Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

"Δεν υπάρχει μοιρα που να μην νικιέται με την περιφρόνηση"


Κι αν Albert, ο Σίσυφος αντί για ευτυχισμένος ήταν απλά έξυπνος;;;


«Για να διορθώσω μια φυσική αδιαφορία, τοποθετήθηκα ανάμεσα στην μιζέρια και στον ήλιο. Η μιζέρια με συγκράτησε από το να πιστεύω ότι όλα είναι καλά κάτω από τον ήλιο, και ο ήλιος με δίδαξε ότι η ιστορία δεν είναι το παν»

Οι κλειστές μας , συνήθως είναι η πιο ανοιχτή περίοδος της ζωής μας.
Ναι, πιστέψτε με, μπορεί να ....κλείνομαστε, από τα μικρά, τα εφήμερα, τα διαπραγματεύσιμα, αλλά όταν όλα αυτά καταλάβουν τον χώρο που πραγματικά τους ανήκει, όταν μπουν στις σωστές τους διαστάσεις, όταν συρρικνωθούν, αφήνουν τον χώρο να ανοιχτείς στα μεγάλα.
Τα μεγάλα που καθορίσανε τον καθένα μας, τα μεγάλα που βασανίσανε τον καθένα μας, τα μεγάλα που διάβασε, άκουσε, του μεταφέρθηκαν, τον ζορίσανε, τον στηρίξανε, τον πονέσανε, τον κρατήσανε, τον οριοθετήσανε.

Όσο για μένα, ούτως ή άλλως, πέρασα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου μου, της ζωής μου διαβάζοντας παρά ....δρώντας.

Και ίσως τα κατάφερα πολύ καλύτερα να αισθάνομαι μέσα από τα γράμματα και τις γραμμές παρά όρθια ...με κόντρα τον ήλιο.

Έτσι και τώρα, εδώ και μέρες τον ξαναχορταίνω τον υπέροχο Καμύ μου, γεμίζει τις ώρες και τις μέρες μου, γοητευτικά, ξαναβρισκόμαστε οι δυο μας και τα ξαναλέμε (ευφημισμός, εγώ μόνο ακούω, ρουφάω, εξηγώ, καταλαβαίνω και χάνομαι).

Ο Σίσυφος μου ήταν πάντα συμπαθής και ....κοντινός.

Αυτό το αέναο μαρτύριο, η ματαιότητα, η συνειδητοποίηση της ματαιότητας, η καταδικασμένη από την γέννηση της προσπάθεια.
Ο βράχος που έτσι κι αλλιώς θα ξανακυλήσει πίσω. Αυτός ο ευρηματικός, αυτός ο πολυμήχανος Σίσυφος που αλυσόδεσε τον Άδη, μη επιτρέποντας σε κανέναν να πεθάνει, αυτός που ξεγέλασε την Περσεφόνη, και της πήρε την άδεια να ξαναγυρίσει ...επάνω για τρεις μέρες να θάψει το σώμα του, γιατί δεν άφηνε τον βράχο του ακίνητο;;;

«Κατά τη διάρκεια εκείνης της επιστροφής, όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του, είναι η στιγμή που με ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη ο ίδιος πέτρα! Τον βλέπω που επιστρέφει κάτω με ένα βαρύ και μετρημένο πια βήμα, πλησιάζοντας προς το βασανιστήριο του που και ο ίδιος δεν εννοεί και δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Εκείνη η ώρα που μοιάζει με ανάπαυλα και ανάσα ενώ επιστρέφει βέβαιος πια για την επανάληψη του βασανιστηρίου του είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια από εκείνες τις στιγμές, όταν αφήνει τα ύψη και επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών, είναι ανώτερος από τη μοίρα του. Είναι ισχυρότερος από το βράχο του. Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, αυτό συμβαίνει επειδή ο ήρωάς του γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειας. Πόσο διαφορετική τροπή θα είχε αυτό το βασανιστήριο αν σε κάθε βήμα και σε κάθε του προσπάθεια τον συντρόφευε η , ελπίδα της επιτυχίας;

Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής του: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβασή του.


"Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ".


Και ο Camus καταλήγει: "Ο βράχος κυλά ακόμη. Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά.»



Στις 4 Ιανουαρίου του 1960, ένα αυτοκίνητο που πήγαινε προς το Παρίσι και που οδηγούσε ο γιος του εκδότη Γκαλλιμάρ, πέφτει πάνω σε ένα δέντρο κάπου κοντά στο Μοντερώ.

Ο Αλμπέρ Καμύ, συνεπιβάτης είναι ο μόνος που σκοτώνεται.

Στην τσέπη του βρέθηκε εισιτήριο τραίνου, με την ίδια διαδρομή. Μετά τον θάνατο του εκδίδεται «ο ευτυχισμένος θάνατος», χειρόγραφο που βρέθηκε ημιτελές στο αρχείο του. Ούτως ή άλλως ο Καμύ σχεδίαζε το βιβλίο να μην έχει τέλος.

Ίσως ακόμα να έγραφε άλλα δύο κεφάλαια...

15 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Είναι αλήθεια πως τα μεγάλα είναι εκείνα που μας καθορίζουνε και μας οριοθετούν στο πέρασμά μας από τη ζωή, μα τα μικρά, τα εφήμερα, κι αυτά που λες διαπραγματεύσιμα είναι το αλάτι που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας.
Κλείνομαστε, από τα μικρά, τα εφήμερα, τα διαπραγματεύσιμα,ώσπου να ξανανοιχτούμε και πάλι στα ίδια ή άλλα μικρά, εφήμερα, διαπραγματεύσιμα όσο ο βράχος του Σίσυφου συνεχίζει το αέναο πήγαινε έλα του.
Την καλησπέρα μου...

katerina είπε...

Μα το ερώτημα Λύκε είναι αν ο Σίσυφος βαρέθηκε.
Κι αν πια δεν γουστάρει να σπρώχνει την πέτρα του προς τα πάνω. Κι αν καθισμένος στην κορφή του την βλέπει να κατρακυλάει κάτω, και ξαλαφρωμένος ...ανάβει τσιγάρο...

monahikoslikos είπε...

Κι όταν του τελειώσουν τα τσιγάρα να δω που θα βρει περίπτερο να αγοράσει...
Ως μοναχικός λύκος κάτι ξέρω από κορυφές και ξαλαφρώματα

cynical είπε...

Καλημέρα Κατερίνα. Αντε τώρα να εξηγησεις τον Σίσυφο και τον Καμυ σε εναν σύγχρονο. Θα τον έστελνε σούμπιτο στον ψυχαναλυτη. Το δε αφεντικό του θα τον απέλυε για αναποτελεσματικοτητα. Πολλές φορες αισθανομαι πιο ξενη κι απο τον Ξενο του.

katerina είπε...

Μα cynical η μισθωτή εργασία είναι μια απο τις παραμέτρους που οι ...βιογράφοι και οι ...αναλυτές του Καμύ, εκτιμούν ότι περιγράφεται στον Σίσυφο του.
Αυτό κι αν είναι θέμα για ανάρτηση.
Ευτυχισμένος εργαζόμενος vs Έξυπνου εργαζόμενου.
Και μια που ....καταλαβαινόμαστε, θα σου πω ότι εγώ τουλάχιστον νοιώθω όμορφα που επιτέλους είμαι ...ξένη σε όλα αυτά που νόμιζα ...οικεία.
Κι έτσι για να ανταποδώσω την καλημέρα σου
"Τι σημαίνει αυτό το αιφνίδιο ξύπνημα μέσα σ' αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, με τους θορύβους μιάς πόλης ξαφνικά ξένης. Ολα μου είναι ξένα.
Τι κάνω εδώ τι, τι νόημα έχω. Δεν είμαι απ' εδώ, ούτε όμως κι από αλλού. Ο κόσμος ένα άγνωστο τοπίο. Ξένος, ποιός μπορεί να ξέρει τι σημαίνει αυτή η λέξη; Ξένα, πρέπει να ομολογήσω πως όλα μου είναι ξένα".

Καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

Κυρία, δεν είναι ο καιρός μου, για βαριές αναλύσεις.
Αν δε με βαράει η ζέστη, με βαράει (τρόπος του λέγειν) θαλασσινό κυματάκι.
Φέτος, είμαι αποφασισμένος να υποστώ το οδυνηρό αυτό Σισύφειο μαρτύριο, με μέγιστη απελπισία και απεριόριστη ηδονή.
Το ένα, χωρίς το άλλο είναι λειψό.

Κι ο Καβάφης το είχε πει :
Τελικά, συφοριασμένοι είμαστε εμείς και οι πράξεις μας.
Σαν νά'μαστε Τρώες.
Καλό Καλοκαίρι.

katerina είπε...

Οδυσσέα ακόμα παλευεις με τα κύματα;;;
Που σε πετυχαίνω; Δωσε μου στίγμα. Με ρωτάει κι αυτή η απελπισμένη η Πηνελόπη...
Κανονίζουμε να πάμε παρέα η δυο μας ...κρουαζιέρα στην Τροία.

Ανώνυμος είπε...

Ισως σου φανεί ασχετο, αλλα θα σου προτεινα να διαβάσεις άμεσα -εαν δεν τοχεις ηδη κάνει- το "Περί τυφλότητας", του Σαραμάγκου.
(αν και λίγο αφορητο για καλοκαίρι. Αλλα αφού [ξανα]διαβάζεις Καμύ οχι και τόσο)
Η φράση που επέλεξες υπήρξε το "μότο" μου για πολλά χρόνια.

Δεν θαλεγα πως ο Σ κρίνει πως ολα είναι καλά. Απλά με τον καιρό έμαθε να παρατηρεί και το τοπίο. Αφου η πέτρα της ματαιότητας ακολουθεί μια συγκεκριμένη πορεία, ο ίδιος μπορεί να την αφησει λιγάκι για το τσιγάρο που λες, η για τη βόλτα που λεω.

:)

katerina είπε...

Ναι νομαδ, ας τυφλωθούμε για να δουμε. Για να βρούμε τις καινούργιες ...νόρμες, τους καινούργιους κανόνες, άσχημοι και όμορφοι, πλούσιοι και φτωχοί να ....ξαναγαπηθούμε.
Και δεν το βρίσκω καθόλου βαρύ, άλλωστε αυτό δεν ζούμε ....και αυτό το καλοκαίρι. Μόνο που είμαστε μισότυφλοι. Ή αλλοιθωροι. Η επιδημία είναι μάλλον να βλέπουμε όχι αυτό που υπάρχει αλλά αυτό που θέλουμε να δούμε.

Όσο για τον Σίσυφο, είναι ζήτημα οπτικής και αντοχών. Αντοχών της...στιγμής. Ποια είναι η πέτρα του καθενός, πόσο στέκεται στην ....κορυφή, πόσο αργά κυλάει και πόσο ....πιστευει καθένας μας στην τιμωρία των Θεών.
Μακάριοι όσοι ταυτισαν το ...πρέρπει με το ..αντέχω και ακόμα πιο χαρούμενοι όσοι ταυτισαν το πρέπει με ...το θέλω.

Υ.Γ. Τον καθρέφτη σου τον διάβασα.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είχα καμιά αμφιβολία, ότι ο Όμηρος δεν τάπε σωστά. Θα σας περιμένει η Ελένη.
Έτσι κι αλλιώς, η ιστόρία δεν τέλειωσε στην Ιθάκη.
Η μία εκδοχή με θέλει βασιλιά στη Θεσπρωτία και η άλλη με θέλει σφαγμένο από κείνο το μούλικο που έκαμα με την Κίρκη.
Κάνε παιδιά να δεις καλό.

Left Liberal Synthesis είπε...

Μύγδαλα του Βόγλη,Κοτρώνες του Καμύ,πριν δυο βδομάδες ο Αντονιόνι στα σινεμα..
Παρακαλώ μπορείτε να ρυθμισετε την μηχανή ρου χρόνου από τα 60's στα τρέχοντα tens???

Ανώνυμος είπε...

There is a mail in admin inbox

cinderella είπε...

Εγώ για να αλλάξω τη μοίρα μου περιφρόνησα χτές τον καθηγητή. Φόρεσα τα μεταξωτά και να φυσάει, πήγα, έλυσα τα θέματα και ανέβηκα το προτελευταίο σκαλί της φοιτητικής μου ζωής(ελπίζω). Είμαι εκτός θέματος...ναι το ξέρω...αλλά άμα δεν το πω σε ΣΑΣ που θα το πώ;;
Φιλιά...
Αγκαλιά δεν σε πάιρνω. Κανει ζέστη. Κανένα χυμό στο ψυγείο έχεις; Πάω να δω...

katerina είπε...

Αγάπη μου, γλυκειά μου cinderella, ναι καλη μου, είσαι η μονη που είσαι στο θέμα.
Και πάρε με αγκαλιά. Ξέρεις εσύ, ή μάλλον όπως μονο εσυ ξέρεις.

Και σιγά που θα το γιορτάσουμε μονο με χυμο. Δεν θα χει ξεμεινει κανένα ρακόμελο από τα Αμοργιανά μας;;;;

cinderella είπε...

Ρακόμελα!!!! Ναααιιιιιιιιιιιιιιιι!!!
Αντε μην κάθεσαι...πάμε!!