Έπεσε τυχαία στα χέρια μου, όταν ήμουν γύρω στα 13, ίσως και 14.Δεν του έδωσα και μεγάλη σημασία τότε, ήταν τόσο έξω από τον δικό μου κόσμο. Απλά το κράτησα σε μια άκρη του μυαλού μου.
Το ξαναδιάβασα ένα από τα υπέροχα φοιτητικά Αμοργιανά και Αστροπαλιώτικα μου καλοκαίρια. Ταίριαζε τότε σε έναν κόσμο που πρωτονακάλυπτα ότι υπήρχε και με μάγευε, ταίριαζε σε ότι ψυχανεμιζόμουν ότι υπήρχε και μέσα στις δικές μου ρίζες, αλλά κρυβόταν από φωτεινά αστικά λαμπάκια, ταίριαζε με το λούμπεν που φλερτάριζα τότε τρελά και απεγνωσμένα, ταίριαζε με τον στραγγαλισμό του Ταχτσή που τότε μου μοσχομύριζε ρίσκο και ηδονή, ταίριαζε...
Και πάλι όμως δεν καλοκούμπωνε με τα τότε διαβάσματα μου, και ίσως να μην κράτησα αυτό το τόσο απλοϊκό, τουλάχιστον για το μέγεθος της Έλλης Παππά «δυο γυναίκες συζητάνε για την ιστορία πάνω από μπουγαδόνερα» αλλά δεν θα έλεγα ότι και η δεύτερη αν και ...μονορούφι ανάγνωση, μου άφησε κάτι συγκλονιστικό.
Το ξαναδιάβασα μεταφρασμένο από τον Λακαριερ στα γαλλικά, όταν έψαχνα απεγνωσμένα κάτι να μου μυρίζει Ελλάδα. Ο Λακαριερ είναι κάποιος που λάτρεψε μια Ελλάδα, που ποτέ δεν υπήρξε.
Και από εκείνη την ανάγνωση, σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική του Τρίτου Στεφανιού, που μάλλον το αδικούσε, άρχισαν και οι άλλες μου αναγνώσεις, οι δεύτερες, οι τρίτες, οι τέταρτες....και κάθε φορά που το διαβάζω να σου και μια ακόμα «ανάγνωση», νασου και άλλο ένα επιπεδο, που ειχα αφησει παραγνωρισμένο.
Το ξαναδιάβασα μεταφρασμένο από τον Λακαριερ στα γαλλικά, όταν έψαχνα απεγνωσμένα κάτι να μου μυρίζει Ελλάδα. Ο Λακαριερ είναι κάποιος που λάτρεψε μια Ελλάδα, που ποτέ δεν υπήρξε.
Και από εκείνη την ανάγνωση, σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική του Τρίτου Στεφανιού, που μάλλον το αδικούσε, άρχισαν και οι άλλες μου αναγνώσεις, οι δεύτερες, οι τρίτες, οι τέταρτες....και κάθε φορά που το διαβάζω να σου και μια ακόμα «ανάγνωση», νασου και άλλο ένα επιπεδο, που ειχα αφησει παραγνωρισμένο.
Στην τότε Χριστουγεννιατικη επιστροφή μου στην πατρίδα, το ξαναδιάβασα για τέταρτη φορά πια, το πήρα μαζί μου, και από τότε το πάω και το φέρνω όπου βρεθώ, το κουβαλάω πάντα μαζί μου, σε αλλαγές, σε άλλα σπίτια, σε άλλα δωμάτια, σε άλλα κρεβάτια. Το Τρίτο Στεφάνι, δεν ξαναμπήκε ποτέ σε βιβλιοθήκη, έμεινε μαζί με κάποια άλλα λίγα βιβλία στο υπνοδωμάτιο. Γιατί το Τρίτο Στεφάνι για μένα ήταν η Ελληνική Αγια Γραφή.
Ο Ταχτσής λέει ότι η Εκάβη, στο Τρίτο Στεφάνι, είναι η Ελλάδα. «Όταν διαμαρτύρεται και κλαίει, διαμαρτύρεται και κλαίει η Ελλάδα. Κι εγώ ακριβώς αυτό ήθελα να κάνω. Να βάλω την Ελλάδα να κλάψει, να κλάψω την Ελλάδα, να κλάψω με την Ελλάδα».
Η Νίνα λέει για την Εκάβη, «ήταν και Διάβολος, ήταν και Θεός.... Την είχα ικανή για τις ευγενικότερες πράξεις αλλά και για τις μεγαλύτερες κακίες»... Η Ελλάδα.
Η Εκάβη αγαπάει τα παιδιά της αλλά την ίδια ώρα τα καρφώνει στην αστυνομία ότι είναι κομουνιστές. «Κάνει πολύ καλό στον Δημήτρη μου η φυλακή. Να τον δεις Νίνα μου, έγινε ροδομάγουλος, ξέκοψε από τους κομουνιστές, τους πούστηδες, και τους πρεζάκηδες»
Η Εκάβη συζητάει, χαμογελάει, καμαρώνει κι ας τα ψευτοξορκίζει τα καμώματα του λατρεμένου και πανέμορφου γιου της, του Δημήτρη. Ο Δημήτρης, ίσως η πιο τραγική, αλλά και η πιο παραγνωρισμένη φιγούρα όλου του έργου. Τον ψιλομαλώνει «καθωσπρεπειστικα» η Εκαβη χαμογελώντας όταν ο Δημητρης πηδάει τον επαρχιώτη για 20 τάλιρα. Βάζει το κατοστάρικο στον κόρφο της, όταν ο Δημήτρης αντί να πηδήξει τον μικροαστό με τα κατεβασμένα βρακιά, τον πιάνουν τα ...κομουνιστικά του και τον κλέβει βάζοντας του την φαλτσέτα στο λαιμό. Δασκαλεύει τον Δημήτρη να μην μιλάει στον μικρό Άκη, που καμαρώνει ντυμενος με την στολή της Νεολαίας Μεταξά για την θρησκεία που είναι το όπιο του λαού, «Νίνα μου δεν υπάρχει Θεός, αλλά θα τα πει και αλλού το παιδί αυτά, είναι εποχές για τέτοια;», αλλά η Εκαβη θα πέσει να πεθάνει όταν ο Δημητρης ερωτευτεί την ...αλλοθρησκη Εβραια. «Θα μας κάψει ο Θεός Νινα μου».
Ο Δημητρης μπορεί να κλεβει για την πρεζα του, μπορεί να ειναι κομουνιστής, μπορεί να ειναι επιβητορας του καθενός για 10 ταληρα...αλλά δεν πρέπει να ερωτευτεί. Δεν πρέπει ποτέ να αγαπησει καμμία πάνω απο αυτήν. Όταν επιτέλους ο Δημήτρης βρίσκει το αποκούμπι του, την Εβραία Βικτόρια, η Εκάβη θα του πριονίσει το τελευταίο κλαδί.
Σε εκείνον τον καυγά του με την Εκάβη...ουρλιάζει ο Δημήτρης χτυπώντας την μάννα του «Κουφάλα, τι θέλεις, μωρή; Δεν σε γαμώ, όχι εσένα δεν σε γαμώ» Και λίγο παρακάτω «μαμάκα, τι κάνετε μαμακα;»
Και όταν πια ο Δημήτρης θα πεθάνει... η Εκάβη δεν θα έχει πια λόγο να ζει. «Την αγαπάω την ζωή Νίνα μου, δεν ξέρω. Να πεθάνω... Κι αν αλλάξω γνώμη;»
Μια Εκάβη, μια Ελλάδα... Η Εκάβη, αυθαιρετεί, αδικεί, σφάλλει, αγαπάει, ξεπουλιέται, μεγαλοπιάνεται, κλαίει και γελάει ταυτόχρονα, αδικεί τις κόρες της, την πουτάνα την Ελένη, την παρθενοραμενη Πολυξένη, τον απόμακρο Θοδωρο. «Το μόνο παιδί που δεν με πικρανε ποτέ. Αχ, τον Θόδωρο μου, τον παραμέλησα». Η Εκάβη έχει το ακλόνητο άλλοθι. Την διαστροφική της αθωότητα.
Η Νίνα πάλι δεν είναι λαϊκό κορίτσι. Η Νίνα, είναι μεγαλωμένη στην οδό Σίνα. Δρόμος ορόσημο. Δρόμος όριο ανάμεσα στο μεγαλοαστικό Κολωνάκι και τα μικροαστικά Εξάρχεια.
Η Νίνα πάλι δεν είναι λαϊκό κορίτσι. Η Νίνα, είναι μεγαλωμένη στην οδό Σίνα. Δρόμος ορόσημο. Δρόμος όριο ανάμεσα στο μεγαλοαστικό Κολωνάκι και τα μικροαστικά Εξάρχεια.
Η Νίνα σε όλο το βιβλίο επαναλαμβάνει δυο ατάκες ...«όταν πουλησαμε τη Σίνα», και τον αποτροπιασμό, το μίσος για την κόρη της "θα με σκοτώσεις φάουσα».
Από την Σίνα, η Νίνα θα περνάει από τα μπλόκα των Αριστερών στους Δεξιούς και πάλι πίσω. Η Νινα είναι Χριστιανή και συνάμα ειδωλολατρισα, η Νίνα δεν ανηκει πουθενά, μόνο στην αφέλεια και την ασφάλεια της επιβίωσης της.
Η Νίνα ερωτεύεται μόνο μια φορά, τον πρώτο της έρωτα, που όμως ...τα έχει και με άλλον. Και έτσι δεν την αφήνουν να τον στεφανωθεί. «Ας με αφήνανε να τον πάρω, θα τον έστρωνα εγώ, ποτέ δεν πρέπει να ακούς τους άλλους». Η Νίνα θα στεφανωθεί τρεις φορές- "κι αν αλλάξει η Εκκλησία την γνώμη της θα κάνω και τέταρτον"- κάθε φορά για άλλον λόγο, ποτέ όμως από έρωτα.
Η Νινα, κουβαλάει τον δικό της σταυρο, την Μαρία την κορη της, την φαουσα, «ως πότε θα την έχω στην καμπούρα μου; Ως πότε θάμαι υποχρεωμένη να την ανέχομαι να βλέπω τη μούρη της, ν΄ ακούω τη φωνή της, ως πότε; Δε θα βρεθεί επιτέλους κανένας στραβός χριστιανός να την πάρει, ν΄ απαλλαγώ απ΄ αυτό το έκτρωμα της φύσεως που μ΄ άφησε ο πατέρας της για να μ΄ εκδικηθεί – που χαΐρι και προκοπή να μη δουν εκείνοι που δε μ΄ άφησαν να κάνω την έκτρωση!…»
Το παιδί του πρώτου της στεφανιού, του Φώτη που τη τρίτη νύχτα του γάμου τους, την απάτησε με ...τον αδελφό της. Τον αδελφό της τον Αντώνη, που ο λατρεμένος πατέρας της Νινας αποδιώχνει από το σπίτι. «Δεν ήθελε πούστηδες στο σπίτι μας»...στο σπίτι της Σίνα. Ο Αντώνης, ευαίσθητος, αναζητάει τον έρωτα στους νταβραντισμένους, καυλωμένους που τον περιγελάνε, τον κλέβουν, τον λοιδορούν. Τον Αντώνη που η μόνη του παρηγοριά γίνεται μόνο η πρέζα. Η Νινα, τον ...αγαπάει τον αδελφό της, αλλά η Νινα δεν τον συμπονά, τον κρατάει μακριά. "Στο πλυσταριό, μπορώ να σε βολέψω για λίγες νύχτες"... Τον Αντωνη που πεθαινει στην εξορία.
Η Νίνα μαστόρισσα της επιβίωσης, κάνει σλάλομ σε όλη τα ιστορικά συναπαντήματα, Βαλκανικούς, Μεταξά, Ελληνοιταλικό, το συλλαλητηριο για την Κορυτσα, που όμως της πιανουν τον κώλο και οι καλτες της γεμιζουν πόντους, την Κατοχή, τον Εμφυλιο, μέχρι την δεκαετία του 50, που θα βάλει το τρίτο της στεφάνι, τον φαλακρό...αλλά κοσμοπολίτη Θόδωρο, τον γιο της Εκαβης. "Δεν είμαι πια νέα"...απολογείται στον εαυτό της. "Φαλακρός... Ε, φαλακρός. Δεν έχει και λεφτά. Δεν πειράζει...", έχει αυτή, της τα άφησε κληρονομιά το δεύτερο της το στεφάνι.
Ο Ταχτσής γράφει σε ένα σημείωμα, που βρίσκεται μετά τον θάνατο του, αλλά με ημερομηνία την μέρα που πέθανε η μητέρα του. "Τέλος τώρα, είμαι ορφανός και εκ μητρός. Καιρός είναι να πετάξω τα γυναικεία, να βγάλω τη μάσκα και να δείξω ποια επιτέλους είναι η Νίνα".
Ο Ταχτσής έγραψε ένα και μοναδικό μυθιστόρημα, και με αυτό το έπος του ελληνικού μικροαστισμού, κατάφερε να κάνει γκελ στις ψυχές των αναγνωστών του, επί 50 χρόνια.
Ο Ταχτσής έγραψε ένα και μοναδικό μυθιστόρημα, και με αυτό το έπος του ελληνικού μικροαστισμού, κατάφερε να κάνει γκελ στις ψυχές των αναγνωστών του, επί 50 χρόνια.
Ο Ταχτσής πουλησε το 1962 ένα πατρικό σπίτι στο Μεταξουργείο για να κάνει μόνος του την έκδοση του Τρίτου Στεφανιού. Το βιβλίο μένει εντελώς περιθωριακό, και μόνο στην δικτατορία, αρχίζει να διαβάζεται. Ο ίδιος έλεγε ότι οι γυναίκες των πολιτικών κρατουμένων ψάχνοντας για κάτι «ανάλαφρο», ένα «καταθλιπτικό διάλειμμα» στα πολιτικά αναγνώσματα των κρατουμένων της χούντας, έστελναν στους άνδρες τους το ...Τρίτο Στεφάνι. Μια χαλαρή θηλιά γύρω από το λαιμό του όποιου αποφασίσει να χαθεί στα μονοπάτια του βιβλίου.
Έχουν γράψει τόσοι πολλοί και τόσα πολλά , για τον Ταχτση, και το Τρίτο Στεφάνι. Υπάρχουν τόσες πολλές ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις, για την γιαγιά του την Πολυξένη που είναι η Εκάβη, για τον μικρό Άκη που είναι ο ίδιος, γιαυτό που ο ίδιος έλεγε παντού... "η Νινα είμαι εγώ". Νίνα ήταν και το όνομα που χρησιμοποιούσε ο Ταχτσης τα βράδια του ρίσκου και της ηδονής.
Μένω σε αυτό που είπε ο αμείλικτος εχθρός και αμείλικτος φίλος του για αυτόν. Ο Τσαρούχης. «Ο Ταχτσής έκανε γκελ στην άβυσσο.»
Ο Ταχτσής υπήρξε το μαύρο πρόβατο της ελληνικής κατεστημένης διανόησης. Κανείς ποτέ δεν του συγχώρησε ότι ένας περιθωριακός συγγραφέας, ένας τραβεστί, κατάφερε να γίνει ένας συγγραφέας "θρύλος", κατάφερε να χειραγωγήσει την «πνευματική ζωή», να γίνει σημείο αναφοράς, καταφερε να επιχειρουν κατα δεκαδες οι νεώτεροι να τον αντιγραψουν σε αυτό το αρχετυπικο δραμα του Τριτου Στεφανιού, σε αυτό έπος του ελληνικού μικροαστισμού, σε αυτόν τον προφορικό λόγο που κατόρθωσε πρώτος αυτός, να κάνει γραπτό .
Πρόσφατα διάβασα τον Βασιλάκο που τον ιστορεί και παλεύει να τον ερμηνεύσει, στην «αθέατη πλευρά της σελήνης». Και τον σκοτώνει για μια ακόμα φορά, όπως κάθε ιστοριογράφος που στρογγυλεύει τις γωνίες, που αφαιρεί από τα επίπεδα, που τον φέρνει στα μέτρα της κοινής γνώμης και της κοινής ηθικής.
Ένοιωσα ακριβώς την ίδια απέχθεια που ένοιωσα για τον τόσο ανόητο Χαριτόπουλο, που έκανε ακριβώς το ίδιο λάθος για τον Άρη Βελουχιώτη. Πάλεψαν να φέρουν κολοσσούς στα άθλια μικρά μέτρα τους. Στα μέτρα της κοινής ηθικής.
Δολοφονήθηκε ή ο ίδιος σκηνοθέτησε τον θάνατο του. «Σκεφτείτε τον Ταχτσή 70αρη να πεθαίνει με όρους και σωληνάκια», θα αναρωτηθεί η φίλη του η Παλόμα...
Στη μυθολογία του Ταχτσή, με όλη της την παιδική αθωότητα, ποιος θάνατος θα ταίριαζε περισσότερο; «Ο Κώστας ξύπναγε κάθε πρωί κι έστηνε τη μέρα του σαν θέαμα. Σε αυτό το θέαμα περιλαμβανόταν και η νυχτερινή του έξοδος. Το πέρασμά του από την πιάτσα. Τον μεθούσε η ιδέα. Πιο πολύ κι από το πιοτό». Θα πει ο Νιαρχος στον Τατσοπουλο.
Ο Ταχτσής, που τσακώθηκε βιαία και ηδονικά με όποιον ήθελε να βάλει σε νόρμες και νομιμοτητες την ομοφυλοφιλία και τους τραβεστί, που έκανε ομηρικούς καυγάδες με όποιους προσπάθησαν να βγάλουν την ομοφυλοφιλία από το περιθώριο, ο ίδιος που συστηνόταν σαν αντιφρονών, σαν αντιρρησίας, σαν μοναχοπερπατητής, αυτός που αρνιόταν να γίνει μέλος οποιασδήποτε οργανωμένης ομάδας έγραφε στην Λέξη. «Η ομοφυλοφιλία είναι και θα είναι πάντα περιθωριακή, γιατί περιθωριακή είναι και η ομοφυλόφιλη τάση στον άνθρωπο -άσχετα αν μερικοί καθηλώνονται αποκλειστικά σ' αυτήν. Πώς να το κάνουμε, η ανθρωπότητα αποτελείται από άντρες και γυναίκες. Υπάρχει πάντα ένα περίσσευμα σεξουαλικότητας, που εκτονώνεται με πολλούς τρόπους -τον αυνανισμό, την ομοφυλοφιλία, την τέχνη, το όνειρο. Μ' αυτά όμως, κακά τα ψέματα, δεν μπορείς να κάνεις παιδιά. Είναι της παρηγοριάς...»
Είδα το Σάββατο το βράδυ την παράσταση του Τρίτου Στεφανιού στην σκηνή του Εθνικού. Μια παράσταση σχεδόν 4,5 ώρες που περίμενα με λαχτάρα. Ίσως δεν περιμενα πολλά απο τον Φασουλη και τις γνωστες και σκηνοθετικές αλλά και σκηνικές ευκολίες του. Αλλά περίμενα πολλά, πάρα πολλά από τον Νιάρχο. Η παρασταση ήταν απογοητευτική, αν και διεθετε δυο εκπληκτικές ηθοποιους στοςυ ρόλους των δυο πιο πολυσυζητημένων και ζόρικων περσόνων της ελληνικής λογοτεχνίας. Και επειδή έχω δει πολλές κακοσκηνοθετημενες παραστασεις, δεν θα το έκανα θέμα, αν το έργο δεν ήταν η δική μου Ελληνική Αγία Γραφή. Με χάλασε. Με χάλασε πολύ. Παρα πολύ.
Έχουν γράψει τόσοι πολλοί και τόσα πολλά , για τον Ταχτση, και το Τρίτο Στεφάνι. Υπάρχουν τόσες πολλές ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις, για την γιαγιά του την Πολυξένη που είναι η Εκάβη, για τον μικρό Άκη που είναι ο ίδιος, γιαυτό που ο ίδιος έλεγε παντού... "η Νινα είμαι εγώ". Νίνα ήταν και το όνομα που χρησιμοποιούσε ο Ταχτσης τα βράδια του ρίσκου και της ηδονής.
Μένω σε αυτό που είπε ο αμείλικτος εχθρός και αμείλικτος φίλος του για αυτόν. Ο Τσαρούχης. «Ο Ταχτσής έκανε γκελ στην άβυσσο.»
Ο Ταχτσής υπήρξε το μαύρο πρόβατο της ελληνικής κατεστημένης διανόησης. Κανείς ποτέ δεν του συγχώρησε ότι ένας περιθωριακός συγγραφέας, ένας τραβεστί, κατάφερε να γίνει ένας συγγραφέας "θρύλος", κατάφερε να χειραγωγήσει την «πνευματική ζωή», να γίνει σημείο αναφοράς, καταφερε να επιχειρουν κατα δεκαδες οι νεώτεροι να τον αντιγραψουν σε αυτό το αρχετυπικο δραμα του Τριτου Στεφανιού, σε αυτό έπος του ελληνικού μικροαστισμού, σε αυτόν τον προφορικό λόγο που κατόρθωσε πρώτος αυτός, να κάνει γραπτό .
Πρόσφατα διάβασα τον Βασιλάκο που τον ιστορεί και παλεύει να τον ερμηνεύσει, στην «αθέατη πλευρά της σελήνης». Και τον σκοτώνει για μια ακόμα φορά, όπως κάθε ιστοριογράφος που στρογγυλεύει τις γωνίες, που αφαιρεί από τα επίπεδα, που τον φέρνει στα μέτρα της κοινής γνώμης και της κοινής ηθικής.
Ένοιωσα ακριβώς την ίδια απέχθεια που ένοιωσα για τον τόσο ανόητο Χαριτόπουλο, που έκανε ακριβώς το ίδιο λάθος για τον Άρη Βελουχιώτη. Πάλεψαν να φέρουν κολοσσούς στα άθλια μικρά μέτρα τους. Στα μέτρα της κοινής ηθικής.
Δολοφονήθηκε ή ο ίδιος σκηνοθέτησε τον θάνατο του. «Σκεφτείτε τον Ταχτσή 70αρη να πεθαίνει με όρους και σωληνάκια», θα αναρωτηθεί η φίλη του η Παλόμα...
Στη μυθολογία του Ταχτσή, με όλη της την παιδική αθωότητα, ποιος θάνατος θα ταίριαζε περισσότερο; «Ο Κώστας ξύπναγε κάθε πρωί κι έστηνε τη μέρα του σαν θέαμα. Σε αυτό το θέαμα περιλαμβανόταν και η νυχτερινή του έξοδος. Το πέρασμά του από την πιάτσα. Τον μεθούσε η ιδέα. Πιο πολύ κι από το πιοτό». Θα πει ο Νιαρχος στον Τατσοπουλο.
Ο Ταχτσής, που τσακώθηκε βιαία και ηδονικά με όποιον ήθελε να βάλει σε νόρμες και νομιμοτητες την ομοφυλοφιλία και τους τραβεστί, που έκανε ομηρικούς καυγάδες με όποιους προσπάθησαν να βγάλουν την ομοφυλοφιλία από το περιθώριο, ο ίδιος που συστηνόταν σαν αντιφρονών, σαν αντιρρησίας, σαν μοναχοπερπατητής, αυτός που αρνιόταν να γίνει μέλος οποιασδήποτε οργανωμένης ομάδας έγραφε στην Λέξη. «Η ομοφυλοφιλία είναι και θα είναι πάντα περιθωριακή, γιατί περιθωριακή είναι και η ομοφυλόφιλη τάση στον άνθρωπο -άσχετα αν μερικοί καθηλώνονται αποκλειστικά σ' αυτήν. Πώς να το κάνουμε, η ανθρωπότητα αποτελείται από άντρες και γυναίκες. Υπάρχει πάντα ένα περίσσευμα σεξουαλικότητας, που εκτονώνεται με πολλούς τρόπους -τον αυνανισμό, την ομοφυλοφιλία, την τέχνη, το όνειρο. Μ' αυτά όμως, κακά τα ψέματα, δεν μπορείς να κάνεις παιδιά. Είναι της παρηγοριάς...»
Είδα το Σάββατο το βράδυ την παράσταση του Τρίτου Στεφανιού στην σκηνή του Εθνικού. Μια παράσταση σχεδόν 4,5 ώρες που περίμενα με λαχτάρα. Ίσως δεν περιμενα πολλά απο τον Φασουλη και τις γνωστες και σκηνοθετικές αλλά και σκηνικές ευκολίες του. Αλλά περίμενα πολλά, πάρα πολλά από τον Νιάρχο. Η παρασταση ήταν απογοητευτική, αν και διεθετε δυο εκπληκτικές ηθοποιους στοςυ ρόλους των δυο πιο πολυσυζητημένων και ζόρικων περσόνων της ελληνικής λογοτεχνίας. Και επειδή έχω δει πολλές κακοσκηνοθετημενες παραστασεις, δεν θα το έκανα θέμα, αν το έργο δεν ήταν η δική μου Ελληνική Αγία Γραφή. Με χάλασε. Με χάλασε πολύ. Παρα πολύ.
43 σχόλια:
Και επειδή ενός κακου ...μυρια επονται, την παρασταση παρακολουθουσε και ο Παπουτσής...
Γεια σου Κατερινα,
Το καταπια το κειμενο σου. Πολυ καλο...
Χαρα στο κουραγιο σου για το 4.5 ωρο.
Το παρατηρω τελευταια να επιμηκυνουν περα του ανεκτου διωρου ολο και περισσοτερες παραστασεις, χωρις το κειμενο να το απαιτει. Νομιζω οτι οφειλεται σε καποιου ειδους σκηνοθετικο ναρκισσισμο ή ανασφαλεια. Δεν μπορω να το εξηγησω αλλιως...
λατευτό το βιβλίο
υπέροχο το κείμενό σου με έκανε να το ακουμπήσω άλλη μία φορά και από την τελευταία έχει ήδη πάει καιρός..
σ ευχαριστω πολυ!!
καλη σου νυχτα
Σαλτιμπάγκε, είναι ο έρωτάς σου αυτό το κείμενο. Οποιαδήποτε αναφορά θα σε χάλαγε. Παρ’ όλα αυτά θα πάω να το δω. Ίσως αν έκλεινες τα μάτια σε πηγαίνανε αλλού οι φωνές. Εγώ έτσι κάνω αλλά όλοι νομίζουν πως κοιμάμαι στο θέατρο. Φιλιά.
Ο Ταχτσής, κατερίνα μου, έκοψε μια κανονική φέτα ζωής, την έβαλε σε βιβλίο και...συνέχισε να ζει. Τον λένε περιθωριακό. Σιγά. Περιθωριακοί είναι όσοι υποκαθιστούν τη ζωή με το είδος που προσφέρεται σε πακέτο εγγυημένο και ασφαλές. Ακόμα κι αν είναι η τέχνη αυτό το δίχτυ ασφαλείας, όχι από την άβυσσο του Ταχτσή, αλλά από την ίδια τη ζωή.
Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που διαβάζεις...
Ολοκληρωμένη προσέγγιση όπως πάντα σε ένα δύσκολο θέμα.
Σε απόλαυσα με τον πρωϊνό μου καφέ, σαν κρουασάν με σοκολάτα, διαβάζοντας σε 2 φορές.
Κατερίνα μου, η προσέγγιση σου είναι απίστευτη!
Τέτοια έργα όμως που δεν είναι γραμμένα για το θέατρο ,νομίζω, πως δεν πρέπει να τα αγγίζει κανείς.
Χάνουν την μαγεία τους.
Οταν διαβάζαμε το βιβλίο είχαμε πλάσει την Νίνα, την Εκάβη, τον Δημήτρη,σύμφωνα με την φαντασία μας
και αυτό είναι το μαγικό.
Υπογραμμίζεις, ξαναγυρίζεις,στο κείμενο....και όλο κάτι καινούριο
ανακαλύπτεις..
Ευχαριστώ για το κείμενο σου!!!
Κατερινάκι μου,
διάβασα το "Τρίτο Στεφάνι" στο μαιευτήριο, όταν γέννησα το γιο μου, πριν από 29 χρόνια. Μετά την ανάρτηση σου αυτή, αποφάσισα να το ξαναδιαβάσω.
Έχεις απόλυτο δίκιο Cynical, η νέα προσέγγιση της …τέχνης απαιτεί μαραθωνίους.
Εν τω πολλω, το …ευ, κατά την άποψη τους. Και να ήταν και καλό!!!
Το συγκεκριμένο πλατιαζε, χωρίς κανενα κρεσεντο, σαν να σου διηγουμουν εγώ το βιβλίο. Επαιζε με τις γνωστές ευκολίες του Φασουλή, και σχολική παρασταση, πιο εστισμενη στην ΟΥΣΙΑ του έργου θα ήταν. Ο Φασουλής και ο Λαζοπουλος για μένα είναι ακριβως το ίδιο πραγμα. Αναπαραγουν τις τηλεοπτικές ευκολίες, το ευκολο τηλεοπτικό χαζολογημα, την ατακα που θα σε κάνει να γελάσεις σε μια ευπεπτη τηλεόραση και …έξω από την πόρτα. Ε, αυτό στο θέατρο είναι ιεροσυλία.
Το χειροτερο από όλα ήταν η ευκολία του τέλους του εργου. Αναγουλα. Ο Άκης, με την παροτρυνση της Νινας αποφασιζει να γινει συγγραφέας. Και η Ντινα, του βάζει τα μαργαριταρια της, του βάφει το στομα με ένα γκροτεσκο κραγιον, του βάφει τα νυχια, και του χαραζει με μια κοκκινη σαν αιμα μπογια τον λαιμό.
Ενοιωθα ότι θα σηκωθεί ο Ταχτσής από το μνημα, θα πεταχτεί από καμια γωνια και θα τους φωνάξει…φτου σας ρε κεραταδες.
Δυσκολο σημείο …η αυλαια. Απλά δεν χειροκροτησα. Κι όμως ήταν άδικο για τοςυ ηθοποιους. Θα μου πεις πριν και πάνω από όλα τους αδικησε καταφωρα η σκηνοθεσία, μπορουσε και η Μεντή και η Φιλαρετη Κομνηνού να δώσουν διαμαντια.
Τελικά τον Ταχτσή δεν τον στραγγαλισε μόνο ο δολοφονος του. Εξακολουθούν να τον στραγγαλίζουν και οι υποτιθέμενοι φίλοι και λάτρεις του, με ακροβασίες αναμεσα στο απλοϊκό και στο γκροτεσκο.
Τυχερή Cynical που το γλυτωσες…
Παρδαλίτσα,
Καλώς μας ήρθες.
Πολλά βραδυα που ο υπνος δεν είναι καλός συντροφος, δεν ειναι συμμαχος, ανοιγω το πορτατιφ του κομοδίνου, ανοιγω το Τριτο Στεφάνι σε μια σελίδα και πιανω την κουβέντα με την κυρα Εκαβη.
Συχνά με νανουριζει, άλλοτε πάλι την αφηνω να λεει τα δικά της, κάποιες φορές με συγχιζει και τσακωνομαστε. Κι υστερα τρυπώνει και η Νινα στο κρεβάτι μου, και με ζεσταινει η σιγουριά της. Θα ζησω μου λεει...
Η ελληνιδα Σκαρλετ...
Γιάννη μου, ναι είναι από τους ερωτες μου. Και αν σαλτιμπάγκος με τη βούλα εγώ, με κάποια πραγματα παραμενω σταθερα ερωτευμενη. Ένα από τα ελαχιστα είναι και το Τριτο Στεφάνι, και ο Ταχτσης.
Δεν αγαπάω το σινέμα, σπάνια πηγαινω και ακομα σπανιοτερα τον χειμώνα. Ποτέ δε, σε αυτές τις άθλιες χωρίς κανένα χρωμα αιθoυσες των cinemaplex. Καμιά φορά όταν μου λειπει ο Δαναός και το Embassy, θα πάω ανεξαρτητως ταινίας. Μόνο το καλοκαιρι, με τραπεζάκι και μπυρα. Κι αν κάτι θέλω οπωσδηποτε να δω, καναπές, κρασί, τζακι, φίλοι, και βραδυες DVD.
Αλλά το θέατρο το λατρευω. Και έτσι εχω δει φόλες και βιασμους. Και διαμαντια βέβαια. Ουτως ή άλλως το μεγαλο μου βιτσιο, το πιο αγαπημενο μου παιχνιδι από παιδί, είναι να σκηνοθετω (στο μυαλό μου βεβαια) κάθε βιβλίο που διαβαζω. Μπορεί να παιζω για χρονια, αυτό το εγκεφαλικό παιχνιδι με ένα βιβλίο, ιδιαιτερα με ότι με ταρακουναει.
Ε, λοιπόν Γυριστρουλα, από το Σάββατο που ειδα την παράσταση σε έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Εσένα κυρα δασκάλα μου. Εσενα Δασκάλα, με το Δ κεφαλαιο.
Σκεφτομουν μια διδασκαλία της λογοτεχνιας όπου τα παιδιά θα σκιαγραφουσαν και θα σκηνοθετουσαν με πολύ αδρες γραμμές κάθε λογοτεχνικό βιβλίο που θα διαβαζαν. Όπως η λέσχη αναγνωσης που εχετε στησει. Να πεις στον έφηβο, διαβασες πχ το κιβωτιο. Κλεισε τα μάτια και καντο μου ένα μονοπρακτο. Ανεβα στην «σκηνή» και παιξε τους ρόλους που νομιζεις, με δικά σου λόγια, βγαλε αυτό που ακουμπησες. Όχι αυτό που καταλαβες. Αυτό που πάνω του ακουμπησες. Χωρίς αρχή, μεση τέλος. Αυτό που μυρισες, αυτό που σε αγγιξε.
Στα έχω ξαναπει, υπήρξα μια μαθητρια που βασανιστηκε αλλά και βασανισε με όποιο τροπο μπορουσε ορδες φιλολογων. Και μάλιστα …εγκριτων. Πρωτα ονοματα στην πιατσα.
Ήμουν άριστη μαθητρια όσον αφορά μαθηματικά και φυσικοχημείες και τόσο μα τόσο κακή όσον αφορά τα φιλολογικά. Δραμα δραματων.
Τωρα που γυρνάω πισω, αν θες βλέποντας και την κόρη μου, καταλαβαινω γιατί το έκανα, εστω και ασυνείδητα τότε. Γιατί ένοιωθα ότι μου στερουσαν, μου πετσοκοβαν, μου ευνουχιζαν οι φιλολογοι ότι καλυτερο μπορουσα να έχω. Καναμε εκεινη την ερημη την Αντιγόνη, που ξαναπεθανε στα χερια μας, χωρίς ποτέ να ακουμπησουμε την ουσια της ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ της ανα τους αιωνες σε κάθε Πολιτεία επικαιρη διαμαχη, του Κρεοντα με την Αντιγονη. Απαρεμφατα, ρηματα, και παθητικές φωνές.
Ενοιωθα ότι μπροστά απο κάθε έργο, μου έβαζαν έναν λερωμενο μπερντε, και με αναγκαζαν αντι να δω το εργο να παλευω να διακρινω τις σκιες
Η δική μου επανασταση λοιπόν στην ευνουχιστική τυρανία τους ήταν να αρνουμαι να ενταχθώ στο μάθημα όπως το οργανωναν, να αρνουμαι κατηγορηματικά να αποδεχτώ τους κανόνες της γραμματικής και του συντακτικού, να ειμαι ένα κινουμενο και προβοκατορικο γιατί και διότι, χωρίς ν ακάνω φασαρία, χωρίς να τοςυ δινω το διαιωμα να μου προσαψουν αναρμοστη συμπεριφορά. Και ένοιωθα να έχω κερδισει την παρτιδα όταν στο τέλος, πριν με χαστουκίσουν με πεταγαν σε έξαλη κατασταση έξω από την τάξη για «να κάνουν επιτελους μάθημα» όπως ελεγαν.
Η κακομοιρα η μαμα μου, παλια μαθητρια στο ίδιο σχολείο, και προεδρος του συλλογου αποφοιτων, προσπαθουσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολογητα, στις αγωνιώδεις εκκλησεις των φιλολόγων που την εγκαλουσαν για τα εργα και τις ημερες μου. Αυτή βεβαια όταν απελπιζόταν μου βουταγε το μαλλι, ετρωγα και καμια ξαναστροφη και έπαιρνε το αιμα τους πίσω. Μητρική αδεία…
Ότι θυμάμαι από την ηρωική εφηβεία μου, ήταν οι μάχες που «κέρδισα», όταν τους έβλεπα να ξεφυσανε και να παίρνουν ντεπον στο διάλειμμα.
όταν δε ήμουν στις φορμες μου, πηγαινα και την ώρα του διαλείμματος να τους ρωτήσω …τις απορίες μου. Καναμε ανακωχή στην Β’ Λυκείου, όταν με άφηναν την ωρα των Αρχαιων να διαβαζω μαθηματικά ή ότι άλλο ήθελα καθισμένη επιδεικτικά στο πρωτο θρανίο. Ειχα κερδίσει!!!
Ποσο θα ήθελα ρε Γυριστρουλα να ειχα φιλολογους σαν και εσένα... Θα ειχα χρόνο να κάνω άλλες επαναστασεις στην εφηβεία μου, αντι να σπαταλιεμαι με δαυτους!!!!
Μμμμ καλέ μου Λυκε, κρουασαν σοκολάτα με τον πρωινό σας καφέ; Πάντως εγώ σαν ψωμι με ταχινι θα έβλεπα το Τριτο στεφανι.
Να εισαι καλά Λυκε μου, …Λυκος ήταν και ο Ταχτσης, και μάλιστα μοναχικός.
Γιαγια Αντιγονουλα, νομιζω ότι κάθε λογοτεχνικό βιβλίο το σκηνοθετουμε στο μυαλό μας.
Εμεις, ο καθένας μόνος του, του αφαιρεί τα στολιδια, σκοτωνουμε αυτά που αγαπάει ο δημιουργός του, τις φορμες και τα μπιχλιμπιδια και βάζουμε την δική μας ψυχή, την δική μας ματια, την δική μας διασταση.
Είναι τόσο μεγάλοι δωρητές οι λογοτεχνες. Μας φτιαχνουν δευτερες και τριτες ζωές...
Μερόπη μου καλη σου μέρα.
Λοιπόν η επαφή από τα blogs έχει μια μαγεία.. Μαθαινεις τους άλλους από μέσα προς τα έξω.
Ετσι και εγώ εσένα σε ξέρω από τα γραπτα σου και τωρα που σου γραφω χαμογελάω και σε φανταζομαι να μιλάς με την κυρα Εκαβη έχοντας κουρνιασμένο τον γιο στον κόρφο σου αδημονωντας να τον πάρεις στο σπιτι.
Αληθεια τι μαγικές μέρες είναι αυτές του μαιευτηρίου. Τότε που ιχνηλατείς, το συναισθημα του …έγινα μάννα. Σκεφτομαι πολύ συχνά ότι δεν με νοιαζει αν ξεχασω ότιδηποτε άλλο, αλλά εκεινα τα πρωτογνωρα συναισθηματα φοβου να μην σπάσει, να μην τσαλακωθει αυτό το μικρό λατρεμενο πλασματακι που βγηκε από μέσα σου και κουρνιαζει στο στηθος σου, πασπαλισμένα με την πληροτητα της αθανασίας, που πια απόκτησες δεν θέλω ποτέ να αλλοιωθούν από την μνημη μου.
Πρωτοτοκος είναι ο γιος ή η κόρη;
Είσαι σίγουρη πως, παρά τις 4,5 ώρες, δεν πρόκειται απλά για μια πιο μινιμάλ εκδοχή, του εξαιρετικού αυτού έργου;
Μήπως δηλαδή ηθελημένα αγνοήθηκε το "στεφάνι" και όλα εστιάστηκαν αποκλειστικά στο ..."τρίτο" (πιθανόν και το μακρύτερο; :))))))
Πάντως μην το παίρνεις προσωπικά. :) Όλοι έχουμε δει κάποιους από τους κατά καιρούς "έρωτές" μας να μεταμορφώνονται σε τερατουργήματα στα χέρια ανέραστων δημιουργών. Δημιουργών που ποτέ οι περιστασιακές τους αρπαχτές, οι μιας νύχτας σχέσεις τους, δεν έγιναν και δεν θα γίνουν αγάπες μιας ζωής.
Τελικά, κατερίνα, μπορώ να στο πω, αυτή ήταν η πιο σημαντική μάχη της ζωής σου,η μητέρα των μαχών. Δεν τους (μας) άφησες να στα πάρουν αυτά που γράφτηκαν για σένα και να στα κάνουν σαν τα μούτρα τους (μας),ισοπεδώνοντας συγχρόνως κάθε δική σου...προεξοχή.
Πολύ απλά,αυτά που για σένα είναι ζωντανά και αναπνέουν, για μας (δυστυχώς κανείς δεν εξαιρείται εντελώς από το ενδημικό φαινόμενο) είναι εργαστηριακή ύλη. Σαν τα οξέα και τις βάσεις σου...
To Tρίτο Στεφάνι είναι από τα πολύ αγαπημένα μου μυθιστορήματα. Έχει μια αλήθεια και μια ρεαλιστικότητα που μπλέκεται τόσο όμορφα με τη μυθοπλασία. Τη παράσταση θέλω άμεσα να πάω να τη δω. Σέβομαι την αποψή σου, αλλά θα ήθελα πολύ να σχηματίσω και τη δική μου.
Όσο για τις ιδέες του Ταχτσή για την ομοφυλοφιλία...θαρρώ πως δεν χρειάζεται να πω ότι διαφωνώ. Η κάθε εποχή δημιουργεί και τις απόψεις της. Και ο Ταχτσής σήμερα δεν θα δημιουργούσε μια τέτοια εντύπωση. Αλλά ακόμα και αν το έκανε...είναι λάθος νομίζω να ταυτίζουμε την εμμονή και το φετίχ...Στη τελική είμαι κάθετα αντίθετος στη χριστιανικοβιολογική στάση του Ταχτσή. Παιδί της κοινωνίας του...παιδί της κοινωνίας μου κι εγώ...
Πραγματικά το Τρίτο Στεφάνι είναι από τα κορυφαία μεταπολεμικά λογοτεχνικά έργα-παρά το ότι ο Ταχτσής έχει γράψει και μερικά ακόμα αναφέρεται κυρίως γι' αυτό του το έργο. Όμως δεν είναι θέατρο. Δεν ξέρω αν το θεατρικό το έκανε ο Νιάρχος, αλλά υποθέτω ότι αυτό θα ανήκει στον Νιάρχο και όχι στον Ταχτσή. Οι 4,5 ώρες πάντως-ακόμα και με παρέα τον Παπουτσή- είναι υπερβολικός χρόνος για θεατρική παράσταση.
Και να σκεφτείς ...φοραδα μου, ότι ο σκηνοθέτης ισχυριζόταν σε διαφορες συνεντευξεις του, ότι το να το μεταφερει στηνσκηνή ήταν το όνειρο της ζωής του.
Προσπαθησε με νυχια και με δόντια να κρατησει την φορμα του και όχι την ουσία του.
Παρακαλώ κ. Δασκαλα μην τους βάζετε όλους στον ίδιο ντορβα.
Σε παρακολουθώ ανελλιπως Γυριστρουλα. Και στην αρχή- θα την εξομολογηθώ την αμαρτία μου-σαν τον κυπατζή που ειναι αποφασισμένος ότι αυτός που παρακολουθεί, δεν μπορεί ειναι ενοχος, και να τωρα δα ...θα εχει και τα παιστηρια του εγκληματος.
Και ξεροσταλιασα στην πόρτα σου, η προβοκατορισα. Και... διαψευστηκα τόσο οικτρα. Βγαζεις τόση γλυκα, τόση εγνοια, τόση αμφιβολία και αμφισβητηση, τόση ανατροπή και συναμα τόσο ασφαλεια.
Αντε να στο πω και αυτό, ένα χειμωνιατικο απογευμα, απο την μια νοιωθω τόσο αγαλλιαση που υπάρχουν δασκάλες- μάννες σαν και σένα, που υπάρχουν δασκαλες που θα την πυροδοτησουν την σπιθα που σιγοκαιει στο εφηβικό μυαλό, θα της ριξουν το οινοπνευμα, που θα δωσουν την σπρωξιά για το ταξιδι, αλλά θα ειναι εκει με τρυφερά απλωμένα χέρια να συγκρατησουν απο την άβυσσο, και απο την άλλη...με πιανει το παραπονο, γιατί εγώ δεν γνωρισα καμμια, και φοβάμαι πως ουτε το παιδί μου θα έχει αυτήν την τυχη.
Γυριστρουλα τυχεροι όσοι αρπάζουν απο την φωτιά σου και ΄σοι ξαποσταινουν στον ίσκιο της ασφαλειας που τόσο σπάταλα τους προσφερεις.
Μηδενικέ μου, δεν ασπαζομαι την άποψη του Ταχτση, την μεταφερω.
Ο Ταχτσης ζουσε την παρασταση της ζωής του. Την σκηνοθετουσε και την απολαμβανε. Δεν ήθελε να ξαποστασει, δεν ήθελε μια αγκαλια, τρυφεραδα, αγαπη, σχεση. Ο Ταχτσης δεν επιζητουσε δεσμό.
Ο Ταχτσής χησιμοποιησε την ομοφυλοφιλία του για να προκαλεσει. Η ΜΕΓΙΣΤΗ ηδονη για αυτόν ήταν το ρίσκο και η προκληση.
Ο Ταχτσής δεν άντεχε την νομιμοτητα και την νομιμοποιηση. Τραβομαλλιοταν με όλες τις οργανωμένες ομάδες των ομοφυλοφυλων και των τραβεστί γιατί καταλαβαινε ότι η αποδοχή θα του στερουσε την μεγαλυτερη του ηδονή, την προκληση.
Γενικώς δεν ασπαζομαι κανενός την άποψη. Για μένα ειναι πολύ απλο το θέμα, και πολύ επιφανειακό αν θες. Σεβασμός στα δικαιωματα οποιουδηποτε, σεβασμός στο διαφορετικό. Τελεια.
Η απλοική όμως αυτή μου θέση, αποστεωνει την σεξουαλικότητα της ομοφυλοφυλίας. Συχνά νομιζω ότι αποστεωνει και την δυναμική της.
Εχω ξαναγραψει ότι οι μειοψηφιες γραφουν την ιστορία. Έχω ξαναγραψει ότι η δυναμη ειναι στο καινουργιο και στο διαφορετικό, σε αυτό που αντεχει να πάει το θέλω του πιο μακρυα απο τις νόρμες του πρέπει. Εγω όμως μπορώ να δω την ομοφυλοφιλια μονο απο κοινωνιολογική σκοπια. Γραφιας ...που λένε.
Ειναι όμως ετσι; Δεν ξέρω.
Μεγαλη η κουβέντα, χωραει όχι σε μια αλλά σε πολλες αναρτησεις.
Γιάννη μου καλημέρα
Ο Ταχτσης έγραψε και άλλα βιβλία, μάλιστα στην αρχή έγραφε και ποιημετα, κι όταν καταλαβε ότι ...ποιητής δνε ειναι, τα εξεδωσε ζητωντας απο τον Τσαρουχη να επιμεληθεί το εξωφυλο της ποιητικής συλλογής, ζωγραφιζοντας ένα κηδειοσημο. Εκανε ο ίδιος την κηδεία του ...ποιητή Ταχτση.
Εγραψε όμως ένα και μοναδικό ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ. Το τρίτο στεφανι. Την ιλαρο-τραγωδία του όπως λεει.
Επειδή δε ήταν και πολυταλαντος, περα παο μεταφρασεις αλλά και διασκευες σε αριστοφάνη, ήταν και καλλιτεχνικός δ/ντης σε μια ταινία του Αγγελοπουλου. Δεν ειμαι σιγουρη, νομιζω στον Θιασο. Ο Αγγελοπουλος όμως δνε έβαλε το όνομα του στοςυ τιτλους της ταινίας- το ξέχασε μάλλον ήταν η επισημη δικαιολογία. Ο Αγγελόπουλος ήθελε να κάνει ταινία το τριτο στεφανι.... Ο Ταχτσής, μάλλον χολωμενος, αρνηθηκε κατηγορηματικά...
Νομίζω ότι είχε μεταφράσει Αριστοφάνη για τον Ευαγγελάτο (Βατράχους και Πλούτο) αλλά είχε κάνει και δυο (τεύχη) εξαιρετικές μεταφορές στα ελληνικά του Αστερίξ, πριν τον Χιόνη.
Α, Γιαννη μη με τρελαινεις!!!!!
Μεταφαρη Ταχτσή σε Asterix;;; Φωτιές μου αναβεις!!!
Ναι πολύ σωστά υποθετεις ειμαι Asterixική μεχρι τρέλας. Ακαμ με πολλους φίλους μιλάμε με ατακες ή...πριν ακομα την πουμε, έχουμε ξεραθεί απο τα γέλια.
Μια ζωή, όταν μαζευεται η εφηβοπαρεα, γελάμε σαν τα ζαβα και μας κοιτάει περιεργα ο κόσμος.
Επισης ήταν κριτηριο γάμου, το ετερον ημισυ να διαθετει πληρη σειρά όλου του Asterix, στην οποια και εξεταστηκε. Μετα την επιτυχία στις αμοιβαιες εξετασεις που κάναμε ο ένας στον άλλον, ήταν το μονο που αρνηθηκαμε να μοιραστουμε.
Νομιζεις ότι θα με ένοιαζε σε περιπτωση διαζυγίου αν θα επαιρνε το σετ κατσαρόλες της θειας Ερμιονης ή το φωτιστικό τιγρη του Θειου Αγησιλαου.
Αλλά αν "κατα λάθος" μου έπαιρνε κανενα απο τα πολυτιμα Asterix μου; Παιρνεις τετοια ρισκα για ένα ερωτα;
Πρέπει να είναι τα δυο πρώτα τεύχη-έχω την αίσθηση ότι πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει '76 ή '77...
Στις παραστάσεις -σίγουρα στον Πλούτο με τον Λ. Βογιατζή του Αμφιθεάτρου- το πρόγραμμα είχε την μετάφραση του Ταχτσή.
Δεν έχει να κάνει με το ίδιο το έργο αν η παράσταση είναι στο τέλος καλή ή κακή. Ούτε και η διάρκεια παίζει ρόλο, όταν είδα τον Στάιν στην Πέτρα έλεγα να μη τελειώσουν αυτές οι οκτώ ώρες.
Έχω τη γνώμη ότι η διάρκεια μιας παράστασης είναι μια παράμετρος που δεν θα πρέπει να παραβλέπεται. (Συνήθως δεν την παραβλέπουν)
Δε διαφωνώ. Όταν παίχτηκε ωστόσο ο Μεγαλέξανδρος του Αγγελόπουλου, άκουσα πως πολλοί κοιμήθηκαν στη διάρκεια. Ίσως αν επρόκειτο για 007 και να μη κοιμόντουσαν. Ο χρόνος μπορεί να είναι και σχετικός, δεν τον θεωρώ προϋπόθεση, ούτε λέω μεγάλο άρα καλό, απλώς δε στέκομαι σ’ αυτό, έχω κάνει τετράωρα ή εξάωρα περιφερόμενος στη Λαφαγιέτ για παράδειγμα κι ήμουν κι εκεί ευχαριστημένος. . Ας είναι κάτι να αξίζει κι ας είναι όσο θέλει, θέλω να πω.
Σωστά το θέτετε.
Διάβασα μονορούφι αυτό το θαυμάσιο κείμενο για το Τρίτο στεφάνι και για την παράσταση που και εγώ την έχω δεί,και ασχετα από μερικές αντιρήσεις που έχω για τον σχολιασμό της, εκεί που ενθουσιασμένος ξεκινάω τα σχόλια διαβάζω το πρώτο και δικό σου και μένω έκπληκτος.
Και εγώ δεν τον πάω τον Παπουτσή αλλά τι λαίκισμός είναι αυτός;
Ούτε η Εκάβη δεν θα το έλεγε αυτό!
Για την Νίνα δεν ξέρω!
Φίλοι Γιάννηδες, τι όμορφα!!! Μπηκα πριν απο λίγο σπιτι, μετά απο μια μερα ζορικη και κρυα και βρισκω τοςυ φίλους μου, καθισμένους στο "σαλόνι" του τσαντηριου μου να τα λένε.
Καλώς τον, τον αθεοφοβο.
Να σου πω την αλήθεια, δεν εχεις και άδικο για το σχολιο μου για τον Παπουτσή. Ασχετο ήταν, αλλά...
Μου ειναι τόσο αντιπαθής, νοιωθω ότι η συμπεριφορά του ειναι τόσο εμπαθής, τόσο ..."δεν με κάνατε Υπουργό, εγώ θα γίνω ...ηρωας των καναλιών", χαιδευει τόσο πολύ τα χειροτερα ενστικτα όλων, που σπάνια για πολιτικό νοιωθω τετοια απεχθεια. Ε, να τον έχεις και 4, 5 ώρες στο διπλανό κάθισμα... δου βγαζει κάτι.
Πάντως δίκιο έχεις. Πολυ θα ήθελα να διαβασω και την δική σου κριτική μιας και την ειδες την παρασταση.
iperoxo to vivlio! kalispera kai kali evdomada!! :)
Δεν θέλω να σου χαλάσω το κλίμα για το βιβλίο (το έχω διαβάσει), στέκομαι στην δήλωσή του για την περιθωριακή φύση της ομοφλοφιλίας (παρόμοια έχει κάνει και ο Χριστιανόπουλος): επιτέλους κάποιος είπε την αλήθεια γιατί τα τελευταία χρόνια μας έχουν ζαλίσει οι λεγάμενοι επιμένοντας ότι είναι "just something different"...
Καλησπέρα και σε εσένα Λεβιάθαν.
Καλό τζακι ευχομαι...
... και για να κάνουμε και λίγη πλάκα σαλτιμπάγκε, με το τελευταίο σου σχόλιο είναι σαν να στέλενεις το "κράτος" να καεί στην πυρά... αν και κατά 'κει πάει.
Τσοτσο ειλικρινά δεν ξέρω ποια ειναι η "αληθεια".
Ή μάλλον ξέρω πως δεν υπάρχει... ΑΛΗΘΕΙΑ.
To να εμμενουμε στην άποψη ότι το sex χρησιμοποιείται μόνο για την διαιωνιση του ειδους, αρα φυσιολογικό sex ειναι μονο το ετεροφυλοφιλικο, ειναι ιστορικά απο ανυποστατο μεχρι φαιδρό. Κατα την ίδια λογική και οποιοσδηποτε τροπος προφυλαξης ειναι ...ανωμαλος.
Το sex ειτε ετεροφυλοφιλικό, ειτε ομοφυλοφιλικό χρησιμοποιειται απο όλους μας βασικά για απολαυση και ...σπανιοτατα για τεκνοποιηση. Και όσο η επιστημη προχωράει, η τεκνοποιηση μέσω αμεσης επαφής θα σπανίζει. Αρα θεωρώ ότι αυτός ο βιολογικοχριστιανικός ορισμός του ‘φυσιολογικού» sex, ειναι απολυτα λαθεμένος. Επισης θεωρώ τον εαυτό μου πολυ λιγο για να βάζω νόρμες για το πως το απολαμβάνει ο καθένας.
Ναι, η προσωπική μου άποψη, ειναι ότι και η ομοφυλοφιλια και ετεροφυλοφυλία αλλά και η αμφυφιλία ειναι απλά ζητημα επιλογής. Επισης ειμαι υποχρεωμένη να υπάρασπιστώ το δικαιωμα του καθενός στην όποια διαφορετικότητα απο την πλειοψηφία (αν υποθεσουμε ότι η πλειοψηφια ειναι ετεροφυλοφιλική).
Σιγουρα υπάρχουν και ταμπου, και κλισε και στερεοτυπα με τα όποια και μεγαλωσαμε και όσο κι αν τα απορρίπτουμε τελικά τα αναπαραγουμε. Αλλά ...ειναι λάθος.
Όσο για τον Ταχτσή και τον Χριστιανόπουλο, ασφαλως και δνε ανηκουν στον μέσο όρο ομοφυλοφιλων. Κια αυτό γιατί σαν καλλιτεχνες ρουφηξαν απο την ομοφυλοφιλια τους την ηδονή της προκλησης. Τα εβαλαν δημοσια με την κοινή ηθική. Η «νομιμοποιηση» του διαφορετικου τους στερουσε το allure της θέσης, της ζω΄ςη και της τεχνης τους.
Συμβαινει όμως τον ίδιο με τον φοιτητή, με τον εργαζομενο σε μια τραπεζα, με τον αγροτη που θέλει να ζησει μια ζωή με τον ομοφυλο συντροφο του, να ερωτευτεί, να συμβιώσει, και ταυτοχρονα να ειναι αποδεκτός στην δουλεια του, στον κοινωικό του περιγυρο, ακομα και στην οικογενεια του; Μάλλον όχι!!!
Οφειλουμε να προστατεψουμε αυτο το δικαιωμα στην διαφορετικότητα; Η απαντηση μου ειναι απολυτη. Ναι, οφειλουμε να σεβαστουμε το διακιωμα του στην διαφορετικότητα και μάλιστα να το ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ.
Γιαννη μου δεν καταλαβα σε τι αναφερεσαι...
Το μυαλό του σαλτιμπαγκου εχει παγωσει απο το κρυο.
Ναι, καταλαβαίνω. Είχε να κάνει με το κράτος του Χομπς (Λεβιάθαν) και το τζάκι (Κόλαση), ένας ανόητος συνειρμός. Μη μου δίνεις σημασία.
Καλό σου βράδυ.
Καμμία αντίρηση στα περί δικαιώματος επιλογής και φυσικά το σεξ είναι απόλαυση και όχι μόνο μέσο για τη διαιώνιση του είδους. Αλλά να, μου τη δίνουν οι μειοψηφούντες (που φυσικά έχουν το δικαίωμα της επιλογής) να προσπαθούν να με πείσουν για την ΦΥΣΙΚΟΤΗΤΑ της επιλογής τους! Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάννει ό,τι θέλει, ας μην προπαγανδίζει την ορθότητά της...
Καταρχας γραφεις πααααραααα πολυ ωραια!Κατα δευτερον τον αδερφο της Νινας τον λεγανε Ντινο οχι Αντωνη,Αντωνης ηταν ο δευτερος της αντρας...Επειδη καταλαβα οτι εχεις ασχοληθει με το θεμα να σου πω οτι δεν ισχυει οτι εκανε πιατσα με το Νινα...Χρησιμοποιουσε διαφορετικα ονομα.(Το γνωριζω πολυ καλα κι απο εγκυρη πηγη).Η Νινα φιλη της γιαγιας του στην περιοχη που εμενε,ηταν ενα προτυπο γυναικας(το μονο μαλλον)γι αυτον και προφανως ηθελε να της μοιασει.
Οσο για την παρασταση επειδη την ειδα 9 φορες,να σου πω οτι τις 2 πρωτες και μενα δεν μου φανηκε ανταξια του βιβλιου.Τις υπολοιπες ομως την καταλατρεψα(φυσικα δεν εγινε ανταξια του βιβλιου αλλα πιο βατη)και καταλαβα τι ηθελε να κανει ο Φασουλης..Με μια πιο προσεκτικη ματια θα δεις οτι προσπαθησε να δειξει περισσοτερο τον παραλληλησμο της ζωης του συγγραφεα με αυτη του Ακη.
Πραγματικο το κειμενο σου ειναι υπεροχο και μαρεσει που το χεις ψαξει το θεμα :)
Δημοσίευση σχολίου