Μια ανάρτηση ....που τελικά ...δεν βγήκε

Προσπάθεια πρώτη

Σπανίως σκέφτομαι στα δύσκολα. Ναρκώνομαι με ανοιχτά μάτια, υπερκινητική και σε λήθαργο ταυτόχρονα.

Σπρώχνω τις ...αποφάσεις, σπρώχνω τα ..ζόρικα στο βάθος του μυαλού μου, κι αφήνομαι.

Όταν οι αποφάσεις είναι Αποφάσεις ζωής, μπαλατζάρω με μια ευκολία που με τρομάζει, ανάμεσα στο ....τερατωδώς αδύναμη και στο ....τερατωδώς δυνατή.

Συνήθως αφήνω τις ...Αποφάσεις στις διάφορες Κατερίνες που συμβιώνουν άλλοτε αρμονικά, άλλοτε αδιάφορα, και άλλοτε παλεύοντας μέσα μου, και εγώ αμέριμνη, στοιχηματίζω, κάθε φορά πια θα κερδίσει.
Τις ακούω, υποτάσσομαι στην νικήτρια και ....συνήθως πανηγυρίζω την νίκη της ακόμα κι όταν την πληρώνω πολύ ακριβά.

Αν μετανιώνω;;; Σχεδόν πάντα.... Ε, και;;;
Εγκλωβισμένη στο moto μου.... Είναι πολύ μικρή η ζωή, για να την ξοδέψεις σε σκέψεις.... Ζήσε την.....

Αλλά κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που όλες οι Κατερίνες που μου κάνουνε κουμάντο, πρέπει να κάτσουν μαζί, και είτε δημοκρατικά, είτε αποστασιοποιημένα, είτε παίζοντας ξύλο, είτε ξεσκίζοντας η μια την άλλη και όλες μαζί εμένα, που ευλαβικά τις κουβαλάω χρόνια, από παιδί μέσα μου μέσα μου, να αποφασίσουν...

Γιατί το ένστικτο της επιβίωσης συχωριανοί μου, είναι πολύ ισχυρό για να τις ενώσει όλες μαζί απέναντι στον κοινό εχθρό.

Και κάτσανε οι καλές μου όλες μαζί, άλλη κουλουριασμένη σε στάση εμβρύου στο κρεβάτι, άλλη με τα πόδια σταυρωμένα προσεκτικά και την πλάτη ίσια, άλλη χυμένη στον καναπέ, άλλη καπνίζοντας και οδηγώντας με τον Ασιμο στην τσίτα, άλλη στα γόνατα του Υπέροχου μπαμπά της, άλλη κοιτώντας την Υπέροχη κόρη της να κοιμάται, άλλη πιωμένη με το μυαλό γεμάτο εικόνες φρίκης, και αποφασίσανε.

Και μου είπαν «πήγαινε».
Κι έτσι ...ταξιδεύω, αύριο.....

Προσπάθεια δεύτερη

Το πρώτο μου ταξίδι, αυτό δηλαδή που εγώ θυμάμαι σαν πρώτο, αν και η μαμά μου έχει φωτογραφίες παλαιότερες από το δικό μου συνειδητό, ήταν μαγικό.
Ακόμα ανατριχιάζω στην μνήμη του που με κατακλύζει....
Να κρατάω το χέρι του μπαμπά μου, μέσα στα σύννεφα, και να πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία στην ζωή από το να είσαι μέσα στα σύννεφα και να κρατάς το χέρι του Άντρα που λατρεύεις, του πιο Υπέροχου Άνδρα στον κόσμο - και ο μπαμπάς μου είναι ο πιο Υπέροχος Άνδρας στον κόσμο, και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι.
Και το πιθανότερο είναι, πραγματικά να μην υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, ή τουλάχιστον να μην την ένοιωσα εγώ.....

Έκτοτε, έκανα πολύ περισσότερα ταξίδια από όσα θυμάμαι, και πολύ περισσότερα από όσα ....θέλω να θυμάμαι.
Αύριο, κάνω ένα ακόμα.... Μικρό και τόσο μεγάλο, αλλά ....ταξίδι....

Προσπάθεια Τρίτη

Τα blogs, είναι ένας χώρος διαδραστικής ενημέρωσης, κοινωνικής και διαπροσωπικής επαφής χωρίς συναισθηματικό κόστος...
Δεν θυμάμαι να σας πω ποια Κατερίνα τα έγραφε αυτά.

Μάλλον αυτή με τα σταυρωμένα πόδια και την ίσια πλάτη....

Αλλά όλες μαζί αποφασίσανε, ναι, ακόμα και αυτή με τα σταυρωμένα πόδια και την ίσια πλάτη συγκατένευσε, δειλά, με ένα κούνημα του κεφαλιού, αντί να ψηφίσει θαρρετά σηκώνοντας το χέρι, ότι τα blogs, δεν ήταν κάτι απρόσωπο, ένα ακόμη hobby μέσα στα τόσα πολλά που καταπιάστηκα, ένα ακόμα βιβλίο μέσα στα τόσα που διάβασα, ένα ακόμη καινούργιο κάτι.....

Τα blogs είσαστε εσείς. Εσείς, που ξέρω και δεν ξέρω.
Εσάς που έμαθα, όπως λέει κι ένας φίλος.... «από μέσα προς τα έξω».

Κι ίσως κι αυτό το έξω να μην έχει και τόση σημασία. Τα blogs είμαστε όλοι εμείς.

Δεν έβαλα ποτέ λίστα με blogs που διαβάζω.

Θεώρησα πάντα ότι η ανάγκη να μιλήσει κάποιος, με όποιο τρόπο κι αν το κάνει, είναι τόσο γλυκιά και ταυτόχρονα τόσο ιερή, που όλοι όσοι μιλάτε, σε μένα, σε άλλους, μόνοι σας, ...είσαστε φίλοι.

Όλοι, όσοι κάνετε την χαρά σας, το πάθος σας, το θυμό σας, τον ορθολογισμό σας, την άποψη σας, την πίκρα σας, την έννοια σας, ....λέξεις...που τις είπατε σε μένα, που τις αφήσατε ..εκεί στα blogs σας, να με περιμένουν να τις διαβάσω, που διαβάσατε τις δικές μου, που τις άφησα εκει για να τις διαβάσετε, είσαστε φίλοι.

Κι έτσι, όπως ενημέρωσα τους ανθρώπους μου, τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου, για την ...Απόφαση μου, ένοιωσα ότι πρέπει να το πω και σε σας, τους «από μέσα προς τα έξω ή και όχι ....έξω φίλους μου»

Και σας λέω, συχωριανοί μου, να με περιμένετε, 6 μερούλες θα λείψω.
Και cross your fingers