Λάθος ...Πάθος

Ιστορεί ο Μαρκές ότι η ζωή κάποιου δεν είναι αυτή που έζησε, αλλά αυτή που θυμάται, και ...όπως την θυμάται, για να την διηγηθεί.
Δεν πίστεψα ποτέ ότι χάνεις ανθρώπους ...από τύχη. Ηθελημένα ή υποσυνείδητα αποφασίζεις να χάσεις ανθρώπους. Ξαφνικά το τηλεφώνημα είναι βαρετό, το ποτό είναι ανιαρό, η νύχτα αξημέρωτη, η κουβέντα κι όταν κυλάει δεν ενθουσιάζει, η μουσική δεν απογειώνει, το βλέμμα δεν ανακουφίζεται όταν ακουμπάει, το άγγιγμα δεν ηλεκτρίζει.

Λέμε πάντα «οι παλιοί μου φίλοι», για αυτούς που κάποτε πέρασαν από την ζωή μας, την ακούμπησαν ή την χαράκωσαν, την κράτησαν προστατευτικά στα χέρια τους ή την πέταξαν στο πάτωμα απολαμβάνοντας ή κλαίγοντας με τον θόρυβο που έκανε καθώς έσπαζε.
Δεν λέμε όμως ότι αυτοί έγιναν παλιοί...γιατί τώρα υπάρχουν νέοι. Δεν λέμε ότι αυτοί έγιναν παλιοί, γιατί το άγγιγμα, κορμιών και ψυχών, δεν είχε πια αυτόν τον ηλεκτρισμό που διαπερνάει.
Πιστεύω ακράδαντα, ότι όλα παλευονται στις ανθρώπινες σχέσεις, ακομα και τα χειρότερα, αυτά που λες «αποκλείεται», όλα, εκτός από την ανία.
Όταν κάποια στιγμή σκεφτείς αυτό το «βαριέμαι», πρέπει να κλείσεις διακριτικά την πόρτα πίσω σου, χωρίς λόγια. Οι σχέσεις τότε πια, παύουν να τοκίζονται, αντίθετα τρως, σπαταλάς πια το κεφάλαιο τους. Φύγε και κράτα τις στο σεντούκι του μυαλού.
Κι η μνήμη σαρωτική, η μνήμη πάντα ευλογημένη, σχεδόν πάντα σύμμαχος και σχεδόν σπάνια εχθρός, μπορεί και να μετατρέψει τα βατράχια του προσωπικού παραμυθιού του καθενός μας, σε πριγκηπόπουλα και Πριγκηπες. Κι αν ακόμα αυτό δεν γίνει, τουλάχιστον... θα έχεις κρατήσει το κεφάλαιο. Αν θα βρεις κάποτε επιτόκιο, αντάξιο του... θα δείξει. Το «πάντα», το ξέρω, το έζησα, το υποστηριζω. Το «ποτέ», δεν το ανακάλυψα ...ποτέ.


Παλιές παρέες. Παρέες συχνά χαμένες, που για τη διάλυση τους, η ιατροδικαστική εξέταση έγραψε τυπικότητες. Απόσταση, αλλαγές ζωής, αμέλειες, γοητεία καινούργιων σχέσεων και ερώτων, νέα στέκια που αντικατέστησαν τα παλιά, ζευγάρια που χώρισαν μοιράζοντας μαζί με τα σπίτια, τα χαλιά και τα φωτιστικά και τους παλιούς φίλους.

Και ξαφνικά ...παλιοί φίλοι, που το είδαμε γαλατικό χωριό, που το είδαμε οι ξεβρασμένοι από το ...σύστημα, που το είδαμε επαναστάτες χωρίς αιτία...
Να πω και το καλύτερο που άκουσα, που στο δεύτερο ποτό μου φάνηκε αστείο και στον πρωινό καφέ γελοίο. «Η απαγόρευση του καπνίσματος, έγκειται στο ότι οι ασφαλιστικές εταιρίες, κάνουν καλύτερο lobbying από τις καπνοβιομηχανίες...»
Παρέες που ξαναμαζεύονται... sms, mails, τηλέφωνα ανάβουν. ...Το «τάδε» στέκι μας. Εκεί καπνίζουμε. Εκει επαναστατουμε. Εκει ξαναβρισκόμαστε...

«Ρε συ βλέπεις τον τάδε, πάρτον τηλέφωνο να ερθει, έχω να τον δω τόσο καιρό», «πωπω ξαναβρεθήκαμε, το Σάββατο το βράδυ...στο λέω από τώρα πάμε ...εκεί», «τι κάνεις βρε μωρό, έτσι είπαμε;», «πήζω, τρέχω, το βράδυ το μόνο που αντέχω να κάνω, είναι απλά να βγάλω τα παπούτσια μου»...

Ξαφνικά ξαναβρίσκεις φίλους από το ...παρελθόν, που είτε θέλεις να θυμηθείς ή και να ξεχάσεις, που ξαναφτιάχνουμε τους δικούς μας χώρους, που η νύχτα ξαναγίνεται ρέμπελη και αλκοολική, που τα ρολόγια ξαναγυρίζουν πίσω, που ξαναζείς το απόλυτο παραμύθι, ότι στην Ελλαδα οι παρεες γραφουν αν όχι την ιστορία, τουλάχιστον την ιστορια σου, και όπου... ονειρευόμαστε ότι θα ζήσουμε κινηματογραφικές σκηνές από τη εποχή της ποτοαπαγόρευσης ή ότι τα μικρά γαλλικά café ή τα βερολινέζικα bars, θα μετακομίσουν στην πόλη μας. Σε αυτή την πόλη που τα βράδια του καλοκαιριού, μπορείς να την δεις και σαν την μαγική πόλη


Κάθε φορά που βλέπεις μια ταινία, νοιώθεις ξανά το ίδιο; Κάθε φορά που ξαναδιαβάζεις ένα βιβλίο, ταξιδεύεις ακριβώς στο ίδιο ταξίδι; Όχι.

Χθες το βράδυ, προσπαθούσα απεγνωσμένα να με πεισω ότι μπορεί τα θαύματα να επαναλαμβάνονται, σήμερα το πρωί νοιώθω ότι ...κάθε θαύμα και τρεις μέρες... το μεγάλο τέσσερις...
Προς το παρόν... παραμένω καπνίστρια... από λάθος πάθος...και βλέπουμε...

Υ.Γ.Κραταω όμως ακομα και με την γευση του καφέ, το καλυτερο τραγουδι, απο την πιο ΜΕΓΑΛΗ, όλων των εποχών, που δεν ειχαμε την τυχη να την ζησουμε, κι όμως που συντροφευει τοσο όμορφα τις νυχτες με ....παλιούς φίλους