η Κατερίνα

Ξεχνάω πάντα τα …σημαντικά.

Θυμάμαι, δεν ξεχνώ ποτέ
Όσα δεν μου ζητούν να τους το αποδείξω

Σήμερα ξύπνησα από τον πρωινό μου λήθαργο, με ήχους περίεργους, με θορύβους μεταλλικούς, με γλώσσες άγνωστες. Σήμερα, ξεκινάει το βάψιμο του σπιτιού μου.

Κι αυτός ο πρωινός καφές, που κρατάει …πολύ, που είναι η επαφή μου με ότι μου επιφυλάσσει η μέρα, με ότι απόμεινε από χτες, σήμερα θορυβώδης.

Σκαλωσιές, φωνές, κουβέντες, μια συνεννόηση που δεν έχει αντικείμενο.

Μέσα σε αυτούς τους άγνωστους περαστικούς, που θα δώσουνε το χρώμα στους τοίχους, της φωλιάς φυλακής μου, κάπου κάτω από μια ροδιά που χρόνια τώρα αντιστέκεται στις κακουχίες, μια ροδιά που πολύ αγαπάω, που κατέβηκα να προστατέψω, μια μικρή.
Ένα μικρό κοριτσάκι, άχαρο, καθισμένο ανακούρκουδα, προσπαθεί να μην πιάσει χώρο. Προσπαθεί να γίνει ένα με το δέντρο, ένα με την ροδιά μου...
Καθισμένη κάτω, στο χώμα, με ένα καπελάκι jockey, που καλύπτει όλο της το πρόσωπο, κοιτάει.

Πάω να της μιλήσω και τραβιέται. Πάω να την ακουμπήσω και μαζεύεται.
Την τρομάζω.
Από το πουθενά ξεφυτρώνει ένας γίγαντας και μου λέει «παιδί μου, δικιά μου».
Δικιά του…

Απευθύνομαι στον …αρχηγό της θορυβώδους αποστολής που μου εξηγεί βαριεστημένα - είναι προφανές ότι το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, «είναι πολύ καλός στην δουλειά του, φέρνει την κόρη του μαζί του πάντα, η μικρή δεν ενοχλεί, δεν μιλάει ποτέ, μόνο κάθεται και βλέπει, δεν πρέπει να έχει μητέρα. Άστην…»
-πες του να την πάρω μέσα, να κάτσει στο σπίτι
-όχι δεν την αφήνει ποτέ από τα μάτια του
-πες του ότι μόνο έτσι θα μείνει εδώ, δεν θα κάτσει το παιδί 10 μέρες στον κήπο.

Εκβιαστικά, παίρνω την μικρή στο σπίτι.

Κάθεται σε μια καρέκλα, δεν μιλάει, δεν με κοιτάει, γυρίζει το βλέμμα της.

Φοβάται;;; Όχι, δεν φοβάται. Δεν φοβάται πια. Δεν φοβάται τίποτα.

Κινούμαι να συναντήσω το βλέμμα της.
Όταν μπαίνω στο οπτικό της πεδίο, γυρίζει αλλού τα μάτια της.
Της χαμογελάω. Αποστρέφει το βλέμμα της.

Την αφήνω, εκεί μόνη της, και όταν ξαναγυρνάω δεν έχει κουνηθεί.

Της φέρνω να ζωγραφίσει. Δεν ακουμπάει τίποτα. Εκεί, σιωπηλή, ακίνητη.
Της μιλάω, της κάνω καραγκιοζιλίκια, πάω να την αγγίξω. Τραβιέται.
Ίσια, στητή, με το βλέμμα να μην συναντάει ποτέ το δικό μου.
Την αφήνω στην ησυχία της.

Μια ώρα μετά, της ξαναμιλάω. Σιωπή. Και ήρεμη αποστροφή.
Τα μάτια της …. δεν με αφήνει να τα συναντήσω. Ακίνητη.

Στο σωρό με τις αδιάβαστες Κυριακάτικες, αναλύσεις, σχόλια, φωνές και ψίθυροι.
Σημίτη, Γιώργο, ΣΚΑΣΤΕ!!!!!!!!!!!!

Ο υπολογιστής κλειστός, δε θέλω παρέα, δεν θέλω απόψεις, δεν θέλω κουβέντες.

Απολαμβάνω την σιωπή, το τσιγάρο, τον μεταλλικό θόρυβο από τις σκαλωσιές που στήνονται, τις λέξεις που δεν με αφορούν, το αόμματο βλέμμα της μικρής, τον «καθρέφτη» του Δεληβοριά στο cd.
Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη

που μ'εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω

Κάθομαι απέναντι της και κλείνω τα μάτια.
Με ηρεμεί αυτή η ακινησία. Αυτή η ακινησία, του τίποτα.
Να αδειάσει το μυαλό μου.
Να γίνω σαν και αυτήν.
Να μην σκεφτώ τίποτα, να μην φοβάμαι τίποτα, να περιμένω.

Τι;;; Ότι περιμένει κι αυτή. Τον μπαμπά της. Αυτόν που είναι …. «δικιά του», να την πάρει.

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου

πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου

Λεπτά, ώρες, χρόνος πολύς.

Η καθεμιά μας κοιτάει κάπου, χωρίς να βλέπει τίποτα....
Κάποια στιγμή εκεί που το βλέμμα της αλλάζει φορά, τα μάτια μας συναντιώνται. Και ναι, διακρίνω κάτι ....πράσινο. Ένα ....περίεργο πράσινο.

Χαμογελάω. Καταλαβαίνω.

Απλώνω το χέρι χωρίς να την αγγίξω.

Απλώνει κι αυτή το δικό της. Η πρώτη της κίνηση. Μην την τρομάξω. Να το πιάσω;;; ΟΧΙ…

Δυο απλωμένα χέρια που δεν ακουμπάει το ένα το άλλο.
Με κοιτάει. Την κοιτάω.
Κατεβάζω το χέρι μου, γυρίζω το βλέμμα μου.

Σηκώνεται με απλωμένο το χέρι, ακουμπάει στο μπράτσο μου, και μου λέει «με λένε Κατερίνα. Εσένα;;;»
- δεν θυμάμαι πια, της απαντάω.
- Δεν πειράζει, εγώ, θα σε λέω Κατερίνα. Έλα Κατερίνα, πάμε πάλι από την αρχή.


Ο Δεληβοριάς γλυκερά, λέει το τελευταίο κουπλέ

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια

ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ