Σπάνια μετράω… ή μάλλον δεν θυμάμαι ποτέ στην ζωή μου να μέτρησα …«τα πράγματα». Αποφασίζω ότι …κάτι αξίζει τον κόπο να το κάνω, αξιζει τον κόπο να το παλέψω, τα δίνω όλα, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, φτύνω αίμα, παλεύοντας ακόμα και αν όλα δείχνουν αδιέξοδα ...και κάποια στιγμή απλά ...το αφήνω πίσω μου…Αλλά και τότε, το αφήνω πίσω μου, χωρίς και πάλι να μετρήσω ούτε που έφτασα, ούτε τι κόπο ή τι προσπάθεια κρύβει πίσω του, ούτε τι προοπτικές έχει. Απλά το αφήνω πίσω μου…
Αν κάτι θα επέλεγα να πω ότι …ποτέ δεν έπαψε να με γοητεύει, ποτέ δεν φάνηκε πολύ λιγότερο όμορφο απο το αναμενόμενο, ποτέ δεν το άφησα πίσω μου, ακόμα και όταν σε πολύ ζόρικες συνθήκες...αναγκάστηκα, αυτό …είναι η Χημεία.
Διαβάζω αυτές τις μέρες στις εφημερίδες για τους εισακτέους κάθε σχολής, για τα μηχανογραφικά, για τις Σχολές, για τις επαγγελματικές δυνατότητες κάθε Σχολής, για τα μόρια κάθε Σχολής.
Εγώ δεν είχα ποτέ μου τέτοιου είδους διλήμματα και προβληματισμούς. Ήξερα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τι θέλω να κάνω. Δεν αμφέβαλλα ποτέ, δεν έδωσα ποτέ στον εαυτό μου περιθώριο για δεύτερη σκέψη ότι …δεν θα το κάνω. Πολύ κλασσικά, πολύ Κατερινίστικα, αποφάσισα και …αυτό ήταν. Τελεία. Θα γινόμουν Χημικός. Και έγινα.
Επέλεξα πόλη, μέγιστο κριτήριο των 17 μου χρόνων, να ανοίξω τα φτερά μου μακριά …από την μητρική επιστασία, να κλεισω τα φτερά μου στην αγκαλια του τότε έρωτα μου, και δεν διανοήθηκα να βάλω καν, μια δεύτερη Σχολή ή μια δεύτερη πόλη στο μηχανογραφικό μου.
Έχω έντονη την εικόνα της μέρας που βγήκαν τα αποτελέσματα. Ούτως ή άλλως μέχρι εκείνη την μέρα... θεωρούσα εαυτόν εν αναμονή Χημικό...
Το ήξερα …απλά το επιβεβαίωσα. Πρέπει να είμαι από τις πολύ λίγες περιπτώσεις που δεν τσέκαρα καν, τον κωδικό υποψηφίου...
Θυμάμαι, το υπόγειο στην οδό Ακαδημίας, που αγόρασα τις δύο άσπρες μπλούζες μου, θυμάμαι πολύ καλά να κατηφορίζω στην Κάνιγγος και να μισανοίγω την σακούλα να χαζέψω το κολλαριστό άσπρο, που διακρινόταν μέσα στην νάιλον σακούλα.
Χωρίς τότε, την δυνατότητα ...googlαρίσματος, είχα βρει ότι φωτό εργαστηρίου κυκλοφορούσε, είχα ζητήσει από τον αδελφό της τότε κολλητής μου, τριτοετη πολιτικό μηχανικό, να με πάει να χαζέψω, να αναπνεύσω την μυρωδιά κάποιων εργαστηρίων των Χημικών Μηχανικών, συνόδευα την γιαγιά μου στα μικροβιολογικά εργαστήρια, που έκανε τις συνηθισμένες εξετάσεις αίματος, και είχα γίνει ...ταγάρι, σε έναν μακρινό θείο, που δούλευε λογιστής σε μια φαρμακοβιομηχανία να με πάρει να δω και εκείνο το εργαστήριο.
Και επιτέλους...έρχεται η ώρα να μπω...στο εργαστήριο. Και μάλιστα με τα ρούχα του ρόλου.....
Θυμάμαι, το υπόγειο στην οδό Ακαδημίας, που αγόρασα τις δύο άσπρες μπλούζες μου, θυμάμαι πολύ καλά να κατηφορίζω στην Κάνιγγος και να μισανοίγω την σακούλα να χαζέψω το κολλαριστό άσπρο, που διακρινόταν μέσα στην νάιλον σακούλα.
Χωρίς τότε, την δυνατότητα ...googlαρίσματος, είχα βρει ότι φωτό εργαστηρίου κυκλοφορούσε, είχα ζητήσει από τον αδελφό της τότε κολλητής μου, τριτοετη πολιτικό μηχανικό, να με πάει να χαζέψω, να αναπνεύσω την μυρωδιά κάποιων εργαστηρίων των Χημικών Μηχανικών, συνόδευα την γιαγιά μου στα μικροβιολογικά εργαστήρια, που έκανε τις συνηθισμένες εξετάσεις αίματος, και είχα γίνει ...ταγάρι, σε έναν μακρινό θείο, που δούλευε λογιστής σε μια φαρμακοβιομηχανία να με πάρει να δω και εκείνο το εργαστήριο.
Και επιτέλους...έρχεται η ώρα να μπω...στο εργαστήριο. Και μάλιστα με τα ρούχα του ρόλου.....
Αν γυρίσω πίσω, νομίζω ότι μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις, ίσως και η μεγαλύτερη της ζωής μου, ήταν το πρώτο εργαστηριακό μου τετράωρο. Η πρώτη μου επαφή …με το ονειρεμένο μου εργαστήριο. Αυτό που στα 18 μου, ορκιζόμουν, χωρίς ποτέ να έχω δει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ απο κοντα, ότι θα είναι το δικό μου βασίλειο. Και ήταν το μόνο βασίλειο που ήθελα.
Με θυμάμαι να φοράω την κολλαριστή λευκή ποδιά μου, με αυτήν που είχα κοιταχτεί τόσες φορές μπροστά στον καθρέφτη της μικρής γκαρσονιέρας που ήταν πια …ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, στην νέα μου πόλη, εξίσου άγνωστη με το εργαστήριο. Το δικό μου, το ολοδικό μου σπίτι.
Και εκεί που με ένα χαμόγελο που επεκτεινόταν νομίζω και πολύ πίσω από τα αυτιά, με μάτια που πρέπει να έλαμπαν πυρετικά, από την αναμονή…να μάθω…να παραστήσω… να παίξω επιτέλους τον ρόλο …που ονειρευόμουνα….με τα ρούχα του ρόλου, ...μας έδωσαν από ένα απορρυπαντικό και μια ψύκτρα …και μας είπαν ότι ο καλός χημικός…πρώτα μαθαίνει να πλένει καλά…
Κολοκύθια…απλά το προηγούμενο έτος τελειώνοντας τα εργαστήρια της ποιοτικής ανάλυσης, παράτησε τα πάντα όπως ήταν, με τα ιζήματα κολλημένα, βρωμερά και τρισάθλια… να τα πλύνουν οι επόμενοι ψάρακλες…
Έπλυνα στοίβες, από σωλήνες φυγοκέντρου, από ογκομετρικούς, από πιπετες και κάψες…με απέραντο σεβασμό, χωρίς να παρατηρήσω καν ότι τα άμαθα χέρια μου, είχαν ανοίξει από την τρικούβερτη μπουγάδα.
Κάποια στιγμή, όταν η άσπρη μου ποδιά, είχε γίνει μούσκεμα, όταν είχα διανύσει 100 φορές την απόσταση από τον πάγκο μου στον νεροχύτη και τουμπαλιν…όταν οι στοίβες δεν έλεγαν να τελειώσουν, όταν η απελπισία για την επιλογή μου είχε αρχίσει να ανοίγει μια μικρή χαραμάδα, όταν το χαμόγελο είχε γίνει σχισμή χειλιών και η φωτιά στα μάτια μια σπίθα που ..τρεμόσβηνε …επικίνδυνα, …κάποιος, που δεν ήξερα, προφανώς μέλος ΔΕΠ, βγήκε από το παρασκευαστήριο, ήρθε, στάθηκε δίπλα μου, με ρώτησε το όνομα μου και μου είπε…πάμε λίγο έξω να κάνουμε ένα τσιγάρο… Τον ρώτησα με το βλέμμα…και αυτά;;; Συνεχίζεις σε λίγο…μου είπε…
Δεν κάπνιζα…παρόλα αυτά πήρα το τσιγάρο και το άναψα. Δεν ρώτησα καν το όνομα του, δεν ρώτησα καν τι είναι. Προσπαθώντας να μην πνιγώ και να μην στραβοκαταπιώ τον καπνό, τον άκουσα να μου μιλάει για τους φοβερούς κινδύνους του εργαστηρίου…
Με θυμάμαι να φοράω την κολλαριστή λευκή ποδιά μου, με αυτήν που είχα κοιταχτεί τόσες φορές μπροστά στον καθρέφτη της μικρής γκαρσονιέρας που ήταν πια …ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, στην νέα μου πόλη, εξίσου άγνωστη με το εργαστήριο. Το δικό μου, το ολοδικό μου σπίτι.
Και εκεί που με ένα χαμόγελο που επεκτεινόταν νομίζω και πολύ πίσω από τα αυτιά, με μάτια που πρέπει να έλαμπαν πυρετικά, από την αναμονή…να μάθω…να παραστήσω… να παίξω επιτέλους τον ρόλο …που ονειρευόμουνα….με τα ρούχα του ρόλου, ...μας έδωσαν από ένα απορρυπαντικό και μια ψύκτρα …και μας είπαν ότι ο καλός χημικός…πρώτα μαθαίνει να πλένει καλά…
Κολοκύθια…απλά το προηγούμενο έτος τελειώνοντας τα εργαστήρια της ποιοτικής ανάλυσης, παράτησε τα πάντα όπως ήταν, με τα ιζήματα κολλημένα, βρωμερά και τρισάθλια… να τα πλύνουν οι επόμενοι ψάρακλες…
Έπλυνα στοίβες, από σωλήνες φυγοκέντρου, από ογκομετρικούς, από πιπετες και κάψες…με απέραντο σεβασμό, χωρίς να παρατηρήσω καν ότι τα άμαθα χέρια μου, είχαν ανοίξει από την τρικούβερτη μπουγάδα.
Κάποια στιγμή, όταν η άσπρη μου ποδιά, είχε γίνει μούσκεμα, όταν είχα διανύσει 100 φορές την απόσταση από τον πάγκο μου στον νεροχύτη και τουμπαλιν…όταν οι στοίβες δεν έλεγαν να τελειώσουν, όταν η απελπισία για την επιλογή μου είχε αρχίσει να ανοίγει μια μικρή χαραμάδα, όταν το χαμόγελο είχε γίνει σχισμή χειλιών και η φωτιά στα μάτια μια σπίθα που ..τρεμόσβηνε …επικίνδυνα, …κάποιος, που δεν ήξερα, προφανώς μέλος ΔΕΠ, βγήκε από το παρασκευαστήριο, ήρθε, στάθηκε δίπλα μου, με ρώτησε το όνομα μου και μου είπε…πάμε λίγο έξω να κάνουμε ένα τσιγάρο… Τον ρώτησα με το βλέμμα…και αυτά;;; Συνεχίζεις σε λίγο…μου είπε…
Δεν κάπνιζα…παρόλα αυτά πήρα το τσιγάρο και το άναψα. Δεν ρώτησα καν το όνομα του, δεν ρώτησα καν τι είναι. Προσπαθώντας να μην πνιγώ και να μην στραβοκαταπιώ τον καπνό, τον άκουσα να μου μιλάει για τους φοβερούς κινδύνους του εργαστηρίου…
"Και αν…και πρόσεχε …αυτό…. και αν …και κάνε εκείνο… και αν…"
Τον παρακολουθούσα πολύ προσεκτικά, ελάχιστα καταλάβαινα, αλλά ...μέσα σε όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα, ένοιωσα ότι δεν μπορεί...αποκλείεται όλο αυτό να μην είναι όπως το φανταζόμουν...ίσως θέλει λίγη υπομονή...Άναψε το επόμενο τσιγάρο, ...εγώ να παλεύω να καταλάβω τι λέει... και ξαφνικά ...λοιπόν πήγαινε να συνεχίσεις, τα ξαναλέμε...
Ξαναμπήκα στο εργαστήριο, ο συμφοιτητής μου, στην διπλανή θέση στον πάγκο, με ρώτησε, ποιος ήταν και ...τι μου έλεγε... του είπα ότι δεν τον ρώτησα ποιος είναι και ότι δεν πολυκατάλαβα, αλλά φαίνεται ...ότι το εργαστήριο...κρύβει πολλούς και μεγάλους κινδύνους ...παρότι ...ε, με το ava…δεν ξέρω να έχει ρισκάρει κανείς την ζωή του, ακόμα κι αν πιει όλο το περιεχόμενο.
Στα εργαστήρια σε εκείνο το επίπεδο...δεν κρυβόταν ...κανένας, μα κανένας απολύτως κίνδυνος.
Όταν την επόμενη χρονιά, σε άλλο εργαστήριο στο οποίο ήταν και υπεύθυνος, τον ρώτησα...ξεψαρωμένη πια...γιατί μου είπε όλα αυτά τα φοβερά για τους ανύπαρκτους κινδύνους, γέλασε και μου απάντησε... «ρε Κατερίνα στα 18αρικα ο κίνδυνος πιάνει, δρα διεγερτικά».
Μου είπε ότι μπαίνοντας τυχαία στο εργαστήριο της Αναλυτικής, απλά για να συζητήσει με κάποιον συνάδελφο του, παρατηρούσε πόσο άκαμπτα, πόσο εξοντωτικά, με πόση τελειομανία και σεβασμό έπλενα τα διάφορα, αλλά και πόσο απογοητευμένη έδειχνα, πόσο απόμακρη από το τζερτζελο των πρωτοετών, που βουτηγμένοι μέσα στους αφρούς, έκαναν δίπλα μου πάρτυ. Και κατάλαβε... ότι θα την αγαπήσω ...όσο και αυτός... και δεν ήθελε να απογοητευτώ απο την πρώτη άστοχη επαφή μου...με την δική του ερωμένη, ... τον εργαστηριακό πάγκο.
Τότε επίκουρος, εδώ και καιρό καθηγητής, πάντα Δάσκαλος, επένδυσε τα πάντα στην έρευνα, εδώ και χρόνια πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας, αποκλειστικός προμηθευτής, της πρώτης ύλης φαρμάκου, στην μεγαλύτερη ίσως φαρμακοβιομηχανία στον κόσμο. Και το πιο σημαντικό...πάντα μα πάντα, διαθέσιμος, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να στηρίξει, να ακούσει, να συμβουλεύσει, να αποτρέψει, να βοηθήσει, και ναι ...να θυμώσει και να φωνάξει. Ο Δάσκαλος μου.
Σήμερα ....που σε μια ραδιοφωνική εκπομπή...άκουσα να αναφέρονται στο... «καθηγηταριό», άλλαξα σταθμό...
Όχι, δεν θέλω ούτε να υπερασπιστώ, ούτε να καταδικάσω. Θεωρώ ύψιστο δείγμα λαϊκισμού, την υπεράσπιση ή την καταδίκη σύσσωμων επαγγελματικών ομάδων. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Εφοριακοί, ταξιτζήδες, γιατροί, δημοσιογράφοι, Πανεπιστημιακοί, ότι...
Προσωπικά, είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς δασκάλους, πολύ καλούς επιστήμονες, σαν πλειοψηφία, διδακτικού προσωπικού. Ναι ασφαλώς είχα και κακούς και αδιάφορους, και...λίγους...πολύ λιγότερους απο όσο έπρεπε. Απλά δεν ασχολήθηκα μαζί τους ποτέ...
Αλλά οι δικοί μου Δασκαλοι, με βοηθησαν και στα πόδια μου να πατήσω, και να μπω στο όμορφο ταξίδι του να γουστάρω να μαθαίνω, και να συνεχίσω με πολύ καλές βάσεις και αρκετή άνεση τις μεταπτυχιακές μου σπουδές σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης.
Είχα την τύχη, να συνεργαστώ και στην επαγγελματική μου ζωή με τους καλύτερους, του είδους τους. Δεν βγάζω κανένα συμπέρασμα, πέρα από το ότι προφανώς υπήρξα εξαιρετικά τυχερή.
Αλλά ...η έκφραση το ... «καθηγηταριό», με ανατρίχιασε.
Προσωπικά, κάνοντας μια πρόχειρη ...σούμα, αν κάτι θα μπορούσα να πω είναι ότι, στην πλειοψηφία αυτών που εγώ γνώρισα, και σε πολλούς μου δόθηκε η ευκαιρία να το εκφράσω πολλές φορές, είναι ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ...γιατί με βοήθησαν να υποστηρίξω ότι αυτό που ...ίσως από εμμονή επέλεξα, ήταν ίσως όχι όσο γοητευτικό, φανταζόμουν στα 17 μου χρόνια, αλλά γοητευτικά ...ταξιδιαρικο.
Είχα την τύχη να έχω πολλούς και εξαιρετικούς Δασκάλους που ήταν πάντα διαθέσιμοι σε οτιδήποτε τους χρειάστηκα, ακόμα και όταν κάποιοι με βρήκαν μόνοι τους, σε όποιο ξεκίνημα χρειάστηκε να ξανακάνω. Φίλοι πια και συμπαραστάτες. Άλλωστε αν σε κάτι νοιώθω να είμαι επαγγελματίας ...αυτό είναι μόνο ένα. Επαγγελματίας μαθήτρια.
11 Μαρτίου είναι η Ημέρα Χημείας.
Ξαναμπήκα στο εργαστήριο, ο συμφοιτητής μου, στην διπλανή θέση στον πάγκο, με ρώτησε, ποιος ήταν και ...τι μου έλεγε... του είπα ότι δεν τον ρώτησα ποιος είναι και ότι δεν πολυκατάλαβα, αλλά φαίνεται ...ότι το εργαστήριο...κρύβει πολλούς και μεγάλους κινδύνους ...παρότι ...ε, με το ava…δεν ξέρω να έχει ρισκάρει κανείς την ζωή του, ακόμα κι αν πιει όλο το περιεχόμενο.
Στα εργαστήρια σε εκείνο το επίπεδο...δεν κρυβόταν ...κανένας, μα κανένας απολύτως κίνδυνος.
Όταν την επόμενη χρονιά, σε άλλο εργαστήριο στο οποίο ήταν και υπεύθυνος, τον ρώτησα...ξεψαρωμένη πια...γιατί μου είπε όλα αυτά τα φοβερά για τους ανύπαρκτους κινδύνους, γέλασε και μου απάντησε... «ρε Κατερίνα στα 18αρικα ο κίνδυνος πιάνει, δρα διεγερτικά».
Μου είπε ότι μπαίνοντας τυχαία στο εργαστήριο της Αναλυτικής, απλά για να συζητήσει με κάποιον συνάδελφο του, παρατηρούσε πόσο άκαμπτα, πόσο εξοντωτικά, με πόση τελειομανία και σεβασμό έπλενα τα διάφορα, αλλά και πόσο απογοητευμένη έδειχνα, πόσο απόμακρη από το τζερτζελο των πρωτοετών, που βουτηγμένοι μέσα στους αφρούς, έκαναν δίπλα μου πάρτυ. Και κατάλαβε... ότι θα την αγαπήσω ...όσο και αυτός... και δεν ήθελε να απογοητευτώ απο την πρώτη άστοχη επαφή μου...με την δική του ερωμένη, ... τον εργαστηριακό πάγκο.
Τότε επίκουρος, εδώ και καιρό καθηγητής, πάντα Δάσκαλος, επένδυσε τα πάντα στην έρευνα, εδώ και χρόνια πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας, αποκλειστικός προμηθευτής, της πρώτης ύλης φαρμάκου, στην μεγαλύτερη ίσως φαρμακοβιομηχανία στον κόσμο. Και το πιο σημαντικό...πάντα μα πάντα, διαθέσιμος, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να στηρίξει, να ακούσει, να συμβουλεύσει, να αποτρέψει, να βοηθήσει, και ναι ...να θυμώσει και να φωνάξει. Ο Δάσκαλος μου.
Σήμερα ....που σε μια ραδιοφωνική εκπομπή...άκουσα να αναφέρονται στο... «καθηγηταριό», άλλαξα σταθμό...
Όχι, δεν θέλω ούτε να υπερασπιστώ, ούτε να καταδικάσω. Θεωρώ ύψιστο δείγμα λαϊκισμού, την υπεράσπιση ή την καταδίκη σύσσωμων επαγγελματικών ομάδων. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Εφοριακοί, ταξιτζήδες, γιατροί, δημοσιογράφοι, Πανεπιστημιακοί, ότι...
Προσωπικά, είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς δασκάλους, πολύ καλούς επιστήμονες, σαν πλειοψηφία, διδακτικού προσωπικού. Ναι ασφαλώς είχα και κακούς και αδιάφορους, και...λίγους...πολύ λιγότερους απο όσο έπρεπε. Απλά δεν ασχολήθηκα μαζί τους ποτέ...
Αλλά οι δικοί μου Δασκαλοι, με βοηθησαν και στα πόδια μου να πατήσω, και να μπω στο όμορφο ταξίδι του να γουστάρω να μαθαίνω, και να συνεχίσω με πολύ καλές βάσεις και αρκετή άνεση τις μεταπτυχιακές μου σπουδές σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης.
Είχα την τύχη, να συνεργαστώ και στην επαγγελματική μου ζωή με τους καλύτερους, του είδους τους. Δεν βγάζω κανένα συμπέρασμα, πέρα από το ότι προφανώς υπήρξα εξαιρετικά τυχερή.
Αλλά ...η έκφραση το ... «καθηγηταριό», με ανατρίχιασε.
Προσωπικά, κάνοντας μια πρόχειρη ...σούμα, αν κάτι θα μπορούσα να πω είναι ότι, στην πλειοψηφία αυτών που εγώ γνώρισα, και σε πολλούς μου δόθηκε η ευκαιρία να το εκφράσω πολλές φορές, είναι ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ...γιατί με βοήθησαν να υποστηρίξω ότι αυτό που ...ίσως από εμμονή επέλεξα, ήταν ίσως όχι όσο γοητευτικό, φανταζόμουν στα 17 μου χρόνια, αλλά γοητευτικά ...ταξιδιαρικο.
Είχα την τύχη να έχω πολλούς και εξαιρετικούς Δασκάλους που ήταν πάντα διαθέσιμοι σε οτιδήποτε τους χρειάστηκα, ακόμα και όταν κάποιοι με βρήκαν μόνοι τους, σε όποιο ξεκίνημα χρειάστηκε να ξανακάνω. Φίλοι πια και συμπαραστάτες. Άλλωστε αν σε κάτι νοιώθω να είμαι επαγγελματίας ...αυτό είναι μόνο ένα. Επαγγελματίας μαθήτρια.
11 Μαρτίου είναι η Ημέρα Χημείας.
18 σχόλια:
Ναι, η ιδιότητα του μαθητή είναι η πιο σπουδαία, Κατερίνα. Να σου πω κάποιο φόβο μου. Κοιτάζω το κομοδίνο μου, στο οποίο σε τρεις στοίβες είναι τα βιβλία που πρέπει να διαβάσω ... χτες. Ώρες-ώρες διαβάζοντας κάτι θυμάμαι κάτι άλλο που πρέπει να διαβάσω και τρελαίνομαι που δεν μπορώ τώρα. Αυτό είναι το χόμπι μου, το πάρεργό μου, το έργο μου. Το μικρόβιο που θέλω να μεταδώσω στους μαθητές μου.
Να είσαι καλά.
εγώ στο πρώτο εξάμηνο, στην αναλυτική χημεία είχα σπασει από αδεξιότητα αρκετά σκεύη...
χρόνια πολλά στους χημικούς...
Μπράβο Κατερίνα μπράβο ! !
Έδωσες σε όσους διαβάσουν την ανάρτηση σου να καταλάβουν πώς πρέπει ένας άνθρωπος να στέκεται απέναντι στη ζωή του.
Με πίστη , ενθουσιασμό, όραμα, υπευθυνότητα, σοβαρότητα, σεβασμό.
Διδάσκεις αξίες Κατερίνα μου.
Να είσαι καλά.
Θερσίτη καλώς ήρθες.
Πιστευω ότι ο Δάσκαλος …κάνει τον μαθητή…
Αν τύχει να βρεις στην ζωή σου ανθρώπους που τους αναθέτεις όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά να σε διδάξουν, γιατί πραγματικά έχουν κάτι να σου δείξουν, κάτι όχι κλισαρισμένο, αλλά κάτι που ανοίγει χαραμάδες, στην έμφυτη φιλομάθεια και περιέργεια του ανθρώπου, κάτι που οξύνει και δεν αποκοιμίζει, κάτι που σε προχωράει και δεν αναμασάει …τα κοινώς αποδεκτώς, κάτι που δεν λεει… «ε, έτσι είναι», κάτι που δημιουργεί…τα «γιατί» και δεν σε μπουκώνει στα εύκολα «διότι» και στις μίζερες εξηγήσεις, όταν βρίσκεις ανθρώπους που εκτιμάς, που ακουμπάς, που κρίνεις αλλά όχι ευκολα, επιτιμητικά, απαξιωτικά, πραγματικά λυτρώνεσαι.
Βρίσκεις συνοδοιπόρους να σου δειξουν τους χάρτες.
Πιστευω ότι η σχέση μαθητή δασκάλου, που πολλες φορές εναλασσονται οι ρόλοι, είναι μια σχέση πραγματικά ιερή. Από αμφότερες τις πλευρές.
Αερόστατο, δεν ήξερα ότι είσαι χημικός.
Καλά τα έχουμε πει…κακές οι κατηγοριοποιήσεις των ανθρώπων, αλλά …εντάξει ρε παιδί μου, ας κάνουμε μια μικρή εξαίρεση για τους Χημικούς. Πολύ καλοί άνθρωποι αερόστατο μου. Όμορφοι, έξυπνοι, δημιουργικοί, και πάνω από όλα μετριόφρονες.
Δεν μου λες…όταν τα σπαζες…βουταγες από τον το ντουλάπι του διπλανού σου, ...τα χρειαζουενα να κάνεις την δουλεια σου… ή κλασικά Μπακάκος Ομονοια…πριν το ρίξει και ο …Μπάκακος , στην αλλαγή χρήσης και το κάνει μανικιούρ- πεντικιούρ;
Ηλία μου καλημέρα,
Να σου εξομολογηθώ την αμαρτία μου, θεωρώ μεγάλο προσόν την ευελιξία στην ζωή.
Και δεν είναι και καθόλου κακό ούτε το να ζυγίζεις στην ζωή σου, ούτε να έχεις μέτρο, μεχρι που τι θα δώσεις από τις δυνάμεις σου. Και δεν είναι καθόλου κακό ούτε να χειρίζεσαι ούτε να διαχειρίζεσαι. Απλά τίποτα από τα δύο δεν συγκαταλέγεται στα προτερήματα μου.
Το να ορμάς σαν ταύρος, το να σπαταλιέσαι, το να επιμένεις, είναι πολύ μεγάλο ξόδεμα δυνάμεων. Όπως και το να κλείνεις κάποια στιγμή την πόρτα , έτσι απλά χωρίς να ζυγίσεις πάλι τίποτα.
Αλλά προφανώς εκ κατασκευής η δική μου ζυγαριά έχει 100 και 0.
Στο 100, νοιώθω δυνατή να δημιουργήσω (ανεξάρτητα αν θα τα καταφέρω), στο μηδέν…απλά γυρνάω σελίδα. Και πίστεψε με, αυτή η ζυγαριά, έχει γράψει πολλά …μηδενικά. Έχει φάει πολλά στραπάτσα. Αλλά …εκ κατασκευής το βλέμμα στραμμένο να αναζητά το 100.
sorry, αλλά είμαι όλα αυτά ( όμορφος, έξυπνος, δημιουργικός και αλαζόνας ) και κάτι παραπάνω, είμαι χημικός μηχανικός...
Κοιτα, τα αδέλφια μας τα λατρευουμε, αλλά και για τα ξαδέλφια μας, έχουμε να λέμε τα καλύτερα.
Βιολογοι, φαρμακοποιοί και γιατροί μας χαλανε λίγο, γιατί μπερδευονται μεσα στα πόδια μας, αλλά τους αντιμετωπίζουμε σθεναρά.
Καλησπέρα σας Κατερίνα ,
με το αντικείμενο σου , η μόνη σχέση που είχα , ήταν αυτή του μαθητή των πρώτων γυμνασιακών χρόνων και του ενθουσιασμού που τον κυρίευε με την είσοδό του στο "χημείο" του σχολικού συγκροτήματος , που ήταν άριστα εξοπλισμένο για την εποχή του . Επόμενη επαφή , ναι , ο Μπακάκος και η ενασχόλησή μου με την φωτογραφία , οι ανάγκη δημιουργίας εργαστηρίου με έκανε να περάσω την πόρτα του και να αφήνω ταχτικά το πενιχρό μου χαρτζιλίκι για τον εξοπλισμό μου σε δοχεία , σωλήνες , θερμόμετρα κι άλλα υλικά .
Μαγικός κόσμος .
Αλλά , το πιό σημαντικό και αυτού σου του γραφτού , η σχέση μαθητή και δάσκαλου .
Δύσκολα χτίζετε κι ακόμα πιο δύσκολα γκρεμίζετε .
Κατερινα δεν θα ελεγα οτι σταθηκες τυχερη στους δασκαλους σου αλλα οτι και εσυ οπως και οι περισσοτεροι που περασαν απο τα αμφιθεατρα -οπως και εγω- συναντηθηκαν και επωφεληθηκαν απο δασκαλους με την πραγματικη εννοια του ορου, κατηγορια στην οποια ανηκει ενα σημαντικο μερος του ΔΕΠ.
...
ΥΓ Δεν νομιζω να γλυτωσω απο την εικονα σου με την τσαντα της ασπρης μπλουζας καθε φορα που θα κατεβαινω την Ακαδημιας περνωντας απο το υπογειο καταστημα που ανεφερες...
βρε πως αποκτουν σημαδια και οι δρομοι ακομα και διαδικτυακα...
Κάκο καλημέρα,
Η χημεία είναι ένα μάθημα που για άγνωστους σε εμένα λόγους έχει βασανίσει γενιές και γενιές μαθητών. Μπορώ να υποθέσω ότι ο λόγος είναι γιατί σπάνια το διδάσκουν χημικοί.
Γενικώς είναι το πιο παραμελημένο μάθημα, με τις λιγότερες ώρες στα σχολεία, με βιβλία άθλια, με προσεγγίσεις τραγικές, με άλματα γνώσης που αντίκεινται σε κάθε λογική.
Η Χημεία, πέρα από το οτιδήποτε άλλο, στα σχολεία, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σαν εργαλείο ορθολογισμού. Είναι αδύνατον, ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟΝ, να «μάθεις» Χημεία. Μόνο να καταλάβεις μπορείς.
Επίσης είναι αδιανόητο να ξεκόψεις την Σχολική Χημεία απο το εργαστηριο της. Αν το παιδί δεν το δει με τα μάτια του το πειραμα, καταντάει απλά ένα σουρεαλιστικό παραμύθι.
Αλλά και εκει τα...καταφέραμε. Κάποτε κυκλοφορησε απο την ΕΕΧ, ένα μικρό βιβλιαράκι για το Γυμνάσιο, με πέντε (5), μικρά αλλά πολύ ουσιαστικά και εξαιρετικά εντυπωσιακά πειράματα που μπορούσε να κάνει ο εκπαιδευτικός στην τάξη, με υλικά που κόστιζαν συνολικά 7-10 ευρώ, και απευθυνονταν στα Γυμνάσια που δεν είχαν εργαστήριο.
Αποτέλεσμα... οι εκπαιδευτικοί... θεωρησαν ζήτημα ...τιμής να πληρώνονται τα ...10 ευρώ (το χρόνο)για να αγοράσουν...τα αναλώσιμα (κολλησε σχεδόν παντού στην γνωστή γραφειοκρατική ακαμψία), ζητούσαν την εγκριση του Συλλόγου ...για να κάνουν το πειραμα στην τάξη(λες και ο φιλολογος μπορούσε να πάρει την ευθύνη αν είναι κάτι επικινδυνο ή όχι), και όσοι τελοσπάντων το έκαναν...χωρίς καμια θεωρητική προετοιμασία των μαθητών...απεδειξαν στα 14χρονα, ότι ο χημικός είναι απλά ...ταχυδακτυλουργός...
Κάποια στιγμή, ενας ...χημικός(;;;;), κατορθωσε να κάψει και το προσωπο ενός μαθητή ...που τον βοηθούσε (ελεος!!!!), ρίχνοντας νερό πάνω στο καυστικό νάτριο(ελεος στην χιλιοστή!!!!!!!). Το εγχειρημα ...τελειωσε παραυτα.
Ε, συνεχίζουν οι μαθητές να «διδασκονται» το Περιοδικό Συστημα λες και είναι πίνακας του Νταλί....
Σήμερα μπορείς να μπεις στο Χημικό...χωρίς να δωσεις εξετάσεις στην Χημεία, και βέβαια χωρίς να έχεις διδαχθεί Χημεία. Οι Πανεπιστημιακοί στο πρωτο έτος του Χημικού, είναι σε κατασταση απογνωσης με το επιπεδο των μαθητών, και αν θέλουν να κάνουν στοιχειωδώς σωστά την δουλεια τους, ειναι υποχρεωμένοι σε όσους πέρασαν απο τεχνολογική κατευθυνση ...που δεν διδασκονται χημεία... να τους μάθουν βασικά πράγματα ιοντικής ισορροπίας...γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ, να μπουν αυτοί οι πρωτοετείς στο εργαστηριο. Απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ.
Το να μιλήσω για τα 40 κυματα, που περασαν και εξακολουθούν να περνάνε, τα επαγγελαμτικά μας δικαιωματα... να παιζουμε ξύλο με βιολογους, φαρμακοποιούς και γιατρούς...για το ποιος ξέρει βιοχημεία, και κλινική χημεία, με μια αμηχανη Πολιτεία που κάνει τον τροχονομο, ... ε΄, αστο να πάει στο διαβολο...
Πάντως ...ο Μπακάκος... έκλεισε την επιχειρηση με τα αναλώσιμα για χημικά εργαστηρια ...και το έκανε ...μανικιουρ-πεντικιούρ...
Μάριε καλημέρα,
Θυμάμαι ότι με είχες ρωτήσει στην αναρτηση μου, για τον Λειβαδίτη, πως και ασχολήθηκα με θετικές επιστήμες και όχι με τις ...λέξεις; Και μάλιστα είχες συμπεράνει ότι απλά ήταν βιοποριστικοί λόγοι. Όχι, ήταν από τις επιλογές ζωής ...που μου βγήκε.
Ναι θα συμφωνήσω, κρίνοντας μόνο απο την προσωπική μου εμπειρία. Εκχωρησαν οι όποιοι καλοί Πανεπιστημιακοί...την εξουσια και την εκπροσωπηση τους, σε φαινόμενα τύπου...Μαιστρου και Απέκη... Σε τραγικά ανθρωπάκια. Και δεν είναι άμοιροι ευθυνών για αυτό. Όπως άλλωστε εκχωρησαν οι εργαζόμενοι την εκπροσωπηση τους σε Παναγόπουλους, Πολυζωγόπουλους και Πουπάκηδες.
Όσο για τις άσπρες μπλουζες, θυμάμαι πάντα πολύ εντονα την πρώτη φορά... Έκτοτε αγόρασα πολλές άσπρες μπλουζες (κάποιες τις έχω κρατήσει και σαν ενθυμια), αλλά αυτές οι 2 πρώτες...
Στην αρχή, φροντιζα να είναι καθαρές, μετά ήταν πολύ trendy, να έχουν πολύχρωμους λεκέδες, απο αντιδραστηρια, και οι πλάτες τους να έχουν συνθηματα, τραγουδια, και ζωγραφικές συνθέσεις...με σφυροδρέπανα. Στις ώρες αναμονής στο εργαστηριο, συνήθως ζωγραφιζαμε ο ένας την πλάτη του άλλου. Τώρα που το ξαναθυμάμαι γελάω, ήταν αρκετά περιεργη σκηνή να γυρνάς με τα πολιτικά σου φρονήματα, ζωγραφισμένα στην πλάτη... (οι νεοδημοκρατικοί πυρσοί...δυσκολευαν πολύ τους καλλιτεχνες)
Πάντως έχω και μια ποδιά, που στην πλάτη της λέει «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα». Την εικόνα του Χαρίλαου ...δυστυχώς κανείς συμφοιτητής καλλιτέχνης δεν μπόρεσε να μου την φιλοτεχνίσει στην πλάτη... ευτυχώς!!!!
Επαγγελματίας μαθήτρια!Μοιάζουμε σ'αυτό Κατερίνα.Α, και σε κάτι ακόμα.Η χημεία ήταν ένα από τα αγαπημένα μου μαθήματα.Τυχερή ήσουν όντως, αλλά την τύχη μας από την άλλη σε μεγάλο βαθμό την φτιάχνουμε εμείς..Θέλω να πω, το άξιζες , το διεκδίκησες και το πήρες.Καλημέρα
Με συγκίνησε η ανάρτησή σου Κατερίνα μου, γιατί μου θύμισε τα δικά μου φοιτητικά χρόνια εδώ και έξω.
Θυμάμαι και εγώ τους ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ μου και πόσο σημαντικό είναι να λες, αυτός είναι δάσκαλος...
Carpe diem, καλή σου μέρα.
Να σου πω την αλήθεια, απλά το ...γούσταρα.
Και το «γούσταρα» τόσο, που όταν χρειάστηκε να ...παραιτηθώ από αυτό, το κράτησα ανοιχτό, πιστεύοντας...ότι από κάποια στιγμή, θα ξαναγυρίσω.Και αγπάησα και τον άλλο επαγγελματικό μου χώρο, και τις δυνατότητες του.
Έμεινα αρκετά χρόνια, εκτός εργαστηρίου, για λόγους πολύ προσωπικούς, αλλά δεν μου επετρεψα ποτέ, να πιστεψω ότι δεν θα ξαναεπιστρέψω. Και χρωστάω τόσα πολλά σε όσους το πιστεψαν και αυτοί.
Καλή σου μερα Απος.
Τελικά δεν ειναι πολύ σημαντικό, ότι μεσα σε αυτήν την τόσο μεγάλη απαξιωση του Παν/μιου, να θυμόμαστε όλοι αυτούς που μας έδωσαν τους χάρτες να ταξιδέψουμε;
Ρε Απος ποτέ δεν μπορεσα να καταλάβω, γιατί οι λιγοι κακοί, διελυσαν το έργο τόσων καλών; Ισως γιατί οι ...κακοί...και οι μετριοι έχουν απεριοστο χρόνο στην διαθεση τους, να φέρνουν τα πράγματα ...στα μετρα τους. Ναι σε αυτόν τον τόπο ζουμε την συνωμοσία των ΜΕΤΡΙΩΝ.
Katerina
Πω πω χημικοι στον ιστοκοσμο!!!!
Ε λοιπον για να ηρεμήσουμε όσοι τα "σκασαμε" στον Μπακάκο,ας μην ξεχνάμε ότι "χημικός" στην γλώσσα των τεβερνων των Μεσογείων Αττικής ειναι ο μπεκρής!!Χικ......
Μπραβο Κατερινα!!!!Εισαι πολυ ...συνεπης και πεισματαρα!!!Σ ευχαριστω για την επικοινωνια μας αυτη την παγωμενη Δευτερα , 25 του Γεναρη 2010!!!!Σχεδον 11 μηνες μετα τον χειμαρο των αναμνησεων της ...ασπρης μπλουζας σου...Οι μολις 3 βαθμοι Κελσιου εξω κανουν την ηλεκτρονικη επικοινωνια πολυ-πολυ ελκυστικη- σαν το ...καυτο τσαι και το μπουμπουνιστο τζακι.Η πιο νοστιμη ιστορια απο τα Εργαστηρια Οργανικης Χημειας ,οπου επικρατουσε πολυ ...ψαρωμα με τους Επιτελικους Συνεργατες του Καθηγητη Λεωνιδα Ζερβα να διασχιζουν τακτικα το Εργαστηριο -χωρις ποτέ να σταματουν....- ειναι για τους γιαλινους ,καθετους αεροψυκτηρες υψους 3 μετρων ,που χρησιμοποιουσαμε σε καποια παρασκευασματα. Οταν αρχικα ρωτησαμε τους... Βοηθους για μια ...επιστημονικη εξηγηση ,η απαντηση ηταν < ετσι πρεπει> ...Καποτε βρεθηκαμε με την Καθηγητρια ,την Ειρηνη την Δηλαρη σε πραγματικα υψηλου επιπεδου σεμιναρια για τους τελειοφοιτους. Ενα ...πειραχτηρι ρωτησε αν εχει την αδεια της για να διατυπωσει μια απλοικη απορια του.Φυσικα του δοθηκε με την παροτρυνση να ρωτησει ο,τι τον απασχολει....Τι θυμηθηκε λοιπον ,που πραγματι πολυ τον ...παιδευε??? Γιατι σ εκεινα τα παρασκευασματα ο αεροψυκτηρας επρεπε να ειναι 3 μετρα???Και η απαντηση -Απλουστατα ο Φοιτητης ,που πρωτοεστησε την συσκευη ετυχε να διαθετει αυτα τα 3 μετρα του υαλοσωληνα....Ολοι οι αλλοι απλα επρεπε να τον αντιγραψουν- χωρις καμμια εξηγηση..Κατα τα αλλα θυμαμαι το ...ατελειωτο βουλοκερωμα στις γιαλινες συνδεσμολογιες , αφου τα ...εσμυρισμενα πωματα εμφανισθηκαν αρκετα αργοτερα...Νασαι καλα Αγαπητη Συναδελφε ,Κατερινα!!!
Δημοσίευση σχολίου