Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Έλα να ερωτευτούμε

Την αγάπη δεν την είχα ποτέ μου σε μεγάλη υπόληψη.
Ίσως γιατί ήταν επιβεβλημένη μέσα από την πολιτική ορθότητα. Να αγαπάς τους γονείς, τα αδέλφια, τους συμμαθητές σου, τους δασκάλους, τον τόπο, το σπίτι, τους γείτονες, τους συνεργάτες, τα παιδιά, τους γέρους.
Να αγαπάς. Στρογγυλά, κατευναστικά, ηρεμιστικά και ψυχοτρόπα.
.
Κι ένα βράδυ, κατάλαβα την αλήθεια.
Και ήρθε η αλήθεια, όπως συνήθως έρχονται οι αλήθειες.
Σαν ακινητοποιημένα θαρρείς τάνκς, που κάποιος μικρός και τρελός, θέλει να παίξει μαζί τους και λύνει ξάφνου το χειρόφρενο.
Η αλήθεια ήρθε από το μωρό τότε παιδί μου. «Μ’ αγαπάς;» την ρώτησα, την ώρα που τα βλέφαρα της βασίλευαν στο ροζ ζαχαρωμένο δωμάτιο της.
«Μα γιατί να μην σε αγαπάω μαμά, έκανες κάτι κακό;» μου απάντησε με μισοκοιμισμένη αδιαφορία.
...Και γιατί να μην σε αγαπάω;.....
«Είσαι ερωτευμένη μαζί μου;» ήθελα να τη ρωτήσω.
Κολοκύθια, δεν είμαι τόσο θαρραλέα, κι άλλωστε βολεύτηκα στην παραδοχή, πως ...και τι να ξέρει ένα μωρό από έρωτα; Μόνο που ...όλοι ξέρουν από έρωτα.
Η αγάπη είναι ηρεμιστικό. Ο έρωτας είναι διεγερτικό.
Η αγάπη είναι άγγιγμα στον ώμο. Ο έρωτας είναι όπλο στα μάτια.
Η αγάπη ειναι βημα σημειωτόν. Ο έρωτας είναι χορός κυκλωτικός.
Η αγάπη είναι επιβιωση. Ο έρωτας είναι γέννα.


Κυριακή σήμερα, η δεύτερη μέρα ενός χρόνου, που αν και νιογέννητο, φέρνει στο μωρό της Ρόζμαρι. Βρέχει και εγώ βλέπω τα ξύλα να ...καίγονται. Καίγομαι, μαγνητίζομαι από την φωτιά τους και συνάμα φοβάμαι τις στάχτες. Θα γίνει η φωτιά, πυρκαγιά;

Οι εντολές από τον Θεό της Κυβέρνησης, από τους ευαγγελιστές της τηλεόρασης, των ραδιοφώνων, όπως και των εργολάβων Αγίων των διάφορων λαιφσταλίστικων εντύπων, sites και blogs, σαφείς. Ελάτε να αγαπηθούμε. Λιώστε στις στάχτες σας.

Όσο πιο φτωχοί τόσο πιο αγαπημένοι. Ελάτε να ταπεινωθούμε, ελάτε να μετανοήσουμε, ελάτε να προσευχηθούμε.
Τιμωρησε μας ...Θεέ του γυαλιού, πάρε το ψυγείο-καταψύκτη αλλά με την προσευχή, μπορεί να σώσουμε και την τοστιέρα.
Η κοινωνία-γενικώς και αορίστως- ήταν τα Σόδομα. Μην ψάχνεις, μην σκαλίζεις, μην γυρίζεις. Θυμάσαι την γυναίκα του Λωτ;
Έλα καλέ μου, όλοι μαζί, χέρι χέρι, ...αδελφωμένοι να βαδίσουμε αντάμα στον γκρεμό.
Θ’ αγαπηθούμε στην χαράδρα. Ναι, αγάπα τις αλυσίδες σου, αγάπα τον γκρεμό σου.
Να γίνουμε πιο ...άνθρωποι κραυγάζουν οι ευαγγελιστές. Δώσε ρε μαλάκα παρτάκια, το δεύτερο εξάρτημα του μιξερ στον διπλανό σου. Γίνε φιλάνθρωπος ρε κερατά. Αγαπάτε αλλήλους.

Κι από την άλλη... ο έρωτας.
Εκεί που η συν-κοινωνία κατατροπώνει την επι-κοινωνία.
Εκεί που η μοναξιά γίνεται επικίνδυνη θανατίλα κι ο έρωτας για την ζωή, σκηνοθέτης.
Εκεί που η φωτιά γίνεται ΠΥΡΚΑΓΙΑ.
Εκεί που ο φόβος γίνεται αποκοτιά. Fight or flight response? Fight ρε πουστηδες. Fight!!!!
Θυμός, οργή, έργο, δρόμος, πάθος. Εκεί που τα βλέμματα δεν επι-κοινωνούν. Εκεί που συν-κοινωνούν. Εκεί που ενώνονται.
Πρόσωπο με πρόσωπο, να κοιταζόμαστε στα μάτια, στους δρόμους τους ανυπόφορους, να μπορέσουμε να γνωριστούμε και ενδεχομένως να αναγνωριστούμε.
Όχι γιατί είμαστε το ίδιο και μοιάζουμε, αλλά γιατί είμαστε τόσο ανόμοιοι που θα μπορέσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί.
Να διαλαλουν οι κοτζαμπάσηδες και οι τελάληδες ευαγγελιστές τους. Σώζουμε την Πατρίδα. Κι εγώ να ξέρω ότι ΕΣΥ είσαι η Πατρίδα μου.
Εσύ, ο δίπλα, ο παραδίπλα, ο απέναντι, ο γνωστός κι ο άγνωστος. Εσύ γαμωτο, είσαι η δική μου η Πατρίδα.

Δεν μας κλέβουν τα δικαιώματα, τον μισθό, τη δουλειά, τη σύνταξη, τον τόπο. Αυτά είναι μικρά. Μας κλέβουν την ζωή. Ποια είναι η τιμή της αξίας ρεεεεεεεεεε;

Εσένα τον ΕΝΑΝ, που δεν σε ξέρω, που δεν σε είδα, που δεν θα με αφήσουν να σε μάθω ποτέ, δεν αντέχω τον λυγμό σου. Δεν θέλω να σε πάρω αγκαλιά. Δεν θέλω να σου χαϊδέψω το κεφάλι. Δεν θέλω να σε ακουμπήσω στον ώμο. Δεν θέλω να αγαπήσω τη μιζέρια σου. Δεν θέλω να την αποδεχτώ, δεν θέλω να την κάνω δική μου. Δεν θέλω να ανακατεψω τις στάχτες σου.

Εσένα τον ΕΝΑΝ, αυτόν που μου κρύβουνε, που μου τον τυλίγουν σε νούμερα, σε μέσους όρους, σε στατιστικές, σε εσένα τον ΕΝΑΝ, φωνάζω, ανταριάζομαι, τραβάω από το μανίκι, και φωνάζω, είμαι εδώ. Εγώ για εσένα. Σε εσένα και φωνάζω, μην με αφήσεις μόνη μου.

Δεν θα ξανα-υπάρξουμε έρωτα μου.
Μοναδικές είναι οι ζωές μας.
Κι οι βάρβαροι να τις ορέγονται και να τις πυρπολούν.
Οι επιλογές μας είμαστε.
Έλα στην φωτιά που άναψαν αστόχαστα, λαμπάδες να καούμε. Έλα Πυρκαγιά να την κάνουμε.
Δεν θα ξοδέψουμε την μια μας τη ζωή, για μια τοστιέρα, μια τηλεόραση και έναν καναπέ.
Θα κάψουμε μια ζωή για ένα βλέμμα που θα συν-κοινωνήσουμε.
Στη στρογγυλή τη μίζερη αγάπη τους, ΕΜΕΙΣ σπονδές θα κάνουμε στον αιχμηρό μας έρωτα.
Φόβος είναι ο έρωτας. Αλλά ο δικός ΜΑΣ ο φόβος. Όχι ο δικός τους.

Άξια η ζωή μας. Γυάλινος ο Πύργος τους. Έλα να ερωτευθούμε τη ζωή μας, κοινωνία μου!

«Είσαι ερωτευμένη μαζί μου
«Είσαι τρελή, μαμά;»
«Ναι».

45 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

Θα κάψουμε μια ζωή για ένα βλέμμα που θα συν-κοινωνήσουμε.
Στη στρογγυλή τη μίζερη αγάπη τους, ΕΜΕΙΣ σπονδές θα κάνουμε στον αιχμηρό μας έρωτα.
Φόβος είναι ο έρωτας. Αλλά ο δικός ΜΑΣ ο φόβος. Όχι ο δικός τους.

απλα σ ευχαριστω !

ο Δήλιος είπε...

Πάντα προτιμούσα την τρέλα των παθών από τη σοφία της αδιαφορίας..... εξακολουθείς να μας μαγεύεις.....

Swell είπε...

Ηρθα! Πού είσαι, να φύγω;

katerina είπε...

Γεια σου Ασωτε!
Και άκου με, έτσι Ασωτος να μεινεις. Αλοιμονο στους ...σωσμένους.

katerina είπε...

Έλα να στο αντιστρεψω Δήλιε.
Κι αν σοφία ειναι το πάθος;
Τι να το κάνεις το σοφό, αμα δεν γεννάει βρε Δήλιε;
Γερνάει, γίνεται τοτέμ, γινεται ..."ιερό", γινεται θανατικό και μετά γινεται θανατηφόρο.
Η γέννα είναι η "σοφία"...

katerina είπε...

Swell, μη χαζευεις. Σε κραταω-απο το μανίκι- δεν βλέπεις;

Ανώνυμος είπε...

Για κακίστρω καλά τα γράφεις!
Πολλά δεν έχεις σε υπόληψη επειδή πριν τα ζήσεις έχεις κάνει θεωρητικές κατασκευές σε αυτά.
Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψες ότι δεν υπάρχει σχέδιο αλλά αυτισμός των δημοσιογράφων. Οταν σου τα έλεγα νόμιζες ότι σου τα έλεγα ως μέρος του σχεδίου!
Καλώς σε βρήκα κακίστρω:-)

ΓΣ

cynical είπε...

μας πήγες πάλι ψηλά Κατερίνα...
Ευχομαι να ζησουμε μεγαλες συγκινησεις στους δρομους.

katerina είπε...

Καλώς τον μου, τον ταξιδιώτη.
Θέλω όλες τις juicy ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του ταξιδιου. Καλά φανταζομαι ότι τις ...σεμνές θα τις διαβασω.

Βρε εγώ φταιω που ειμαι καλός άνθρωπος και ...λέω δεν μπορεί οι δημοσιογραφοι, ευφυείς ειναι, απλά το έργο του εργοδοτη τους...επιτελουν. Που να φανταστώ εγώ μαναρι μου ότι ο αυτισμός στις μέρες μας, ειναι προτερημα;
Αλλωστε είναι γνωστό ότι όποτε μπορουσα να επιλέξω αντιπαλο, προτιμουσα ΠΑΝΤΑ τον έξυπνο "κακό", απο τον χαζό "καλό"

Τέλος πάντων, ευτυχώς να λέμε που υπάρχουν και καλοί και ευφυείς δημοσιογραφοι (εδώ σου ανταποδιδω το κοπλιμέντο για τα καλά σου λόγια για το κειμενο).

Ακου εκει, την Κατερίνα ...κακιστρω!!!
Τς, τς, τς...

katerina είπε...

Λυρική μου Κυνική, παραφραζοντας τον Τσεχωφ, ας φωνάξουμε Στο Δρόμο αδερφές μου, στο Δρόμο

Στους δρόμους που υπάρχουν, στους δρόμους που θα φτιαχτουν!

monahikoslikos είπε...

Ο έρωτας είναι ο θρίαμβος του παραλογισμού πάνω στη λογική και στις μέρες μας άντε να βρεις λογικούς να παραλογιστούνε...
Για την καινούρια χρονιά Κατερίνα 2011 ευχές από καρδιάς για έναν έρωτα ατελείωτο... στους δρόμους της φωτιάς.

katerina είπε...

Τι να φοβηθεί κανείς όταν υπάρχουν ..Λυκοι;
Τις υαινες θα μου πεις!
Τις υαινες στο δρόμο δεν θα τις βρεις ποτέ. Αυτές, τωρα κάνουν παρέα λιμαρωντας τα δοντια τους στα νυχια των...ευαγγελιστών της ανεξοδης αγάπης που πηραν εργολαβία το κηρυγμα της ταπεινωσης.

Στους Δρόμους της φωτιάς λοιπόν. Εμεις πάντα ..Λυκοι. Αυτοι πάντα ...υαινες.

monahikoslikos είπε...

δώρο για καλή χρονιά...

ο Δήλιος είπε...

ειναι και ζωή?και η αγαπη? ο ερωτας?κι αν ναι θα σου απαντησω με μια "σοφια":Ω, η Αγάπη. Είναι αρκετά αληθινή, θα τη βρεις μια μέρα. Έχει όμως έναν θανάσιμο εχθρό: τη ζωή! εξαιρετικη η απαντηση σου στο προηγούμενο.σ ευχαριστω!

celin είπε...

Ενα ομορφο κειμενο απο μια ομορφη ψυχη.Και οχι μονο ομορφο αλλα και ουσιωδες.Δυσκολο το παντρεμα της ουσιας κ της ομορφιας,
δυσκολο και αυτο που μας "ζητας" στον τιτλο γιατι εχουμε γινει και λιγο ξενερωτοι,ρηχοι κ τεμπεληδες,
αλλα αν αυτο που λες δε γινει οδηγος μας για το αυριο,
τοτε,τη βαψαμε.

ΥΓ Κι εγω σημερα ειχα την ιδια ιδεα!Να γραψω δηλαδη κατι για τον ερωτα,ως πρωτη αναρτηση για το 2011!
Καλη χρονια Κατερινα.

Rodia είπε...

Δωρακι:
.."Ο άνθρωπος που αγαπά ζεί το χρόνο με την καρδιά του. Δεν τον νοιώθει σαν κάτι που βρίσκεται έξω από την πιό βαθειά και πιό προσωπική ουσία της ύπαρξής του, -δεν τον νοιώθει σαν μιά αντικειμενική και γενική πραγματικότητα, που σαν τέτοια δεν μπορεί να θίξει την απόλυτη ατομικότητά του- μα τον δείχνει σαν κάτι που είναι ο ίδιος ο εαυτός του, η ουσία της ίδιας του της ύπαρξης. Κι όμως πρέπει να τον πολεμήσει. Για να πραγματοποιήσουμε τον εαυτό μας, πρέπει κάποτε να του αντιταχθούμε. Ο ερωτευμένος ζεί το χρόνο όχι μόνο σαν κάτι από τον πυρήνα του είναι του, μα και σαν ένα εχθρό που απειλεί το είναι του με τον έσχατο κίνδυνο. Το πρόβλημα του χρόνου είναι για τον ερώντα πρόβλημα της ίδιας του της υπόστασης. Μαζί με τον έρωτα γεννιούνται μέσα μας κι αντινομίες, που μας απειλούν το πάν -αντινομίες, που δεν είναι απλές απορίες του λογικού μας, που η λύση τους θα εσήμαινε κάποια πνευματική ικανοποίηση- μα αδιέξοδα, στα οποία μας οδηγεί ο αγών μας για την ύπαρξή μας και που θα μπορούσαν να σημάνουν και το χαμό μας. Ενα απ' αυτά είναι και το πρόβλημα του χ ρ ό ν ο υ σ τ ο ν έ ρ ω τ α." (από το δοκίμιο του Δημήτρη Καπετανάκη "Ερως και χρόνος", εκδ. ΓΑΛΑΞΙΑ, 1971)

Nefeli είπε...

ήσουν τα πρώτα λόγια που διάβασα γυρίζοντας στην αθήνα
σ' ευχαριστώ για αυτό
καλές σου συνέχειες

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Καλό μου κορίτσι μην αφήσεις να σου κλέψουν το κυριώτερο...το όνειρο, την ελπίδα , την αισιοδοξία και το αύριο σου που είσαι εσύ η ίδια.Τα πάντα μπορείς να τα χάσεις η.. να τα κερδισεις ..μα γι' αυτά τα 4 που σου είπα ..χρειάζεσαι μόνον εσύ..ΑΥΤΟ ..μη σου το κλέψει κανένας που απειλεί, φοβίζει, αφαιρεί ή ισοπεδώνει την καθημερινότητα σου..Μου περισεύει λίγο ..ροζ συννεφάκι απο το δικό μου..αν το θες ..σκαρφάλωσε και κρατήσου γερα..Έρωτας; μα η ίδια η ζωή είναι έρωτας...

katerina είπε...

Ανταποδίδω το το δώρο Λυκε.

Στο δινω στα χερια Λυκε, να μου το προσεχεις, ειναι έξαιρετικά πολυτιμο για μένα. Γαμωτο, γιατί δεν προλαβα να χορτασω,να ζησω τους ηρωες μου. Τους Αυθεντικούς Πριγκηπες

katerina είπε...

Δηλιε, ...βιοχημικά, ορμονικά, αγάπη και ερωτας δεν συνυπαρχουν.
Κι αν με κάτι έχω στο μυαλό μου συνυφασμένο τον ερωτα ειναι ένταση και ταχυτητα. Ο έρωτας παιζει με τον χρόνο και την ένταση. Νομιζω ότι η αγάπη(όχι η ...φιλανθρωπη αγάπη) παιζει με τη δυναμη.

Λέξεις, ίσα για να μην μπορουμε να ταυτιστουμε. Ίσα για να νοηματοδοτουν κάτι διαφορετικό για τον καθένα μας. Αλλά εγώ τα ...ίδια, πάντα τα φοβηθηκα.

katerina είπε...

Το διαβασα Celin.
Πάντως και οι δυο μας ..ερωτική την προφητευουμε την χρονιά.

Σιγά μην αφησουme το μυξιαρικο της Ροζμαρι να μας πάρει τον αερα.
Ο αερας μονο στα πανιά μας φίλε Celin!

katerina είπε...

Καλως την Ροδιά, που ραντισε το τσαρδάκι μου με τα κοκκινα σπυριά της καλοτυχίας.

όμορφο κειμενο,ναι το έγραψα και παραπάνω στον Δηλιο, ταχυτητα ειναι ο έρωτας, κι ένας αγώνας να φυλακισεις τον χρόνο. Να μην περάσει, να μην ξεθυμάνει, να μην λειωσει.

Κι είναι τόσο απανθρωπος, τόσο σαρκοφάγος, τόσο ζορικος ο έρωτας Ροδιά μου, που ε, θέλεις και τις ανασες σου, να προλάβεις να σηκωθείς απο το καναβάτσο που σε πετάει. Αλλά όχι για πολύ. Ισα κάτι ανασες...και μετά πάλι στη φωτιά.

katerina είπε...

Νεφέλη μου, καλως την στο τσαντηρι μου, καλώς την και στην Αθηνα, την γκομενα μου. Αυτός μου ο έρωτας δεν σβηνει και δεν αντικαθισταται ποτέ.

Να εισαι καλά Νεφέλη μου.

Side21 είπε...

Έρωτας είναι να ...
θες να καταστρέψεις ...
τον κόσμο να φτιάξεις καινούργιο !!!

katerina είπε...

Γεια σου Αχτιδα μου και καλη σου χρονιά.
Εγώ να σου πω την αληθεια, με τα ροζ, όπως και με τα συννεφα δεν τα πάω καλά. Οι ουρανοι ποτέ δεν ήταν το φορτε μου. Τα χωματινα είναι αυτά που με γοητευουν. Τα πηλινα, τα ανθρωπινα, αυτά που σπανε, που τσακιζουν, που χαραζουν και όμως μένουν να φυσανε ΨΥΧΗ.

katerina είπε...

Γεια σου side. Παμε να φτιαξουμε τον κόσμο. Να γεννησουμε τον κόσμο. Να ζησουμε, να γευτουμε τις ωδινες, τον πονο, το αιμα του, και να αφουγκραστουμε το κλαμα του νιογεννητου.

Yannis Zabetakis είπε...

@katerina

κάνεις λάθος μέγα αν [πραγματικά] νομιζεις ότι βιοχημικά/ορμονικά δεν μπορεί να συνυπάρξει ο έρωτας με την αγάπη!

μια μαμά που κυοφορεί τι λένε οι ορμόνες της? αγάπη ή έρωτα? οι και τα δύο???

Υ.Γ. καλή χρονιά στον Αγώνα τον Καλό!

marianaonice είπε...

"...Πρόσωπο με πρόσωπο, να κοιταζόμαστε στα μάτια, στους δρόμους τους ανυπόφορους, να μπορέσουμε να γνωριστούμε και ενδεχομένως να αναγνωριστούμε.
Όχι γιατί είμαστε το ίδιο και μοιάζουμε, αλλά γιατί είμαστε τόσο ανόμοιοι που θα μπορέσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί.
Να διαλαλουν οι κοτζαμπάσηδες και οι τελάληδες ευαγγελιστές τους. Σώζουμε την Πατρίδα. Κι εγώ να ξέρω ότι ΕΣΥ είσαι η Πατρίδα μου.
Εσύ, ο δίπλα, ο παραδίπλα, ο απέναντι, ο γνωστός κι ο άγνωστος. Εσύ γαμωτο, είσαι η δική μου η Πατρίδα.
Δεν μας κλέβουν τα δικαιώματα, τον μισθό, τη δουλειά, τη σύνταξη, τον τόπο. Αυτά είναι μικρά. Μας κλέβουν την ζωή. Ποια είναι η τιμή της αξίας ρεεεεεεεεεε;..."

Συγκλονίστηκα!!
Πόση δύναμη κρύβει η κρυστάλλινη σκέψη σου!!!
Δεν έχω λόγια!!
Ο έρωτας είναι διεγερτικό.
Ο έρωτας είναι όπλο στα μάτια.
Ο έρωτας είναι χορός κυκλωτικός.
Ο έρωτας είναι γέννα.

Ας ερωτευτούμε λοιπόν την ίδια τη ζωή μπας και γεννηθεί η ελπίδα μας!!

Καλή χρονιά Κατερίνα μου!!
Χρόνια πολλά με υγεία, πολλές χαρές και έρωτα γεννήτορα στη ζωή σου!!!
:))

Υ.Γ. Ειλικρινά σ' ευχαριστώ που είσαι @εδώ και γράφεις!

gyristroula2 είπε...

Κατερίνα τι μας λες πρωί πρωί και μας κολάζεις "χριστιανούς" ανθρώπους;:)
Η δική μου πικρή και γλυκιά εμπειρία λέει έρωτας χωρίς αγάπη μια φλόγα που σε αφήνει πάντα στην παγωνιά και αγάπη χωρίς έρωτα μια φωτίτσα που δεν θα σε ζεστάνει ποτέ, ακόμα κι αν δεν σε αφήσει να παγώσεις ποτέ.
Επομένως, ακόμα κι αν όλα εκεί έξω σε σπρώχνουν να κάψεις και να καείς, για να έχεις κάτι να κτίσεις στο τέλος, πρέπει να αγαπήσεις τα αποκαΐδια του έρωτα.

Θανασης Ξ. είπε...

Ωραίο κείμενο Κατερίνα μου. Σχεδόν σου προκαλεί θλίψη η απόγνωσή του.

Καλή χρονιά να έχεις, εσύ και η οικογένειά σου, από καρδιάς...

katerina είπε...

Καλη Χρονιά Γιάννη, και ευχή απο καρδιάς να αυγαταίνεις και φετος τα κουράγια που έχεις όλα αυτά τα χρόνια.

Ε, ρε Γιάννη, όταν μετά τους ...πολλους οργασμούς υπερεκρινεται η οξυτοκινη, εκεινη που φερνει τη χαλαρωση, το δεσιμο, την ...αναπαυλα, ε, όσο να πεις η ντοπαμίνη...δεν ειναι και στα φορτε της...

katerina είπε...

Μαριάννα μου καλή χρονιά και σε εσένα και σε ευχαριστώ για τα τόσο καλά σου λόγια.

Κρυσταλινη δεν θα την έλεγα την σκεψη μου.
Ή να το πω αλλιώς. Στα φοιτητικά μου χρονια, όλα τα έβλεπα ...κρυσταλινα.
Ηξερα μαθές, που ειναι το δίκιο, που είναι το άδικο, τι πρέπει, τι δεν πρέπει. Ακόμα νόμιζα ότι ήξερα και τι μπορώ και τι δεν μπορώ.

Κι όσο περνάει ο καιρός, ξαναγινομαι παιδί, με σκέψη αξεδιάλυτη, που πάντα ορεγεται να μάθει «πως δουλεύει αυτό», με εικόνες, με αισθησεις και παραισθησεις, με μυρωδιές, με χρωματα που όλα μαζί λες και μπλεκονται σε ένα κουβάρι. Και κοιτα κάτι περιεργο. Μ΄ αρεσει να το χαζευω όλο αυτό. Να το αγαπάω όλο αυτό. Να το ερωτευομαι όλο αυτό. Να είναι δικό ΜΟΥ, όλο αυτό. Και έννοια δεν έχω να το ξεπλέξω. Μόνο έννοια έχω να το ΖΗΣΩ.

katerina είπε...

Γυριστρουλα μου, καλή μου,
Έτσι να ...κολάσω. Αλλωστε ο Παραδεισος μπορεί να έχει πολύ καλό κλιμα, αλλά η Κόλαση ειχε πάντα πολύ καλή παρέα.

Ξερεις όταν καταπιανομαι με τις λέξεις, αυτές οι εγνωσμένου κυρους πόρνες, μου παιζουνε παιχνιδια.

Δεν εννοώ την αγάπη της συν-πονοιας, ουτε την αγάπη της συν-τροφικότητας. Εννοώ την μιζερη, την αδιαφορη αγάπη της ..φιλ-ανθρωπίας. Μιας και εγώ δεν συμφιλιώθηκα ποτέ με την αγάπη στον ...ανθρωπο. Τον άνθρωπο λατρεψα...καμμιά φορά και ασφυκτικά, μπορεί ακόμα και ...κανιβαλικά.

katerina είπε...

Θανάση μου καλη σου χρονιά, σε εσένα και τους ανθρωπους σου. Στα καλυτερα που θα ερθουν, και σε αυτά που θα φτιάξουμε.

Πριν 2-3 χρόνια ήμουν σε ενα βαγονι του μετρό, όρθια, ψιλοπαστωμένη. Απεναντι μου ήταν ένα ζευγαρι. Η γυναικα καθόταν δεξιά του άντρα, αλλά αυτός την χαιδευε με το αριστερο του χέρι.
Ήταν λιγο περιεργη, έτσι σαν στραμπουλιγμένη η σκηνη, κι αν θελεις όχι και πολυ καθως πρέπει για ένα δημοσιο μεσο μεταφοράς.

Όταν σηκωθηκαν το βαγόνι ειδε ότι δεν ειχε ο άντρας δεξι χέρι. Κρεμοταν το σακακι. Η κυρια, ειδε μάλλον τα βλέμματα μας, και με μια εκπληκτική κινηση, λες και μας προκαλουσε, λες και μας απαξιωνε χωθηκε στην αγκαλιά του υπάρχοντος χεριου, αφηνοντας να φαινεται το άλλο άδειο μανικι, και σπρωχνοντας μας, σφιχταγγαλιασμένοι, βγηκαν απο το βαγόνι.

Ξερεις, δεν τον προστατευε απο τα αδιακριτα βλέμματα μας, αλλά μας πεταγε στη μουρη τον έρωτα της, την επιλογή της, το πάθος της. Ισως ήταν θλιμένη. Αλλά σιγουρα δεν ήταν καταθλιπιτική.

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα μου, όταν οι "κλειδαριές" πλαταίνουν, η ελπίδα ακρωτηριάζεται, και οι "ηδονοβλεψίες" μιλούν υποκριτικά γι΄αγάπη, ο έρωτας πραγματικά πρέπει να γίνει "δημόσιος", γιατί ο ήλιος παραγκωνίζει την λύπη και το πάθος σβύνει τον φόβο.
Καλή χρονιά και πάντα να γράφεις τέτοια εξαιρετικά κείμενα.
Η "ανώνυμη" Μαίρη.
Υ.Γ. επειδή θα ...σκάσει το ελεφαντάκι..πέσ΄μου σε παρακαλώ, ο ανώνυμος στοχαστής που μου την είπε τις προάλλες είναι ο Γ,Σ. ή οχι??

katerina είπε...

Μαιρη μου,χάθηκες και δεν ηξερα και που να στειλω τις ευχές μου για το όμορφα που είμαστε υποχρεωμένοι πια απο την Ιστορία να φτιάξουμε. Ελπιζω όμως να σε βρηκανε οι ευχές, κι ας ήτανε στοςυ πέντε ανέμους. Κι αν πάλι όχι, να στα πω και απο εδώ. Καλοπιοτη να ειναι η χρονιά μας.

Όχι Μαιρη,δεν ειναι ο Γ.Σ. ο ανωνυμος που σου την είπε.

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου,χάθηκα γιατί φιλοξενούσα κάτι φίλους και έτρεχα λόγω των ημερών. Θα άξιζε τον κόπο να σου μετέδιδα όσα άκουσα.
Τις ευχές σου τις πήρα,ρίχνοντας βιαστικές ματιές στα κείμενά σου, ανάμεσα σε μαγειρέματα, καφέδες, κουβέντα και ψώνια.
Και πάλι σου έυχομαι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου.
Μαίρη.

Ανώνυμος είπε...

Είχε πλάκα ο τρόπος που αντιμετώπισες την …χρωστική κυψέλη. Γέλαγα!
Αλλά εχεις μια μονομανία μπας και – όντας αριστερή, η καημένη- φανείς φιλάνθρωπη.
Ξεστράβωσε. Και η φιλανθρωπία θαυμαστή ανθρώπινη ιδιότητα είναι. Και αν το θες θα έπρεπε να είναι συνεκτικός ιστός και στις άθεες κοινωνίες της Αριστεράς.
ΓΣ
ΑΝ η Μαίρη σου ήρθε εδώ από ένα …μελισσοκομικό σαιτ, όπως έχω την αίσθηση, και έχεις μαιλ της, εξήγησέ της,

ΓΣ

Ο Ανώνυμος της Μαιρης είπε...

Χαχα!!!

Βρε, βρε η Μαίρη! Τι έκανες όλο αυτό τον καιρό; Συνέγραφες την ...εναλλακτική της Τρόικας πρόταση;

Εγώ πάντως... ακόμα περιμένω!

Συγγνώμη, Κατερίνα, αλλά νομίζω ότι είμαι πολύ κόσμιος για να με βρίσεις...

Σχολιαστής είπε...

Κατερίνα καλημέρα,

Φοβάμαι πως κάπου τα μπέρδεψες... Δεν μιλάς για έρωτα, μιλάς για συντροφικότητα. Και η συντροφικότητα, όταν αναπτύσσεται σε περιβάλλοντα κινδύνου και από άτομα που επιδιώκουν με αυτοθυσία τον ίδιο σκοπό, μπορεί να οδηγήσεις σε "μεγέθη" συνασθημάτων αλλά και πράξεων που ξεπερνούν ίσως αυτά του έρωτα.

Αλλά και έτσι να είναι η κατάληξη και οι συνειρμοί που επιδιώκεις να αναδείξεις δεν έχουν βάση σήμερα. Η συντροφικότητα "της αρπαχτής", ή των "κλειστών επαγγελμάτων" και της σε όλα -κατά την ταπεινή μου άποψη- συνυπεύθυνης κοινωνίας για την διατήρηση των "κεκτημένων" που με δανεικά κτήθηκαν, δεν έχει καμμιά ΜΑ ΚΑΜΜΙΑ σχέση με την αγωνιστική συντροφικότητα που αναπτύχθηκε σε επαναστάσεις, κινήματα, εξεγέρσεις κλπ κλπ. ένθεν κακείθεν. Ξέρεις ότι υποκλίνομαι ΠΑΝΤΑ στους αγωνιστές και στην αυτοθυσία από όπου και αν προέρχεται, γιατί θαυμάζω την ανθρώπινη υπέρβαση, το "ξεπέρασμα" κάποιων ορίων. Και δυστυχώς αυτό δεν θα το δούμε σήμερα από αστούς οποιασδήποτε κατηγορίας αλλά και οικονομικού επιπέδου, που ο κώλος τους έχει πλατύνει από το φαγητό και το κάθισμα στον καναπέ για να δούμε τηλεόραση...

Όσο για τον έρωτα, η αγαπημένη μου και πάντα σοφή Γυριστρούλα, τα είπε νομίζω όλα...

Ανώνυμος είπε...

@ Ανώνυμο.
Φίλε μου, γειά σου και σένα και καλή χρονιά.
Θα σου επισημάνω ότι δεν είσαι..δικός
μου...Τους ..δικούς μου τους ξέρω και τους αναγνωρίζω.Ακόμα ότι τα κολλήματα κάνουν κακό ...στην υγεία.. Ξεπέρασέ το. Κάθε θαύμα τρείς ημέρες, το μεγάλο τέσσερις, που έλεγαν οι παλιοί.
Α!..και όταν τελειώσω την διατριβή, θα σε ενημερώσω.
Κατερίνα μου, συγγνώμη για την κατάχρηση, αλλά ποτέ δεν με άφησαν αδιάφορη οι προκλήσεις. Επειδή όμως είμαι σε ..ξένο χώρο, σταματώ εδώ. Φιλάκια, Μαίρη.

katerina είπε...

Γ.Σ. καλημέρα και από εδώ.

Η ελεήμων φιλανθρωπία ρίχνει το κάτι τις στο παγκάρι -συχνά και επιδεικτικά- για όλους αυτούς που δεν ξέρει και ουδόλως ενδιαφέρεται και να γνωρίσει.

Η αλληλεγγύη απο την άλλη, αγγίζει, ακουμπάει την πληγή του ...Άλλου. Δεν σημαίνει ότι απαραίτητα θα ..δώσει. Σημαίνει όμως απαραίτητα, ότι θα …μοιραστεί.

Δεν είναι ζήτημα πολιτικής ή ιδεολογικής πλατφόρμας. Είναι ζήτημα οπτικής των πραγμάτων. Είναι ζήτημα του τι ΘΕΛΕΙΣ να ζήσεις.

katerina είπε...

Σχολιαστή καλημέρα,

Όχι δεν τα μπέρδεψα. Δεν μιλώ για την …συναδέλφωση, μιλώ για το πάθος του μαζί. Δεν μιλάω για τους ανθρώπους γενικά, για τον κόσμο, τον κοσμάκη, τον λαό ή …όποια λέξη συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Μιλάω για αυτόν τον ΚΑΘΕΝΑ που όμως κάθε φορά, κάθε στιγμή, είναι ένας ΕΝΑΣ!

Στο έχω ξαναπεί Σχολιαστή ότι όταν από καθέδρας μοιράζονται τα δίκια και τα άδικα, τα σωστά και τα λάθη, βγάζοντας τα πορίσματα, η Ιστορία γελάει κρυμμένη στην κουίντα.
Την ώρα που κάποιοι αρκούνται να τσεκάρουν την αλλαγή του χρώματος του δείκτη στο διάλυμα, η αντίδραση ήδη γίνεται. Θα μου πεις και ξέρεις τα προϊόντα; Όχι Σχολιαστή. Ούτε καν τον καταλύτη.

Όσο για τον έρωτα, δόξα να έχει ο Γιαραμπής, όσο και να εξαντλήσεις την βιβλιογραφία, όσα κιτάπια και να ψάξεις, όσο να πεις τα είδα όλα, αυτός πάντα θα έχει καινούργια πράγματα να πει. Είπαμε πάνω από όλα ο Έρωτας είναι …γέννα.

Σχολιαστής είπε...

Προφανώς και τα μπέρδεψες...πάλι. Δεν μιλώ για συναδέλφωση (?), μιλώ για συντροφικότητα, και ελπίζω να γνωρίζεις το τι σημαίνει (ή τουλάχιστον τι σήμαινε) ο όρος "σύντροφος"...

Όσο για το έρωτα, θα συμφωνήσω απόλυτα ότι έχει καινούργια πράγματα να πει, μόνο που επιμένω στον ορισμό που έδωσε η Γυριστρούλα...

Πάντως η ιστορία, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έχει ...ξεραθεί στα γέλια με κάποια "δίκια" που καθόλου δεν μοιράστηκαν από καθέδρας, αλλά "κατακτήθηκαν" με αγώνες κλπ κλπ. Γενικά, Κατερίνα, η ιστορία γελάει... συνεχώς, και σχεδόν με όλα, και -κυρίως- με όλους... και το κακό είναι ότι δεν επιβεβαιώνει την (σημερινή) δική σου θέση... ή όχι?

katerina είπε...

Λέξεις που έχασαν πια το νοημα που κουβαλούσαν Σχολιαστή. Ή για την ειρωνεία του πραγματος, κυριολεκτουν πια. Μια και η λέξη συν-τροφος, έχει πια την έννοια του «τα τρώγαμε μαζί»

Σχολιαστή έχεις την τάση να επιδίδεσαι σε στατικές προβολές. Και των γεγονότων, και των δεδομένων αλλά και των μελλούμενων.

Κανείς ποτέ δεν ζήτησε την ηρεμία, την ακινησία, την διαιώνιση του παρελθόντος. Και όσοι το κάνουν, απλά δίνουν μάχες οπισθοφυλακής.
Αλλά και να την ζητούσε την ακινησία, μάταιος κόπος θα ήταν. Τα πράγματα αλλάζουν, τα παραπροϊόντα της αντίδρασης είναι πια συστατικά των νέων αντιδράσεων. Και οι αντιδράσεις είναι πια αλυσιδωτές. Και ισχυρά εξώθερμες.

Μπορεί κάποιος να τις ελέγξει; Σίγουρα μπορούν πολλοί να το προσπαθήσουν. Αλλά το σύστημα είναι πια αποσταθεροποιημένο, έχει χάσει την ισορροπία του. Θα την βρει. Όπως την βρίσκει πάντα. Στον ιστορικό χρόνο που επιλεγει. Σε ποια θέση ισορροπίας; Ξέρει κανείς;

Ε, "στο τέλος της Ιστορίας" που …επροβλέπετο, η Ιστορία γελάει.

Όσο για τον έρωτα, στο ξαναλέω. Ενώ η καψουρα, η Αγια Δυστυχία που λάμπει- τα έχω γράψει εδώ - είναι η ίδια επανάληψη, το μεγαλείο του έρωτα, είναι ακριβώς, ότι δεν ΟΡΙΖΕΤΑΙ και δεν ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΤΑΙ.

Είναι πάντα διαφορετικός από τον προηγούμενο, τον επόμενο, τον δίπλα, και τον απέναντι. Αόριστος (χωρίς ορισμό αλλά με προορισμό) και για αυτό ανεκτίμητος και μεγαλειώδης.