Ο τύπος των ήλων

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι σιχαίνομαι περισσότερο...
Η κλίμακα αλλάζει, ανάλογα με την διάθεση, το θυμικό, τις περιστάσεις, αλλά νομίζω ότι την πρωτιά σπάνια την παίρνει κάτι άλλο, εκτός από αυτό το θλιβερό στρατόπεδο της ομογενοποίησης, την μηχανή του κιμά, τον πιο αιματηρό σφαγέα της παιδικής φαντασίας, αυτό που κατ’ ευφημισμό στην Ελλάδα, λέμε ...σχολείο.

Αλλά ενώ είχα κάθε λόγο να μισώ εξίσου τον Αη Γιάννη και τον Θωμά που και οι δυο σηματοδοτούσαν την επιστροφή μου στο στρατώνα του σχολείου, για τον Θωμά από το νηπιαγωγείο έδειχνα πάντα μια κατανόηση, θεωρώντας ότι κατά λάθος βάλανε τον αγαπημένο μου φίλο, τον περίεργο ήρωα μου, να γιορτάζει, τέτοια θλιβερή μέρα.

Ο Θωμάς ήταν πάντα το φιλαράκι μου, τακιμιασαμε οι δυο μας, κρατηθήκαμε χερι χερι και εξομολογηθήκαμε τα μυστικά μας. Ο Θωμάς έγινε ο κολλητός μου. Ο δικός μου βέβαια ο Θωμάς, αυτόν που εγώ κουβαλάω στο μυαλό μου. Το να παλεύω να ακουμπήσω το δάχτυλο στο τύπο των ήλων η μόνη ιδεολογία που ασπάστηκα ποτέ μου.

Συνηθίζω να λέω ότι δεν προδόθηκα ποτέ. Απογοητεύτηκα, θύμωσα, βλαστήμησα, πολλά και πολλούς. Ποτέ όμως δεν μίσησα. Ίσως ακριβώς γιατί δεν είχα ποτέ λόγο να ...μισήσω μιας που δεν ένοιωσα να προδίδομαι ποτέ. Από τίποτα και από κανέναν.

Το τίποτα αναφέρεται σε ιδεολογίες, σε δοξασίες, σε πολιτικές, σε επιστήμες, σε «ορθολογισμούς». Μάλιστα κάποτε βρήκα και το motto που λέει με 7 λέξεις, αυτό που εγώ έχω πολύ ξεκάθαρο στο μυαλό μου, αλλά έχω γράψει σελίδες επί σελίδων για να το αποδώσω. Productive stupidity means being ignorant by choice.

Ναι, αποδέχομαι κάποια αξιώματα, ακόμα και αυτό του θανάτου, αποδέχομαι δεδομένα, αποδέχομαι ή χτίζω θεωρήματα αλλά ...πιστή δεν υπήρξα ποτέ.

Η ισορροπία πάντα ασταθής και ΠΑΝΤΑ προς το μέρος της αμφισβήτησης. Και όχι μόνο με την λογική, αλλά πάνω από όλα με την ψυχή και το ένστικτο μου..

Είμαι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να αποδεχτώ το γκρέμισμα του πιο ψηλού, του πιο περίτεχνου και φαινομενικά πιο στέρεου ...πύργου, και μάλιστα απολαμβάνω ιδιαίτερα τη στιγμή της κλωτσιάς που θα του δώσω, σαν το παιδί που χαίρεται να καταστρέφει το χωμάτινο οικοδόμημα που μόλις έφτιαξε. Αμέσως μετά θα έχει την χαρά και την ηδονή να φτιάξει κάτι άλλο, που όμως πάντα ο θεμέλιος λίθος θα είναι η αμφισβήτηση. Ignorant by choice. Άλλωστε αντιμετώπισα τα πάντα με την ...αιωνιότητα διακρινει τους πύργους στην άμμο.

Το κανένας, αφορά στους ...Ανθρώπους. Αγαπάω φανατικά τους ανθρώπους.Και όχι αυτό που ...θέλω να είναι, αλλά αυτο που ακριβώς είναι.

Θεωρώ μαγική την διαφορετικότητα τους και έχω αποφασίσει να περάσω τη ζωή χαζεύοντας, γνωρίζοντας, δημιουργώντας στιγμές μαζί τους. Και ίσως για αυτό να λατρεύω και φανατικά τις πόλεις ενώ με καταθλίβουν οι εξοχές. Η μόνη φύση που με ενδιαφέρει, που με ιντριγκάρει, που απολαμβάνω να χάνομαι στα μονοπάτια της, είναι η ανθρώπινη φύση. Καμιά θάλασσα, κανένα βουνό, καμία πλατεία, κανένα μουσείο, καμία γέφυρα, δεν μου πρόσφερε ποτέ την ηδονή που μου προσφέρει να ακουμπάω το δάχτυλο στο τύπο των ήλων των ανθρώπινων πληγών. Και μετά;

Δεν ασπάστηκα ποτέ την δοξασία ότι οι άνθρωποι γεννιούνται ή γίνονται... καλοί και κακοί. Κατά τη δική μου αντίληψη, την δική μου οπτική και την δική μου ...πρόσκαιρη βεβαιότητα (μέχρις ότου και αν, και αυτή καταρριφθεί), οι άνθρωποι είναι είτε γενναιόδωροι, είτε τρομοκρατημένοι.

Λατρεύω τους γενναιόδωρους ανθρώπους, είναι οι δικοί μου ήρωες. Η μεγαλύτερη, η ύψιστη πολυτέλεια της ζωής μου είναι η παρουσία τους κοντά μου, δίπλα μου, μέσα μου. Αλλά καταλαβαίνω, συμπονώ, αφουγκράζομαι, μυρίζω τον φόβο των τρομοκρατημένων. Κι έχω πάντα την περιέργεια του Θωμά να ακουμπήσω τις πληγές τους.

Ξέρω, είναι η χαρά της ζωής η παρηγοριά της, οι γενναιόδωροι άνθρωποι. Αυτοί που κρατάν με τρυφερότητα, με σεβασμό, με στοργή, με αγάπη, με έγνοια, ολόκληρη ή κομμάτια της ζωής μας. Αυτοί που το δισάκι τους είναι πάντα μαγικά γεμάτο. Αυτοί που δεν φοβήθηκαν να ρισκάρουν να πέσουν, αυτοί που έχουν πάντα την περιέργεια να ζήσουν, να εκτεθούν, να ηττηθούν, αυτοί που αψηφούν κάθε κίνδυνο, αυτοί που πόνεσαν πολύ και μετουσίωσαν τον πόνο σε γενναιοδωρία. Αυτοί που ξέρουν απο πρωτο χερι τι θα πει πονάω, τι θα πει φοβάμαι, και θα σε προστατευσουν με νυχια και με δόντια απο το δικό σου πόνο. Αυτοί που έχουν πάντα το κουράγιο να σηκωθούν μετά το σάλτο, να σκουπίσουν τα δάκρυα και τα αίματα και να ξαναπιάσουν το σκοινί για ακόμα πιο ψηλά, για ακόμα πιο δοτικά, για ακόμα πιο γενναιόδωρα. Αυτοί οι χορτάτοι.... Αυτοί που τα πουκάμισα τους είναι πάντα ανοιχτά και οι πληγές τους λάμπουν σαν ζωγραφισμένα παράσημα ανδρείας και λεβεντιάς.

Και οι άλλοι.... Αυτοί που τις πληγές φοβήθηκαν να τις αφήσουν να ψηθούν στον ήλιο, αυτοί που οι πληγές τους είναι χαίνουσες, συχνά και κακοφορμισμένες. Αυτοί που ο τρόμος τους, γίνεται κόμπλεξ ανωτερότητας, αυτοί που θα κυνηγήσουν να σε πονέσουν γιατί έτσι νομίζουν ότι ο δικός τους πόνος γίνεται πιο μικρός, πιο απαλός, αυτοί που θα θυμώνουν πάντα με κάτι, με κάποιον, γιατί ο θυμός είναι το αρχέγονο αντανακλαστικό του τρόμου του θηλαστικού.

Ο Θυμός ενεργοποιείται πάντα από τον φόβο. Και ο μεγαλύτερος φόβος ίσως να μην είναι ο υπαρξιακός φόβος του θανάτου, αλλά ο φόβος ότι κάποιος, κάποιοι, όλοι, θα αμφισβητήσουν το ψεύτικο οικοδόμημα που έχτισαν για τον εαυτό τους. Αυτοί που το κίτρινο τρομακτικό φίδι της ζήλιας διαφεντεύει την ζωή και το μυαλό τους, αυτοί που επέτρεψαν στην ζωή να περάσει από δίπλα τους και να τους αγνοήσει.
Αυτοί που θα σε κλωτσήσουν γιατί στη ζωή μόνο ...κλωτσήθηκαν και ...ή δεν βρέθηκε ποτέ κανείς να τους πάρει στον ώμο του ...ή λαβωμένα σκυλιά οι ιδιοι, φοβήθηκαν να ακουμπήσουν το βάρος τους σε ένα ώμο.

Όχι αυτοί δεν θα έχουν ποτέ το κουράγιο να σε πάρουν στον δικό τους ώμο αν λαβωθείς. Αυτοί ...θα σε «προδώσουν», μόνο αν θέλεις να προδοθείς, μόνο αν τους το επιτρέψεις. Μόνο αν πιστέψεις ότι μπορείς να γιάννεις τις κακοφορμισμένες πληγές τους. Και όπως κάθε πίστη, έτσι και αυτή είναι απλά ...μάταιη. Ο τρόμος, ο φόβος, ο πόνος, η ζήλια, το κόμπλεξ, παραλύει οτιδήποτε άλλο μέσα στο βασίλειο του μυαλού τους. Δεν ειναι ότι δεν θέλουν. Απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ.

Μπορείς όμως να ακουμπήσεις το δάχτυλο στο τύπο των ήλων της πληγής τους, μπορείς να επιμείνεις να σηκώσεις ...όχι τον σταυρό τους, αλλά το δικό τους δάχτυλο στην πληγή τους, μπορείς να μην τους πεις τις αλήθειες που δεν αντέχουν να ακούσουν, μπορείς να τους κανακέψεις ότι θα αντέξουν...
Κι ίσως τότε δειλά δειλά να την ψηλαφίσουν όσο αντέχει, όσο μπορεί, όσο η αλήθεια της πληγής αντέχεται. Και όχι της πληγής που επιδεικνύεται, αλλά την άλλη... την μεγάλη, την τρομακτική αυτή που κακοφόρμισε με τα χρόνια, αυτήν που είναι η αιτία ...των μικρότερων που ...φαίνονται και συχνά επιδεικνύονται.

Μα αξίζει τον κόπο; Μόνο αν είστε φαν του Θωμά.

Γιατί αυτό έκανε ο δικός μου ο φίλος, ο κολλητός μου, ο Θωμάς. Αμφισβητώντας κάθε βεβαιότητα, κάθε ιδεολογία, κάθε πίστη, θέλησε να δει αν η πληγή, η πραγματική πληγή, έκλεισε και έγινε παράσημο ανδρείας ή έμεινε χαινουσα.

Περίεργε φίλε μου, κολλητάρι μου Θωμά, πάμε...
Το δάχτυλο μου πάντα έτοιμο να εξερευνήσει την φύση. Την μόνη φύση που λάτρεψα. Την ανθρώπινη. Την μεγαλειώδη. Την ανυπέρβλητη. Αυτή που πραγματικά αξίζει τον κόπο να ...συλλέξεις, αυτήν που αξίζει τον κόπο να εξερευνήσεις.