Η ομορφιά της ...αμαρτίας και ...ακριβώς αντίστροφα

Μου αρέσουν πολύ οι όμορφοι άνθρωποι. Μάλλον, αγαπάω πολύ τους όμορφους ανθρώπους.
Όχι, όχι, αυτοί οι όμορφοι...με τον όμορφο εσωτερικό κόσμο. Αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι... με τον όμορφο ...εξωτερικό κόσμο. Με αυτόν που βλέπεις, έτσι εκεί φάτσα κάρτα, με αυτόν που αγγιζεις, που ακουμπάς, που ψηλαφίζεις, με αυτόν που απολαμβάνεις, και όχι με αυτόν, τον ...εσωτερικο(;;;) που ...υποψιάζεσαι, αλλά απλά πάντα ...θα υποψιάζεσαι. Αλλωστε το συνώνυμο του «υποψιάζομαι», είναι το «παραμυθιάζομαι»

Στην κλασική... και ελαφρώς έως βαρέως απαξιωτική ερώτηση... «και τι είναι όμορφο», δεν θα απαντήσω...

Είναι μια κλασικά προβοκατόρικη ερώτηση...του στυλ «και πόσο κόκκινο είναι το καρπούζι, αφού εγώ κάποτε που έφαγα ένα ροζ ήταν ...νόστιμο». Αυτά τα ...μεταφυσικά και ...υπαρξιακά ερωτήματα, αυτή την στιγμή, είμαι στη φάση του απόλυτα αυτονόητου για να με απασχολήσουν.
Η ομορφιά... είναι ομορφιά. Είναι αντικειμενική, είναι εκεί... και όποιος δεν την βλέπει, δεν την αντιλαμβάνεται ή την αμφισβητεί με σοφιστείες...απλά δεν την ακούμπησε ποτέ. Κοινώς θα τρώει πάντα «νόστιμα» τα ροζ καρπούζια... γιατί τα κόκκινα... δεν του βρέθηκαν ποτέ. Και ακομα πιο κοινά ... όσα δεν φτάνει η αλεπού... τα κάνει κρεμαστάρια.

Και οι όμορφες ...που είναι χαζές; Λυπάμαι, θα σας απογοητεύσω...

Ποτέ οι όμορφες δεν είναι χαζές. Αντίθετα είναι ευφυέστατες.

Έχουν την ευφυΐα και την δυνατότητα του ...ρίσκου. Ξέρουν ότι οτιδήποτε και αν πάει στραβά, αυτές θα έχουν ...και μια επιπλέον ευκαιρία. Ενίοτε και περισσότερες. Ξέρουν ότι θα βγουν στην ...πιάτσα, και θα τα καταφέρουν. Ξέρουν ότι θα πουν εκείνο το συγνώμη... που λιγώνει, εκείνο το βλέμμα, που μπορεί να επιτύχει να έρθουν τα πάνω κάτω, ότι κάποιος, οποίος, θα τους αρνηθεί... πιο δύσκολα τα ...δύσκολα. Και... η ζωή είναι ρίσκο. Και όσο λιγότερο φοβάσαι την αποτυχία, τόσο πιο έξυπνος είσαι, κι αν αυτή-η αποτυχία ντε, ...κατά λάθος χτυπήσει την πόρτα σου... κολοκύθια, θα την πείσεις... ότι έκανε λάθος στην πόρτα.

Θα εξομολογηθώ, μια μεγάλη... αμαρτία μου, ναι κλασική κατινιά μου. Μου αρέσει, να κρυφάκουω συζητήσεις σε διπλανά τραπέζια στα restaurants, στα cafés, στα taxi, στα πηγαδάκια στα διαλείμματα ημερίδων και συνεδρίων, όπου τελικά μπορεί να βρεθούν άγνωστοι σε εμένα, που συζητούν μεταξύ τους για άλλους επίσης άγνωστους σε μένα....

Πως άλλοι μαγεύονται να χαζεύουν τα δάση, την θάλασσα, τα δέντρα και τα λουλούδια; Εγώ τρελαίνομαι να χαζεύω ανθρώπους. Αυτά τα ... κάπου απόμερα, πωπω τι κόσμος, πωπω τι φασαρία... δεκτά για όποιον είναι λάτρης της ησυχίας, αλλά εγώ, πολύ απλά ...δεν είμαι.
Πανηγυρτζού από κούνια, δωσμου ...πλατεία και πάρε μου την ψυχή... Να χαζευω ανθρώπους...

Από παιδί αρνήθηκα κατηγορηματικά, πάτησα πόδι και τα κατάφερα να μην διαβάζω στο δωμάτιο μου. Ακόμα και για τις πανελλήνιες, διάβαζα στο τεράστιο τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού μας, με τις δυο γαλιάντρες Σμυρνιές μου, να κουτσομπολεύουν... ασύστολα. Και άμα το πράγμα... πήγαινε σε μεγάλες λεπτομέρειες για ...γιαβουκλουδες*... το γυρίζανε στα τούρκικα.
Σιγά... που δεν καταλάβαινα, κι άμα είχα και καμιά άγνωστή λέξη... αν κάτι δεν καταλάβαινα από τα συμφραζόμενα, αν κάτι φαινόταν πολύ ενδιαφέρον ...για να το προσπεράσω, χωρίς να σηκώσω το βλέμμα από την γεωγραφία ή αργότερα την χημεία, ...ρώταγα... «muagşaka»;... και μετά την διευκρίνηση και την ...μετάφραση συνέχιζα ...να διαβάζω για την αρχή Le Chatelier.

Όταν ...ξεπερνούσαν τα όρια, όταν η Μπουργκινα Φασο, ήταν αδύνατον να πάρει έστω και το ελάχιστο κομμάτι της προσοχής μου που της αναλογούσε, όταν το βλέμμα μου γινόταν ...άπληστο... οι Σμυρνιές (γεροντοκορη η μια, χήρα ή άλλη), αναφωνούσαν ταυτόχρονα... με απολογητική αλλαζονεία...«ας μην τα κάνανε, να μην τα λέγαμε».

Αν κάτι κατάλαβα από όλα αυτά τα χρόνια... που διάβαζα στο τεράστιο τραπέζι της κουζίνας, είτε για την Μπουργκινα Φασο, είτε για τον έρημο τον Van’ Hoff, ήταν ...ότι οι όμορφες, κάνουν πολύ ...ενδιαφέροντα πράγματα... Πραγματα, άξια κουτσομπολιού...

Αν μου δοθεί η ευκαιρία, να επιλέξω τραπέζι... ή θέση σε πηγαδάκι ...(taxi, δεν επιλέγεις, αρπάζεις όποιο σου κάτσει) σε όποιο μέρος οι άγνωστες διπλανές μου, ναι, σε αυτές τις άθλιες γυναικοπαρεες, που αυξανονται και πληθυνονται σαν τις κατσαρίδες σ' αυτήν την πόλη, ...κουτσομπολεύουν ασύστολα... φροντίζω να κάτσω κοντά σε άσκημες.

Οι όμορφες ...κάνουν τα όμορφα πράγματα, και όταν τα ...εξομολογουνται...τα σιγοψιθυριζουν μεταξυ τους, τις όμορφες, δεν χρειαζεται αν τις ακους, αρκεί να βλέπεις αυτό το υπεροχο, χορτασμένο ύφος. Και οι άσχημες... ε, γενναιόδωρος ο Πλάστης... παραχώρησε και σε αυτές μια ηδονή.... Την ηδονή να τις μοχθούν και να τις κουτσομπολεύουν δυνατά... Μην ακούσω...τςτςτς...τα καλύτερα με περιμένουν...

Ε, είπαμε... κρυφάκουω.... δεν κρυφοβλέπω...
Όταν ξεπεράσω...τα «όρια», αν ...ή όταν φτάσω ... να κρυφοβλέπω... τα ενδιαφεροντα, ε, καταλαβαίνετε βέβαια, ότι θα επιλέξω να ...είμαι κοντά σε όμορφες.... Αυτές μωρέ που κάνουν τα ενδιαφέροντα.... αυτά τα άξια κουτσομπολιού...

Σιγά που θα ββάλω ετικέτα... σαρκαστικά! Βιωματικά, εχει μαεστρο;