Έλα να ερωτευτούμε

Την αγάπη δεν την είχα ποτέ μου σε μεγάλη υπόληψη.

Ίσως γιατί ήταν επιβεβλημένη μέσα από την πολιτική ορθότητα. Να αγαπάς τους γονείς, τα αδέλφια, τους συμμαθητές σου, τους δασκάλους, τον τόπο, το σπίτι, τους γείτονες, τους συνεργάτες, τα παιδιά, τους γέρους.

Να αγαπάς. Στρογγυλά, κατευναστικά, ηρεμιστικά και ψυχοτρόπα.
.
Κι ένα βράδυ, κατάλαβα την αλήθεια.

Και ήρθε η αλήθεια, όπως συνήθως έρχονται οι αλήθειες.

Σαν ακινητοποιημένα θαρρείς τάνκς, που κάποιος μικρός και τρελός, θέλει να παίξει μαζί τους και λύνει ξάφνου το χειρόφρενο.

Η αλήθεια ήρθε από το μωρό τότε παιδί μου. «Μ’ αγαπάς;» την ρώτησα, την ώρα που τα βλέφαρα της βασίλευαν στο ροζ ζαχαρωμένο δωμάτιο της.
«Μα γιατί να μην σε αγαπάω μαμά, έκανες κάτι κακό;» μου απάντησε με μισοκοιμισμένη αδιαφορία.
...Και γιατί να μην σε αγαπάω;.....

«Είσαι ερωτευμένη μαζί μου;» ήθελα να τη ρωτήσω.

Κολοκύθια, δεν είμαι τόσο θαρραλέα, κι άλλωστε βολεύτηκα στην παραδοχή, πως ...και τι να ξέρει ένα μωρό από έρωτα; Μόνο που ...όλοι ξέρουν από έρωτα.
Η αγάπη είναι ηρεμιστικό. Ο έρωτας είναι διεγερτικό.

Η αγάπη είναι άγγιγμα στον ώμο. Ο έρωτας είναι όπλο στα μάτια.

Η αγάπη ειναι βημα σημειωτόν. Ο έρωτας είναι χορός κυκλωτικός.

Η αγάπη είναι επιβιωση. Ο έρωτας είναι γέννα.


Κυριακή σήμερα, η δεύτερη μέρα ενός χρόνου, που αν και νιογέννητο, φέρνει στο μωρό της Ρόζμαρι. Βρέχει και εγώ βλέπω τα ξύλα να ...καίγονται. Καίγομαι, μαγνητίζομαι από την φωτιά τους και συνάμα φοβάμαι τις στάχτες. Θα γίνει η φωτιά, πυρκαγιά;

Οι εντολές από τον Θεό της Κυβέρνησης, από τους ευαγγελιστές της τηλεόρασης, των ραδιοφώνων, όπως και των εργολάβων Αγίων των διάφορων λαιφσταλίστικων εντύπων, sites και blogs, σαφείς. Ελάτε να αγαπηθούμε. Λιώστε στις στάχτες σας.

Όσο πιο φτωχοί τόσο πιο αγαπημένοι. Ελάτε να ταπεινωθούμε, ελάτε να μετανοήσουμε, ελάτε να προσευχηθούμε.
Τιμωρησε μας ...Θεέ του γυαλιού, πάρε το ψυγείο-καταψύκτη αλλά με την προσευχή, μπορεί να σώσουμε και την τοστιέρα.
Η κοινωνία-γενικώς και αορίστως- ήταν τα Σόδομα. Μην ψάχνεις, μην σκαλίζεις, μην γυρίζεις. Θυμάσαι την γυναίκα του Λωτ;
Έλα καλέ μου, όλοι μαζί, χέρι χέρι, ...αδελφωμένοι να βαδίσουμε αντάμα στον γκρεμό.

Θ’ αγαπηθούμε στην χαράδρα. Ναι, αγάπα τις αλυσίδες σου, αγάπα τον γκρεμό σου.
Να γίνουμε πιο ...άνθρωποι κραυγάζουν οι ευαγγελιστές. Δώσε ρε μαλάκα παρτάκια, το δεύτερο εξάρτημα του μιξερ στον διπλανό σου. Γίνε φιλάνθρωπος ρε κερατά. Αγαπάτε αλλήλους.

Κι από την άλλη... ο έρωτας.

Εκεί που η συν-κοινωνία κατατροπώνει την επι-κοινωνία.

Εκεί που η μοναξιά γίνεται επικίνδυνη θανατίλα κι ο έρωτας για την ζωή, σκηνοθέτης.

Εκεί που η φωτιά γίνεται ΠΥΡΚΑΓΙΑ.

Εκεί που ο φόβος γίνεται αποκοτιά. Fight or flight response? Fight ρε πουστηδες. Fight!!!!

Θυμός, οργή, έργο, δρόμος, πάθος. Εκεί που τα βλέμματα δεν επι-κοινωνούν. Εκεί που συν-κοινωνούν. Εκεί που ενώνονται.
Πρόσωπο με πρόσωπο, να κοιταζόμαστε στα μάτια, στους δρόμους τους ανυπόφορους, να μπορέσουμε να γνωριστούμε και ενδεχομένως να αναγνωριστούμε.

Όχι γιατί είμαστε το ίδιο και μοιάζουμε, αλλά γιατί είμαστε τόσο ανόμοιοι που θα μπορέσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί.

Να διαλαλουν οι κοτζαμπάσηδες και οι τελάληδες ευαγγελιστές τους. Σώζουμε την Πατρίδα. Κι εγώ να ξέρω ότι ΕΣΥ είσαι η Πατρίδα μου.

Εσύ, ο δίπλα, ο παραδίπλα, ο απέναντι, ο γνωστός κι ο άγνωστος. Εσύ γαμωτο, είσαι η δική μου η Πατρίδα.

Δεν μας κλέβουν τα δικαιώματα, τον μισθό, τη δουλειά, τη σύνταξη, τον τόπο. Αυτά είναι μικρά. Μας κλέβουν την ζωή. Ποια είναι η τιμή της αξίας ρεεεεεεεεεε;

Εσένα τον ΕΝΑΝ, που δεν σε ξέρω, που δεν σε είδα, που δεν θα με αφήσουν να σε μάθω ποτέ, δεν αντέχω τον λυγμό σου. Δεν θέλω να σε πάρω αγκαλιά. Δεν θέλω να σου χαϊδέψω το κεφάλι. Δεν θέλω να σε ακουμπήσω στον ώμο. Δεν θέλω να αγαπήσω τη μιζέρια σου. Δεν θέλω να την αποδεχτώ, δεν θέλω να την κάνω δική μου. Δεν θέλω να ανακατεψω τις στάχτες σου.

Εσένα τον ΕΝΑΝ, αυτόν που μου κρύβουνε, που μου τον τυλίγουν σε νούμερα, σε μέσους όρους, σε στατιστικές, σε εσένα τον ΕΝΑΝ, φωνάζω, ανταριάζομαι, τραβάω από το μανίκι, και φωνάζω, είμαι εδώ. Εγώ για εσένα. Σε εσένα και φωνάζω, μην με αφήσεις μόνη μου.

Δεν θα ξανα-υπάρξουμε έρωτα μου.

Μοναδικές είναι οι ζωές μας.

Κι οι βάρβαροι να τις ορέγονται και να τις πυρπολούν.

Οι επιλογές μας είμαστε.

Έλα στην φωτιά που άναψαν αστόχαστα, λαμπάδες να καούμε. Έλα Πυρκαγιά να την κάνουμε.

Δεν θα ξοδέψουμε την μια μας τη ζωή, για μια τοστιέρα, μια τηλεόραση και έναν καναπέ.

Θα κάψουμε μια ζωή για ένα βλέμμα που θα συν-κοινωνήσουμε.
Στη στρογγυλή τη μίζερη αγάπη τους, ΕΜΕΙΣ σπονδές θα κάνουμε στον αιχμηρό μας έρωτα.
Φόβος είναι ο έρωτας. Αλλά ο δικός ΜΑΣ ο φόβος. Όχι ο δικός τους.

Άξια η ζωή μας. Γυάλινος ο Πύργος τους. Έλα να ερωτευθούμε τη ζωή μας, κοινωνία μου!

«Είσαι ερωτευμένη μαζί μου;»
«Είσαι τρελή, μαμά;»
«Ναι».