Αγαπάω σημαίνει κατανοώ. Ή τουλάχιστον σημαίνει εκτός όλων των άλλων ΚΑΙ κατανοώ. Την πόλη μου την αγαπώ πολύ. Παθολογικά. Αλλά με αγαπάει και αυτή. Το ίδιο. Και με κατανοεί και την ...κατανοώ.Σήμερα το απόγευμα με πήρε στη αγκαλιά της και μ’ άφησε για μία ακόμα φορά να περπατήσω πάνω της, να περιπλανηθώ μεσα της.
Η πόλη μου δεν είναι μόνο τα κτίρια, οι δρόμοι, τα δέντρα και τα πεζοδρόμια. Η πόλη μου είναι οι άνθρωποι της. Κι ενώ το ανοιξιάτικο Αθηναϊκό σούρουπο ήταν μαγευτικό, τη διάθεση των ανθρώπων που περπατούσαν στα πεζοδρόμια, που οδηγούσαν τα αυτοκίνητα τους, που χάζευαν το σκοτάδι έξω απο τα παράθυρα του μετρό την ένοιωθες, την αφουγκραζόσουν την ψυχανεμιζόσουν. Ήταν παράταιρη με το ανοιξιάτικο σούρουπο.
Ο Γιοζεφ Κ. στη Δίκη του Κάφκα, ξαφνικά γίνεται στόχος αλλά δε ξέρει γιατί... Διώκεται αλλά δεν ξέρει γιατί...
«Είσαι ένοχος» του λένε, αλλά δεν ξέρει γιατί...
Προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του αλλά δεν ξέρει ούτε το πως, ούτε το γιατί...
Κι όλα αυτά γίνονται την ώρα που συνεχίζει να ερωτεύεται, συνεχίζει να τρώει, συνεχίζει να κοιμάται, συνεχίζει να διαβάζει ποίηση, συνεχίζει να διαβάζει τα νέα στην εφημερίδα του.
Και φτάνει στην σκοτεινή αίθουσα του δικαστηρίου, σε αυτή την αίθουσα που ίσως να είναι η πιο κλειστοφοβική ...αίθουσα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πάει για να δικαστεί. Αλλά δεν ξέρει γιατί...
Δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, μιλάνε πολλοί, του φωνάζουν, του κουνούν το δάχτυλο, αλλά δεν ξέρει γιατί...
Προσπαθεί να καταλάβει αν καταδικάστηκε, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί. Υποθέτει ότι καταδικάστηκε μάταια, και παλεύει να βρει το γιατί...
Μετά από λίγο καιρό, που ο Γιόζεφ Κ., τον σπαταλάει ψάχνοντας να βρει το γιατί, δυο καλοντυμένοι κύριοι του χτυπούν την πόρτα και του ζητούν να τους ακολουθήσει. Δεν καταλαβαίνει γιατί κι όμως τους ακολουθεί. Δεν ξέρει για που, δεν ξέρει το γιατί...
Και φτάνει στην σκοτεινή αίθουσα του δικαστηρίου, σε αυτή την αίθουσα που ίσως να είναι η πιο κλειστοφοβική ...αίθουσα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πάει για να δικαστεί. Αλλά δεν ξέρει γιατί...
Δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, μιλάνε πολλοί, του φωνάζουν, του κουνούν το δάχτυλο, αλλά δεν ξέρει γιατί...
Προσπαθεί να καταλάβει αν καταδικάστηκε, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί. Υποθέτει ότι καταδικάστηκε μάταια, και παλεύει να βρει το γιατί...
Μετά από λίγο καιρό, που ο Γιόζεφ Κ., τον σπαταλάει ψάχνοντας να βρει το γιατί, δυο καλοντυμένοι κύριοι του χτυπούν την πόρτα και του ζητούν να τους ακολουθήσει. Δεν καταλαβαίνει γιατί κι όμως τους ακολουθεί. Δεν ξέρει για που, δεν ξέρει το γιατί...
Είναι ευγενείς και καλοντυμένοι οι δυο αυτοί κύριοι, του κάνουν φιλοφρονήσεις, του χαμογελούν, αλλά ο Γιόζεφ Κ. δεν καταλαβαίνει γιατί...
Τον οδηγούν σε ένα μίζερο, θλιβερό προάστιο, σε ένα περιθώριο, πέρα από την πόλη του, πέρα από τον κόσμο του, πέρα από την ζωή του, και δεν ξέρει γιατί...
Του βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα, δεν ξέρει γιατί...
Βγάζουν ένα κοφτερό μαχαίρι και τον σφάζουν. Δεν ξέρει γιατί...
Ίσα όμως που προλαβαίνει πριν ξεψυχισει, ο καταδικασμένος Γιόζεφ Κ., να ψιθυρίσει «σαν το σκυλί»...
Σήμερα η ....γκόμενα μου η πόλη μου, ήταν πολύ μελαγχολική, κλειστοφοβική, σαν αίθουσα δικαστηρίου του Κάφκα. Και με την οικειότητα που έχουμε πια μετά από τόσα χρόνια, η πόλη μου με ρώτησε. Κατερίνα, γιατί όλοι οι άνθρωποι που περνοδιαβαίνουν τους δρόμους μου, έγιναν σαν τον Γιόζεφ Κ. ;
Αθήνα μου, δεν ξέρω γιατί. Αλλά φοβάμαι... φοβάμαι. ότι όλοι εμείς οι Γιόζεφ Κ., σε λίγο θα ψιθυρίσουμε «σαν το σκυλί...»
Ίσα όμως που προλαβαίνει πριν ξεψυχισει, ο καταδικασμένος Γιόζεφ Κ., να ψιθυρίσει «σαν το σκυλί»...
Σήμερα η ....γκόμενα μου η πόλη μου, ήταν πολύ μελαγχολική, κλειστοφοβική, σαν αίθουσα δικαστηρίου του Κάφκα. Και με την οικειότητα που έχουμε πια μετά από τόσα χρόνια, η πόλη μου με ρώτησε. Κατερίνα, γιατί όλοι οι άνθρωποι που περνοδιαβαίνουν τους δρόμους μου, έγιναν σαν τον Γιόζεφ Κ. ;
Αθήνα μου, δεν ξέρω γιατί. Αλλά φοβάμαι... φοβάμαι. ότι όλοι εμείς οι Γιόζεφ Κ., σε λίγο θα ψιθυρίσουμε «σαν το σκυλί...»
37 σχόλια:
Katerina
ποση πρεσα αντεχει ο ανθρωπος; Ποση κοροιδια; Ποση ξεφτιλα;
Δεν μπορεί θα βγαλει μια κραυγη και θα τους παρει ολους φαλαγγι...
Αρκει να μην πάει...σαν το σκυλί.
Ξερεις Cynical, νομιζω ότι δεν ειναι η μιζερια και η αθλιοτητα το χειροτερο που μπορεί αν συμβει στοςυ ανθρωπους. Το χειροτερο ειναι ότι και η μιζερια και η αθλιοτητα...συνηθιζονται.
Σημερα η Κυβερνηση την μιζερια ακι την αθλιοτητα την ονομαζει "μονοδρομο". Θα συνηθισουμε τον ...μονοδρομο, ή θα τοςυ παρουμε φαλαγγι;
Δεν ξέρω...σήμερα βγήκα κι εγώ με τη γκομενά μου και ήταν πολύ όμορφα. Δεν ξέρω αν θα πω..."σαν το σκυλί"...αλλά τουλάχιστον ελπίζω. Ό,τι και να γίνει...αυτό δεν μπορούν να μου το πάρουν!
Ακόμα και αυτό ειναι ευκολο να στο πάρουν Μηδενικέ μου. Όταν εδώ δεν θα βρισκεις παρα μια άθλια,κακοπληρωμένη, καθημερινα επισφαλή δουλεια... θα τους το δωσεις μόνος σου. Απλά θα φυγεις για κάπου αλλού.
Σήμερα μπηκα σε ένα ταξί. Η κουβέντα κλασική, στυλιζαρισμένη πια θαρρείς, λες και τα λέμε ο ένας στον άλλον ειτε για να ακουμε την φωνή μας, ειτε για να νομιζουμε ότι πιανουμε ο ένας το χερι του αλλου.
Μου ελεγε λοιπόν, ότι δουλεια δεν υπάρχει ουτε για αστείο, στριφογυρνάνε σαν κολασμένοι όλη μερα για να βγάλουν ένα άθλιο μεροκάματο.
Οι ταξιτζηδες που ειναι γυρω στα 50-55, πουλάνε σωρηδόν τις άδιες τοςυ μπας και προλάβουν να πιασουν καμια δεκάρα, όσο αξιζουν κάτι.
Οι άδειες των ταξί έχουν πέσει απο τα 200.000 στα 80.000 και στα 70.000. Μεγάλες εταιρίες αγοράζουν τα ταξί και βάζουν πια τοςυ εργαζόμενους να δουλευουν με μεροκαματο 20 ευρώ 12 ώρες. Αλλος απο τις 8 το πρωί μεχρι τις 8 το βραδυ και άλλος την βραδυνη βαρδια. Εναλλαξε. Μια μερα, μια νυχτα. Αν δεν φερουν min κάποιο ποσό στην εταιρία, αν το αυτοκινητο βγαζει ζημιες, αν γινει κάπιο ατυχημα, και το αυτοκινητο πρέπει να μεινει συνεργείο, τους διωχνουν και παιρνουν άλλους. Φτηνους. Αναλωσιμους. Που να πάω μου λεει ο κυριος; Που να πάω;
...Σαν το σκυλί...
Κατερίνα μου, το τσουνάμι που ξέσπασε ήταν τόσο ξαφνικό που μαζί με τον τρόμο έφερε και τον πανικό.
Πιστεύω πως ακόμα βρισκόμαστε στη φάση κατανόησης και στη διαδικασία ατομικής διάσωσης γι αυτό ακολουθούμε τους καλοντυμένους κυρίους αδιαμαρτύρητα στο χαμό μας.
Θέλω όμως να πιστεύω πως μετά το καλοκαίρι που οι προσπάθειες ατομικής διάσωσης θα έχουν καταρρεύσει ο πανικός θα παραχωρήσει τη θεση του στην ψυχραιμία και ο τρόμος μας θα γίνει οργή...
Και θέλω να ελπίζω πως αυτή η οργή θα ξεσπάσει και θα παρασύρει στο διάβα της όλους αυτούς τους καλοντυμένους σαλτιμπάγκους και λακέδες των διεθνών τοκογλύφων...
Τρέμω όμως για τη συνέχεια, για την ικανότητά μας να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή μας, να την οργανώσουμε και να τη φέρουμε σε ήρεμα νερά και τρέμω γιατί αν δεν τα καταφέρουμε τοτε δεν θα έχει καμιά σημασία αν μας σφάξουν ή ψοφήσουμε μόνοι μας ...σαν το σκυλί.
Κατερίνα, η Αθήνα είναι το θλιβερό και μίζερο προάστειο του Κάφκα, ή του Τζόυς, ή του Ξανθόπουλου. Κι εμείς δεν έχουμε καταλάβει ακόμη που να "διοχετεύσουμε" τη θλίψη, τη μιζέρια ή την οργή μας. Κι έτσι σιγά-σιγά θα τρελαθούμε, σαν το λυσσασμένο σκυλί.
Λυκε, ξέρεις τι με τρελαινει; Το ότι ακόμα και αυτή την στιγμή, μας θεωρουν απολυτα ηλίθιους.
Πηρε λέει ο Μαντέλης και ο κάθε Μαντέλης μια μίζα, και ο Τσουκάτος άλλη μια, και ο Φουφουτος άλλες δύο, κοκ.
Λες και η Siemens ή η Intracom, ή ο Μπομπολας έδιναν επιλεκτικά κανένα δωράκι έτσι για ...κοινωνικούς λόγους.
Όλοι αυτοι έδιναν μιζες στις Κυβερνησεις και στα Κομματα για να αγοράζει το Κρατος τους το τίποτα (C4I) ή υπερτιμολογημένα έργα 10 φορές πάνω. Ο Μαντέλης και ο κάθε Μαντέλης ένας μικροταμίας τους ειναι. Τίποτα περισσότερο ακι τιποτα λιγοτερο. Και τωρα ξαφνικά οι αθωεες περιστερες και οι μωρές παρθένες παλευουν να μας πεισουν ότι ...ε, τι αν κάνουμε υπάρχουν και στην ζωή κάτι κακοι άνθρωποι σαν τον Μαντέλη, αλλά εμεις...ε,τους ξεμπροστιαζουμε.
Ξερεις τι ειναι ο Μαντέλης ; Ενας απλώς αυτοφοράκιας.
Και εγώ προσωπικά ...χεστηκα αν θα πάει ο Μαντελης φυλακή. Και ποσώς με ενδιαφέρει αν θα παει φυλακή και ο Καραμανλής και ο Σημιτης. Όλα αυτά ειναι ηθικολογιές για αν εκτονωθεί η λαική οργή και η απαξιωση στην "δημοκρατία" τους. Εμενα με ενδιαφερει ένα και μόνο. Να τελειωσουμε με όλη αυτή τη σαπίλα. Όχι απλώς με τα προσωπα. Με το συστημα του οποιου ειναι ΥΠΗΡΕΤΕΣ όλοι. Αλλά ΟΛΟΙ.
Θα συμφωνησω απολυτα Swell μαζί σου. Και ξέρεις ...όλο αυτό το επικοινωνιακό και λαικιστικο πανηγυρι του Πρωθυπουργού, το "είμαι μαζί σας", αυτό ακριβώς επιδιώκει αν κάνει. Να μας τρελάνει, αλλά να πεσουμε σε αυτήν την κατατονική καταθλιψη αντί για την επιθετική σχιζοφρενεια.
Τι αν κάνουμε πολιτες μου, τι να κάνουμε πελάτες αμς, και εγώ μαζί σας.
Όχι, δεν χρειαζομαστε πια ιστορικους του μέλλοντος, χρειαζομαστε ψυχιατρους του παρόντος.
Όσο παλευουμε με παυσιπονα να μειωσουμε τα συμπτωματα της πανουκλας, αυτή θα εξαπλωνεται και θα καταστρεφει τα πάντα. Το σημερινό παυσιπονο λέγεται "να πάει κάποιος φυλακή". Ένας ...Μαντελης ας πουμε, ή ένας Μπασιακος.
Το να πάει κάποιος φυλακή, ή το φερτε πίσω τα κλεμένα, ειναι ακόμα πιο ανηθικο απο το "δεν τρεχει τίποτα". Ειναι το panadol που παλευει να θεραπευσει τα συμπτωματα της πανουκλας.
Είναι η ηθικολογία που πισω της κρυβεται η διαιωνιση της τεραστιας ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ τους.
Κατερίνα καλημέρα, διαβάζοντας το σχόλιο σου θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα κάνει πριν από χρόνια στην είσοδο του υπουργείου Οικονομικών με έναν παλιό σύντροφο που σταδιοδρόμησε στις Βρυξέλλες.
Συζητούσαμε για τις καθυστερήσεις στην κατασκευή της λεωφόρου Εγνατίας που όλο τελειώνει κι ακόμα ατελείωτη είναι.
Μου λέει λοιπόν ότι αν η κυβέρνηση ήθελε να τελειώσει η λεωφόρος στην ώρα της θα δημοπρατούσε ολόκληρο το έργο δηλαδή μια και καλή Αλεξανδρούπολη Ηγουμενίτσα.
Επειδή το έργο είναι τεράστιο οι ελληνικές κατασκευαστικές δεν θα μπορούσαν να το χτυπήσουν οπότε τη δουλειά θα έπαιρνε κάποια μεγάλη ξένη εταιρία που θα χρησιμοποιούσε τους έλληνες κατασκευαστές ως υπεργολάβους και θα παρέδιδε το έργο στην ώρα του.
Με τη σαλαμοποίηση όμως του έργου, δέκα, δέκα χιλιόμετρα και τις αναμορφώσεις και υπερβάσεις των προϋπολογισμών ταϊζονται όλες οι κατασκευαστικές της χώρας που με τη σειρά τους ταϊζουν κόμματα και πολιτικούς χωρίς όμως να τελειώνει ποτέ αυτό το γαϊτανάκι.
Εν ολίγοις υπήρχε κι εξακολουθεί -κατά τη γνώμη μου- να υπάρχει μια επίσημη διακομματική πολιτική παραγωγής μιζών κι εμείς πέφτουμε απ' τα σύννεφα με τον πρώτο Μαντέλη.
@ katerina:
Σήμερα με τσάντισες! Δε ξέρω γιατί αλλά...με τσάντισες! Ίσως γιατί, μάλλον έχεις δίκιο! Όμως, διάολε, είναι Άνοιξη, έρχεται Καλοκαίρι, το ελληνικό Καλοκαίρι και είμαστε ακόμα όρθιοι!
Καλημέρα Κατερίνα,
Πολύ πετυχημένη αν και καταθλιπτική η σύγκριση της παρούσας συγκυρίας με τη Δίκη..
Τα γεγονότα μοιάζουν με τh Δίκη, όχι απλά επιφανειακά στην αλληγορική υπόθεση του Κάφκα – την αδυναμία του ατόμου απέναντι στη γραφειοκρατία και την εξουσία, αλλά περισσότερο στην ατμόσφαιρα και στον εσωτερικό τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης αυτής από το καθέναν μας.
Η κατάσταση δυστυχώς – η ευτυχώς –μας αλλάζει μέσα από τον τρόπο που βιώνουμε το θέατρο αυτό του παραλόγου..διαμορφώνουμε νέα συνείδηση, γιατί τα συμβάντα μας έβγαλαν από την καθημερινότητα και τον λήθαργο. Ενώ όλοι ξέραμε ότι αργά η γρήγορα θα έρθει η κατάσταση αυτή, δεν περιμέναμε να ξεσπάσει πάνω μας με τέτοιο τρόπο και μας έπιασε στον ύπνο, όπως και τον Γιόσεφ Κ.
Και όπως στη Δίκη, συνειδητοποιούμε (τουλάχιστον μερικοί από μας) ότι πρόκειται για συνωμοσία, χωρίς ποτέ να μπορέσουμε να καταλάβουμε εξ ολοκλήρου τι κρύβεται από πίσω..όσα βιβλία και να διαβάσουμε, όσες συνεντεύξεις και να παρακολουθήσουμε, όσο και να συζητήσουμε.
Εγώ προσωπικά νιώθω ότι η κατάσταση είναι πολύπλοκη και αποξενωτική, και αυτό που με πλήγωνε δεν είχα καταφέρει να εκφράσω μέχρι σήμερα το πρωί που άνοιξα το blog σου, είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο με αντιμετωπίζουν ως εργαζόμενη και ως πολίτη όχι μόνο υποτιμά τη νοημοσύνη μου αλλά καταφέρνει να αγγίξει την αξιοπρέπειά μου…“σαν το σκυλί“... Μένει η απανθρωπιά, η εκμετάλλευση, η δική μας αγωνία και το προσωπικό αδιέξοδο του καθενός ..και πάλι σαν τον εφιάλτη του Γιόσεφ Κ.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε τη δική μας ιστορία λιγότερο καφκικά, ή αν θα καταφέρουν να μας αφοπλίσουν τελείως. Γιατί εγώ βλέπω πως αρχίζει να σπάει ο τσαμπουκάς μου με την πάροδο του χρόνου, ενώ θα έπρεπε να εναντιώνομαι περισσότερο με αυτά που βλέπω κάθε μέρα.
Σίγουρα το μυστικό, ή μάλλον η αρχή, είναι, όπως γράφεις, να μην συνηθίσουμε..να μην θεωρήσουμε τίποτα αναγκαίο και να μην καταλήξουμε όπως ο πρωταγωνιστής, που έχει σκληραγωγηθεί με τις εκπλήξεις αυτές και δεν ξαφνιάζεται με τα γεγονότα, χάνοντας τον αρχικό δυναμισμό του και την τόλμη του. Αν και ακριβώς αυτό, το να μην κουραστούμε από το θέατρο αυτό, είναι από τα πιο δύσκολα…Ελπίζω να υπάρχει κάτι ποιο αποτελεσματικό από την „κατατονική κατάθλιψη και την επιθετική σχιζοφρένεια“.
Περαν πασης αμφιβολιας,το κλιμα που βιωνουμε ειναι καφκικο.
Επισης περαν πασης αμφοβολιας,θα εχουμε το ιδιο τελος-εστω μεταφορικα-με τον Γιοζεφ Κ. αν παραδοθουμε στην αυταπατη του προσωρινου μικροβολεματος μας
Λυκε,
Χθες ο Μαντέλης είπε κάτι που τα καναλια και τα παπαγαλάκια μέσα στον ευφοριακό πουριτανισμό της αειπαρθενης πουτάνας, το χλευασαν. Όμως ο Μαντέλης ήταν ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΣ. Είπε την μια μιζα ξέρω ποιος μου την εδωσε. Την άλλη ΔΕΝ ΞΕΡΩ. ΥΠΟΘΕΤΩ.
Αυτό λοιπόν που καταπιαν δήθεν «χλευαζοντας» οι πολιτικές πόρνες, είναι τον εκβιασμό του Μαντέλη που ήταν ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΣ. Παιδιά, δεν είναι μόνο η Siemens. Μην μου πολυκωλάτε γιατί θα πω από ποιον ήταν η άλλη μιζα…και όχι μόνον.
Για να φτασει να πάρει μιζα ο ΚΑΘΕ Μαντέλης, είναι ένα ολοκληρο πολιτικό, διοικητικό, δικαστικο (γιατι κανείς δεν μιλάει για το Ελεγκτικό Συνεδριο που εκ του νόμου σε συμβάσεις πάνω άπο 1.000.000 είναι υποχρεωμένο να κάνει έλεγχο νομιμοτητας και σκοπιμότητας) μπλεγμένο. Στην πράξη είναι ΟΛΗ η Κυβερνηση.
Σε αυτές τις δουλειες χρειαζεται η βολική συναίνεση πάρα πολλων και πάνω από όλα των ανταγωνιστων τους. Αλήθεια πιστευει κανείς ότι οι ανταγωνιστές της Siemens έβλεπαν τα τραινα να περνουν και δεν έκαναν τίποτα;
Γαμωτο το κερατο μου ΠΟΙΟΝ νομιζουν ότι δουλευουν;
Καλημέρα Σαλωνίτη,
Δεν ειμαι ψυχιατρος, έχω λίγο μόνο, ασχοληθεί με την νευροβιολογία. Και όταν μου έγραψες «με τσατισες ρε Κατερίνα», χαμογέλασα. Πικρά ομολογουμένως.
Ξερεις είναι πια επιστημονικό θεσφατο (από αυτά τα θεσφατα που η επιστημη φτιάχνει για να τα πυροβολήσει λίγο μετά η ίδια) ότι ο «θυμός» είναι η άμυνα του θηλαστικου απέναντι στον ΦΟΒΟ.
Φοβομαστε πια Σαλωνίτη και ...θυμωνουμε. Αλλά άντε να σε τσατίσω και άλλο.
Ξερεις υπάρχουν εκατοντάδες μελέτες που αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι περισσότερο από όλα τα θηλαστικά αποκτουν πολύ πολύ έναν χημικό εθισμό σε ορμονικές εκκρισεις που δημιουργουν συγκεκριμένα συναισθηματα. Και έχουμε λέει την ταση να ψαχνουμε υποσυνειδητα τρόπους για να ξαναδημιουργησουμε αυτά ατ συναισθηματα, προκειμενου να ξαναπάρουμε την ορμονική μας ‘δόση’. Ότι δηλαδή κανουμε με όποιαδήποτε εθιστική ουσία.
Στην πραγματικότητα αποκτούμε χημικό εθισμό σε συναισθήματα φόβου, θυμού, πόνου, πίκρας, μίσους, ενοχής. Είναι αυτό που πολύ απλά λεει ο κόσμος ότι «η μιζερια συνηθιζεται». Και σε αυτό ακριβώς ποντάρουν. Μονο σε αυτό.
Μ, καλως ήρθες και σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Λες και συμπληρωσε όλα όσα ήθελα να πω. Και έτσι στην ουσία του δεν έχω να συμπληρωσω τίποτα.
Μόνο κάτι. Δεν θυμαμαι ποιου συγγραφέα ήταν ένα μικρό βιβλίο που κάποτε περασε από τα χερια μου. Δεν ήταν κάποιο εξαιρετικό λογοτεχνικό δειγμα, μάλλον άτεχνο, αλλά αν και το διαβασα στην εφηβεια μου, το έχω ανακαλέσει χιλιαδες φορές στην μνημη μου, χωρίς ποτε να μπορεσω να το ξαναβρώ.
Αναφερεται σε κάποιον καθηγητή σε ένα αμερικάνικο κολλεγιο, τη εποχή του Μακαρθισμου. Εξαιρετικά συντηρητικός ο ήρωας, φιλησυχος οικογενειάρχης, σιχαινεται τις ταραχές και σαν λευκός προτεστάντης πιστευει στην ανωτερότητα που η θεσμοι, οι νόμοι και η πατριδα του, του πρσφερουν.
Κάποια στιγμή, του ζητουν να συνυπογραψει ένα εγγραφο ότι κάποιος συναδελφός του με τον οποιο έχει κοντραριστεί παρα πολλές φορές, διακατεχεται από κμουνιστικές ιδέες. Και αρνειται…
Αρνειται πιστευοντας ότι οι νόμοι, οι θεσμοι, η πατριδα του θα τον προστατεψει από αυτό που θεωρεί άδικο και ανηθικο. Και βέβαια δεν γινεται έτσι. Και στο μικρό αυτό βιβλίο περιγραφεται η αντιστροφ μετρηση. Ότι πιστευε, όπου πιστευε όλα καταρεουν. Και παι για αυτόν γινεται ζητημα ζωής και θανατου, το …ηθικό. Αυτό που ηξερε, αυτό που πιστευε, το πολεμάει μεχρι τελους. Δεν μαθαινουμε ποτε τι έγινε, αν δικαιωθηκε ή αν εσπασε ταμουτρα του. Αλλά δεν ήταν αυτή η ουσία. Η ουσία είναι ότι για τον καθένα μας, υπάρχει η αντιστροφη μετρηση. Και εκει πια δεν σε σταματαει ΤΙΠΟΤΑ. Μα ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτή θα μπορουσε να είναι μια ..αντικαφκική προσεγγιση. Μια προσεγγιση που υπονομευει την σημερινή μου αναρτηση. Ναι καλά καταλαβες, όταν δεν με προβοκάρει κανείς, προβοκάρομαι μόνη μου.
Να εισαι καλά Μ. Εξαιρετικό σχόλιο.
Celin,
σε άλλο άσχετο θέμα, εγραψα ένα σχόλιο. Θα το αντιγάψω εδώ, σε εσένα, γιατί νομιζω ότι απαντάει στο σχόλιο σου. Είπαμε σήμερα ...αυτοπροβοκαρομαι..
Ειναι γνωστόν ότι υποστηριζω και θα υποστηριζω και μάλιστα φανατικά, το δικαιο του εδάφους και όχι το δικιο του αιματος. Και έτσι πολλοι με έχουν κατηγορήσει για έλλειψη πατριωτισμού. Και ίσως να ειχαν και δικιο.
Η συχωρεμένη η γιαγιά μου έλεγε "μεγάλη μπουκιά να τρως, μεγάλη κουβέντα να μην λες, κόρη μου". Κια αυτή ειχε επισης δίκοιο.
Γιατί σε αυτές τις ιστορικές μέρες που ζουμε, αναμεσα σε ριψασπιδες και εφιάλτες, εγώ καταλάβα ότι έχω μεγάλα αποθέματα πατριωτισμού ...απο αυτόν που στηλιτευα. Και ετσι ας μου επθιτραπει αν πω και εγω μια φορά ότι...σε αυτόν τον τόπο σκονταψαν πολλές αυτοκρατορίες. Και θα σκοντάψουν και άλλες.
Με ...μάγεψε η ανάρτηση σου , με άγκιξε στο βάθος της ψυχής μου, λυπηρό μα αληθινό ...δεν την μπορώ την αθλιότητα στους ανθρώπους..το πέσιμο απο το βάθρο..
Ο ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΑΠΠΟΥΣ - ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΜΟΥ - ΕΛΕΓΕ...
"ΟΠΟΥ ΓΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΣ"!
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΜΗ ΜΕΤΑΝΟΕΙΣ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΕΛΕΓΕΣ. ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ΣΟΥ!
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ!
Λυπηρό αυτό που έγραψες, αλλά αληθινό για κάποιους... δεν θέλω να σκέφτομαι τους ανθρώπους που "πάνε σαν το σκυλί"... κάτι μέσα μου ματώνει και νιώθω ότι έχω μερίδιο ευθύνης και εγώ... μέχρι να έρθει η σειρά μας και να μας καταβροχθίσει το σύστημα... για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε...
Αχτιδα, νομιζω ότι ο Καφκα θα μπορουσε καλυτερα απο τον καθένα να περιγραψει, να αποδωσει αυτό που ζουμε σημερα. Κια πανω απο όλα τον Γιοζεφ Κ., όλους μας.
Απο την άλλη ας πω και κάτι άλλο, ας πουμε πιο ...αισιοδοξο, απο έναν άλλο μεγάλο. Τον Καμύ. Ε, λοιπόν αχτιδα μου, δεν υπάρχει μοιρα που δεν νικιεται με την περιφρονηση.
Ναι, Παντοτινέ Ταξιδευτή. Αυτό, το ότι Πατριδα του καθενός ειναι το χωμα που παταει, το χωμα που επιλέγει να παταει, για μένα ειναι αξιωμα.
Κια βέβαι Ελληνας δεν γενιεσαι, γίνεσαι. Ε, καμία φορά ...απλώς καταντάς.
Ελενη μου καλησπέρα. Τωρα. Τωρα τι θα κάνουμε. Θα βλέπουμε να οδηγειται ένας ένας στο περιθωριο, κάποιοι να του ακουμπόυν το μαχαιρι στο κεφάλι και αυτός ίσα να προλαβαινει να ψιθυρισει..."σαν το σκυλί...";
To σκυλί είναι στα όρια κανονικής κατάθλιψης.
Ξέρει ότι φταίει και αυτό γιατί σε εποχές που το δέναν με τα λουκάνικα το μυαλό του ήταν στο στομάχι του.
Τωρα είναι λίγο αργά .
Ευχαριστώ για τη θερμή „υποδοχή“, Κατερίνα :)
Χμμμμ...ενδιαφέρον αυτό που λες με τον Camus. Αν και ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα πως θα νικηθεί η μοίρα με την περιφρόνηση. Ο Camus ήταν πάντα στο φλου, και στη ζωή και στην ιδεολογία του. Γι αυτό δεν με έπεισε και δεν μπήκα στον κόπο να το ψάξω. Μιλάει για επανάσταση (je me révolte donc je suis) και δεν την καταφέρνει. Με νευριάζει, τώρα που το σκέφτομαι..απλά δεν με πείθει, γιατί στο έργο του φαίνεται ότι φοβάται να κάνει επιλογές και να περάσει στην πράξη. Δηλαδή τί σόι υπαρξισμός είναι αυτός, όταν τίποτα δεν έχει νόημα και οι μόνες επιλογές μου είναι να πάω να κρεμαστώ (ξέρω, δεν τα λέει έτσι ο Camus) ή να περιφρονώ τις συνθήκες ζωής μου..Αλλά ίσως να μην έπιασα κάποια σπουδαία πτυχή του έργου του.
Προτιμώ τον Sartre που δίνει προτεραιότητα στην πράξη και που τον θεωρώ λιγότερο προσαρμοσμένο και φοβισμένο. Αυτός τουλάχιστον μας δίνει ελπίδα, γιατί σύμφωνα με την ιδεολογία του ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος στην ριζική ελευθερία και έχει την κάθε επιλογή για να λύσει ένα πρόβλημα.
Όμως, αυτός μας κρίνει πιό σκληρά από τον ξενέρωτο Camus: Πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη για τις επιλογές που κάναμε, αλλά και γι αυτές που δεν κάναμε. Και εδώ έχει δίκιο ο habilis, όταν επιμένει ότι όπως στρώσαμε έτσι θα κοιμηθούμε. Ναι, οι περισσότεροι από μας είχαμε αποδεχτεί την κατάσταση: είτε γιατι είχαμε βολευτεί, με μια θεσούλα που μας εξαγόρασε με άνετες ώρες εργασίας και καλό μισθό και τώρα κλαιγόμαστε ενώ το επιλέξαμε συνειδητά (και καλοπεράσαμε μέχρι τώρα, το παραδέχομαι), είτε γιατί άλλες υποχρεώσεις και άλλα προβλήματα δεν μας άφησαν την πολυτέλεια να ασχοληθούμε με την πολιτική και να αναρωτηθούμε πού θα μας βγάλει ο δρόμος που διαλέξαμε.
Kαι δεν φτάνει η ριζική ελευθερία, η πληθώρα επιλογών (ίσως γι αυτό να χάσαμε τ΄αυγά και τα πασχάλια, είναι αμυντικός μηχανισμός ) και η ανάληψη ευθύνης . Πρέπει να αντέχουμε και συνεχώς την κρίση, την ματιά του άλλου (η κόλαση είναι οι άλλοι). Αυτό ακριβώς κάνουμε και εδώ στο blog. Αλλά εδώ έχει άδικο ο Sartre, γιατί εμάς μας αρέσει η ματιά του άλλου και θέλουμε να την αντέχουμε.
habilis, διαφωνώ μαζί σου στο ότι είναι αργά. Βέβαια η συνειδητότητα της ελευθερίας, της επιλογής και της ευθύνης δεν είναι παρά μόνο η αρχή και πρέπει να ακολουθήσουν πράξεις. Βλέπεις όμως πολλούς να αλλάζουν μυαλά με αυτά που γίνονται, και ακόμη δεν φτάσαμε στο τέλος. Αφ΄ενός, το πρόβλημα εδώ είναι κατά τη γνώμη μου ότι η αλλαγή αυτή δεν είναι μόνο επίπονη, αλλά χρονοβόρα. Όμως τα γεγονότα απαιτούν από μας γρήγορες αντιδράσεις. Αφ΄εταίρου, αυτό ίσως να μην είναι και το χειρότερο, αν σκεφτεί κανείς ότι σύμφωνα με την υπαρξιστική ψυχοθεραπεία πολλά προβλήματα οφείλονται όχι στην υπερβολική πίεση και το άγχος, αλλά στην έλλειψη έντασης και στη αίσθηση του κενού. Ίσως η πίεση μας βοηθήσει να πάρει το μυαλό μας μπρος και να ξυπνήσουμε.
Από κει που κοιμόμασταν και δεν ενδιαφερόμασταν για τις επιλογές μας, τώρα ξυπνήσαμε και φοβόμαστε ότι φτάσαμε σε ένα σημείο όπου δεν έχουμε πια επιλογή, αφού αφήσαμε τους άλλους να αποφασίσουν για μας. Και πάλι φόβος και ανασφάλεια λοιπόν, αν και για διαφορετικό λόγο.
Το να αναφέρεις τον υπαρξισμό, Κατερίνα, ταιριάζει λοιπόν απόλυτα – πέρα από τις θεωρίες και το μπλα μπλα - και για τον απλό λόγο ότι η κατάσταση αυτή μας αρρωσταίνει, επειδή αναβιώνουν θεμελιώδεις ανησυχίες που βρίσκονται στην ρίζα της ύπαρξης μας.
Θα κλείσω με κάτι πεζό - όπως λέει και ένας φίλος μου που ακούει Μαραβέγια, από τότε που άρχισαν όλα αυτά τα γεγονότα... the only solution is sex and revolution. Πάμε..
Καλό ξημέρωμα..
Πριν ψυθιρίσει το τέλος του ο Γιόζεφ Κ. και ψάχνοντας απελπισμένα το "γιατί του" ανακάλυψε το "σκέπτεσθαι".
Δεν είναι λίγο Κατερίνα αυτό.
Αν φοβάσαι τέτοιο τέλος (Καφκικό), το "γιατί;" είναι το έναυσμα της σκέψης. Τίποτα πιο δυνατό από αυτή.
Ο ΚΑΜΥ ΑΡΝΙΟΤΑΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΥΠΑΡΞΙΣΤΗΣ! ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΤΑΣΣΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΥΠΑΡΞΙΣΤΕΣ!
ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΕΝΑΣ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ (ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΤΗΣ ΣΥΝΑΜΑ), ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΤΟ ΠΑΝ/ΜΙΟ ΤΗΣ ΠΕΡΟΥΤΖΙΑ.
ΕΛΕΓΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ, Ο ΠΕΤΡΑΡΧΗΣ -ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 3 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΙΤΑΛΙΑΣ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΝΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΟΚΚΑΚΙΟ-
ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ 3 ΒΙΒΛΙΑ, ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ!
ΤΗΝ ΙΛΙΑΔΑ, ΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΒΛΟ! ΑΥΤΑ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ!
ΥΓ. ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΙΠ ΡΟΘ ΣΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ "ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ", ΟΤΑΝ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΛΗ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΙΛΙΑΔΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ!
- ΟΜΩΣ, ΕΤΣΙ ΞΕΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ!
Καλημέρα Habilis.
Θα μου επιτρεψεις να διαφωνησω και επι της ουσίας της Δικης, και ακόμα περισσότερο επι της ουσίας της ...παρομοιωσης σου.
Ειναι πολύ βολική η ηθικολογική προπαγανδα του όλοι φταιμε, όλοι θα πληρωσουμε. Και όταν αυτή αρχιζει να παρουσιαζει άλματα λογικής, βουτάμε και ότι ειχαμε σε σαβουρα, και το δειχνουμε με το δαχτυλο. Πολιτες μου, Πελατες μου, ο πειρασμός ειναι στην ανθρωπινη φυση, ε, κάπου θα μας σκάσει και εμας ο επιορκος...
Ενας Μαντέλςη, ένας Τσουκάτος, ένας Μπασιακος, ειναι οι αστοχίες του συστηματος μας, μην ανησυχειτε καθόλου πελάτες μας, θα τους αντικαταστησουμε.
Habilis, οι λωτοι ειναι ενα φρουτο υπεροχο, αλλά οφειλουμε να τοςυ αποδειξουμε ότι η εξαιρετική τους δραση, ειναι απλά μυθική. Όπως και το παραμυθι τους.
Ο Δρακος τους ξεφωνιζει το γυμνό Βασιλια τους.
Με ξεσηκώνεις Μέλια,
Ο Camus για μένα ειναι ο πρωτος ερωτας που κατορθωσε να μεινει ...παντοτινός.
Και δνε ξέρω πως, αλλά σε αυτό το blog, όποιο κι αν ειναι το θέμα, όλο για αυτόν τον έρωτα μιλάω.
Πριν απο λιγες μέρες, σε άλλο σχόλιο εγραφα...
«Ο Σαρτρ στρατευεται και στρατευει και τον υπάρξισμό στην μεγάλη ιδεα του υπάρκτου σοσιαλισμού, έστω κι αν στο τελος αποστασιοποιείται και κάνει την μεγαλη του αυτοκριτική. Aντιθετα ο Καμύ παραμενει λάτρης της ελευθερίας και της επιλογής (L'Exil et le Royaume) σαν το απολυτο ζητουμενο, ακόμα και αυτοσκοπό, και παλευει να "εστιασει" την οπτική του αναμεσα στον Προμηθέα και τον Σισυφο.
Ειναι μάλλον λάθος να μην εξεταζουμε τον καθένα συμφωνα με τα βιωματα του. Όποιος δει τον Καμύ παραγνωριζοντας την "ΓαλλοΑλγερινή" του υποσταση της εποχής του πολεμου στην Αλγερία, το "μαυροποδαρο" του όπως λεει ο ίδιος χαρακτηριστικά, δεν νομιζω ότι θα τον κατανοησει ευκολα.
Πολλοι ειπαν ότι αναμεσα στην ιδεολογική τους κοντρα, και όχι μόνο ιδεολογική, αλλά και βαθεια προσωπική, και οι δυο έκαναν ..."εκπτωσεις". Δηλαδή, κανείς απο τους δυο δεν μπορουσε να λειτουργησει αυτονομα, προσπαθώντας τότε να επιβαλλουν ο καθένας την άποψη του στην ελιτ της παρισινής φιλοσοφίας και κουλτουρας. Μάλιστα μετα τον τραγικό θάνατο του Καμύ, ειναι εμφανης και η αλλαγή του Σαρτρ.»
Απο τα καλυτερα ...λογοτεχνικά αναγνωσματα για τις προσωπικές φιλοσοφικές τους ...διαφορές, οι Μανδαρίνοι της de Beauvoir. Αλλά και «η δυναμη των πραγματων». Και παρα τις χιλιαδες μελέτες και τα γραφτά των συγχρονων αλλά και των μεταγενεστερων τους, η de Beauvoir, σε ότι αυτοβιογραφικό έγραψε, μας δινει καλυτερα απο όποιονδηποτε άλλο, την αυρα και του ενός και του άλλου. Μάλιστα, η ίδια συμελεξε και όla τα χαμένα τευχη της εφημερίδας του Camus της Combat
Όσο για το «δεν υπάρχει μοιρα που να μην νικιεται με την περιφρονηση» Ο Σίσυφος μου ήταν πάντα συμπαθής και ....κοντινός.
Αυτό το αέναο μαρτύριο, η ματαιότητα, η συνειδητοποίηση της ματαιότητας, η καταδικασμένη από την γέννηση της προσπάθεια.
Ο βράχος που έτσι κι αλλιώς θα ξανακυλήσει πίσω. Αυτός ο ευρηματικός, αυτός ο πολυμήχανος Σίσυφος που αλυσόδεσε τον Άδη, μη επιτρέποντας σε κανέναν να πεθάνει, αυτός που ξεγέλασε την Περσεφόνη, και της πήρε την άδεια να ξαναγυρίσει ...επάνω για τρεις μέρες να θάψει το σώμα του, γιατί δεν άφηνε τον βράχο του ακίνητο;
(συνεχιζεται)
«Κατά τη διάρκεια εκείνης της επιστροφής, όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του, είναι η στιγμή που με ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη ο ίδιος πέτρα! Τον βλέπω που επιστρέφει κάτω με ένα βαρύ και μετρημένο πια βήμα, πλησιάζοντας προς το βασανιστήριο του που και ο ίδιος δεν εννοεί και δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Εκείνη η ώρα που μοιάζει με ανάπαυλα και ανάσα ενώ επιστρέφει βέβαιος πια για την επανάληψη του βασανιστηρίου του είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια από εκείνες τις στιγμές, όταν αφήνει τα ύψη και επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών, είναι ανώτερος από τη μοίρα του. Είναι ισχυρότερος από το βράχο του. Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, αυτό συμβαίνει επειδή ο ήρωάς του γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειας. Πόσο διαφορετική τροπή θα είχε αυτό το βασανιστήριο αν σε κάθε βήμα και σε κάθε του προσπάθεια τον συντρόφευε η , ελπίδα της επιτυχίας;
Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής του, είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβασή του.
"Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ".
Και ο Camus καταλήγει: "Ο βράχος κυλά ακόμη. Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά.»
Καλη σου μέρα
Meggie καλημέρα,
Δεν θα διαφωνησω στο ελαχιστο μαζί σου. Η σκέψη ειναι το πιο βαρυ πυροβολικό, αυτό που ειναι τόσο ισχυρό που καμια ...δυναμη δνε μπορεί να της αντισταθεί.
Ο εχθρός της σκέψης, όπου την συναντησει, ειναι απολυτα καταδικασμένςο σε θάνατο. Συχνά και ατιμωτικό. Αλλά, ήταν τόσο μόνος του ο Γιοζεφ Κ.
Συμπερασμα... Κανείς ...μόνος του, νέες συλλογικότητες, εμεις.
Παντοτινέ Ταξιδευτη, εδώ ειναι σπιτι με κήπο και βεράντες, καναπέδες και δωματια. Μάλιστα έβγαλα και την πορτα, να περνάει όποιος θέλει, κι όποιον τον φερει ο δρόμος του.
Δεν ειναι δικό μου, εγώ απλώς εκτελώ χρεη οικοδέσποινας.
Ο καθένας κάνει την κουβέντα που αυτός ορεγεται, σερβιρεται μόνος του ότι αγαπάει η ψυχή του, καφεδες, κρασι, ρακομελο ή ουισκυ, και επισης εδώ καπνιζουμε.
Αντε καμια φορά,να πω ...μην σβηνετε τα τσιγαρα σας στο πάτωμα, το σπιτι έχει τασακια. Αλλά σπάνιοι οι περαστικοι αγενείς που ικανοποιουν την αναγκη για αυτοπροβολή σβηνοντας τα τσιγαρα τους στο πάτωμα. Αλλά και αυτοι καλοδεχτοι. Πάντα καταλαβαινα τα παιδιά που ειχαν αναγκη να τους δώσει επιτέλους κάποιος σημασία και άλλο δρομο δεν ηξεραν για αν κραυγασουν την παρουσία τους, απο τους βανδαλισμούς.
Επίσης αγαπώ πολύ τους ανθρώπους που είναι ...εκτός θέματος. Ίσως γιατί ποτέ δεν αγάπησα το «θέμα»...
Βολεψου λοιπόν,σερβιρισου και ταξιδεψε μας όπου αγαπας.
Αν δεν μας ταξιδευεις και κατα Ρωμη μεριά, κλεινουμε τα μάτια και το απολαμβάνουμε.
Παντοτινέ ταξιδευτή, έψαξα αλλά δνε βρηκα e-mail σου. Αν θέλεις γραψε μου στο δικό μου.
Καλημέρα Κατερίνα,
ναι, το έχω υπόψη μου ότι ήταν pied noir και τον διαμόρφωσε η ιστορία του. Από de Beauvoir δεν έχω διαβάσει παρά το mémoires d´une jeune fille rangée και δεν θυμάμαι τί ρόλο ακριβώς έπαιζε στη διαμάχη μεταξύ C και S.
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ο C να ήταν αναποφάσιστος και λιγότερο αντιδραστικός (π.χ. ως προς την πλευρά που υποστηρίζει στον πόλεμο)όχι γιατί ήταν δειλός, αλλά γιατί είχε βαθύτερη γνώση του θέματος από τον S, που ήταν κατά κάποιο τρόπο έξω απ τον χορό και έκανε θεωρία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ να συλλάβω ή να αποδεκτώ την στάση της περιφρόνησης που περιγράφει.
Αλλά σε ευχαριστώ, γιατί με έκανες να θυμηθώ, ότι έχω την τάση να βλέπω και να κατακρίνω συχνά μόνο το αποτέλεσμα και να παραβλέπω τον δρόμο και τις αιτίες. Και αυτό ήταν κάτι που ήθελα να μετριάσω.
Μέλια, πολλοι μου έχουν επισημάνει το γεγονός ότι μπορώ να χωθώ σε έναν δημιουργό και να πιαστώ στα διχτυα του, ψαχνοντας το πως και το γιατί.
Κι ειναι αλήθεια ότι, όταν κάτι είτε με ιντριγκάρει ειτε με συναρπάζει, προσπαθώ όχι μονο να το κατανοησω με την δική μου ματιά, αλλά θα ψάξω ...μεχρις εσχάτων για την δική του.
Ναι, αποδεχομαι το ότι δεν εχει σημασία ποιος το λεει αλλά τι λεει, σε γενικές γραμμες το εφαρμοζω, αλλά κάποιοι με γοητευουν τόσο πολύ, που συχνά χάνω το μέτρο. Όχι ότι τα αγάπησα και ποτέ μου το μέτρο ειναι η αλήθεια. Το μετρο το θεωρώ απολυτα συνδεδεμενο με τις μετριοτητες. Κι η μετριοτητα ειναι ο μεγάλος εχθρός, ο πιο σιχαμένος επιβητορας, αυτός που κατορθώνει αν αυνουχισει τα πάντα.
Με τον Καμυ τον έπαθα τον ..ερωτα, και μάλιστα εχω ομολογησει την αμαρτία μου. Αν στο οπισθοφυλο των βιβλίων του ειχε μια φωτογραφία ενός γερου φαφλατά ή ακόμα χειροτερα ένός νέου ψευτοδανδή πιθανά να μην ειχα αποδεχτεί ότι αυτός θα φτιαξει την δική μου θρησκεία.
Η γνωμη μου; Αστο το ...σωστό, το ορθό, το μετρο για ότι σε συνεπαιρνει.Ρουφα το, χασου στην δίνη του,κάντο δικό σου, ζησε το μυθο του. Είναι τόσο μικρή η ζωή για να την ζησουμε πολιτικά ορθά. Είναι τόσο όμορφοι και τόσο λίγοι οι Ιπποτες για να τους θαψουμε κάτω απο τις πουριτανικες στολές των οπαδών του Κρομγουελ. Κι αν ειναι λάθος;
Ε, και. Το έχει λυσει και αυτό ο Beckett..."Ever tried. Ever failed. No matter. Try Again. Fail again. Fail better
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΙΟ ΣΑΦΗΣ.
Ο ΣΑΡΤΡ ΗΤΑΝ Φ Ι Λ Ο-Σ Ο Φ Ο Σ!
Ο ΚΑΜΥ ΗΤΑΝ Λ Ο Γ Ο-Τ Ε Χ Ν Η Σ!
ΟΙ 2 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΥΝ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΑΦΗΝΕΙΑ ΤΙΣ 2 ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ, ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ "ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ" ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΧΟΥΝ.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΕΙΝΑΙ "ΜΕΓΕΘΗ" ΜΗ ΣΥΓΚΡΙΣΙΜΑ!
ΜΠΟΡΕΙ Ν' ΑΡΕΣΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΙ Ο ΚΑΜΥ ΚΑΙ Ο ΣΑΡΤΡ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ. ΜΠΟΡΕΙ, ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ Η ΕΝΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΔΥΟ.
Ο ΚΑΜΥ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΦΚΑ ΠΡΙΝ ΑΠ' ΑΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤ' ΕΞΟΧΗΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ!
ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΦΚΑ "ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ" ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΑΜΕΣΩΣ.
Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΑΡΧΗ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΕ, ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ! ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΑΜΑΣΗΜΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΡΟΦΗΣ!
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΣΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΣΟΥ ΒΕΡΑΝΤΑ, ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΧΡΟΝΟ, ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΣΕ(ΜΗ ΚΑΝΕΙΣ paste):
http://monahikoskavalaris.blogspot.com/2009/05/blog-post_30.html
http://monahikoskavalaris.blogspot.
com/2009/05/blog-post_2817.html
http://monahikoskavalaris.blogspot.
com/2009/10/blog-post_3035.html
ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΚΑΜΥ!
Ο ΣΑΡΤΡ ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ! ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑ! ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΕΙΝΑΙ, ΜΑΛΛΟΝ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΝΑΣ, ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΑΝΟΗΤΗΣ ΠΑΡΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ!
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΞΗ ΕΠΙΛΟΓΕΣ, ΤΗ ΛΕΞΗ:
...ΚΑΠΟΙΟΣ...
Na πω κ εγω τη γνωμη μου για τους Σαρτρ-Καμυ,
κ εγω προτιμω τον Σαρτρ,ο οποιος πανω απο ολα-σα σταση ζωης- ηταν επαναστατης!Οποιος διαβασε τον "ΑΙΩΝΑ ΤΟΥ ΣΑΡΤΡ",ξερει πολυ καλα τι λεω.
Σαν φιλοσοφο,δεν εχω τη θεωρητικη καταρτιση να τον κρινω,η οντολογια του "ΕΙΝΑΙ Κ ΤΟ ΜΗΔΕΝ" μου ειναι δυσβατη κ σχεδον απροσπελαστη,το αφησα στη μεση,δε καταφερα να το διαβασω,αλλα κ παλι,νομιζω οτι δε καταφερε να υπερβει το φιλοσοφικο του ινδαλμα-ασχετα αν μετα τον αποκηρυξε-,τον Χαιντεγκερ.
Σα λογοτεχνης ο Σαρτρ ειναι εκπληκτικος.
Η "ΝΑΥΤΙΑ" του,ανηκει στα 15 ομορφοτερα βιβλια που εχω διαβασει
http://celinathens.blogspot.com/2010/04/15-15.html.
H ειρωνικη-αποστασιοποιημενη-καυστικη-κ καθολου εντυπωσιοθηρικη γραφη του ξεσκεπαζει τις αστικες κ λογοτεχνικες συμβασεις.
Ο Ροκαντεν συγκαταλεγεται στις πιο ενδιαφερουσες κ ξεχωριστες λογοτεχνικες φιγουρες.
Σφαξιμο με το βαμβακι για τις μικροαστικες αντιληψεις!
Κ η συλλογη διηγηματων του "ΤΟΙΧΟΣ" ειναι εξισου συναρπαστικη κ επιδραστικη.
Ο Καμυ σα λογοτεχνης ειναι κ αυτος πολυ καλος,τι να πεις για τη πτωση η τον Ξενο??Εγω παντως τη ΝΑΥΤΙΑ τη θεωρω ανωτερο εργο,αν κ οι συγκρισεις σε τετοιο επιπεδο ειναι αστοχες κ ανουσιες.
Σα φιλοσοφο,τον Καμυ δε μπορω να τον κρινω.Μπορω να πω ομως οτι τα δοκιμια του[Ε.ΑΝΘΡΩΠΟΣ Κ ΣΙΣΣΥΦΟΣ],ειναι κατανοητα κ ευαναγνωστα,δε διακατεχεται απο φιλοσοφικο ναρκισσισμο με αποτελεσμα ο σκοπος του να ειναι η επικοινωνια με τον αναγνωστη,
κ οχι η επιδειξη πνευματος κ γνωσης οπως κανουν πολλοι.
Αυτο απο μονο του τον καθιστα ξεχωριστο κ αναδεικνυει τη μοναδικοτητα του.
Κ σαν φιλοσοφια,ο ηθικος ιδεαλισμος του,συνεβαλλε πολυ στη νεοτερη φιλοσοφικη σκεψη.
Δημοσίευση σχολίου