Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Πολυπρόσωπος μονόλογος


Πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ένας παλιός φίλος. Περισσότερο υποχρέωση παρά επιλογή. Όλοι κι όλοι εννιά θεατές. Χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο στα Εξάρχεια. Σε ένα χώρο ...διαμορφωμένο σε θέατρο.

Κάθομαι στην πρώτη σειρά. Τα πόδια μου ακουμπάνε στην σκηνή. Η σκηνή επίπεδη, ένα τραπέζι, μια καρέκλα, ένα παλιό κρεβάτι. Μονόλογος. Οι μονόλογοι όμως ειναι ισχυρά, έντονα ...πολυπρόσωπα έργα. Γιατί ...κανένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ μόνος του. Είναι πάντα μαζί με τους άλλους του εαυτούς, είναι μαζί με τις μνήμες του. Το μοναχικό πρόσωπο στην σκηνή που κάνει παρόντες τους άλλους. Οι συγκρούσεις γίνονται πολύ ισχυρές, και με τους νοερά παρόντες αλλά πάνω απο όλα με τον εαυτό του.

Καμπανέλλης. Ένας Καμπανέλλης που περιγράφει την προσφυγιά.
Κι όχι την προσφυγιά που βιώνει ο καθένας στην μετακίνηση του από τόπο σε τόπο, αλλά αυτήν την προσφυγιά, την εσωτερική, την προσφυγιά μέσα στην ίδια του την ζωή, την προσφυγιά μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, την προσφυγιά του ανθρώπου μέσα στα όνειρα του. Αυτή την τόσο διαχρονική προσφυγιά.

Ένας Καμπανέλλης που περιγράφει τον άνθρωπο, τον Έλληνα, τον γιο του Έλληνα. Με πατέρα και «πατέρα», που έζησε τα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα...
Στην Ελλάδα των πληγών, στην Ελλάδα των αιτημάτων που ζητούσαν εκπλήρωση, στην Ελλάδα της επαρχίας που ερημώνει, και μεταφέρεται στις εσωτερικές αυλές της Αθήνας. Στις αυλές των θαυμάτων.
Στις αυλές που γίνονται πολυκατοικίες, που μέσα τους στοιβάζονται οι άνθρωποι και τα όνειρα τους. Μια άναρχη, γρηγορη ανάπτυξη που ισοπεδώνει, σβηνει, αποξενωνει.
Μια ανάπτυξη, που μετατρέπει το θάμπος των αγώνων για ειρηνική και δίκαιη ζωή σε αγοραπωλησίες ακινήτων, διορατικές τοποθετήσεις κεφαλαίων, χρηματιστηριακά παιχνίδια.
Ένας Καμπανέλλης που ζωγραφίζει λιτά …τον άνθρωπο, τον Έλληνα των μεταπολεμικών χρόνων, των μεταπολιτευτικών χρόνων, έναν άνθρωπο που θέλει, έναν άνθρωπο άξιο, «έναν Οδυσσέα με Ιθάκη αλλά χωρίς Τροία».

Έναν άνθρωπο που κουβαλάει ταυτόχρονα, αυτόν και τον πατέρα του.
«Αυτός και το παντελόνι του»... όπως αφηγείται ο Καμπανέλλης.
Έναν άνθρωπο που πάει να κάνει την αυλή, την αυλή των θαυμάτων, πολυκατοικία. Έναν βιαστικό, πολυάσχολο, πετυχημένο μηχανικό, που …μετρώντας, βρίσκει στα ερείπια του σπιτιού, του σπιτιού που μετριέται η φάτσα του, ο συντελεστής του, το βάθος του, για να αξιοποιηθεί, για να γίνει η πολυκατοικία της αποξένωσης, το ημερολόγιο του μοναχικού «πατέρα» του. Του κάθε «πατέρα» του…
Του εργένη, που έπρεπε να μπαλώσει το παντελόνι του μόνος του, για να είναι αξιοπρεπής, στο γραφείο του, στο Υπουργείο Γεωργίας στο τμήμα Εγγείων Βελτιώσεων. Στο γραφείο του, στην θεσούλα του, που του εξασφάλιζε και ταυτόχρονα του ρήμαζε την ζωή.
Στο «πατέρα» του που έκανε πρόβες, για να τολμήσει να μιλήσει στην ακατάδεχτη γειτόνισσα Σοφία, και μαζί με αυτήν στη Γιαννίνα του στρατοπέδου, στη Διαλεχτή που τον έκανε να σκιρτά στα παιδικά του χρόνια, στην μάννα που τον ανάστησε μέσα στην ανυπέρβλητη φτώχεια, στην γυναίκα-σύζυγο που ναι, αν δεν …έφευγε, θα του παρασκεκόταν, αυτή θα του μπάλωνε το παντελόνι. Αλλά… έφυγε.
Και που αυτός, ο «πατέρας», της προσφέρει λατρευτικά την τιμή και την δικαιοσύνη που της στέρησε …ο Θεός… η Τύχη… η Μοίρα… και συνάμα της προσφέρει, την αθανασία που έτσι κι αλλιώς κερδίζουν οι αγαπημένοι μας νεκροί, ζώντας στη μνήμη, στα όνειρα, στο νου και στη καρδιά μας.

Πνίγομαι, ο κόμπος δεν καταπίνεται με τίποτα, νοιώθω την ανάγκη του αέρα, νοιώθω την ανάγκη του τσιγάρου. Αναγκη που ξεκινάει από το κεφάλι μου που βουίζει, με όσα δεν έχω ζήσει αλλά τόσο έντονα κουβαλάω στα κύτταρα μου, μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου… των ποδιών μου που πατάνε μέσα στην σκηνή…
Θέλω να βγω από αυτό το τούνελ, θέλω να βγω από αυτή την σκηνή, θέλω να βγώ απο αυτήν την μητρα που με γεννησε, θέλω να βγω έξω στο δρόμο, εκεί που οι πολυκατοικίες νομίζεις ότι ακουμπάνε στο τελείωμα τους η μια την άλλη, εκεί που τα αυτοκίνητα διασχίζουν τον δρόμο γεμάτα με τις Σαββατιάτικες παρέες. Θέλω να βγω …έξω. Πρέπει να βγω ...έξω από αυτό.
Εννιά θεατές, πρώτη σειρά, η πόρτα μακριά, πως να εξηγήσεις... ότι τόση αλήθεια δεν την αντέχεις;
Και ο …πολυπρόσωπος μονόλογος συνεχίζεται, και η εσωτερική προσφυγιά… δεν έχει τέλος. Τα πόδια μου πάντα μέσα στην σκηνή. Ολόκληρη βουτηγμένη μέσα στην σκηνή.
Στη σκηνή του πατέρα, του παππού, του γείτονα, του φίλου, του διπλανού, της πατρίδας, της μνήμης που δεν ξέρω αλλά μου ανοίγει βάναυσα τις μπουκαπορτες του πελάγου και με καταπίνει. Κι αυτός… να μιλάει με το παντελόνι του.


Γιατί το θυμήθηκα σήμερα;
Γιατί να θυμήθηκα σήμερα, ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, μία χειμωνιάτικη παράσταση σε ένα χώρο που έμοιαζε με θέατρο;
Ίσως γιατί συνήθως, στα ελληνικά καλοκαίρια ο ήλιος παίζει μόνος του, χωρίς τα σύννεφα να τον ανταγωνίζονται όπως σήμερα. Ίσως γιατί τα ελληνικά καλοκαίρια δεν μας έχουν συνηθίσει σε σκιές, πολύ έντονο το φως, τις στραγγαλίζει.
Ίσως γιατί στα ελληνικά καλοκαίρια, ο κόσμος προετοιμάζει τις διακοπές του, την φυγή από τις εσωτερικές προσφυγιές, ίσως γιατί τα ελληνικά καλοκαίρια κάνουν τους μονολόγους πολυπρόσωπα έργα…
Αλλά να σήμερα είναι ένα περίεργα μουντό Δευτεριάτικο καλοκαιρινό πρωινό. Ένα πρωινό που το χρώμα του, οι μυρωδιες του, μοιάζουν χειμωνιάτικες.
Ή ίσως πάλι, γιατί μετά από την γιορτή, νοιώθεις πιο έντονα αυτό το πάτημα, η μνημη που δεν εχεις κι όμως τα ποδια σου ειναι εκει.

32 σχόλια:

Swell είπε...

Χρόνια σου πολλά και πάντα πολύ καλά να είσαι Κατερίνα! Συμπάθα με που άργησα μια μέρα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ισως, τέτοια δρώμενα, είναι εξ' ίσου σημαντικά με τον αέρα που αναπνέουμε...
Επειδή, αποτελούν κάτι σαν "ασκήσεις ευαισθησίας", όπως θα το ονόμαζα εγώ, κάτι σαν μιά αναγκαία εξάσκηση της ψυχής να παραμείνει ελαστική κι' ευάλωτη στην συγκίνηση, στη δημιουργική θλίψη, στον προβληματισμό, στην αληθινή εικόνα αυτού του κόσμου, που όλο και περισσότερο προσπαθούμε να θάψουμε βαθιά μέσα μας...
Είχες γενέθλια Κατερινιώ;
Αν ναί, τότε...
Πάντα έτσι, ανθρώπινη, ζωντανή και εύπλαστη να κρατάς τη ψυχή σου, εύχομαι....

agrampelli είπε...

Κατερίνα,

(τι όμορφο όνομα...)


δέξου και τις δικές μου ευχές μαζί με όλες τις άλλες...

να είσαι πάντα καλά!

de profundis είπε...

ΑΝΑΥΔΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΣ .

ΧΡΟΝΙΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΛΑ

μ είπε...

Χρόνια καλά εύχομαι Κατερίνα.

Η ανάρτηση σου με έκανε να κοιτάξω τα σύννεφα από το παράθυρο και να θυμηθώ ιστορίες προσφυγιάς από προγόνους μου...

Η σημερινή, η εσωτερική που ζούμε είναι πιο μακρά δυστυχώς.

katerina είπε...

Swell, σε ευχαριστώ πολύ.
Μην ανησυχείς, ειναι η τελευταια φορά που τα μνημονευω κάθε χρονο. Απο του χρονου, θα τα θυμαμαι κάθε δυο, και σε λιγο ανα πενταετία.
Εμπρος στον δρόμο που χαραξε η Σαπουτζάκη...

katerina είπε...

Βιολιστρια μου,
ελπιζω να εχεις το λαπιτοπι στον υπέροχο κηπο σου, και να παιρνω μυρωδάτες και όλο χρωματα τις ευχές.
Ναι την θυμηθηκα σημερα εκεινη την παρασταση, που ήταν ότι κουβαλάω, ότι κουβαλάνε οι διπλανοί μου στον δρομο, στη δουλεια, στα κλειστά και ανοιχτα παραθυρα που χαζευω στο δρόμο.

Τα παιδιά των ανθρωπων που ζουσαν στις αυλές των θαυμάτων.

Ι.Σ. είπε...

Χρόνια πολλά και νάσαι τυχερή να ζήσεις καιρούς και ανθρώπους ενδιαφέροντες.
Θυμάμαι το Φούντα σε ένα έργο μονόλογο (δεν θυμάμαι το έργο, έχουν περάσει εξάλλου πολλά χρόνια) στη ΣΤΟΑ στου Ζωγράφου και είμασταν πέντε από κάτω. Έπαιξε κανονικά και μας ευχαρίστησε στο τέλος. Ήταν από τις πιο άσχημες στιγμές που έχω νοιώσει.

katerina είπε...

Αγραμπελλη μου, σε ευχαριστώ και σε χαιρετώ. Για το γλυκό επιφυλασσομαι.

katerina είπε...

de profundis σε ευχαριστώ πολύ. Άμα ειναι καλά θα ειναι και πολλά.

Εγω έμεινα αναυδη για το ποσο γρηγορα περασε η περσυνη τους επετειος. Παρατρεχει αυτός ο χρόνος, παρακαλάω τα κυταρα μου να μην τον υπακουουν...
Αλλά ανυπακουα και αυτά, ατιθασα, του κεφαλιου τους κάνουν...

katerina είπε...

Καλώς τον Μανο, σε ευχαριστώ για τις ευχές.
Τελικά προσφυγες γενιομαστε και προσφυγες πεθαινουμε. Να απλά, αν ειμαστε και τυχεροί, συμβαινει να βρουμε κάποιους συμπατριωτες στον δρόμο.

katerina είπε...

Μακάρι Γιάννη...ανθρωπους και καιρους ενδιαφεροντες, και να εχεις και κεραιες για να αντιλαμβάνεσαι αυτό που σου χτυπάει την πορτα.
Αγαπάω πολύ το θέατρο, αυτό το να αφήνεις το πετσι σου κάθε μερα στις 9, να μπαινεις σε ένα άλλο, να ταξιδευεις τους θεατές σου, μεχρι τις 12, και άντε πάλι ο άλλος...
Ποσο ελάχιστοι άνθρωποι μπορουν να ζουν δυο ζωές, σε μια σαιζον;

Ι.Σ. είπε...

Πολύ σωστά το θέτεις: Χρειάζεται και κάποια ικανότητα (;) , διαίσθηση (;) για αξιολογήσεις το ενδιαφέρον όταν το ζεις. Εύχομαι πάντως να είσαι τυχερή να το ζήσεις και να το αξιολογήσεις σωστά.

katerina είπε...

Αχ, αυτές οι αξιολογήσεις... Δυστυχώς έπονται...
Προβλέψεις,ψυχανεμισματα χρειαζεται η ζωή Γιάννη μου.
Και ρίσκα...
Πολλά βάζεις πολλά παιρνεις...

cinderella είπε...

Καρδιά μου, βάλε στην άκρη λίγο τον Καμπανέλλη. Άσε τη Δημουλά κάτω. Ναι, παραμέρησε λίγο τη Μελίνα και τον Ντασέν, ναι πλησίασε, να μωρέ...να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά! Μια τεράστια αγκαλιά! Μια αγκαλιά που να τα χωρά όλα! Χιλιόχρονη ψυχή μου. Ανέκαθεν έλεγα οτι είσαι ψυχούλα. Τώρα μεγάλωσες. Θα σε λέω ψυχάρα!
Να σε χαιρόμαστε. Ε ρε τυχεροί που είμαστε!!!

marios είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
marios είπε...

Χρονια πολλα Κατερινα...
Τωρα ερμηνευω την ευαισθητη ευφραδεια που σε κατακλυζει οντας στα ορια μεταξυ του ευαισθητου καρκινου και των επικοινωνιακων διδυμων. Καμμια φορα το παιχνιδι της αστρολογιας σε βοηθαει να υπογραμμισεις, να επισημανεις ή και να αποκλεισεις χαρισματα των οποιων ειχες διαισθανθει την παρουσια ή την αισθητη απουσια σε ένα προσωπο, με έναν πιο συμβολικο τροπο.

apos είπε...

Eιλικρινά δεν ξέρω τι θα μπορούσα να κάνω για να σου εκφράσω πόσο πολύ σε εκτιμώ και σε θαυμάζω.

Ολόψυχα τα καλύτερα. Ακόμα και αν αυτά τα καλύτερα για ανθρώπους σαν εσένα είναι πάντα δύσκολα.

NdN είπε...

Κατερίνα χρόνια σου πολλά, αλλά προπάντως καλά. Σου εύχομαι τα καλύτερα.

Υ.Γ. Εφτασα με ώρα εξωτερικού εγώ

Nikos Lioliopoulos είπε...

Χρόνια σου πολλά Κατερινα. Τα μπλογκ σου αποτελούν πραγματικά διαμαντια στην Ελληνική Μπλογκοσφαιρα. Να εισαι γερή,δυνατή και να μπλογκαρεις τόσο όμορφα ως τα βαθιά σου γεράματα!
Νίκος.Σταθερός θαυμαστής.

katerina είπε...

Ψυχουλα μου, σε ευχαριστώ πολύ...

katerina είπε...

Μαριε, σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
Με τα ζωδια να σου πω την αληθεια, δεν τα πηγα ποτέ πολύ καλά. Πρέπει να ειμαι η μονη που δεν ξερω καν τον...ωροσκοπο μου.
Απλά ...εμενα ο ρημαδοερμής, όσο με την όπισθεν με επισκεπτεται...

Αλλά μια και το έφερε η κουβέντα, να διηγηθώ κάτι...

Το χειμώνα που μας περασε ψωνιζω απο ένα μαγαζί, παλιο νεοκλασικό σπιτι, με μια διπλή μεγαλειώδη σκάλα στη μεση. Τα δοκιμαστηρια στον πάνω όροφο. Στο διπλανό απο έμενα δοκιμαστηριο, μια κυρια με ένα μικρό κοριτσάκι, 2,5-3 χρονών, που ..σαλαγαει σε όλο το μαγαζί, κάνοντας δαιμονισμένο θορυβο, αλλά το ακομα χειροτερο, ανεβαινει τρεχοντας και μπουσουλώντας τα σκαλια και μετά κατεβαινει κάνοντας τσουληθρα την κουπαστή της σκάλας.

Οι πωλητριες έχουν φρικάρει, εγώ μπαινοβγαινω αυτοθαυμαζομενη στο δοκιμαστηριο και η μαμα του τρομερου παιδιου, δεν δινει κανενα σημείο ζωής πισω απο την κουρτινα.

Την ώρα που κοιτιεμαι απο εδώ και απο κει, σιναμενη κουνάμενη, πιανω με την άκρη του ματιου μου, το τρομερό παιδί, να έχει σκαρφαλώσει στα κάγκελα του πάνω οροφου, και συνειδητοποιω και εγώ και η μια πωλητρια ότι θα σκάσει σαν καρπουζι στον αποκάτω όροφο. Βουταμε και οι δυο, το αρπάζουμε, βάζουμε και μια φωνή...μπορεί και τσιριδα του στυλ «θα σκοτωθείς!!!!!!!!!!!», βάζει αυτό τα κλαματα, την παιρνουμε αγκαλια...
Απο το δοκιμαστηριο... κανενα σημειο ζωής...

Η μικρή έχει τρομοκρατηθέι, μάλλον απο τις τσιριδες μας, κλαιει γοερα, εγώ μισοντυμενη την κραταω ακομα αγκαλια,
Ανοιγει την κουρτινα η πωλητρια, και η μαμα μπαινοβγαζει ρουχα...

-Παραλιγο να πηδηξει και να τσακιστεί, της λεει...
Η ...μαμα, ντυνεται, ξεχωριζει τα ρουχα που θα πάρει, βγαινει απο το δοκιμαστηριο, και λέει...στην πωλητρια και σε μένα
- Σιγουρα εισαστε και οι δυο καρκινοι. Αφορητα υπερπροστατευτικές....

Αλαλα τα στοματα των ασεβών...

katerina είπε...

Καλε μου Απος, τι να κάνεις;;;;; Μα να με αγαπάς!!!!

Καλά....Ίσως να μου χαρισεις και εκεινους τους επιπλεον ποντους, απο την Ρομιλντα μας...

katerina είπε...

Ndn μου, μην ανησυχεις, δεν άργησες καθόλου....
Σκοπευω να παραμεινω σε αυτή τη ηλικια τουλάχιστον τα επομενα δυο χρονια. Και τρια ...παιζει...

katerina είπε...

Νικόλα, «δυναμη μου η αγάπη των θαυμαστών μου...», ανεκραξε η διεθνους φημης blogger
Ωπα ουουουου ψωνάρα ξεκαβάλα...απαντανε εδώ...

Νικο μου και σε εσένα τα καλυτερα...
Τωρα να ειμαι ακομα εδώ και να συζητάμε για την χοληστερινη και τα τριγλυκεριδια μας...δεν λεει....

Χρήστος Χαρακοπίδης είπε...

Κατερίνα,
Χρόνια πολλά και καλά απο καρδιάς, έστω και λίγο καθυστερημένα! Είμαι λίγο μακριά κι ώσπου να πάρω χαμπάρι τι γίνεται...
Να πιάσουν τόπο όλες οι ευχές που δέχτηκες! Στη μλογκόσφαιρα δε γερνάς ποτέ! Αν μιλούν για την ηλικία τα κείμενα , τότε σε φαντάζομαι να κλείνεις τα δεκαεννιά σου στη φρεσκάδα και την ομορφιά, τα εξήντα στη σοφία...

marios είπε...

Καταπληκτικη ιστορια...
Παντως δεν επεσε εξω η ξενοιστη μαμα που...πρεπει να ηταν Υδροχοος...!!!...χαχαχα...:-)

katerina είπε...

Χρηστο μου σε ευχαριστώ πολύ.
Φοβάμαι ότι και απο τα δυο, και όχι μονον...ειμαι στην μεση.

Ο πατερας μου λεει, ότι οι ...extreme δραστηριοτητες πρέπει να σταματάνε, όταν τα κερια αξιζουν πιο πολλά λεφτά απο την τουρτα.
Καλά ...θα βάζω φτηνά κεριά και ακριβή τουρτα.

katerina είπε...

Μαριε, την κυρια την κοβω να ανηκε στο ευρεως διαδεδομενο ζωδιο της ...μουλαρας, με ωροσκοπο γαιδουρα.

Στέργιος είπε...

Ίσως οι πλέον καθυστερημένες ευχές, 2 ολόκληρα 24ωρα μετά… χρόνια πολλά!

Αλλά ποτέ δεν είναι αργά, ακόμη και όταν τυχαία γεγονότα και ανώτερη βία συνωμοτούν να σου κρύψουν τον ήλιο κατακαλόκαιρο. Ε, δεν έχουν τύχη έστω και αν για λίγο συννεφιάσει. Το ίδιο ισχύει και για σένα Κατερίνα...

katerina είπε...

Στεργιε, σε ευχαριστώ πολύ.
Σιγά και τι έγινε, ο χρονος ειναι ευκολος αντιπαλος.
Να εισαι καλά

PN είπε...

Συγνώμη...είχαμε γενέθλια και εγώ έλειπα; Καλά τι γαϊδούρι που είμαι; Αδιόρθωτος! Δεν πειράζει. Θα επανορθώσω με μια μεγάλη αγκαλιά για ένα άτομο...μια γυναίκα σχεδόν Ιδέα! Είμαι τελικά πολύ τυχερός που έχω ανθρώπους στη ζωή μου σαν κι εσένα!