Η Β... μεσόκοπη... τυλίγει ντολμάδες... ξεκολλώντας τα ζεματιστά αμπελόφυλλα ένα ένα...Η Β... ξένη... χαϊδεύει τα φύλλα... τους μιλάει, τα κανακεύει κι όταν αυτά της αντιστέκονται ...τα μαλώνει εκνευρισμένα σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω...
Η Β... μετανάστης... διηγείται ...ιστορίες από αντίστοιχες... «ντολμάδες»... από κάπου μακριά...
Η Β... μάννα κουράγιο... γιαγιά ...που δουλεύει για να στείλει λεφτά να μεγαλώσει μια εγγονή. Μια εγγονή που στην φωτογραφία χαμογελάει, φορώντας ένα κοκκινο μπουφάν με άσπρο γουνινο τελειωμα στην κουκούλα, όρθια, σε μια ξένη πλατεία.
Την χαζεύω...χαζεύω τα επιδέξια δάχτυλα της... της χαμογελάω... μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα μαλλιά... και αμέσως μετά...αυστηρά... «Μάζεψε τα χαρτιά σου από εδώ, αύριο έχουμε κόσμο»
Πατρίδες... Προσφυγιά...
Η Προσφυγιά που βλέπω στα μάτια της, όταν βγάζει τα γυαλιά της, με έναν αναστεναγμό την ώρα που τελειώνει το διάβασμα της εφημερίδα της...
Η Προσφυγιά που ακούω στην φωνή της, την ώρα που τελειώνει το τηλεφώνημα με τους δικούς της ανθρώπους...
Η Προσφυγιά που βλέπω στην στάση του κορμιού της, όταν το βράδυ φιλάει, το τζάμι της φωτογραφίας της γελαστής εγγονής...
Η Προσφυγιά που νοιώθω στα χέρια της, που ξεχωρίζουν τα τόσο ξένα σε εκείνη αμπελόφυλλα...
Η Προσφυγιά...
Η Προσφυγιά που γίνεται εσωτερική, σαράκι, νοσταλγία, καημός.
Πρόσφυγας μέσα την ίδια της την ζωή.
Πρόσφυγας μέσα στα όνειρα της.
Η Β. παλεύει με τα αμπελόφυλλα...
Εγώ παλεύω ...να φέρω στο μυαλό μου το ποτάμι της... Αυτό το ποτάμι που φαίνεται να είναι ...πρωταγωνιστής σε όλη την ιστορία της ζωής της...
«Δεν έχω δει ποτέ ποτάμι εδώ» μου είπε κάποτε...
Μυρωδιές που μου φέρνουν στο νου παιδιάστικες, πελώριες, ευωδιαστές κουζίνες, με λατρεμένες Σμυρνιές να ξεδιαλέγουν επιδέξια ζεματιστά αμπελόφυλλα.
Η Β. παλεύει με τα αμπελόφυλλα...
Εγώ παλεύω ...να φέρω στο μυαλό μου το ποτάμι της... Αυτό το ποτάμι που φαίνεται να είναι ...πρωταγωνιστής σε όλη την ιστορία της ζωής της...
«Δεν έχω δει ποτέ ποτάμι εδώ» μου είπε κάποτε...
Μυρωδιές που μου φέρνουν στο νου παιδιάστικες, πελώριες, ευωδιαστές κουζίνες, με λατρεμένες Σμυρνιές να ξεδιαλέγουν επιδέξια ζεματιστά αμπελόφυλλα.
Ιστορίες για άλλες προσφυγιές, αναμονές, ξένες λέξεις, λέξεις οικείες, λέξεις βαριές.
Πόσες φορές εγώ, περπατώντας δίπλα σε ...ένα ποτάμι δεν με ρώταγα επίμονα «τι είναι η Πατρίδα;»
Πόσες φορές δεν απάντησα... Πατρίδα είναι...οι μνήμες μου, Πατρίδα είναι... οι αγάπες μου, Πατρίδα είναι... οι άνθρωποι μου, Πατρίδα είναι... οι μυρωδιές μου, Πατρίδα είναι ...οι λέξεις μου, Πατρίδα είναι...οι δρόμοι μου.... Πατρίδα είναι....
Τίποτα περισσότερο... αλλά και τίποτα λιγότερο... Αλλά ίσως δεν υπάρχει και τίποτα περισσότερο....από αυτά.
Πόσες φορές εγώ, περπατώντας δίπλα σε ...ένα ποτάμι δεν με ρώταγα επίμονα «τι είναι η Πατρίδα;»
Πόσες φορές δεν απάντησα... Πατρίδα είναι...οι μνήμες μου, Πατρίδα είναι... οι αγάπες μου, Πατρίδα είναι... οι άνθρωποι μου, Πατρίδα είναι... οι μυρωδιές μου, Πατρίδα είναι ...οι λέξεις μου, Πατρίδα είναι...οι δρόμοι μου.... Πατρίδα είναι....
Τίποτα περισσότερο... αλλά και τίποτα λιγότερο... Αλλά ίσως δεν υπάρχει και τίποτα περισσότερο....από αυτά.
Παίζω με τα δαχτυλα μου την κόκκινη «μαρτένιτσα» που μου φόρεσε σήμερα το πρωί στο χέρι...
«Μ’ αγαπάς;» τη ρωτάω...
«Σ’ αγαπάω» μου απαντάει...
«Πιο πολύ από το ποτάμι;» την ξαναρωτάω
«Σταμάτα τις ...χαζές και μάζεψε τα χαρτιά σου» μου απαντάει...
Εξακολουθώ να χαζεύω μαγνητισμένη τα επιδέξια χέρια της να ξεχωρίζουν τα αμπελόφυλλα και να τυλίγουν τους μικρούς κομψούς ντολμάδες, που μπαίνουν με εκπληκτική τάξη στην κατσαρόλα........
«Βάλε και μπούκοβο, βάζεις παντού, βάλε και στους ντολμάδες», της λέω
«Δεν βάζουν μπούκοβο στους ντολμάδες», απαντάει
«Και που το ξέρεις εσύ; Η γιαγιά μου έβαζε...»
Καταλαβαίνει....Γελάει....
«Μ’ αγαπάς;» τη ρωτάω...
«Σ’ αγαπάω» μου απαντάει...
«Πιο πολύ από το ποτάμι;» την ξαναρωτάω
«Σταμάτα τις ...χαζές και μάζεψε τα χαρτιά σου» μου απαντάει...
Εξακολουθώ να χαζεύω μαγνητισμένη τα επιδέξια χέρια της να ξεχωρίζουν τα αμπελόφυλλα και να τυλίγουν τους μικρούς κομψούς ντολμάδες, που μπαίνουν με εκπληκτική τάξη στην κατσαρόλα........
«Βάλε και μπούκοβο, βάζεις παντού, βάλε και στους ντολμάδες», της λέω
«Δεν βάζουν μπούκοβο στους ντολμάδες», απαντάει
«Και που το ξέρεις εσύ; Η γιαγιά μου έβαζε...»
Καταλαβαίνει....Γελάει....
«Ψέματα, λες ψέμματα...Όχι, δεν έβαζε, και δεν έλεγε μπούκοβο η συνταγή στην τηλεόραση, την έχω γράψει»
Γελάω και εγώ. Κοιτάζω το χαρτί που έχει σημειώσει την συνταγή. Δεν καταλαβαίνω τι γραφει. Γράμματα, λέξεις ξένες, σε μενα. Ντολμάδες, ...δικοί μου, ...γραμμένες όμως, με ενα αλφαβητο, που μου ειναι ...ξένο
«Βάλε σου λέω, αυτοί θα είναι ...ποταμίσιοι ντολμάδες»
14 σχόλια:
prosfigas mesa sto idio sou to oneiro...nomizo einai to xeirotero olon...kalimera!kala koulouma!!filia!
Να πω οτι μάλλον νιωθω λαθρεπιβάτης,όταν για να διαβάσουμε ας πούμε μια σειρα διηγημάτων ά επιλογής (πχ Σ.Δημητριίου) θέλω ενα δεκάρικο,ενω μέσω Κατερίνας ,απολαμβανω κάτι πολύ καλυτερο,ενα διήγημα class,τελείως δωρεάν.Απλως ενα κλικ ,και φλερταρω με τα αριστουργηματα.
Τζαμπατζής......
Λεβιάθαν καλημέρα,
Οι πρόσφυγες είναι δύο ειδών....
Αυτοί που ονειρεύονται να μείνουν στην νέα ...Πατρίδα κι αυτοί ...που ονειρεύονται να γυρίσουν στην Πατρίδα. Ανεξάρτητα από το πως τελικά αποφασίζει η ζωή...ή ο πρόσφυγας.
Αυτοί που ονειρεύονται λοιπόν να γυρίσουν πίσω, είναι ίσως οι πιο τραγικές φιγούρες ανθρώπων που εγώ τουλάχιστον έχω γνωρίσει....
Ο τόπος τους στενεύει, ο τόπος τους πνίγει, φυλακισμένοι σπρώχνουν τον χρόνο, νυχοπατάνε στις μέρες και μακραίνουν τις νύχτες.
Καλέ μου lls, με κάνεις πραγματικά και κοκκινίζω.
Δεν ανταποδίδω ποτέ κομπλιμέντα, και έτσι μπορώ να σου πω αυτό που είναι κοινός τόπος, άσχετα αν η δική σου σεμνότητα, δεν σου επιτρέπει να λες.
Είσαι από τους ...ιστοσυντρόφους που δεν λειτούργησε ποτέ τζαμπατζίδικα. Και ξερεις γιατί; Γιατί τολμάς.
Μεγάλη ιστορία η ...τόλμη, σε αυτές τις ζόρικες εποχές, του ναι ή του όχι. Ή μάλλον.... του «όχι».
Του άσπρου ή του μαύρου. Ή μάλλον ...του «μαύρου».
Μεγάλη ιστορία η τόλμη της άποψης, της συζήτησης, στην εποχή των κραυγών...
Να είσαι καλά.
γεια σου κατερινα με το νοστμότατο πιατο σου...Πολυ πλουσιο για σαρακοστιανο!
Από που κατάγεσαι Κατερίνα;Εμένα η μάνα ήτανε Σμυρνιά και ο πατέρας Πόντιος.Από πεθυμιές άλο τίποτα...Καλή σαρακοστή να έχεις.Καληνύχτα σου.
Χαιρετώ σε κυνική μου,
ε, η ...νηστεία, θέλει καλοπέραση...
Και η Ανοιξη μπήκε τόσο απροσμενα και ορμητικά...που τι νηστείες και σαρακοστές να τιμήσεις.
Καλησπέρα Carpe diem,
καταγωγή...τι να σου λεω τώρα...Κατά τα 2/4 απο την Σμυρνη, κατα το 1/4 απο την Πόλη...και ένα μικρό 1/4 από την ορεινή Αρκαδια. Γορτυνία για την ακριβεια...
Αρα κατα πλειοψηφία καταγωγής ...Ανατολιτισσα.
Και ...από επιλογή...επισης Ανατολιτισα...
Μιλάει το αίμα ίσως...
Και ...για Πατρίδες...ακόμα τις ψάχνω.
Πόσες φορές εγώ, περπατώντας δίπλα σε ...ένα ποτάμι δεν με ρώταγα επίμονα «τι είναι η Πατρίδα;»
Πόσες φορές δεν απάντησα... Πατρίδα είναι...οι μνήμες μου, Πατρίδα είναι... οι αγάπες μου, Πατρίδα είναι... οι άνθρωποι μου
Αυτό θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ. Όχι τόσο πρόσφυγας...αλλά σίγουρα ξένη.
Ξένη τόσο που μόνο με τους ξένους μπορώ να ταιριάξω..
Ελπίζω το πόστ να μην είχε μπαγιατέψει πολύ...οι ντολμάδες να μην είχαν φαγωθεί.
Μου λείπετε κυρία μου.
Να προσέχετε γιατί η σκέψη μου είναι μαζί σας.
Σταχτοπούτα μου,
...Προσέχω... όσο μπορώ...
Και πολύ συχνά Πατρίδα...είναι οι άνθρωποι σου, που είναι τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά. Και ξέρεις ότι έχουν την έννοια σου. Και ξέρεις ότι σου λένε... «πρόσεχε»
Μα δικια μου Σταχτοπούτα, είσαι μια συντεταγμένη της ...Πατρίδας μου.
....που ακούω στην φωνή της, την ώρα που τελειώνει το τηλεφώνημα...
Ξενιτεμένο μου πουλί
εκεί στα ξένα που 'σαι
σου στέλνω μήλο σέπεται
κυδώνι μαραγκιάζει
*
Σου στέλνω και το δάκρυ μου
σ' ένα μικρό μαντίλι
το δάκρυ μου είναι καφτερό
και καίει το μαντίλι
*
Ξενιτεμένο μου πουλί
εκεί στα ξένα που 'σαι
ξένοι σου πλένουν τα σκουτιά
ξένοι στα σαπουνίζουν
*
Στα πλένουν μια στα πλένουν δυο
στα πλένουν τρεις και πέντε
κι από τις πέντε κι ύστερα
τα ρίχνουν στο σοκάκι
*
Πάρε ξένε μ' τα ρούχα σου
πάρε και τα σκουτιά σου
και σύρε στην πατρίδα σου
σε καρτερεί η φαμελιά σου.
Και ίσως, άν ρωτούσες την κ. Β. τί είναι πατρίδα, να σου έλεγε πως πατρίδα της είναι αυτό το ποτάμι, που μάλλον μόνο στα όνειρά της βλέπει...
Πικρό!
(Και τόσο όμορφα γραμμένο βρε Κατερινιώ!)
Καλη σου μέρα Μάριε
Ο Ξενος... Ο ξένος, που πια είναι ο καθενας μας.
Βιολιστρια μου,
Ατυχοι...ή ίσως πολύ τυχεροί αυτοί για τους οποίους οι λέξεις, έχουν μονο μια αναγνωση.
Και νομίζω ότι καμια απο τις δυο μας δεν εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία.
Δημοσίευση σχολίου