"Δεν υπάρχει μοιρα που να μην νικιέται με την περιφρόνηση"

Κι αν Albert, ο Σίσυφος αντί για ευτυχισμένος ήταν απλά έξυπνος;;;

«Για να διορθώσω μια φυσική αδιαφορία, τοποθετήθηκα ανάμεσα στην μιζέρια και στον ήλιο. Η μιζέρια με συγκράτησε από το να πιστεύω ότι όλα είναι καλά κάτω από τον ήλιο, και ο ήλιος με δίδαξε ότι η ιστορία δεν είναι το παν»

Οι κλειστές μας , συνήθως είναι η πιο ανοιχτή περίοδος της ζωής μας.

Ναι, πιστέψτε με, μπορεί να ....κλείνομαστε, από τα μικρά, τα εφήμερα, τα διαπραγματεύσιμα, αλλά όταν όλα αυτά καταλάβουν τον χώρο που πραγματικά τους ανήκει, όταν μπουν στις σωστές τους διαστάσεις, όταν συρρικνωθούν, αφήνουν τον χώρο να ανοιχτείς στα μεγάλα.
Τα μεγάλα που καθορίσανε τον καθένα μας, τα μεγάλα που βασανίσανε τον καθένα μας, τα μεγάλα που διάβασε, άκουσε, του μεταφέρθηκαν, τον ζορίσανε, τον στηρίξανε, τον πονέσανε, τον κρατήσανε, τον οριοθετήσανε.

Όσο για μένα, ούτως ή άλλως, πέρασα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου μου, της ζωής μου διαβάζοντας παρά ....δρώντας.

Και ίσως τα κατάφερα πολύ καλύτερα να αισθάνομαι μέσα από τα γράμματα και τις γραμμές παρά όρθια ...με κόντρα τον ήλιο.

Έτσι και τώρα, εδώ και μέρες τον ξαναχορταίνω τον υπέροχο Καμύ μου, γεμίζει τις ώρες και τις μέρες μου, γοητευτικά, ξαναβρισκόμαστε οι δυο μας και τα ξαναλέμε (ευφημισμός, εγώ μόνο ακούω, ρουφάω, εξηγώ, καταλαβαίνω και χάνομαι).

Ο Σίσυφος μου ήταν πάντα συμπαθής και ....κοντινός.

Αυτό το αέναο μαρτύριο, η ματαιότητα, η συνειδητοποίηση της ματαιότητας, η καταδικασμένη από την γέννηση της προσπάθεια.
Ο βράχος που έτσι κι αλλιώς θα ξανακυλήσει πίσω. Αυτός ο ευρηματικός, αυτός ο πολυμήχανος Σίσυφος που αλυσόδεσε τον Άδη, μη επιτρέποντας σε κανέναν να πεθάνει, αυτός που ξεγέλασε την Περσεφόνη, και της πήρε την άδεια να ξαναγυρίσει ...επάνω για τρεις μέρες να θάψει το σώμα του, γιατί δεν άφηνε τον βράχο του ακίνητο;;;

«Κατά τη διάρκεια εκείνης της επιστροφής, όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του, είναι η στιγμή που με ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη ο ίδιος πέτρα! Τον βλέπω που επιστρέφει κάτω με ένα βαρύ και μετρημένο πια βήμα, πλησιάζοντας προς το βασανιστήριο του που και ο ίδιος δεν εννοεί και δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Εκείνη η ώρα που μοιάζει με ανάπαυλα και ανάσα ενώ επιστρέφει βέβαιος πια για την επανάληψη του βασανιστηρίου του είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια από εκείνες τις στιγμές, όταν αφήνει τα ύψη και επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών, είναι ανώτερος από τη μοίρα του. Είναι ισχυρότερος από το βράχο του. Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, αυτό συμβαίνει επειδή ο ήρωάς του γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειας. Πόσο διαφορετική τροπή θα είχε αυτό το βασανιστήριο αν σε κάθε βήμα και σε κάθε του προσπάθεια τον συντρόφευε η , ελπίδα της επιτυχίας;

Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής του: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβασή του.

"Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ".

Και ο Camus καταλήγει: "Ο βράχος κυλά ακόμη. Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά.»



Στις 4 Ιανουαρίου του 1960, ένα αυτοκίνητο που πήγαινε προς το Παρίσι και που οδηγούσε ο γιος του εκδότη Γκαλλιμάρ, πέφτει πάνω σε ένα δέντρο κάπου κοντά στο Μοντερώ.

Ο Αλμπέρ Καμύ, συνεπιβάτης είναι ο μόνος που σκοτώνεται.

Στην τσέπη του βρέθηκε εισιτήριο τραίνου, με την ίδια διαδρομή. Μετά τον θάνατο του εκδίδεται «ο ευτυχισμένος θάνατος», χειρόγραφο που βρέθηκε ημιτελές στο αρχείο του. Ούτως ή άλλως ο Καμύ σχεδίαζε το βιβλίο να μην έχει τέλος.

Ίσως ακόμα να έγραφε άλλα δύο κεφάλαια...