Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

η Κατερίνα

Ξεχνάω πάντα τα …σημαντικά.

Θυμάμαι, δεν ξεχνώ ποτέ
Όσα δεν μου ζητούν να τους το αποδείξω

Σήμερα ξύπνησα από τον πρωινό μου λήθαργο, με ήχους περίεργους, με θορύβους μεταλλικούς, με γλώσσες άγνωστες. Σήμερα, ξεκινάει το βάψιμο του σπιτιού μου.

Κι αυτός ο πρωινός καφές, που κρατάει …πολύ, που είναι η επαφή μου με ότι μου επιφυλάσσει η μέρα, με ότι απόμεινε από χτες, σήμερα θορυβώδης.

Σκαλωσιές, φωνές, κουβέντες, μια συνεννόηση που δεν έχει αντικείμενο.

Μέσα σε αυτούς τους άγνωστους περαστικούς, που θα δώσουνε το χρώμα στους τοίχους, της φωλιάς φυλακής μου, κάπου κάτω από μια ροδιά που χρόνια τώρα αντιστέκεται στις κακουχίες, μια ροδιά που πολύ αγαπάω, που κατέβηκα να προστατέψω, μια μικρή.
Ένα μικρό κοριτσάκι, άχαρο, καθισμένο ανακούρκουδα, προσπαθεί να μην πιάσει χώρο. Προσπαθεί να γίνει ένα με το δέντρο, ένα με την ροδιά μου...
Καθισμένη κάτω, στο χώμα, με ένα καπελάκι jockey, που καλύπτει όλο της το πρόσωπο, κοιτάει.

Πάω να της μιλήσω και τραβιέται. Πάω να την ακουμπήσω και μαζεύεται.
Την τρομάζω.
Από το πουθενά ξεφυτρώνει ένας γίγαντας και μου λέει «παιδί μου, δικιά μου».
Δικιά του…

Απευθύνομαι στον …αρχηγό της θορυβώδους αποστολής που μου εξηγεί βαριεστημένα - είναι προφανές ότι το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, «είναι πολύ καλός στην δουλειά του, φέρνει την κόρη του μαζί του πάντα, η μικρή δεν ενοχλεί, δεν μιλάει ποτέ, μόνο κάθεται και βλέπει, δεν πρέπει να έχει μητέρα. Άστην…»
-πες του να την πάρω μέσα, να κάτσει στο σπίτι
-όχι δεν την αφήνει ποτέ από τα μάτια του
-πες του ότι μόνο έτσι θα μείνει εδώ, δεν θα κάτσει το παιδί 10 μέρες στον κήπο.
Εκβιαστικά, παίρνω την μικρή στο σπίτι.
Κάθεται σε μια καρέκλα, δεν μιλάει, δεν με κοιτάει, γυρίζει το βλέμμα της.
Φοβάται;;; Όχι, δεν φοβάται. Δεν φοβάται πια. Δεν φοβάται τίποτα.
Κινούμαι να συναντήσω το βλέμμα της.
Όταν μπαίνω στο οπτικό της πεδίο, γυρίζει αλλού τα μάτια της.
Της χαμογελάω. Αποστρέφει το βλέμμα της.
Την αφήνω, εκεί μόνη της, και όταν ξαναγυρνάω δεν έχει κουνηθεί.
Της φέρνω να ζωγραφίσει. Δεν ακουμπάει τίποτα. Εκεί, σιωπηλή, ακίνητη.
Της μιλάω, της κάνω καραγκιοζιλίκια, πάω να την αγγίξω. Τραβιέται.
Ίσια, στητή, με το βλέμμα να μην συναντάει ποτέ το δικό μου.
Την αφήνω στην ησυχία της.

Μια ώρα μετά, της ξαναμιλάω. Σιωπή. Και ήρεμη αποστροφή.
Τα μάτια της …. δεν με αφήνει να τα συναντήσω. Ακίνητη.
Στο σωρό με τις αδιάβαστες Κυριακάτικες, αναλύσεις, σχόλια, φωνές και ψίθυροι.
Σημίτη, Γιώργο, ΣΚΑΣΤΕ!!!!!!!!!!!!
Ο υπολογιστής κλειστός, δε θέλω παρέα, δεν θέλω απόψεις, δεν θέλω κουβέντες.
Απολαμβάνω την σιωπή, το τσιγάρο, τον μεταλλικό θόρυβο από τις σκαλωσιές που στήνονται, τις λέξεις που δεν με αφορούν, το αόμματο βλέμμα της μικρής, τον «καθρέφτη» του Δεληβοριά στο cd.
Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ'εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω
Κάθομαι απέναντι της και κλείνω τα μάτια.
Με ηρεμεί αυτή η ακινησία. Αυτή η ακινησία, του τίποτα.
Να αδειάσει το μυαλό μου.
Να γίνω σαν και αυτήν.
Να μην σκεφτώ τίποτα, να μην φοβάμαι τίποτα, να περιμένω.
Τι;;; Ότι περιμένει κι αυτή. Τον μπαμπά της. Αυτόν που είναι …. «δικιά του», να την πάρει.

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
Λεπτά, ώρες, χρόνος πολύς.
Η καθεμιά μας κοιτάει κάπου, χωρίς να βλέπει τίποτα....
Κάποια στιγμή εκεί που το βλέμμα της αλλάζει φορά, τα μάτια μας συναντιώνται. Και ναι, διακρίνω κάτι ....πράσινο. Ένα ....περίεργο πράσινο.
Χαμογελάω. Καταλαβαίνω.
Απλώνω το χέρι χωρίς να την αγγίξω.
Απλώνει κι αυτή το δικό της. Η πρώτη της κίνηση. Μην την τρομάξω. Να το πιάσω;;; ΟΧΙ…
Δυο απλωμένα χέρια που δεν ακουμπάει το ένα το άλλο.
Με κοιτάει. Την κοιτάω.
Κατεβάζω το χέρι μου, γυρίζω το βλέμμα μου.
Σηκώνεται με απλωμένο το χέρι, ακουμπάει στο μπράτσο μου, και μου λέει «με λένε Κατερίνα. Εσένα;;;»
- δεν θυμάμαι πια, της απαντάω.
- Δεν πειράζει, εγώ, θα σε λέω Κατερίνα. Έλα Κατερίνα, πάμε πάλι από την αρχή.


Ο Δεληβοριάς γλυκερά, λέει το τελευταίο κουπλέ

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ

19 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Γιατί τόσο απαισιόδοξα σήμερα, αλλιώς μας έχεις συνηθίσει.
Να είσαι κάλά Κατερινιώ και φύγε μπροστά από τον καθρέφτη.

Nikos Lioliopoulos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα, έχω διαβάσει σχεδόν ολα οσα εχεις γράψει. Και -αυθεντικά- μπορώ να σου πω οτι είναι το καλύτερο που εχεις γράψει ποτέ.
Και -μην ακούς κανένα- σπάσε τον καθρέφτη.

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα,σευχαριστώ που υπάρχεις και γράφεις τόσο όμορφα...

Nikos Lioliopoulos είπε...

Πέντε φορές έγραψα σχόλιο και το έσβησα . Είμαι εντελώς ανίκανος να γράψω σχόλιο αντάξιο του κειμένου.

Συγκλονιστικό, δυνατό, ανθρώπινο,
χαρακιά στην καρδιά .

Μένω άφωνος.

Υ.Γ. Σε ευχαριστώ.

theodore είπε...

Τις καλησπέρες μου.
Τα κείμενα αυτά,κείμενα ψυχής,θα είναι κρίμα να χαθούν στο πέρασμα του χρόνου,αποθηκευμένα σε έναν σκληρό.
Κάνε μου την χάρη και στείλτα σε έναν εκδοτικό οίκο.
Η καλύτερα σε πολλούς εκδοτικούς οίκους.
Κάποιος θα συγκινηθεί,δεν μπορεί.
Κάποιος θα αποφασίσει να μας δώσει την ευκαιρία να κρατήσουμε τα διαμάντια αυτά μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.
Να τα διαβάζουμε πρίν κοιμηθούμε,να τα διαβάζουμε τις βροχερές Κυριακές με τον πρωϊνό καφέ,να τα διαβάζουμε στα ταξίδια μας.
Είσαι απλά εκπληκτική!!!!

cinderella είπε...

Γι αυτό ακριβώς σε πάω με χίλια. Με χίλια όμως. Κατερίνα.

otimoukatevei είπε...

Ρε συ Κατερινα πλάκα μας κάνεις . Πετά τη μάσκα . Συγγραφέας είσαι είμαι βέβαιος.
Και πολύ γνωστή μάλιστα.
Αλλά πάλι αν δεν είσαι , κοπέλα μου τι να πω.
Μαγεία!

katerina είπε...

Τον έσπασα israeli.
Σε χιλιάδες μικρα κομματάκια.
Στο πάτωμα, απλωμένα, άλλα λαμπερά και άλλα θαμπα, θρύψαλλα, ανατανακλουν ένα τσακισμένο είδωλο.

katerina είπε...

Ευχαριστω όλους για όλα.
Κάποτε στις ....πραγματείες του κώλου, έγραφα ότι τα blogs είναι μια προνομιακή επαφή χωρίς συναισθηματικό κόστος.
Ακόμα ένα ψέμα. Αλλο ένα είδωλο σε παραμορφωτικο κάτοπτρο.
Στο πολύ ζόρικο σήμερα μου, τα καλά σας λόγια, ...λάβδανο.
Και πάλι ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

"Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες
σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς
μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες
ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μεσ' τα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή"

Νομίζω ότι ο τελευταίος σταθμός στην αποψινή μου blogo -περιήγηση ήταν και ο καλύτερος. Καληνύχτα σε όλους!

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα να δεις τώρα τι μπορεί να γράψει κάποιος όταν αποφασίσει να βάψει το σπίτι του!
Πολύ ωραίο Κατερίνα αλλά να αποφεύγεις τους καθρέφτες, επειδή δεν δείχνουν πάντα αυτό που θέλουμε να δούμε…
Την καλημέρα μου.

Matrix είπε...

Διαβάζοντας στην αρχή, ήθελα να σχολιάσω γιατι δεν δοκίμαζες να το βάψεις με φίλους.

Αλλά τελικά μπορεί να μην είχαν Κατερίνα, άρα καλά έκανες.

Πολύ δυνατό κείμενο.

NdN είπε...

Βάψιμο, ε; Δηλαδή το σπίτι θα γίνει «σαν» καινούργιο ή «σκέτο» καινούργιο;

Τι είχε το «παλιό»; Ο καπνός από τα τσιγάρα το κιτρίνησε ή απλά ήθελες μια αλλαγή.

Αν κρίνω από το γεγονός οτι σε ξύπνησαν οι ήχοι, σημαίνει ότι δεν τους περίμενες καρτερικά. Δεν ήθελες δηλαδή να το βάψεις. Δεν ήθελες καμία αλλαγή. Και τότε ποιος την διάλεξε; Μήπως οι τοίχοι βαρέθηκαν να είναι κίτρινοι; Μήπως άρχισαν να ουρλιάζουν «όχι άλλη κάπνα»; Εχει σημασία τι χρώμα έχουν οι τοίχοι σε μία «φυλακή» (όπως εσύ την αναφέρεις παρακάτω);

Κακό πράγμα να είναι θορυβώδης ο καφές. Επρεπε να φύγεις πριν τον πιεις. Ο καφές είναι ιερό πράγμα που δεν κανει να τον μπερδεύουμε με σκαλωσιές και φωνές και ιδιαίτερα με κουβέντες που δεν έχουν αντικείμενο.

Πάντως αντί να απειλήσεις τον γίγαντα με το «πες του ότι μόνο έτσι θα μείνει εδώ, δεν θα κάτσει το παιδί 10 μέρες στον κήπο» θα μπορούσες απλά να του πεις ότι καμία γυναίκα δεν θα είναι ποτέ πραγματικά δικιά του. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και το μικρό κοριτσάκι θα το καταλάβαινε και από εκεί και πέρα ίσως η επικοινωνία σας να ήταν πιο εύκολη

Για το τέλος, αιρετικός όπως πάντα, θα πω ότι εάν δεν σου αρέσει αυτό που λεει κάποιος, αυτό που δείχνει κάποιος, αυτό που προβάλλει κάποιος, ακόμα και αν αυτός ο κάποιος είναι ο καθρέφτης, απλά φύγε μακριά του. Δεν υπάρχει λόγος να τον σπάσεις. Γιατί τι θα κατάλαβεις; Μπορεί και να ξεδώσεις για λίγο. Για λίγο όμως. Ενώ αν φύγεις μπορεί να είναι και για πάντα.

Καλή σου μέρα!

vagnes είπε...

...απλα, γραμμες και στιγμες πολλες !!!!!!!!!!!
καλως ορισες στον αληθινο κοσμο

cynical είπε...

καλημέρα Κατερίνα. Προς στιγμην σκέφτηκα ότι το μικρο αμιλητο κοριτσάκι στη ροδια ήσουν εσυ.

Ανώνυμος είπε...

H Katerina mas...eite tin dexesai etsi opws einai eite oxi...panta omws tin sevesai...

Sinfoneis, diafoneis , den exei simasia.

Simasia exei oti h Public sphere tou Gurgen Habermas "doulevei" zimonontas ta panta: theseis, apopseis, malakies, apothimena....

SE filw,


O filos ap to Londino

Nomad είπε...

http://nomads-tales.blogspot.com/2008/01/mirror.html

:)

keti stefanaki είπε...

Υπέροχο, ευαίσθητο όπως και τα άλλα κείμενά σου!
Ένα Μπράβο, ένα "Ευγε" με την παλιά εκείνη τη βελούδινη ειλικρινή υφή! Καίτη