Στου ...Καναλιώτη

Ευτυχώς, κανένα τεχνολογικό μέσο, όσο κι αν ...αυθαδιάζει, όσο κι αν …επαίρεται, δεν μπορεί -ακόμα τουλάχιστον- να υποκαταστήσει την φυσική επικοινωνία. Κι έτσι το Σαββατόβραδο, στο φυσικό σπίτι του διαδικτυακού «σπιτιού» kanali, μέσα σε γλυκόπιοτα κρασιά, ξεσηκωτικούς μεζέδες και υπέροχη σπιτίσια θαλπωρή, πολλοί προσκεκλημένοι άνοιξαν τα ...μπαγκάζια της σκέψης τους. Λέξεις, κουβέντες, ερωτηματικά, θέσεις, ανησυχίες, προτάσεις, ακόμα και ευχές, ακόμα και αδιέξοδα, αντήχησαν και πέρα από τους δρόμους του διαδικτύου.

Η πρόσκληση του οικοδεσπότη έβαζε μια ερώτηση: Tι να κάνουμε;. Κι ίσως περισσότερο παρά ποτέ, ...Αυτή η Ερώτηση δεν ήταν τόσο σύνθετη, αλλά και τόσο επιτακτική συνάμα.

Καλεσμένοι οι Βουλευτές –σίγουρα για τους συγκεκριμένους, αξίζει το "Β" να είναι κεφαλαίο- Σοφία Σακοράφα και Θοδωρής Δρίτσας και παρόντες πολλοί ...συχωριανοί του μεγάλου πλέον χωριού του διαδικτύου, και όχι μόνον... .

Αντεπιτίθεται η κοινωνία; Αντιδρά στην πολιτική του Δόγματος του Σοκ ή μένει παγωμένη από τον τρόμο να κοιτάζει τους προβολείς της νταλίκας που έρχεται καταπάνω της;

Αντιδρά η κοινωνία στο επικοινωνιακό παπαγάλισμα της ...θεολογικής προσέγγισης του νεοφιλελευθερισμού, ξεσηκώνεται απέναντι στην ανήθικη ηθικολογία του Ιαβέρη, επιτίθεται απέναντι στα ενοχικά σύνδρομα του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» που καλλιεργούνται με κάθε δυνατό τρόπο; Οργανώνεται απέναντι στην καθεστωτική πολιτική που πάγια οι θύτες εμφανίζουν ως εκβιαστικό ...μονόδρομο;

Οι αντιδράσεις, οι καινούργιες συλλογικότητες που φτιάχνονται σε πάμπολλους κοινωνικούς χώρους, δουλειάς, γειτονιάς, περιοχής, σχολείου, πανεπιστημίου, στο διαδίκτυο, πάνω σε παλιά αλλά και σε καινούργια ζητήματα, οι κινηματικές απαντήσεις σε παλιές και σε καινούργιες ερωτήσεις, είναι η απάντηση στη ζωή που της στερούν;

Όσο ζόρικες οι εποχές, όσο συμπυκνωμένοι οι καιροί, όσο χρεοκοπημένες οι καταστάσεις, το Κράτος, τα καθεστώτα, τα πολιτεύματα, η οικονομία, τόσο πιο έντονες, τόσο πιο επιτακτικές οι ανάγκες να μην χρεοκοπήσουν οι ...Άνθρωποι, οι Πολίτες, η Πολιτική αλλά και οι Λέξεις.

Συλλογικότητες. Δημόσιος πολιτικός διάλογος. Αποκλίνουνες οπτικές που δημιουργούν συγκλίνοντες δρόμους. Που φτιάχνουν αυτό το πολύτιμο, όσο και επικίνδυνο για τις καθεστωτικές εξουσίες, ΜΑΖΙ. Αυτές, που ανανοηματοδοτούν τις λέξεις που σπατάλησαν όχι μόνο τους τόκους αλλά και το κεφάλαιο τους. Ενότητα. Αλληλεγγύη. Κίνημα. Δρόμος. Διεκδίκηση. Γιατί ...ορθός δρόμος, συνταγή …by the book, δεν υπάρχει…

Η ΕΛΕ, ένας ακόμα δρόμος, μια πολιτική κινηματική διαδικασία που δημιουργεί νέα δεδομένα. Μία Ιθάκη που δεν εξαντλείται στον προορισμό. Ένα ταξίδι που διεκδικεί να ανοίξει τα θεόκλειστα ντουλάπια των μυστικών της Εξουσίας, σε αυτούς που καλούνται, έκοντες άκοντες και με τυφλή υποταγή να πληρώσουν τον λογαριασμό. Με ότι αυτό σημαίνει για την αυτοκτονία της κοινωνίας.

Η ΕΛΕ, δεν είναι ούτε μια υπόθεση τεχνοκρατών, ούτε ένα ...δικαίωμα των πολιτών. Αντίθετα η ΕΛΕ, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν δημοκρατικό καθήκον της συμμετοχής.

Πιθανότατα τα ΜΜΕ, θέλοντας να αποδυναμώσουν τον κινηματικό της χαρακτήρα θα της επιφυλάξουν το ρόλο μιας ακόμη …επιτροπής σοφών. Ρόλος όμως που αν ενστερνιστεί και η κοινωνία, θα έχει μικρύνει την δυναμική της, θα την έχει περιθωριοποιήσει σε μια καταδικασμένη, εκ των προτέρων, υπόθεση.

Όπως καταδικασμένη υπόθεση είναι ότι μπορεί να γίνεται ερήμην της κοινωνίας, από οποιονδήποτε ...πεφωτισμένο, ακόμα και των καλύτερων προθέσεων. Κι όχι μόνο γιατί...ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, αλλά γιατί ποτέ ιστορικά κανένας δεν εξουσιοδοτήθηκε να σου χαρίσει αυτό που οφείλεις να διεκδικήσεις.

Και επειδή τίποτα δεν μπορεί να λειτουργεί ως άσπρο-μαύρο, στη Σαββατιάτικη συζήτηση για την ΕΛΕ κατατέθηκαν και επιφυλάξεις.

Υπάρχει ένα πολύ κλασικό και πάντα αξεπέραστο μέτρο του ενδιαφέροντος μιας μάζωξης. Κι αυτό είναι το πόσο γρήγορα περνάει η ώρα, πόσο γρήγορα περνάει η νύχτα. Κι η ώρα, η νύχτα του Σαββατόβραδου ...πέρασε εξωφρενικά γρήγορα