Ο μακαρίτης ο αρνής

Η πιο τρομακτική εικόνα των παιδικών μου χρόνων, που ακόμα κατορθώνει να με ανατριχιάζει είναι τα κρεμασμένα στα τσιγγέλια των χασάπηδων αρνιά, κατσίκια, γαλοπούλες, χοιρινά, κοτόπουλα, ή ότι άλλο σφαχτάρι τέλος πάντων κρεμάνε στα τσιγγέλια τους οι χασάπηδες, αναλόγως της εποχής.

Δεν έμαθα ποτέ την τιμή του κιλού του αρνιού, της γαλοπούλας και του γουρουνιού, για τις οποίες αφιονισμένοι δημοσιογράφοι ακροβολίζονται στην Βαρβάκειο και επιμένουν μας ενημερώνουν όλημερις και ολονυχτίς. Αλλάζω πάντα κανάλι έστω και αν κινδυνεύω να πέσω πάνω στον Γαιτάνο, με το μαλλί σε απόχρωση παλισανδρου να ανεμίζει δίπλα στα κεριά. Ακόμα και κάτι χλαμύδες ανακατες με ρωμαϊκά όργια μπορώ να απολαυσω αρκει να μην πετυχω τα σφαχταρια στα τσιγγέλια και το ελληνικό άγχος πόσο στο διαβολο πάει το κιλό, ο μακρίτης ο αρνής.

Φίλο του κρέατος και όλων των μαγειρεμάτων του δεν με λες (καλά όχι ότι είμαι «φίλος» των άλλων μαγειρεμάτων...), μάλιστα κατορθωσα να μην μπω ποτέ σε χασάπικο στη ζωή μου, όπως και κατόρθωσα να μην πλησιάσω ποτέ τον πάγκο με τα κρεατα στο super market. Μετά απο πολλά πατρικά παρακάλια, γιαγιαδιστικες απειλές και τέλος το βαρύ πυροβολικό καμιά μητρική μπουφλα, και πια όταν ο αιματοκρίτης πεφτει κάτω απο το 30, κατορθώνω να κατεβάσω κάτι αμάσητες μοσχαρομπουκιές, καταπίνοντας τες όπως την αντιβίωση.

Παιδί θυμάμαι, το παραγιό του χασάπη που ερχόταν στο σπίτι μας ζαλωμένος την Μ. Τετάρτη με το αρνί, το όποιο παραχωνοταν στο ψυγείο και την Μ. Πέμπτη μεταφερόταν στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου για να περάσει μαζί μας τις πασχαλινές διακοπές του στο Σουνιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μαζί μας ταξίδευε και μια επιπλέον συκωταριά. Η μόνη ναυτία που έχω νοιώσει στα πάσης φύσεως ταξίδια μου ήταν στην παραλιακή για το Σούνιο, όπου κάθε τρεις και λίγο ο μπαμπάς μου σταματούσε, γιατί το παιδί ξερνοβολούσε τα άντερα του, μη αντέχοντας ότι συνταξίδευε με έναν νεκρό και την επιπλέον συκωταριά κάποιου άλλου στο πορτ μπαγκάζ. Ποτέ δεν κατάλαβα αν ο μακαρίτης ο αρνής και η συκωταριά, ταλαιπωρούνταν περισσότερο από εμένα.

Ευτυχώς οι δικοί μου δεν γνώριζαν την τέχνη του ψησίματος του οβελία, πολύ δε περισσότερο του κοκορετσιου και αρνιά και συκωταριές μεταφέρονταν κατευθείαν στο ψυγείο της αποθήκης των γειτόνων φίλων που είχαν την ευγενή καλωσυνη να το ψησουν μαζί με το δικό τους και να τα μοιραστουν με τις ορδές των φίλων συγγενών και ξένων που κατέκλυζαν τα σπίτια μας. Στο δικό μας σπίτι πάλι, αναλαμβάναμε να κάνουμε την μαγειρίτσα. Αυτήν την άθλια κίτρινη σούπα που μέσα της κολυμπούσαν συκωτάκια και κατσαρές πρασινάδες.

Το αρνί και η τύχη του δεν με απασχολούσε μέχρι την Ανάσταση. Αλλά εκεί γύρω στις 10 το βραδυ του Μ. Σαββάτου, ξεκινουσε το δικό μου δράμα. Τις Αναστάσεις των παιδικών μου χρόνων τις πέρασα κλαμένη. Αδυνατούσα να καταλάβω, δεν χωρούσε το μυαλό μου ρε αδερφέ, γιατί η ξαδελφη μου και εγώ έπρεπε να πλυθούμε απο την άμμο που κολουσε πάνω μας, να ντυθούμε Πριγκίπισσες και να κρατάμε τις στολισμένες με κούκλες, κοτοπουλάκια και κορδέλες, λαμπάδες μας, ενω τα φιλαράκια μας πετούσαν τα δυναμιτάκια, που λιγες ώρες πριν στην παραλία είχαμε ετοιμάσει μαζί.

Το δραμα μου έγινε ακόμα πιο τραγικό όταν η μεγαλύτερη απο εμένα ξαδελφη μου, μπαίνοντας στην εφηβεία και πατώντας ποδι, διεκδίκησε και κατάφερε να συνοδεύει τους «μαντράχαλους» στα αναστάσιμα «παιχνίδια» τους. Κι έτσι εγώ μόνη πια, ανάμεσα στα γυναικεία ντεμι σαιζόν ταγιέρ και τις ανοιξιάτικες ανδρικές καπαρντινες, περιφερόμουνα κατσούφα και σκουντούφλα με την λαμπάδα από το Μινιόν, ελπίζοντας ότι αν πυρπολήσω κανέναν θα τρομάξουν και θα μου επιτρέψουν να διαβώ στην αντίπερα όχθη με τους φίλους μου. Ιδιαίτερα η θεία Φανή, με τα λινά μαντώ, και την καούκα με το λάχανο στο κεφάλι, με έβαζε πάντα σε μεγάλο πειρασμό να την δω να μεταμορφώνεται σε Κουγκι. Τέλος πάντων, τότε δεν ήξερα για τις μαύρες χήρες και τις Τσετσενες. Ευτυχώς!!!

Το αναστάσιμο δραμα, συνεχιζόταν με τα ατελείωτα φιλιά και ευχές που εξαπολυαν όλοι πάνω μου, παθαινοντας μια περιεργη υστερία μόλις ακουγοταν το Χριστός Ανέστη και το επομενο επισόδειο ήταν η ετησια κατσάδα, όταν η μαμα μου, αντιλαμβανόταν ότι η βρωμοπαρέα είχε ήδη τσουγκρισει τουλάχιστον τα 2/3 των αυγών που ειχε ζωγραφίσει στο χέρι ώρες ατελειωτες, και τα ειχαμε τοποθετήσει στο κάτω μερος απο τις στολισμένες παντου πιατελες, για να μην φαινονται.
Ενω οι μητρικές κατσαδες κατεληγαν σχεδόν πάντα στο να με στειλουν στο δωματιο μου για ύπνο, αυτή η ...αναστασιμη δεν ήταν δυστυχώς ικανή να με στειλει για ύπνο, και να γλυτωσω τουλάχιστον τα συκωτακια και τις πρασινάδες που κολυμπούσαν μεσα στην βρωμερή κίτρινη θάλασσα τους. Τέλος πάντων μπουκωμένη απο τα αυγά και φτυνοντας την μαγειριτσα, όπου προλαβαινα, τελειωνε κάποια στιγμή ο εφιάλτης και με ξαποστελναν στο κρεβάτι μου.

Το πρωί ξυπνούσα χαραματα απο τους καυγάδες, την χλαπαταγή και τις κραυγές για το πόσο βαθύς θα σκαφτεί ο λάκος για να σουβλιστεί το αρνί.

Δεν θα θαψουμε τον μακαρίτη φωναζε η θεία μου, φτανει τόσο, νερό έβγαλε ο λάκκος. Εκει έκανα και τις πρωτες εμπορικές συναλλαγές μου, μιας που ενώ γινόταν σκοτωμός από τα παιδιά ποιος θα πρωτογυρίσει τις σουβλες, εγώ παραχωρουσα την θέση μου. Όχι τζάμπα ή αφιλοκερδώς βέβαια. Παζαρευα και για ένα τέταρτο γυρισματος της σουβλας έπαιρνα υπέροχα κοχυλια που τότε μαζευα φανατικά. Αυτη η αναταλλαγή ήταν εμπορικά η πλέον επιτυχής της ζωής μου.

Οι φίλοι μου άλλοτε γύρναγαν τις σούβλες κάνοντας κόντρες με ιλιγγιωδεις ταχυτητες και άλλοτε χαζευοντας και παρατόντας τες. Το αρνί απο την μια καιγόταν, απο την άλλη σπαρταρουσε, καμια φορά έπεφτε και μέσα στο λάκο, μαμαδες, θειες και καλεσμένες ξεφωνιζαν " το αρνί" ενώ ο μέγας τελετάρχης του ψησιματος, σαν αναστενάρης ορμουσε να το σωσει, αστραφτωντας αναποδες όπου προλαβαινε.

Kάποια στιγμή μεσα στην χλαπαταγή, με ανακαλυπτε η μαμα μου, που με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι, με διετασε να παιρνω πόζες στριφογυριζοντας τον μακαρίτη τον αρνή, στην σουβλα.
Χαμογέλα παιδι μου, μερα χαρας ειναι. Βγάλε το χέρι απο το στόμα! Για το όνομα του Θεου, τι σκατοπαιδο!!!

Και φουρκισμένη πάσαρε την φωτογραφική στον υπομονετικό πατερα μου, που με έπειθε με ταξιματα και παρακαλετά να πάρω μια χαμογελαστή πόζα, με το ένα χερι στη σουβλα και με το άλλο ελαχιστα εκατοστά μακρυα απο το στομα. Το σωτηριο κλικ της μηχανής, ακουγόταν ακριβώς το δευτερολεπτο πριν ξεράσω πάνω στα κοκορέτσια.


Τωρα πια, σε ...άλλες θάλασσες, τις Αναστάσεις μου τις περνάω μεθυσμένη.
Αυτά τα μακρόσυρτα Σάββατα της Ανάστασης, ξεκινούν σε παραλίες με μικρές βουτιές και μεγάλα ούζα. Καταλήγουν σε ρακές, τσικουδιές, ρακομελα, και τελειώνουν με χέρι που δεν είναι και για να του εμπιστευτείς να κρατήσει και λαμπάδα.

Συνήθως προλαβαίνω μετά τα φιλιά της Αγάπης, να ξαπλώνω στο κρεβάτι μου πριν ξαπλώσω το κεφάλι μου μέσα στην πάντα παρούσα στο αναστάσιμο τραπέζι και πάντα άθλια κιτρινοπράσινη συκωταροσουπα.
Στον Πασχαλιάτικο κήπο, ο μακαρίτης ο αρνής στριφογυρίζει πια μηχανικά, σε ψησταριές, και οι πασχαλιάτικες φωτογραφίες, ψηφιακές πια, ειναι στην παραλία με ουζα, σαρδέλες, χταποδια κι αν ειμαστε τυχεροί με γυαλιστερές και κυδώνια. Και όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότεροι μαζευόμαστε στην ψησταριά με τα χταπόδια, γυριζοντας την πλάτη στις αρνίσιες πέτσες και στα καφετιά άντερα.

Άντε συχωριανοί και του χρόνου....Λευτεριά στα αρνιά...
Ούτως ή άλλως δεν νομίζω ότι θα τα επιτρέψει το Δ.Ν.Τ.