Η κ. Πιπίτσα και ο σ. Γιάννης

Κάνω μεγάλο χάζι όλους αυτούς που αναπαράγουν στο πιο ...μοντέρνο του, την φωνή της κ. Πιπίτσας την πρώτη φορά που σουλατσάριζε με το πούλμαν του Γκίνη στα τουριστάδικα του Παρισιού και μονολογούσε «Αχ, ποτέ δεν θα γίνουμε εμείς Ευρωπαίοι!».

Αυτό το ...αχ, της κ Πιπίτσας, αναπαράγεται σωρηδόν, από τηλεοράσεως, εφημερίδων αλλά και πληθώρας blogs. Όλοι αυτοί θεωρούν ότι οι δυνάμεις του σκότους (λέγε με και αριστερά), όλοι αυτοί που εξακολουθούν να αποκαλούν το ρατατουιγ... μπριάμ, αλλά και όσοι ...άθλιοι εργαζόμενοι, θεωρούν το μεροκάματο τους ιερότερο του «εξευρωπαϊσμού» τους, μπολοκάρουν το θαυμαστικό στην χαριτωμένη έκφραση της κ. Πιπίτσας: «Αχ, ποτέ δεν θα γίνουμε εμείς Ευρωπαίοι!».

Από την άλλη υπάρχει μία άλλη, όλο και πιο αγχωμένη ερώτηση. Ερώτηση που προέκυψε προσφάτως και την οποία -δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου-, την θέτω και εγώ εναγωνίως. Ποτέ, θα γίνουμε και εμείς Γάλλοι;

Η ερώτηση της κ. Πιπίτσας και των ...νεόκοπων εραστών της, αυτής της trendy φυλής του σικάτου ακτιβισμού, του φιλελευθέρου σοκ, των gourmet, και πάνω από όλα της «μειλίχιας κτηνωδίας», δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα, αν και με διασκεδάζει αφόρητα.

Και στο ερώτημα που θέτουν εναγωνίως, αυτό το «με ποιο δικαίωμα εσύ απεργείς, αφού εγώ χρειάζομαι λεωφορείο για την μετακίνηση μου;», η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω, είναι ...εξ ίσου ηλίθια και χυδαία όσο και η ερώτηση. Θα μπορούσε να είναι, «πήγαινε με ποδήλατο», «επιτέλους έχεις δικαιολογία για να κάνεις κοπάνα από την δουλειά», «σιγά μωρέ την γκόμενα, άγιο είχες που έχασες το ραντεβού», «που να τρέχεις στο Μεταξουργείο, πέτα σπόρους στις ζαρντινιέρες της γειτονιάς σου» και άλλες πολλές απαντήσεις ανάλογες της σοβαρότητας αλλά και του υφέρποντος φασισμού του ερωτήματος ...περί «δικαιωμάτων». Αν και αυτόν τον καιρό, έχει άλλη δουλειά η φυλή και δεν ασχολείται με τον βρωμερό συνδικαλισμό και την ...ενόχληση που προκαλεί στην αισθητική αλλά και στην ...ποιότητα της ζωής της. Τώρα έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι στο χειροκρότημα και την αναδειξη του νεοανερχόμενου αστέρα του ελληνικού λαιφσταλίστικου στερεώματος, του κ. Καμίνη. Αν ο Καμίνης δεν υπήρχε, η athens voice, η Lifo, το Status, το protagon και οι fans τους, θα τον εφεύρισκαν.

Στην δεύτερη ερώτηση, αυτή της ...ελληνογαλλικής «φιλίας», που με απασχολεί και πολύ περισσότερο, για να πούμε και του στραβού το δίκιο βαρύνοντα λόγο δεν έχει η κ. Πιπίτσα, σημαίνοντα λόγο έχει όμως ο σ. Γιάννης. Δεν θα πω και τίποτα εξαιρετικά ενδιαφέρον, προφανώς είναι κοινός τόπος απανταχού της ελληνικής επικράτειας, ότι «σύντροφος» Παναγόπουλος, δεν είναι ασφαλώς σύντροφος των εργαζομένων, είναι ο ...σύντροφος του Γεωργίου Β’ Παπανδρέου Γ’.

Ο συνδικαλισμός είτε μας αρέσει, είτε όχι, είναι η οργανωμένη δράση των εργαζομένων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Να το πούμε και αλλιώς. Ο φίλος και ο συνδικαλισμός έχουν ένα κοινό σημείο. Είναι και οι δύο συνήγοροι υπεράσπισης.

Θεωρητικώς ο "στρατηγός" Παναγόπουλος και οι όμοιοι του, είναι ταγμένοι να υπερασπιστούν τη εργασία και τους εργαζομένους. Αυτός είναι ο ρόλος τους, αυτό και μόνο αυτό, το χρέος τους. Πριν αναρωτηθούμε γιατί οι εργαζόμενοι που χτυπιούνται αλύπητα αυτήν την περίοδο,...δεν αντιδρούν, ας θέσουμε αλλιώς την ερώτηση. Να αντιδράσουν πως; Ξέρετε πολλούς στρατιώτες που κέρδισαν μάχες που δε δόθηκαν γιατί ο στρατηγός, έχει ήδη υπογράψει συμφωνία παράδοσης με τον εχθρό;

Ο στρατηγός Παναγόπουλος, σύντροφος του Γεωργίου του Β’, έριξε κάτι μπαταριές στον αέρα για τα μάτια του κόσμου, ίσα για να αιτιολογήσει τα γαλόνια του, και μετά μας δήλωσε με περισσή «υπευθυνότητα»; «Γιατί να κάνουμε απεργίες, το μνημόνιο είναι πλέον Νόμος του Κράτους;». Πολύ εκτίμησαν την υπεθυνότητα του ανδρός οι νεόκοποι ...εραστές της κ. Πιπίτσας, αν και αυτή η φυλή και μόνο στο άκουσμα της λέξης συνδικαλισμός συνταράσσεται από ρίγη αποτροπιασμού. Αλλά επιτέλους, αυτός ο συνδικαλισμός της ...«ευθυνης», είναι της αρεσκείας της.

Ωραία λοιπόν, όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας κ. Πιπίτσα μου. Οι αυλικοί του και κ. Γιάννης, ο σύντροφος του Μεγαλειοτάτου, επέδειξαν τον ενδεδειγμένο «πατριωτισμό», που για τους εργαζόμενους χονδρικώς, συμπυκνώνεται στην ρήση «σφάξε με αγά μ’ να αγιάσω».

Αλλά ξέρεις, όσο κι αν οι «κηπουροί» σπέρνουν τον φόβο, ο φόβος όταν συναντιέται με το άδικο, εύκολα γίνεται θυμός.

Και ο θυμός που δεν εκλογικεύεται, που δεν βρίσκει διέξοδο, ακόμα και δεν καναλιζάρεται με τρόπους συντεταγμένους και συγκεκριμένες διεκδικήσεις, μέσα από τα σωματεία, μέσα από τα συνδικαλιστικά όργανα, μέσα από τις κινητοποιήσεις, μέσα από τις απεργίες, μέσα από όλα αυτά τα δικαιώματα του εργαζομένου, που δεν χαρίστηκαν, έχουν ποτάμια αίμα πίσω τους, γίνεται ΟΡΓΗ. Και μετά....

Το «μετά» είναι η θορυβώδης αυτοκτονία μιας κοινωνίας που αποσυντίθεται, μιας κοινωνίας που θα χειροδικήσει και θα αυτοδικήσει. Μιας κοινωνίας που η Κυβέρνηση ποντάρει αστόχαστα, ανήθικα, μικροκομματικά και πολιτικάντικα στην διάλυση της συνοχής της.

Και ...μετά....

Μετά, επί δικαίων και αδίκων, επί σωστών και λανθασμένων, επί ηθικών και ανήθικων, επί δυνατών και αδυνάτων, επί παλατιών και χαλασμάτων, θα ακουγεται η ιαχή «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Αν λοιπόν δεν καταφέρουμε να γίνουμε ...Γαλλία κ. Πιπίτσα μου, διατρέχουμε άμεσο κίνδυνο να γίνουμε ...Ρουάντα.

Και ο σύντροφος του Μεγαλειοτάτου, ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος, μπορεί να την σκαπούλαρε με κάτι ψιλές και δυο γιαούρτια την προηγούμενη φορά, μπορεί επίσης να υπολογίζει ότι θα απολαύσει την ανταμοιβή των κόπων του, με μια θητεία στις ομιχλώδεις Βρυξέλες και στο βροχερό Στρασβούργο, αλλά ..να σου πω και την αλήθεια δεν παίρνω και όρκο ότι θα το προλάβει.

Γιατί όλος αυτός ο κόσμος που νοιώθει προδομένος, αδικημένος, νεόπτωχος, που το μόνο που βλέπει είναι το τραίνο να έρχεται κατά πάνω του, δεν θα αρκεστεί να διοχετεύει την οργή του στο να ψηφίζει τον όποιο Δημαρά.

Δεν θα αρκεστεί στο να ξορκίζει την φτώχεια και την ανέχεια του, λοιδορώντας τον ακόμα πιο φτωχό από αυτόν ξένο.

Δεν θα αρκεστεί στο να μουτζώνει τη Βουλή.

Θα σηκώσει την πέτρα. Κι όταν η πέτρα σηκωθεί... ο στόχος είναι πια άγνωστος. Εκεί...όλα είναι ΣΤΟΧΟΣ!

κ. Γιάννη μας, σύντροφε του Μεγαλειοτάτου, η ιστορία απέδειξε ότι την προδοσία πολύ αγάπησαν, τον προδότη ουδείς. Συνήθως ο προδότης, είναι ο πρώτος, που πετιέται στον καιάδα, η τελευταία του ....χρήση συνήθως έγκειται στο να τον χρησιμοποιήσουν τα αφεντικά του σαν ανάχωμα, για να καθυστερήσει λίγο την λαϊκή οργή, ίσα δηλαδή για να προλάβει να ....απογειωθεί το ελικόπτερο.