα (δυστυχώς).

navarino-s είπε...

Είναι πράγματι ένα αιρετικό κείμενο! ξεφεύγει εντόνως από τα καθιερωμένα και το ζητούμενο είναι: η γενική ισχύς των περιγραφομένω σε αυτό καταστάσεων. Εκείνο που μπορώ να πω εγώ, ένας άντρας μεγάλης ηλικίας, είναι ότι στο χωριό μου που κατεβαίνω κάθε τοσο, ενώ έχουν τα πάνω-κάτω, βλέπω να συνεχίζεται η πανάρχαιη παράδοση και από τους νιόπαντρους άντρες: η γυναίκα στο σπίτι με τα παιδιά και ο άντρας καφενείο και ουζερί. Έτσι το παραθέτω αυτό. Οι γυναίκες έχουν τον πρώτο λόγο και τα σχόλια τους είναι που θα μετρήσουν πάνω στο κείμενο σου. Την καλησπέρα μου.

katerina είπε...

Ανώνυμε ή Ανώνυμη,

Θα ήταν ψέμα να μην ομολογήσω ότι οι χαρακτηρισμοί, και με ενοχλούν, και με θίγουν και γιατί όχι με ...γρατζουνάνε.
Αλλά αν ή ...όταν δεν θα μπορώ να τους αντέξω, θα σταματήσω να γράφω δημόσια, και θα γράφω στο ημερολόγιο μου, αυτό με τις γαλάζιες σελίδες και το άρωμα γιασεμί.

Λοιπόν σε διαβεβαιώ για το θηλυκό μου φύλο, όπως επίσης σε διαβεβαιώ ότι δουλεύω και μάλιστα πάρα πολύ.
Ζω στην Αθήνα, στην Ελλάδα του 2009.
Κινούμαι επαγγελματικά σε παραδοσιακά ανδροκρατούμενους χώρους, και για λόγους ανεξάρτητους από την δική μου θέληση, χρειάστηκε να κάνω περισσότερα από τρία επαγγελματικά ξεκινήματα.

Ουδέποτε το φύλο μου στάθηκε εμπόδιο, και ούτε η αμοιβή μου, ούτε η καριέρα μου κρίθηκαν ποτέ από αυτό. Όπως και καμιάς άλλης από όσο ξέρω. Αλλά και αν συμβαίνει, σε όσες περιπτώσεις συμβαινει, υπάρχει το νομοθετικό πλαισιο για να προστατέψει μια εργαζόμενη απο την όποια αυθαιρεσία.

Αλλά Ανωννυμε, δεν ζύγισα ποτέ την δική μου εργασιακή εντιμότητα ανάλογα με την όποια εντιμότητα του όποιου εργοδότη μου.
Όσο για την όποια προσωπική ιστορία της κάθε γυναίκας, είναι καθαρά ζήτημα επιλογής της ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΕΠΙΠΕΔΟ.

Ως εκ τουτου, θα επιμείνω, ότι ΤΩΡΑ, ΑΜΕΣΑ, οι γυναικες πρέπει να ζητήσουν την καταργηση κάθε ΑΝΙΣΗΣ ευνοιοκρατικής μεταχείρισης τους, όπως αυτή των ορίων συνταξιοδότησης, την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΉ ποσόστωση, καθώς και την δυνατότητα γονικών αδειών και στους δύο γονεις. Το ζευγάρι ας αποφασίσει πως θα μοιράσει τα βάρη της ανατροφής του παιδιού τους. .

Δεν θεωρώ ότι είχα ποτέ απέναντι μου κανέναν Ανδρα και ΑΠΑΙΤΩ να μην με υποτιμά κανείς... «προστατεύοντας» με...

katerina είπε...

Στέργιε, ο όποιος αγώνας, η όποια μάχη...για τα όποια δικαιώματα και των δύο φύλων, τελείωσε... μιας που ο πόλεμος τελείωσε.

Εγώ δεν τον πρόλαβα, δεν έχω πληγές, ούτε καν αμυχές.
Το έγραψα ...οι πόρτες ήταν ορθάνοιχτες... όποια τις κλωτσάει...για να ανοίξουν... απλά δεν βλέπει την πόρτα. Κλωτσάει τον αδιέξοδο τοίχο ...ακριβώς δίπλα.

Και σε προλαβαίνω... στην όποια αξιοπρεπή Κουνεβα, θα σου αντιπαραθέσω δεκάδες άνδρες οικονομικούς μετανάστες, ανασφάλιστους, απαράδεκτα αμειβόμενους, που δουλευουν σε εργασιακούς μεσαίωνες. Kαι αυτό δεν είναι ζήτημα φύλου.

katerina είπε...

Σχολιαστή, σε ευχαριστώ πολύ για τα επαινετικά σου λόγια.

Ή θα απαλλαγούμε από την διεκδίκηση του ...άδικου κεκτημένου μας... ή θα περιχαρακωθούμε συντεχνιακά φυλώντας ...ηρωικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ Θερμοπύλες.

Ναι συμφωνώ απόλυτα με την απόφαση της Commission, για την εξίσωση των ορίων ηλικίας στην συνταξιοδότηση ανδρών και γυναικών.
Και μια έντιμη Πολιτεία, θα έπρεπε να το είχε κάνει από μόνη της.
Και έντιμες γυναίκες, θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί και θα είχαν αγωνιστεί να καταργηθεί αυτή και άλλες, τόσο υποτιμητικές αλλά και τόσο βολικές ανισότητες.

Μέσα στην ...ανάγκη για αγώνες... αντί για ίσοι παλέψαμε ΔΥΣΤΥΧΩΣ να γίνουμε ίδιοι. Ε, ίδιοι ΕΥΤΥΧΩΣ δεν θα είμαστε ποτέ.

Τρελαίνομαι όταν μου δείχνουν στατιστικές, για τις πραγματικά πολύ λιγότερες διευθυντικές θέσεις γυναικών από ότι τα αντίστοιχα ανδρικά ποσοστά.
Μου γυρίζει το μάτι, όταν γράφονται κατεβατά για την μικρή εκπροσώπηση γυναικών σε πολιτικές θέσεις.
Με πιάνει ναυτία, αηδιάζω, όταν λένε «ψηφίστε με είμαι γυναίκα».

Απαντώ ΠΑΝΤΑ, αγαπητές μου, ο δρόμος είναι ανοιχτός, ιδού η Ρόδος...ιδού και το πήδημα.
Ρισκάρετε, δουλέψτε, πολεμήστε. Αντρίκεια, θαρραλέα, έντιμα. Θέλει κότσια....και γαμώτο τα ...κότσια δεν χαρίζονται με ποσοστώσεις. Δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο ...για την εμφύτευση τους.

Ναι το παιδί μας, χρειάζεται περισσότερο χρόνο με εμάς. Αλλά από πότε η μητρότητα ζητάει την ...επιβράβευση αντί για την βοήθεια της Πολιτείας;

Όσο για την σεξουαλική παρενόχληση, στην σημερινή Ελλάδα, ναι υπάρχει, και ναι, αντιμετωπίζεται πολύ απλά. Με ένα κατηγορηματικό όχι.
Αλλά και κάποιος κάποτε θα πρέπει να μιλήσει για το γεγονός ότι ...όση ειναι η ανδρική παρενόχληση...άλλη τόση είναι και η γυναικεία ..προσφορά. Ενίοτε ...και υπερπροσφορα...έναντι πινακίου φακής....

katerina είπε...

Μερόπη καλησπέρα.
Το είπα και πιο πριν...ίσοι είμαστε... ίδιοι όμως δεν είμαστε...
Και Μερόπη μου, θα ήταν και ολέθριο να γίνουμε.

Και στις ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχει ισοπεδωτική ...ισότητα και ίση κατανομή εργασιών.
Και ασφαλώς άλλος ο ρόλος του πατέρα και του ανδρικού προτύπου και άλλος ο ρόλος της μάνας και του γυναικείου προτύπου για τα παιδιά.

Ούτε κάποιος επιλέγει τον σύντροφο του με κριτήριο να συνεισφέρουν το ίδιο είτε οικονομικά είτε σε επίπεδο οικιακών εργασιών. Είναι καθαρά ζήτημα ισορροπίας και δυναμικής της κάθε σχέσης.

Προσωπικά, στην μεν επαγγελματική μου ζωή, λειτουργώ απόλυτα ισότιμα με οποιονδήποτε άνδρα, αλλά στην προσωπική μου προτιμώ να μην πλυθούν ποτέ τα πιάτα, παρά να δω τον όποιο σύντροφο μου να κάνει φασίνα με το τσεμπέρι στο κεφάλι. Άλλά αυτό ειναι καθαρά προσωπική επιλογή.

katerina είπε...

Lls, ο νομοθετης μπορεί να νομοθετήσει και να θωρακισει την εργασιακή, οικογενειακή και κοινωνική ισότητα αναμεσα στα δύο φύλλα. Και αυτή ειναι υπαρκτη εδώ και 25 χρόνια. Και εμπεδωμένη.

Το τι επιλογές θα κάνει καθενας και καθεμια στην προσωπική του/της ζωή... το ξαναείπα... περι ορέξεως κολοκυθοπιττα.

katerina είπε...

Navarino, καλως τον,
Ασφαλώς και ρόλοι υπάρχουν και αντιλήψεις υπάρχουν και δόγματα υπάρχουν.
Αλλά εγώ μιλάω μόνο για τον ρόλο της Πολιτείας στην ισότητα των δύο φύλλων. Και αυτή τα πράγματα τα έβαλε στην θεση τους εδώ και χρόνια...

Απο εκει και πέρα είναι στο χερι του καθενος και της καθεμιας, να διεκδικήσει ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΉ ΤΟΥ ΣΧΕΣΗ, και να πετύχει ότι θα τον κανει πλήρη και ευτυχισμένο. Αλλά αυτό δεν αφορα την Πολιτεία. Αφορά μόνο τους ...συμβαλλόμενους...
Και εγώ δεν θεωρώ ότι στην προσωπική ζωή του καθενός, χωράνε νόρμες και τσιτάτα...

marios είπε...

Συγχαρητηρια για το θαρρος της (σωστης κατ εμε) θεσης σου που δεν θα βρει συμφωνες πολλες γυναικες
...
και υπαρχουν τροποι μοιρασματος του βαρους της λειτουργιας ενος σπιτιου που δεν δημιουργουν εικονες εντελως κοντρα στον ρολο του καθε φυλλου...

katerina είπε...

Σε ευχαριστώ Μάριε.
Παραφράζοντας τον ποιητή θα πω ότι ...συνηθίσαμε να φωνάζουμε τις μεγάλες αλήθειες στους δρόμους, αλλά αρνιομαστε να ψιθυρίσουμε έστω και τις μικρές αλήθειες στον εαυτό μας...

Όσο για τους ρόλους στο σπίτι ή στην προσωπική ζωή του καθενός μας, ...ε, έλεος... δεν ανήκουν στην σφαιρα της δημόσιας ή της κοινωνικής διαπραγματευσης.

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Μια μικρή παρατήρηση μόνο Κατερίνα.Γιατί με αντρίκεια ματιά και όχι με γυναικεία;Είναι ταυτισμένη η γυναικεία ματιά με το λιγότερο ή το διαβάζω λάθος;Στο βαθμό που με αφορά στη μέση κάπου είναι η αλήθεια.Υπάρχουν άντρες με Α κεφαλαίο και υπάρχουν και γυναίκες με Γ κεφαλαίο.Το ζητούμενο είναι σίγουρα η συμπόρευση και ο αλληλοσεβασμός και ναι θα συμφωνήσω απολύτως μαζί σου πως όταν μιλάει κανείς για τις θεμελιώδεις ανάγκες μιας ανθρώπινης ύπαρξης οφείλει να μιλάει ουδέτερα, ά-φυλα αν θες.Από την άλλη η λέξη άνθρωπος είναι γένους αρσενικού.Οπως και ο θεός.Γιατί άραγε;Για να τελειώσω όμως και να μην φλυαρώ , πιστεύω πως είμαστε διαφορετικοί και αυτό είναι που μας κάνει αμφότερους μαγικούς και απολύτως μοναδικούς.Αρκεί προκειμένου να αρνηθεί κανείς την καταγεγραμμένη υστερία του φεμινισμού να μην πάει στο αντίθετο άκρο.Θα έλεγα λοιπόν, με γυναικεία ματιά, περήφανη, τολμηρή. γήινη, άυλη, συμπαντική,στέρεη να κάνουμε ότι μπορούμε για να γίνει η ζωή όλων και κυρίως των παιδιών μας καλύτερη.Καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

@katerina, καλη σου μερα, αν και τα χρονια πολλα δεν θα σου ταιριαζαν!

Δεν θα μπω σε λεπτομερειες, γιατι δεν πιστευω οτι η σημερινη θεση των γυναικων ειναι απλως θεμα επιλογης. Θα αναφερω μερικα στοιχεια που κατα τη γνωμη μου καθρεφτιζουν υφισταμενες διακρισεις, που μπορει να μην ειναι θεμα πολιτικων, και δεν ειναι, αλλα εγκατεστημενης νοοτροπιας.

Για παραδειγμα το μεσο εισοδημα των γυναικων ειναι πολυ χαμηλοτερο των ανδρων, η συμμετοχη των γυναικών σε θεσης ευθυνης ειναι επισης μικροτερη, γυρω στο 25%, το ιδιο και στην ακαδημαικη κοινοτητα και στα οργανα ληψης αποφασεων, βουλευτες, δημαρχοι, νομαρχες.

Ενω κατα κανονα ξεκινουν απο καλυτερη θεση στα σχολεια, ειναι καλυτερες και πιο επιμελεις μαθητριες, στην επαγγελματικη τους ζωη γενικως πατωνουν.

Ο ανδρας σαν φυλο, οπως και να το κανουμε, εχει μεγαλυτερη αγοραστικη αξια στον επαγγελματικο στιβο.

katerina είπε...

Carpe diem, δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σου.
Το «Αντρίκεια», έχει την έννοια που δίνουμε στην λέξη, την έννοια του λεβέντικα. Και σε κάποιο βαθμό έχει σχέση αλλά και ....δεν έχει με το φύλο.

Κάποτε μου είχε πει μια παλιά μου καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο, να ορμάς αντρίκεια, να υποχωρείς γυναικεία.
Στα 20 χρόνια μου, μου είχε φανεί πολύ ηττοπαθές, μπορεί και σεξιστικό. Την σκέφτηκα και αναπόλησα πολλές φορές τα λόγια της. Αυτή η ... «γυναικεία» υποχώρηση...που στην πράξη πίσω της κρύβει την μητρική προστασία, και στην συγκεκριμένη περίπτωση εννοούσε την αυτοπροστασία μου από τις χαμένες εκ των προτέρων μάχες, δεν είναι απλά μια έκφραση.

Είναι πιθανότατα η περίφημη φυλογενετική μας μνήμη. Αυτή η μνήμη που προκύπτει όχι απο τις ατομικές εμπειρίες του καθενός μας, αλλά απο τις εμπειρίες του είδους στο οποίο ανήκει ο κάθε οργανισμός και που αποκτήθηκαν σε βάθος εκατομμυρίων ετών.
Όλη η γοητεία της έλξης των δύο φύλλων έγκειται ακριβώς στις τεράστιες ορμονικές άλλά και φυλογενετικές διαφορές τους. Αλλά αυτό αφορά μονο την προσωπική σχεση της καθεμιας.
Αν αποφασίσαμε να αποδεχτούμε την ισότητα ευκαιριών που έχουμε πια νομοθετικά κατοχυρωμένες, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να αποδεχτούμε και την ισότητα των δικαιωμάτων, στον ΔΗΜΟΣΙΟ ΒΙΟ ΜΑΣ.

Την καλησπέρα μου...carpe diem...που το όνομα σου κάνει ρίμα με το Βόλγα...Με συγκινησε η φίλη σου. Έτσι για να σπάμε...τις προκαταλήψεις ότι δεν υπάρχει φιλια μεταξύ των γυναικών....

katerina είπε...

Cynical, καλη σου μέρα,
σε προηγουμενο σχόλιο μου έγραψα "Τρελαίνομαι όταν μου δείχνουν στατιστικές, για τις πραγματικά πολύ λιγότερες διευθυντικές θέσεις γυναικών από ότι τα αντίστοιχα ανδρικά ποσοστά.
Μου γυρίζει το μάτι, όταν γράφονται κατεβατά για την μικρή εκπροσώπηση γυναικών σε πολιτικές θέσεις.
Με πιάνει ναυτία, αηδιάζω, όταν λένε «ψηφίστε με είμαι γυναίκα».

Απαντώ ΠΑΝΤΑ, αγαπητές μου, ο δρόμος είναι ανοιχτός, ιδού η Ρόδος...ιδού και το πήδημα.
Ρισκάρετε, δουλέψτε, πολεμήστε. Αντρίκεια, θαρραλέα, έντιμα. Θέλει κότσια....και γαμώτο τα ...κότσια δεν χαρίζονται με ποσοστώσεις. Δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο ...για την εμφύτευση τους."


Και το πιστευω απολυτα. Και αυτό λέω, αφου η ισότητα ...στα χαρτιά είναι ΑΠΟΛΥΤΑ δεδομένη...ε, αν πραγματικά θέλουμε να την διεκδικήσουμε και στην πράξη, να σπάσουμε προκαταλήψεις αιώνων, κατα την γνώμη μου, ο δρόμος είναι ένας και μόνος.
Οι Γυναίκες έχουν πια εδώ και πολλά χρόνια, ίσες ευκαιρίες νομοθετικά...πολύ ωραία, σας επιστρεφουμε λεβέντικα και τα επιπλέον δικαιωματα που μας δίνετε.
Μπορούμε, δεν χρειαζόμαστε προστάτες.
Όσο κρυβόμαστε πίσω...απο άδικα, εντελώς παράλογα και κοινωνικά ανηθικα κεκτημένα, τόσο δεν θα σπάνε οι όποιες προκαταλήψεις. Και δικαίως.
Cynical, ποτέ δεν πίστεψα σε κανενός είδους προστατευτισμό...μιας που ποτέ δεν ειναι τζάμπα...

apos είπε...

Κατερίνα μου,
Αργησα πολύ να ανακαλύψω την ανάρτηση, ίσως γιατί με μέθυσες με τον τιτανομέγιστο Μεγάλο Έλληνα Νικόλαο Αλέφαντο.
Ως φασίστας και εγώ, ο οποίος θα αναγκαστεί να δουλέψει μέχρι τα 70 του (και ας δουλεύει 15 χρόνια ήδη τώρα στα 37 του) για να πάρει σύνταξη, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω: ο προστατευτισμός δεν είναι τζάμπα. Το κάθε προνόμιο αυτομάτως κόβει τη μπουκιά από κάποιο άλλο στόμα, κάποια άλλη κοινωνική ομάδα. Θα μου πεις, το Κράτος πρέπει αν αναλάβει να καλύψει το κενό. Ναι, αλλά ποιο Κράτος; Το ελληνικό; Να γελάσω τώρα ο φασίστας ή αργότερα;
Αλλά τι τα θέλουμε; Το Ασφαλιστικό ήταν χώρος για την άσκηση ψηφοθηρικής πολιτικής, διαχρονικά. Μου λείπουν τόσες ψήφοι; Ρίξε 100 χιλιάδες στο ΝΑΤ, βγάλε στη σύνταξη γυναίκες στα 40, μοίρασε έτσι για πλάκα αναπηρικές συντάξεις κλπ κλπ.
Γιατί βλέπεις, το ελληνικό κράτος είναι τόσο μα τόσο φτιαγμένο με ευτελή υλικά που ποτέ δεν μπορεί να ελέγξει τίποτα. Και όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, εφαρμόζει τη λογική πονάει κεφάλι-κόψει κεφάλι.

Όσοι λοιπόν σπεύδουν να μοιράσουν απλόχερα ταμπέλες αναλγησίας, ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη πρώτα.

Και ας ρίξουν μια ματιά γύρω τους για το πώς άρχισε ήδη η κατάρρευση Ασφαλιστικών Ταμείων.

Σε φιλώ με φασιστικά φιλιά.