Σε ένα γραφείο που μπαινοβγαίνω εδώ και αρκετά χρόνια, προχθές το βράδυ είδα για πρώτη φορά την επιφάνεια του....Χρόνια τώρα, τα πάντα, το γραφείο, οι πολυθρόνες απεναντι, το τραπέζι, οι καρέκλες γυρω απο αυτό, οι βιβλιοθήκες, ακόμα και τα περβάζια των παραθύρων, ήταν πάντα καλυμμένες με δεκάδες ντάνες, στοίβες, περιοδικά, φακέλους, ντοσιέ, σκόρπια χαρτιά και πάσης φύσεως αντικείμενα. Δώρα, αναμνηστικά, αποκόμματα εισιτηρίων, αποκόμματα εφημερίδων, σακούλες, cd.... Και προχθές...όλα τακτοποιημένα, όλα καθαρά, όλα άδεια... Ολα ξένα.
-Ξεκίνησα να τα τακτοποιώ, αλλά μετά ...βαρέθηκα και απλά τα παράχωσα...
- Θα τα πάρετε σπίτι;
-Ναι στην αποθήκη, τουλάχιστον για κάποιο καιρό, μέχρι να δω τι θα κάνω....ή μάλλον τι θα τα κάνω.
-..............
- Αν βάλεις τα κλάματα, θα σε πετάξω έξω.
- Όχι, όχι, γιατί να βάλω τα κλάματα;.
- Να τα βάλεις Κατερίνα ...για να βάλω τις φωνές, για να σε παρηγορήσω, για να σου πω ότι θα ασχοληθώ με ...., για να σου πω ότι είχα κουραστεί, και εν πάσει περιπτώσει για να ...μην τα βάλω εγώ.
-.......................
- Στο γραφείο της Μ. πρέπει να έχει κατάλογους με delivery, τηλεφώνησε να παραγγείλεις σουβλάκια να φάμε. Εδώ, μάλλον το τελευταίο μου δειπνο, εδώ.
- Η Μ.;;
-Την ξαπόστειλα από το μεσημέρι, είχε μουλιάσει τα πάντα με μύξες και δάκρυα.
Σήμερα, ήταν το αποχαιρετιστήριο πάρτυ. Δηκτικός, καυστικός, είρων, αυστηρός, απόμακρος και ...απόμαχος. Είχε ζητήσει να μην του κάνουν δώρο. Είχε ζητήσει να μην υπάρξουν αποχαιρετιστήρια λόγια από κανέναν... Και το ζητάω...πάντα συνωνυμο του ...απαιτώ.
Μίλησε όμως ο ίδιος, νάρκισσος πάντα, δεν θα έχανε την ευκαιρία για το τελευταίο χειροκρότημα. Ούτε την χρυσή ευκαιρία να εκφωνήσει ο ίδιος τον ...επικήδειο του, όπως είπε.
«Έχουν πει ότι ήμουν συμπαθητικός συνεργάτης, καλός δάσκαλος, παραγωγικός επιστήμονας, δημιουργικός ερευνητής, και είναι η πρώτη φορά που θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί τους. Αλλά είπαν και ότι είμαι 67 χρονών, διαφωνώ, αλλά για πρώτη φορά στην ζωή μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω αυτήν τους, την πεποίθηση. Και έτσι θα συμφωνήσω και σε αυτό. Αντίο σας. ....Κατερίνα θα μιλήσεις;».
Τα χάνω...Τον ρωτάω με τα μάτια...εγώ;;;
Γνέφει καταφατικά, με εκείνο το τόσο αυταρχικό βλέμμα που πολλές φορές με τρόμαξε, πολλές φορές με θύμωσε, πολλές φορές με έκανε να σκύψω το κεφάλι, πολλές φορές με απέλπισε.
Σηκώνομαι, πρέπει να πω κάτι έξυπνο, ένα ανέκδοτο, ένα «θυμάμαι που»....παγωμένο το μυαλό μου, δεμένο το στομάχι μου, με κοιτάνε όλοι... και τον κοιτάω ...και καταλαβαίνω ....και βάζω τα κλάματα.... και.... δεν λέω τίποτα.
Στο φανάρι του Υγεία, με βρίσκει ο ήχος του sms... «αν είμαι τόσο μεγάλος που πρέπει να με κηδέψετε, γιατί να μην είμαι αρκούντως μεγάλος ώστε να θεωρώ ότι τα δάκρυα μιας γυναίκας είναι πιο ποιητικά από τα κλάματα ενός γεροξούρα. Σε ευχαριστώ για τον αντιπερισπασμό και σημειώνω ότι αυτή την φορά, κατάλαβες αρκετά γρήγορα αυτό που έλεγα.»
9 σχόλια:
Παντα "είμαστε αρκούντως μεγάλοι ώστε να θεωρούμε ότι τα δάκρυα μιας γυναίκας είναι πιο ποιητικά από τα κλάματα ενός γεροξούρα".
...
Ακομα κι οταν ειμασταν μικροι...
Συγκινητικό Κατερίνα...
Μαριε καλημέρα,
Η συνταξιοδότηση είναι ένας μικρός θάνατος.
Ή ίσως να είναι ένας πολύ μεγάλος θάνατος. Γιατί είσαι υποχρεωμένος να τον δεις, να τον ζήσεις, να τον βιώσεις... να χαμογελάσεις και να εκφωνήσεις αυτοπροσώπως τον επικήδειο σου. Το τέλος της παραγωγικής σου ζωής.
Μεσα σε αυτήν την τόσο περιεργα νεολάγνα εποχή, θέλω να σταθώ σε αυτούς που λέμε ...απόμαχους. Σε αυτούς που βάζουμε στο περιθώριο. Σε γενιές, που απόλυτα απροστατευτοι, που απολυτα μόνοι, σε πραγματικά ζοφερές συνθήκες, πάλεψαν με Θεούς και δαίμονες και τα καταφεραν ή έσπασαν τα μουτρα τους. Σε αυτούς που σήμερα, αναρωτιουνται, τι είδους προστασία απαιτεί η γενια των 700 ευρώ;
Προχθές το βράδυ, τρωγοντας σουβλάκια, σε ένα τακτοποιημένο γραφείο που περιμενε τον νέο του ...ενοικιαστή, έζησα το ερωτηματικό ενός ανθρώπου που γεννηθηκε το 1942, μέσα στην κατοχή, που ξέφυγε από το μέλλον που ...θεωρητικά θα είχε, που απροστάτευτος από οτιδήποτε, έχτισε, γκρέμισε, έδωσε, δημιούργησε, δίδαξε, άλλαξε...
Μου είπε... «δεν καταλαβαίνω, αλλά πιθανά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχω δικά μου παιδιά, ...βιολογικά παιδιά».
Είδα στο αποχαιρετιστήριο, τα ...παιδιά του, αυτά που πέρσι τον Μάη πάλευε, πίεζε, εξαντλούσε, βρίζοντας Θεούς και Δαιμονες, παρότι ήξέρε ότι φεύγει να καταθέσει ένα σωρό προτάσεις, για να μην τα αφήσει έρμαια στα χερια του επόμενου, για να τους εξασφαλίσει δουλειά, έστω και για κάποιον καιρό, να τον αποχαιρετούν τυπικά, ουδέτερα, άνοστα.
Είδα το ... «δεν καταλαβαίνω», και εγώ ...καταλαβα.
Αγράμπελη, καλή σου μέρα.
Η αυστηρότητα, συνήθως κρυβει πίσω της, αδιανοητη ευαισθησία, και απίστευτη τρυφερότητα. Και έννοια, πραγματική, ουσιαστική έννοια για τον άλλον.
Είχα την τύχη να συνεργαστώ με αρκετά ...«στραβόξυλα», μου πρόσφεραν πάντα τα καλύτερα, και πάνω απο όλα κινητοποιησαν μέσα μου την μεγαλυτερη ανθρώπινη δυναμη, το πεισμα.
Μου έσπασαν, μου τσάκισαν τον «τσαμπουκα» του θυμωνω, και μου κινητοποιησαν τον τσαμπουκά του ... «θα τα καταφέρω», «θα σου αποδείξω», «θα δεις», «θα μου το πεις το «μπράβο» θέλεις δεν θέλεις».
Νοιώθω ότι αυτή η γενιά...χάνεται... τελειώνει...συνταξιοδοτείται.
παλιά τολέγανε τέρμα τα δίφραγκα.
Ομως πάλι καλά τουλάχιστον πρόλαβε να πάρει σύνταξη για μας χλωμό το βλεπω.
Με στεναχωρησες αυτο που ειπες στο τελος για τον ανοστο αποχαιρετισμο...
...
παντα μου εκανε εντυπωση πως μπορει ενας ανθρωπος να παραμεινει στο καβουκι ασυγκινητος με καποιον που εχει μοιραστει ωρες και μερες...
...
((στο blog της ακανονιστης εχω καιρο να σε δω και εχασες τον χθεσινο συγγραφικο μου οιστρο (τρομαρα μου)...))
Καλώς τον,
Να σου πω την αλήθεια de profundis, σιχαίνομαι την ιδέα της συνταξιοδότησης.
Αφελής, ηλίθια, ουτοπική, τυχερή;;; Ποιος ξέρει;;;
Αλλά αγαπάω πολύ, πιθανότατα ...αρωστημένα ...το να δουλεύω. Με αγχώνει πολύ συχνά, αλλά δεν με κουράζει ποτέ.
Φαντάζομαι ότι είμαι η μόνη εργαζόμενη που δεν έχω την παραμικρή ιδέα, αν όλα αυτά τα ένσημα που έχω από ότι πιθανό και απίθανο, ενεργό ή καταργημένο Ταμείο, αν όλα αυτά τα λεφτά που έχω πληρώσει σε ιδιωτικές ασφάλειες και Κρατικά Ταμεία ανταποκρίνονται σε κάτι. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να είμαι όρθια να δουλεύω.
Χρόνο θέλω να αγοράσω, μόνο χρόνο... Αλήθεια ποιο Ταμείο τον προσφέρει;
Μάριε, ο καθένας επενδύει στις ανθρώπινες σχέσεις, , ανάλογα με αυτό που του πάει.... πολύ συχνά τον βολευει και σπάνια σύμφωνα με αυτό που εκτιμά.
Ο λαϊκισμός, δεν είναι ίδιον μόνο των πολιτικών, αντίθετα στις ανθρώπινες σχέσεις ...υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρό για την ανάπτυξη του.
Στην περιπτωση....Ο Βασιλευς απεθανε, ζήτω ο Βασιλευς... Καθόλου πρωτότυπο. Σταθερό και διαχρονικό. Ιδιαίτερα αν τον Βασιλέα....ευκολο, προσιτό, βολικό, δεν θα τον έλεγες και με τις καλύτερες των προθέσεων.
Άλλωστε....τι ήθελε ο απερχόμενος;;; Να συγκινηθεί κάποιος για αυτόν. Και να το δείξει δημόσια.
Και ...κλώτσησε τον εγωισμό του...για να το ζητήσει... Και το μεγαλείο του, αυτόν που το κάνει να τα αξίζει τα δάκρυα, είναι ...ότι έχει τα κότσια ...να πει ευθεως ντομπρα, αντρικεια, σταράτα... ναι το ήθελα, ναι το χρειαζόμουνα, ναι, σε ευχαριστώ. Σε ένα sms.
Υ.Γ.με την Ακανόνιστη, έχουμε διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις. Αυτό δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, ότι δεν διαβάζω το blog της, σχεδόν καθημερινά. Και διαβασα και την προσεγγιση σου για τον πίνακα του Matisse. Και με ιντριγγάρισε και η δική σου προσέγγιση και αυτή της Ακανόνιστης.
Πιθανα υπεραμυνόμενη της ...αστικής μου συμπεριφοράς, πιθανα έχοντας λανθασμένη προσέγγιση της έννοιας της ευγένειας, δυστυχώς με ενοχλεί το να νοιώθω ανεπιθυμητη. Και απλά αποχωρώ, χωρίς φασαρίες, κραυγές, φωνές και πανικούς. Επαναλαμβάνω όμως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμώ στο ελάχιστο το ενδιαφέρον των αναρτήσεων της. Ακόμα και όταν διαφωνώ ΚΑΘΕΤΑ.
Κάκο...?
Δημοσίευση σχολίου