Το sex του τριημέρου...

Ναι θα πάω να ψηφίσω. Να σας πω την αλήθεια, πάντα πηγαίνω να ψηφίσω, εγώ ποτέ δεν μετρήθηκα στα ποσοστά των απεχόντων.

Η μέρα των εκλογών στην Ελλάδα, είναι πάντα μέρα πανηγυριού.

Καφέδες, φίλοι, γνωστοί, κουβεντούλα, ...όλοι φαίνεται να γνωρίζουν τα αποτελέσματα των exit polls, πολιτικά παραλειπόμενα, μικροπολιτικά (λες και υπάρχουν και μεγαλοπολιτικά...), που όλοι φαίνονται να γνωρίζουν από πρώτο...άντε δεύτερο χέρι, ίσως λίγο ...μεταχειρισμένα αλλά πάντα καυτά, κρασιά το μεσημέρι, πίτσες και μπύρες το βράδυ σε σπίτια, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, βόλτα στο κέντρο για χάζι αργά τη νύχτα. Για κάποιο ...μάλλον άγνωστο λόγο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οι Έλληνες πανηγυρίζουν το βράδυ των εκλογών.
Και εγώ το έχω ξαναπεί.... Πανηγυρτζού από κούνια.

Το Άγιο Πνεύμα, είναι πολύ snob.

Το Άγιο Πνεύμα φωτίζει μόνο τους μαθητές, οι οποίοι όμως είναι σε περίοδο εξετάσεων, και οι έλληνες γονείς μπορεί τη φρουτόκρεμα να την ταΐζουν στο πάρκο, αλλά το βιβλίο της ιστορίας για να τους εξομολογηθεί τα πάθη του Δράμαλη το παιδί τους, δεν το κρατάνε στην πλάζ κάτω από την ομπρέλα, καλά οι φοιτητές είναι σε μόνιμες διακοπές ...φώτισης, αλλά και αυτοί σε περίοδο εξεταστικής, και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο τομέα, καλά αυτοί πάντα ...πεφωτισμένοι.
Όλοι οι άλλοι, την επέτειο της μέρας που ο Πέτρος και οι υπόλοιποι μαθητές, έπαιρναν ...proficiency με την μέθοδο άνευ διδασκάλου, παραμένουν ...αφώτιστοι και ούτως ή άλλως δουλεύουν.
Γιατί λοιπόν τόσος φόβος και τόσο πανικός για την αποχή για τις εκλογές;

«Φόβος και πανικός» βέβαια μόνο για τους μικρούς. Οι μεγάλοι, θα πλήρωναν αν όχι το ξενοδοχείο, τουλάχιστον τα διόδια για να φύγει ο κόσμος να μην ψηφίσει. Η χαρά του «δικομματισμού» και του ΚΚΕ η αποχή. Σου λέει εμείς οι τρεις έχουμε το σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων, οι άλλοι, με το καλό να την κάνουν.

Με την καραμέλα της λέξης «δικομματισμός» διαφωνούσα πάντα.
Αντίθετα με τα κλαμματα και τις οιμωγές των ...βιασμένων «μικρών», θεωρούσα ότι όποιος θέλει να ψηφίσει ότι θέλει, πάει και το ψηφίζει. Οι ...μικροί, δεν ειναι κάποιο ειδος μπονσάι, που δεν μεγαλώνει. Οι μικροί είναι μικροί, γιατί ο κόσμος, ο λαός, οι ψηφοφόροι, αποφασίζουν από την μεταπολίτευση και μετά, να τους αφήνουν μικρούς. Ε, δεσποινίς ετών 39...
Και ο λαός ή ο «λαός» δεν μπορεί να έχει δίκιο a la cart. Δεν μπορεί αυτοί οι ...μικροί, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία να παλεύουν για τα δίκια του, για την ευημερία του, για τα δικαιώματα του, για το καλό του και αυτός ο συφοριασμένος ο λαός να τους φτύνει έτσι, τόσα χρόνια.

Άμα δεν σε θέλει κοπέλα μου, μια δύο, τρεις... δεκατρείς, άστον να πάει στο διάβολο, έρωτας με το ζόρι δεν γίνεται. Εσύ σεμνή, τίμια, παρθένα με την βούλα και αυτός ...ο λαός ντε, να χαϊδολογιέται και να κωλοτρίβεται με τους μεγάλους. Θα μου πεις η εξουσία είναι αφροδισιακή... Αλήθεια είναι αυτό, στην ...κομματική πραγματικότητα αυτό λέγεται και η «θεωρία της χαμένης ψήφου». Στην πολιτική λέγεται εισαι μικρός γιατί εισαι λιγος, ακομα πιο λιγος και απο τον διεφθαρμένο μεγάλο.
Αλλωστε, μια και δυο φορές, έχασε ο λαός την ψήφο του...τώρα θα κώλωνε...
Δεν σε θέλει, πως να σου το πει πια; Ασχολήσου με κάτι άλλο. Δεν σου κάθεται...βρες ένα χόμπι, πάρε τις φίλες σου και κάντε extreme sports, πιάσε γκόμενο έναν αλλοδαπό, κάτι τέλος πάντων. Αλλά σταμάτα την κλάψα, σταματα τις αναλύσεις, σταμάτα τα «εγώ για σένα...»

Ναι το μικρό είναι ωραίο...αλλά και το μεγάλο έχει την ...χάρη του. Καρατσεκαρισμένο.
Και ο Έλλην είναι και έξυπνος και πονηρός. Σου λέει, αυτοί ...οι μικροί ντε, ξεπαρθενευτήκανε από μόνοι τους, σκέψου να βάλω και εγώ το χέρι μου... θα ξεμπουρλεψουν εντελώς.
Και τις αφήνει τις wannabe γκόμενες, με τα νυφικά να κρέμονται στα πόμολα από τις ντουλάπες, εκεί στο ράφι...που και γεροντοκόρες πάλι δεν τις λες... όλο και τα ναζάκια τους τα κάνουν, όλο και τα τσαλίμια τους τα κάνουν, αλλά ...άντε ένα ποτάκι να πιει περιστασιακά ο λαός μαζί τους, μία καληνύχτα να τους πει στο κατώφλι τους, την ώρα που ψάχνουν τα κλειδιά να ανοίξουν την πόρτα, άντε και ένα φιλί από αυτά που μετά αναρωτιέσαι μόνη στο κρεβάτι σου, με το πορτατίφ να καίει όλη νύχτα, στο στόμα ήταν και ...λοξοδρόμησε στο μάγουλο; Πάρεση έχει και δεν το πέτυχε το στόμα; Εγώ φταίω που φοβήθηκα την τελευταία στιγμή, είχα και την κρεβατοκάμαρα αμάζευτη, μέχρι το μαγιό μου δοκίμασα να πάω στο ραντεβού μαζί του, καλόβλεπα και τις κουρτίνες να κατεβάσω να τις βάλω παρεό, και από την πολλή αναρώτηση... τελικά το καλσόν με τον πόντο έβαλα. Την άλλη φορά... λες χαμογελώντας στωικά και κλείνεις το πορτατίφ...

Αμ δεν θάρθει η άλλη φορά... Την άλλη φορά ούτε με χειραψία δεν θα σε καληνυχτίσει. Αυτός έχει μπει ήδη στο αυτοκίνητο και πάει ο ...παραδόπιστος ο λαός και κοιμάται στα κρεβατια των ...μεγάλων. Καλέ σας το ορκίζομαι, όπως και αν το δεις...ο ελληνικός λαός είναι άντρας... Το λένε όλοι οι συμπεριφοριστές. Ξέρετε εσείς πολλούς άντρες να αγαπάνε την γεροντοκοριαση και τις αιώνιες δεσποινίδες...ετών 39. Προσωπικά εγώ ...κανέναν.

Οι μεγάλοι λοιπόν, ακόμα και όταν τα φτερά είναι πετσοκομένα, δεν ανησυχούν και πολύ για την αποχή. Οι μικροί είναι που κλαίνε. Σου λέει μανίτσα μου, αφού οι μεγάλοι, είναι αποδεδειγμένα κακοί, έλα σε μένα. Πασά και αφέντη θα σ’ εχω.
Που να τρέχεις στις θάλασσες, και στις παράλιες; Άσε που δεν έχεις και λεφτά, γιατί και στην θεια να πας στο νησί και στον κουμπάρο στο χωριό, το κάτι τις σου θα το πάς, κιμπάρης ειναι ο Ελληνας, τα εισιτήρια, τις βενζίνες, τα διόδια θα τα πληρώσεις. Έλα σε μένα που είμαι τζάμπα. Άσε που η ψήφος σου θα είναι και ...αντισυστημική... Εγώ για σένα...

Τριάντα τόσοι ...μικροί μνηστήρες μαζευτήκανε... Τι λαμπεροί, τι χαριτωμένοι, τι γκομενάρες τι κυνηγοί, τι ποδηλατάδες, τι χιλιοαναστηθέντες. Σου λέει ο Λάζαρος πήρε τηλέφωνο προσωπικά τον Μάνο και τον ρώτησε πως το κάνει όλο αυτό...Αυτός μια φορά αναστήθηκε και τόσα χρόνια γίνεται ντόρος. Ο Μάνος του απάντησε ότι το μυστικό είναι να αυτοκτονείς. Μετά την...αυτοκτονία, ξαναναστενεσαι και ...δρας.

Τώρα η Αλέκα... σχολή μόνη της. Του έχει ανέβει και το ζάχαρο του Πάγκαλου, και βρήκαμε μαλλί να ξάνουμε. Μέσα σε βάρβαρους, πουλιά, πετεινούς και παπαγάλους, εμένα αυτό μου αρέσει. Αυτό το ειδύλλιο επιλέγω. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου ...μα αυτό μου φέρνει τρόμο, που λέει και ο ποιητής... Πάγκαλος- Αλέκα. Ο συνδυασμός που σκοτώνει... την ανία.

Και η ανία συχωριανοί μου, είναι ο θάνατος κάθε σχέσης. Όλα παλευονται, σε έναν έρωτα, σε μια σχέση. Και το κακό κρεβάτι (γίνεται γλυκιά κουβεντούλα, άμα έχεις και χιούμορ... μια χαρά περνάς), και η «προδοσία» (σιγά τα έχουμε ξαναπεί ο Ιούδας φιλάει υπέροχα), και οι διαφορές αντιλήψεων (ανάβουν τα αίματα, και μετά τον καυγά... όλα είναι αν όχι ροζ, ε...κόκκινα). Αλλά η ανία... δεν παλεύεται.

Άμα αρχίσει εκείνο το «βαριέμαι» να σου τριβελίζει το μυαλό, άμα αρχίζεις τις δικαιολογίες αχ, έχω πονοκέφαλο να τα πούμε αύριο, αχ έχει champions league, ax σου μιλάει ο άλλος και εσύ ρωτάς να το βάψω μπεζ... αυτό δεν παλευεται...

Εκεί παίρνεις το καπελάκι σου ή το αφήνεις και ενθύμιο, μπορεί και να ξεβαρεθείς κάποτε, να έχεις και ένα λόγο να πάρεις τηλέφωνο...ξέχασα το καπέλο μου καλέ, να περάσω να το πάρω, μαζεύεις καμιά φωτογραφία από κάτι μέρες που δεν βαριόσουνα -πολύ μακρινές οι αναμνήσεις- δεν τις καλοθυμάσαι κιόλας, αλλά οι φωτογραφίες στολίζουν ωραία την γωνιά του τζακιού, άσε που ήσουνα και κούκλα σε εκείνη την φωτό, έλαμπε το μάτι, και την κάνεις...
Τώρα, σε παραλία, σε πισίνα, σε βουνοκορφή, σε πλαγιά, στο σπίτι σου.. όπως βολεύεται έκαστος, να κλάψει τον ερωτά του...

Αν πάλι είσαι πανηγυρτζου... στην εποχή των μικρών πήγαινε και αναπόλησε τα μεγάλα.
Άσε που έχεις μάθει και τρόπους από το σπίτι σου, άσε που στο έλεγε η μαμά σου, «παιδί μου να μην αποφασίζουν οι άλλοι για σένα». Αλλά ρε μάννα... πάντα οι άλλοι αποφασίζουν για μένα... Μεταξύ μας... και τι απόφαση να πάρεις...

Μάννα, η ανία δεν παλεύετε σου λέω...
«Έχε έναν άντρα στο σπίτι, αχρείαστος ναναι»... ακούγεται η απάντηση από το μητρικό στόμα...

-Μαμά και η αποχή είναι πολιτική πράξη...
- Και ο αυνανισμός παιδί μου, ερωτική πράξη είναι, αλλά όλοι, να ο μαλάκας λένε, δεν λένε να ο ...Θεός...


Υ.Γ. Σας ορκίζομαι συχωριανοί στην bloggική μου τιμή, αυτήν την τελευταία τελευταία ατάκα της ανάρτησης, την άκουσα σήμερα το μεσημερι, σε ταξί, ανάμεσα σε μαμά και κόρη, καθισμένες στο πίσω κάθισμα και πολιτικολογουσες με τον ταξιτζή περί των 33 πολιτικών μνηστήρων... Η κοπελιά, μάλλον πρωτάρα στην κάλπη, τέτοια πέραση... σε μνηστήρες ...ούτε στο όνειρο της. Μεταξύ μας ήταν και λίγο ασχημουλα. Την μαμά την έκοψα για έμπειρη, αλλά ...λογοδοσμένη με το μεγάλο.

Αυτά τα θαυματα...μονο σε διαφημισεις γίνονται.. αλλά τι χάνετε και εσεις να δοκιμάσετε; Αν δεν εχετε και λεφτά για παραλια το τριημερο... ε, πηγαινετε να ψηφησετε...που ξέρεις;