"Ένας απο τους δυο μας πρέπει να φύγει...." είπε ο Oscar Wilde στην ...ταπετσαρία του

Η τάξη δεν συγκαταλέγεται στις ....πολυπληθείς αρετές μου.

Μια ζωή πανηγυρτζού, μια ζωή να χαζεύω το χάος που δημιουργούν οι άλλοι και που εγώ επιτείνω με απαράμιλλη τέχνη.

Από παιδί με θυμάμαι να ζητάω, να παρακαλώ, να εκλιπαρώ να με πάνε ...στον κόσμο... στην ...οχλαγωγή, στις ...πλατείες, στα ...πανηγύρια, στις ...λαϊκές, στα ....παζάρια.

Από παιδί με θυμάμαι να κοιτάω να την κοπανήσω από το εξαιρετικά περιποιημένο χέρι της μαμάς μου, να ξεφύγω από το αποτροπιασμένο βλέμμα της, να χαθώ, να γυρίσω, να δω, να ακούσω, να μυρίσω, να ...ζήσω.

Την πρώτη μου φορά στην Ομόνοια, τεσσάρων ετών, χαζεύοντας το ... θαύμα των κυλιόμενων, ...ξέφυγα, και ...χάθηκα.

Και γύρισα όλη την υπέροχη υπόγεια Πολιτεία μου, μαγεμένη από τον ...έξω κόσμο, με ύφος απόλυτης ηδονής και εξωφρενικής σιγουριάς, μέχρι που κάποιος .... ανόητος με ...στολή, όπως ανόητοι είναι όλοι όσοι ...φοράνε στολή...ακόμα κι αν δεν φαίνεται η στολή τους ....δια γυμνού οφθαλμού, με βούτηξε και με επανέφερε στον κόσμο που ...θεωρητικά, σύμφωνα με τις γραφές, ανήκα.

Τιμωρήθηκα παραδειγματικά..... Ξαναείδα την Ομόνοια, 8 χρόνια μετά, αλλά ακόμα ...την λατρεύω.

Η πρώτη μου φυγή. Την ακολούθησαν......πάρα πολλές.

Σας είπα αλλάζω.....χρώμα.... Και όχι μόνο.....

Όπου γυρίσω, όπου κοιτάξω, βλέπω πόδια κρεμασμένα από σκαλωσιές, κεφάλια να βγαίνουν από ζαρντινιέρες, χέρια να μπαίνουν από παράθυρα, κόφτες να κόβουν τοίχους.

Αν κάποιοι θυμάστε αυτό το βιβλιαράκι που μπορούσες να συναρμολογήσεις όποιο κεφάλι, σε όποιο κορμό και να κοτσάρεις και ότι πόδια ήθελες, ε, εγώ το ζω, είναι πια η καθημερινότητα μου.

Από τις 7 το πρωί, το τσίρκο, με τους ακροβάτες, τους θηριοδαμαστές, τους νάνους και τους γίγαντες, ακροβολίζεται στο σπίτι μου με μουσικές από γλώσσες, από εργαλεία, από ραδιόφωνα, στην διαπασών.

Και η καλή σου, το γλεντάω τρελά.

Ξαναζώ την Ομόνοια.

Ξαναφτιάχνω την δική μου Ομόνοια.

Όπως μόνο εγώ ξέρω να φτιάχνω τις δικές μου Πλατείες.

Τις δικές μου Πολιτείες.

Τις δικές μου Αλήθειες.

Κάποτε θεωρούσα ότι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου είναι ότι δεν έγινα ταξιτζής.

Να οδηγώ όλη νύχτα στην πόλη!!!!!!!!!!

Όνειρο ζωής, που ακόμα το πιπιλάω, σαν πανακριβη καραμέλα και που κάθε άλλο παρά το έχω αποκλείσει.

Τώρα κατάλαβα, ότι το μεγαλύτερο μου λάθος είναι ότι δεν έγινα .....μάστορας. Ότι εγώ αυτό το πανηγύρι, θα το ζήσω μόνο για λίγες μέρες και όχι για πάντα......

Αυτό το απίστευτο τουρλουμπουκι, όπου τίποτα δεν είναι στην θέση του, όπου η ...θέση του ...είναι το απόλυτα σχετικό ...μέγεθος, όπου όλα μπορεί να γκρεμιστούν με την ίδια ευκολία που χτίστηκαν, όλα μπορεί να ξαναχτιστούν με την ίδια ευκολία που γκρεμίστηκαν, είμαι εγώ!!!!!!!!

Ο ...κ. Α., που .....υποτίθεται έκανε τα σχέδια των ...κάποιων ....αλλαγών, που υποτίθεται επιβλέπει, που ξεκίνησε με τη γνωστή γιαπικη καλλιτεχνική υπεροψία του, που με το ζόρι τον έσωσε ο μαστρο-Φλωρίν από το εγκεφαλικό, ακόμα το βλέπω να περνάει από το μάτι του, ε, ...ξυστά τώρα, (Κατερίνα μου, σύνελθε, μου λέει ο καινούργιος κολλητός μου, 40 χρονών είναι ο άνθρωπος, μην τον στείλουμε....), από το εσπρεσάκι του, το έχει ρίξει .... στο κανένα ουισκάκι έχουμε, και σύντομα τον βλέπω να μοιράζεται μαζί μας τις ρακές.

Μέσα από αυτό τον απίστευτο χαμό, με νάιλον που ανεμίζουν, με τρύπες που χάσκουν, με πόρτες που εξαφανίστηκαν, με πεδιάδες που απλόχωρα ανοίγονται, με σεντόνια που χορευουν, με χρώματα που περιμένουν ανυπόμονα να απλωθούν, έχοντας απέναντι μου, τους φίλους μου, τους γελαστούς καινούργιους κολλητούς μου, σας γράφω για να μοιραστώ μαζί σας την χαρά μου.

Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά, ότι δεν θα μου πέσει ...... ο ουρανός στο κεφάλι, ότι δεν θα βρεθώ θαμμένη κάτω από τα μπάζα της αρχιτεκτονικής μου μαεστρίας, με μόνο το κεφάλι μου έξω και από πάνω μου τον .....κ. Α. να μου λέει ουρλιάζοντας-όσο δηλαδή, θα μπορεί να ουρλιάξει κι αυτός ο έρημος από τις ρακές...- «Δεν στο έλεγα εγώ ότι είσαι θεόμουρλη;;;;;; Δεν στο έλεγα εγώ ότι αυτό ....δεν πρέπει να το γκρεμίσουμε;;;;;;»