Πίστη...

Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα ένα ατέλειωτο μονοπάτι..
Πολύ μακρύ, πολύ μεγάλο, που από εκεί που ήμουν δεν μπορούσα να δω την αρχή του, και πολύ περισσότερο δεν μπορούσα να διακρίνω τον προορισμό του. Το μονοπάτι αυτό ....ήταν ένα μονοπάτι λέξεων και αριθμών.
Είχα βάλει, λέει, δίπλα δίπλα τα εκατομμύρια λέξεις και αριθμούς, που έχω διαβάσει, ακούσει, συζητήσει τόσους μήνες...για την ...κρίση. Και ένοιωθα άγχος για τις πόσες ακόμα λέξεις και πόσους ακόμα αριθμούς, θα διαβάσω, θα ακούσω, θα συζητήσω.

Με έπιασε ίλιγγος, ένοιωσα κουρασμένη, ένοιωσα μπουκωμένη, ένοιωσα εξαντλημένη, ζαλιζόμουνα...
Κάποια στιγμή, σήκωσα το βλέμμα από το δικό μου μονοπάτι, και αχνοδιέκρινα γύρω μου, πολλά, πολλά, πάρα πολλά μονοπάτια, με πολλούς, πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους που ο καθένας ζαλισμενος, βαριεστημένος, καταπονημένος ή...ακαταπόνητος περπατούσε, χτίζοντας το δικό του.

Ένοιωσα να απλώνω τα χέρια, κάποιους έβλεπα να τα απλώνουν και αυτοί... αλλά δεν μπορούσαμε να αγγίξουμε ο ένας στον άλλον.
Όλη η εικόνα ήταν μοναχικά μονοπάτια που κι αν κάποια στιγμή τέμνονταν, ξαναχώριζαν 10 λέξεις παρακάτω, 20 αριθμούς παραπέρα.
Κατακερματισμένες κοινωνίες, που ο κάθε ένας μόνος του, η κάθε ομαδουλα, η κάθε συντεχνιούλα, ο κάθε πάραπάνω, ο κάθε παρακάτω, ο κάθε ίδιος, ο κάθε διαφορετικός, τραβούσε το δικό του μονοπάτι, τοποθετώντας ο καθένας την λεξούλα του.
Κουρασμένη, και ψάχνοντας απεγνωσμένα και ταυτόχρονα βαριεστημένα στην τσέπη του μυαλού μου, να βάλω και εγώ, την επόμενη λεξούλα μου, στο μακρύ ατέλειωτο μονοπάτι, τα χέρια μου πιάνανε συνεχεία μια λέξη. Την ξαναπέταγα στο σακουλι, και ξαναψάχνοντας, να σου πάλι...αυτήν έπιαναν τα χέρια μου...

Την λέξη ΠΙΣΤΗ....

Την απώθησα, αυτή δεν υπάρχει.

Αυτή πια έχει μηδενική τιμή, και μια αξία....που κατέρρευσε, στο χρηματιστήριο των λέξεων.
Κανείς πια δεν πιστεύει. Κανέναν. Κι αν πρόσκαιρα, κάποιος πειστεί.... κανένας δεν πιστεύει.

Κι όμως ...δεν είχα άλλη λέξη να βάλω....κι έτσι ξύπνησα.