Πολυπρόσωπος μονόλογος

Πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ένας παλιός φίλος. Περισσότερο υποχρέωση παρά επιλογή. Όλοι κι όλοι εννιά θεατές. Χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο στα Εξάρχεια. Σε ένα χώρο ...διαμορφωμένο σε θέατρο.

Κάθομαι στην πρώτη σειρά. Τα πόδια μου ακουμπάνε στην σκηνή. Η σκηνή επίπεδη, ένα τραπέζι, μια καρέκλα, ένα παλιό κρεβάτι. Μονόλογος. Οι μονόλογοι όμως ειναι ισχυρά, έντονα ...πολυπρόσωπα έργα. Γιατί ...κανένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ μόνος του. Είναι πάντα μαζί με τους άλλους του εαυτούς, είναι μαζί με τις μνήμες του. Το μοναχικό πρόσωπο στην σκηνή που κάνει παρόντες τους άλλους. Οι συγκρούσεις γίνονται πολύ ισχυρές, και με τους νοερά παρόντες αλλά πάνω απο όλα με τον εαυτό του.

Καμπανέλλης. Ένας Καμπανέλλης που περιγράφει την προσφυγιά.

Κι όχι την προσφυγιά που βιώνει ο καθένας στην μετακίνηση του από τόπο σε τόπο, αλλά αυτήν την προσφυγιά, την εσωτερική, την προσφυγιά μέσα στην ίδια του την ζωή, την προσφυγιά μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, την προσφυγιά του ανθρώπου μέσα στα όνειρα του. Αυτή την τόσο διαχρονική προσφυγιά.

Ένας Καμπανέλλης που περιγράφει τον άνθρωπο, τον Έλληνα, τον γιο του Έλληνα. Με πατέρα και «πατέρα», που έζησε τα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα...

Στην Ελλάδα των πληγών, στην Ελλάδα των αιτημάτων που ζητούσαν εκπλήρωση, στην Ελλάδα της επαρχίας που ερημώνει, και μεταφέρεται στις εσωτερικές αυλές της Αθήνας. Στις αυλές των θαυμάτων.

Στις αυλές που γίνονται πολυκατοικίες, που μέσα τους στοιβάζονται οι άνθρωποι και τα όνειρα τους. Μια άναρχη, γρηγορη ανάπτυξη που ισοπεδώνει, σβηνει, αποξενωνει.

Μια ανάπτυξη, που μετατρέπει το θάμπος των αγώνων για ειρηνική και δίκαιη ζωή σε αγοραπωλησίες ακινήτων, διορατικές τοποθετήσεις κεφαλαίων, χρηματιστηριακά παιχνίδια.
Ένας Καμπανέλλης που ζωγραφίζει λιτά …τον άνθρωπο, τον Έλληνα των μεταπολεμικών χρόνων, των μεταπολιτευτικών χρόνων, έναν άνθρωπο που θέλει, έναν άνθρωπο άξιο, «έναν Οδυσσέα με Ιθάκη αλλά χωρίς Τροία».

Έναν άνθρωπο που κουβαλάει ταυτόχρονα, αυτόν και τον πατέρα του.

«Αυτός και το παντελόνι του»... όπως αφηγείται ο Καμπανέλλης.

Έναν άνθρωπο που πάει να κάνει την αυλή, την αυλή των θαυμάτων, πολυκατοικία. Έναν βιαστικό, πολυάσχολο, πετυχημένο μηχανικό, που …μετρώντας, βρίσκει στα ερείπια του σπιτιού, του σπιτιού που μετριέται η φάτσα του, ο συντελεστής του, το βάθος του, για να αξιοποιηθεί, για να γίνει η πολυκατοικία της αποξένωσης, το ημερολόγιο του μοναχικού «πατέρα» του. Του κάθε «πατέρα» του…

Του εργένη, που έπρεπε να μπαλώσει το παντελόνι του μόνος του, για να είναι αξιοπρεπής, στο γραφείο του, στο Υπουργείο Γεωργίας στο τμήμα Εγγείων Βελτιώσεων. Στο γραφείο του, στην θεσούλα του, που του εξασφάλιζε και ταυτόχρονα του ρήμαζε την ζωή.

Στο «πατέρα» του που έκανε πρόβες, για να τολμήσει να μιλήσει στην ακατάδεχτη γειτόνισσα Σοφία, και μαζί με αυτήν στη Γιαννίνα του στρατοπέδου, στη Διαλεχτή που τον έκανε να σκιρτά στα παιδικά του χρόνια, στην μάννα που τον ανάστησε μέσα στην ανυπέρβλητη φτώχεια, στην γυναίκα-σύζυγο που ναι, αν δεν …έφευγε, θα του παρασκεκόταν, αυτή θα του μπάλωνε το παντελόνι. Αλλά… έφυγε.

Και που αυτός, ο «πατέρας», της προσφέρει λατρευτικά την τιμή και την δικαιοσύνη που της στέρησε …ο Θεός… η Τύχη… η Μοίρα… και συνάμα της προσφέρει, την αθανασία που έτσι κι αλλιώς κερδίζουν οι αγαπημένοι μας νεκροί, ζώντας στη μνήμη, στα όνειρα, στο νου και στη καρδιά μας.

Πνίγομαι, ο κόμπος δεν καταπίνεται με τίποτα, νοιώθω την ανάγκη του αέρα, νοιώθω την ανάγκη του τσιγάρου. Αναγκη που ξεκινάει από το κεφάλι μου που βουίζει, με όσα δεν έχω ζήσει αλλά τόσο έντονα κουβαλάω στα κύτταρα μου, μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου… των ποδιών μου που πατάνε μέσα στην σκηνή…

Θέλω να βγω από αυτό το τούνελ, θέλω να βγω από αυτή την σκηνή, θέλω να βγώ απο αυτήν την μητρα που με γεννησε, θέλω να βγω έξω στο δρόμο, εκεί που οι πολυκατοικίες νομίζεις ότι ακουμπάνε στο τελείωμα τους η μια την άλλη, εκεί που τα αυτοκίνητα διασχίζουν τον δρόμο γεμάτα με τις Σαββατιάτικες παρέες. Θέλω να βγω …έξω. Πρέπει να βγω ...έξω από αυτό.

Εννιά θεατές, πρώτη σειρά, η πόρτα μακριά, πως να εξηγήσεις... ότι τόση αλήθεια δεν την αντέχεις;
Και ο …πολυπρόσωπος μονόλογος συνεχίζεται, και η εσωτερική προσφυγιά… δεν έχει τέλος. Τα πόδια μου πάντα μέσα στην σκηνή. Ολόκληρη βουτηγμένη μέσα στην σκηνή.
Στη σκηνή του πατέρα, του παππού, του γείτονα, του φίλου, του διπλανού, της πατρίδας, της μνήμης που δεν ξέρω αλλά μου ανοίγει βάναυσα τις μπουκαπορτες του πελάγου και με καταπίνει. Κι αυτός… να μιλάει με το παντελόνι του.


Γιατί το θυμήθηκα σήμερα;

Γιατί να θυμήθηκα σήμερα, ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, μία χειμωνιάτικη παράσταση σε ένα χώρο που έμοιαζε με θέατρο;
Ίσως γιατί συνήθως, στα ελληνικά καλοκαίρια ο ήλιος παίζει μόνος του, χωρίς τα σύννεφα να τον ανταγωνίζονται όπως σήμερα. Ίσως γιατί τα ελληνικά καλοκαίρια δεν μας έχουν συνηθίσει σε σκιές, πολύ έντονο το φως, τις στραγγαλίζει.

Ίσως γιατί στα ελληνικά καλοκαίρια, ο κόσμος προετοιμάζει τις διακοπές του, την φυγή από τις εσωτερικές προσφυγιές, ίσως γιατί τα ελληνικά καλοκαίρια κάνουν τους μονολόγους πολυπρόσωπα έργα…
Αλλά να σήμερα είναι ένα περίεργα μουντό Δευτεριάτικο καλοκαιρινό πρωινό. Ένα πρωινό που το χρώμα του, οι μυρωδιες του, μοιάζουν χειμωνιάτικες.
Ή ίσως πάλι, γιατί μετά από την γιορτή, νοιώθεις πιο έντονα αυτό το πάτημα, η μνημη που δεν εχεις κι όμως τα ποδια σου ειναι εκει.