Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Charm is a way of getting the answer yes without asking a clear question

Αν κάτι θυμάμαι πολύ έντονα σαν παιδί ήταν η απαίτηση μου, να μου απαντούν στο «γιατί». Όλη την παιδική μου ηλικία, και ....δυστυχώς όχι μόνο... την πέρασα εφαρμόζοντας το «ότι δεν καταλαβαίνω ....δεν υπάρχει».

Αν δεν μπορούσαν να μου δώσουν μια απόλυτα πειστική εξήγηση, γιατί θα αρρωστήσω αν βραχώ, ήμουν αποφασισμένη να μείνω στον κήπο παίζοντας με τα παιχνίδια μου και τα νεύρα της μαμάς μου, κάτω από την καταρρακτώδη βροχή.
Άλλωστε ...εμένα, μου άρεσε να βρέχομαι.....

Βέβαια η πειστική εξήγηση κατέληγε ...όπως σχεδόν όλες οι εξηγήσεις, σε υστερία, φωνές, απειλές, κανένα τράβηγμα στο τσουλούφι, και κάποτε στα μεγάλα μέσα.
Τον παρακλητικό και τόσο αποστασιοποιημένο πατέρα μου, να μου λέει «σε παρακαλώ, μην στενοχωρείς την μαμά».

Νομίζω ότι στα παιδικά μου χρόνια, είχα συνδέσει απόλυτα την εξήγηση ....με την στενοχώρια.
Παρόλα αυτά εξακολούθησα να ρωτάω το «γιατί» μου, όσο κι αν το «διότι» σπάνια με έπεισε.....και σχεδόν πάντα με αποκάρδιωνε.

Αυτή η στεναχώρια...μετά την εξηγηση ή την μη εξήγηση, γινόταν ακόμα πιο έντονη, όταν τα αναφιλητά μου, παρηγορούσε η γιαγιά μου λέγοντας μια φράση που θα θυμάμαι πάντα «ή θα είσαι ευτυχισμένη ή θα έχεις δίκιο».
Μετά από μακρόχρονη, πολλαπλή και επαναλαμβανόμενη μέτρηση του παραπάνω μαγικού αξιώματος, το αποδέχτηκα, αλλά αυτό το διαζευκτικό «ή», ήταν και είναι πολύ ξεκάθαρο, πολύ τελεσίδικο, και έτσι συχνά επιλέγω να έχω δίκιο, και να ....πληρώνω το αντίτιμο...

Στην αρχή της εφηβείας μου, αποφάσισα να ασχοληθώ ....με τον μπαμπά μου. Αυτό το ...εξωτικό πλάσμα...που ζούσε στο σπίτι μας, και που τίποτα κοινό δεν είχε με τους μπαμπάδες των συμμαθητών μου.
Τον ....ερωτεύτηκα και μαζί του, κεραυνοβολήθηκα ερωτικά από τις λέξεις.

Ξαφνικά ανακάλυψα ότι ζω δύο ζωές, αυτή του σχολείου, και αυτή του βιβλίου που διαβάζω. Σημαντικότερη;;; Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής.

Άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου σαν αναγνώστη και ταυτόχρονα σαν υπαρξιακό όν.

Έψαχνα μέσα από τα βιβλία μια ηθική που να μαγνητίζει την δική μου, μια σκέψη που να προηγείται της δικής μου και όλα αυτά, σε μια έξαλλη κατάσταση θαυμασμού, ανάκατη με άπειρο ναρκισσισμό.

Πέρασα πολλά χρόνια παίζοντας τον μελοδραματικό ρόλο του προνομιούχου αναγνώστη, και πολύ αργότερα ανακάλυψα την λογοτεχνία και τους πραγματικούς της ήρωες, τους συγγραφείς.
Καθόρισαν τόσο πολύ, την ορμονικά μανιασμένη και ...εντυπωσιακά μακρόσυρτη εφηβεία μου, που ακόμα και για τους πιο στενόμυαλους, τους πιο μέτριους, τους πιο κυνικούς, τους πιο χυδαίους, τους πιο ηλίθιους συγγραφείς, ζωντανούς ή νεκρούς, δεν μπόρεσα ποτέ να νοιώσω περιφρόνηση.

Ποτέ μου μέχρι σήμερα, δεν άφησα βιβλίο μισοδιαβασμένο...
Εκεί, ψυχαναγκαστικά, θεωρώ ότι το χρωστάω προσωπικά στον δημιουργό του. Μπορεί να κάνω ανάγνωση χωρίς να διαβάζω, μπορεί να κλέβω καμιά παράγραφο ή και σε ...βαριές περιπτώσεις και καμιά σελίδα, αλλά δεν υπάρχει βιβλίο που να ξεκίνησα και να μην έφτασα μέχρι τον επίλογο του.

Άλλοτε με γλυκιά στεναχώρια γιατί το ταξίδι τελείωσε και άλλοτε με ανείπωτη ανακούφιση.


Καλοκαίρι, κάνοντας μια βουτιά, για να εντυπωσιάσω τον υπέροχο Γιάννη...καρφώθηκα στα βράχια. Μετά από ταλαιπωρία που σπατάλησε το καλοκαίρι μου, τις αντοχές μου ...και το ...δεδομένο (στο μυαλό μου) ειδύλλιο με τον υπέροχο Γιάννη, με πήγαν στην Τήνο, ικανοποιώντας το τάμα στην Παναγία, να γίνω καλά.
Ο μπαμπάς μου, αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτό το κυκλαδίτικο ταξίδι, και μαζί με ένα καινούργιο απίθανο καπέλο που μου είχε αγοράσει μόνος του-δεν φανταζόμουν ότι ο μπαμπάς μου ήξερε ότι υπήρχαν και άλλα μαγαζιά εκτός από τα βιβλιοπωλεία- για να σκεπάζω το ξυρισμένο μετά τον τραυματισμό κεφάλι μου, μου έδωσε και κάτι να διαβάζω σε εκείνο το τριήμερο προσκύνημα.
Το ξεκίνησα στο πλοίο...

Θα φανεί περίεργο, αλλά εγώ σε αυτήν την ανηφόρα προς την εκκλησία, έχασα τον Θεό και ανακάλυψα τον Καμύ.
Δίπλα μου ανέβαζαν μια κοπελίτσα, συνομήλικη με εμένα, κατάκοιτη πάνω σε ένα φορείο, που καταλάβαμε ότι θα ήταν και το οριστικό της κρεβάτι. Μέσα στα κλάματα και τους βουβούς λυγμούς των γονιών της, ένοιωσα ένα τεράστιο κύμα αγανάκτησης και αποστροφής για αυτόν τον Παντοδύναμο Θεό, που το επέτρεπε.

Αυτή η μεταφυσική κρίση μετατράπηκε σε μελαγχολικούς ρεμβασμούς, στην προοπτική μιας γης χωρίς Θεό, ενός κόσμου χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς έλεος, χωρίς χάρη.
Είχα ζήσει επί δύο μήνες σε μια περίοδο ανάρρωσης, την ανεπανόρθωτη εγκατάλειψη ενός Παντοδύναμου Θεού, και πάνω από όλα, αυτή την εξαφάνιση ενός «διότι» σε όλα τα πιθανά ερωτήματα.
Και έτσι ανακουφίστηκα ανακαλύπτοντας τον «Επαναστατημένο Άνθρωπο» και την καθησυχαστική φωνή του Καμύ, να συμπεραίνει και αυτός την βαριά απουσία.
Ελλείψει Θεού, υπάρχει ο Άνθρωπος μου έλεγε εκείνος ο γλυκός ονειροπόλος, και «ο ένας αντικαθιστά τον άλλον».

Ο ένας ήταν η απάντηση, σε όλα τα ερωτήματα που έθετε η αδιαφορία του άλλου.

Με θυμάμαι, τρεις μέρες μετά, περιμένοντας το καράβι στο λιμάνι της Τήνου, τόσο έντονα αφέντρα του κορμιού μου, αφέντρα της ζωής μου, αφέντρα του κόσμου, ιδανικά μονάχη, όρθια κάτω από ένα υπέροχα γαλάζιο ουρανό, πέρα για πέρα αδιάφορη για το αν αυτός ο ουρανός ήταν ...άδειος.

Οι άνθρωποι, ο νους τους, οι αντιφάσεις τους, η καρδιά, τα νεύρα, τα μαρτύρια τους, οι πόθοι τους, η λιποψυχία τους, τα θέλω και τα πάθη τους, όλα αυτά με περίμεναν. Ήταν εκεί και με περίμεναν. Δεν ήμουν παρά δεκατεσσάρων χρονών. Μόνο που ....αυτό το πιστευω ακόμα.

Κι άλλωστε τι θα μπορούσε να κάνει εναντίον μου ο Θεός, αφού ήμουν εκεί με την καρδιά μου να βροντοχτυπάει, με το αίμα μου να κοχλάζει. Κι αν ακόμα έπεφτα, θα έρχονταν άνθρωποι από χώρες ζεστές, άνθρωποι με ζεστή καρδιά, σίγουρα φίλοι, γεμάτοι ανθρωπιά, να όπως ο Καμύ, ο προστατευτικός, ο δίκαιος που πίστευε στον Άνθρωπο και στην φύση του.

Και ίσως πρέπει να το ομολογήσω, εκείνη την εποχή δεν πίστευα στην υπέροχη, μεγαλειώδη ανθρώπινη φύση, όσο σε κάποιον που λεγόταν Καμύ, έγραφε μαγευτικά και η φωτογραφία του σε εκείνο το εξώφυλλο, φάνταζε τόσο σαγηνευτικά αρρενωπή.
Πιθανότατα στα δεκατέσσερα χρόνια μου, να με είχε ανησυχήσει πολύ περισσότερο η ύπαρξη του Θεού, αν ο Καμύ ήταν ηλικιωμένος και φαλακρός.
Χθες ξημερώματα, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, σε αυτόν τον υπέροχα χαλαρωτικό λήθαργο, που μπορείς να ...παίξεις εσύ με τα όνειρα σου, όταν το «θέλω», αγκαλιάζει στοργικά το υποσυνείδητο, ξανατέλειωσα τον «επαναστατημένο άνθρωπο».
Ξαναβρέθηκα στην αγκαλιά του Καμύ που ακόμα καταφέρνει να αντικαθιστά, να κάνει πολύ χλωμούς τους Θεούς μου. Κι αν δεν απαντάει στα γιατί μου, τουλάχιστον τα ναρκώνει ...τόσο υπέροχα.

Αυτό το διαζευκτικό «ή», που στοίχειωσε και εξακολουθεί να στοιχειώνει την ζωή μου, γίνεται λιγότερο απειλητικό και τελεσίδικο.
Κλεινω τα μάτια, με νανουρίζω και εν πάσει περιπτώσει....

Charm is a way of getting the answer yes, without asking a clear question

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η Θάλασσα σε απόσταση αναπνοής.


Και Καμυ και Σαρτρ??

katerina είπε...

Νομίζω ότι η πρώτη φράση σου είναι πολύ πιο σημαντική από την δεύτερη... αλλά δεν μπορώ να την σχολιάσω.

Όσο για τον Καμύ και τον Σαρτρ;;
Ναι, και οι δύο, καθένας διαφορετικά, με γοητεύουν.

Η διαφωνία τους, ουδόλως με απασχόλησε, αν και οι κριτικοί την θεωρούν καταλυτική, για την πορεία τουλάχιστον του Καμύ. Βασικά τότε, όταν άρχισα να τους πρωτοανακαλύπτω, με έπειθε περισσότερο η «συγκατάθεση» του Σαρτρ για τον Μαρξισμό και αυτ΄΄η η ..."συγκαταθεση" του για τον υπαρκτό Σοσιαλισμό, και είχα και μια επιφύλαξη για την στάση του μαυροποδαρου Καμύ για την Αλγερία.
Όσο για την διαφωνία τους για το αν η λογοτεχνία είναι υπηρέτης της φιλοσοφίας ή όχι...πολύ τεχνική λεπτομέρεια για μένα.

Ο Σάρτρ, μου έβγαζε πολύ περισσότερο δάσκαλο, ο Καμύ....εραστή... συνοδοιπόρο.

Αλλά στην Ντε Μπωβουαρ που επισης με συναρπασε, όταν διάβασα τους Μανδαρίνους, που ειπωθηκε ότι γράφτηκε για την σχεση Σαρτρ-Καμύ, αν και η ίδια το διεψευδε όλη της την ζωή, εμένα με βόλεψε πολύ, και όλα είναι τόσο συμφιλιωμένα στο μυαλό μου.

Εξακολουθώ βέβαια, να λέω ότι η Θαλασσα σε αποσταση αναπνοής είναι ...απειρως σημαντικότερη.....

tovenito είπε...

το να υπάρχουν διλημματικές καταστάσεις είναι το χειρότερό μου. αν και μου αρέσουν τα ερωτήματα όπως κατάλαβες, μου αρέσει να υπάρχουν ανοιχτά ενδεχόμενα. το "ή το ένα ή το άλλο" με πνίγει.
γοητευτικά μπορούν να είναι τα πάντα. ακόμη και ο δισταγμός. ακόμη και το αναπάντητο των πραγμάτων. ακόμη και το να μην μπορείς να είσαι γοητευτικός. γιατί θα είσαι ο εαυτός σου

Spy είπε...

Τι υπέροχη φράση είναι αυτή που σας είπε η γιαγιά σας;
"Ή θα είσαι ευτυχισμένη ή θα έχεις δίκιο..."

Μόνο που αν το να είστε ευτυχισμένη προϋποθέτει συμβιβασμούς (και ο πληθυντικός δεν είναι τυχαίος), τότε το να έχετε δίκιο μάλλον φαντάζει μονόδρομος για έναν άνθρωπο σαν κι εσάς. Κι αν το διεκδικείτε με ευγενείς, αξιοπρεπείς και δυναμικούς ταυτόχρονα τρόπους, η ευτυχία δεν θα μείνει ποτέ έξω από την πόρτα σας.

aKanonisti είπε...

Και εγώ στην φράση της γιαγιάς σου έμεινα Κατερινώ...
"Ή θα είσαι ευτυχισμένη ή θα έχεις δίκιο..."
Την διάβασα... έμεινε δύο τρία δευτερόλεπτα στο μυαλό μου...
και πάνω που σκεφτόμουνα... τι σοφή φράση είναι...
με έπιασε το παράπονο...
γιατί να είναι έτσι????
Για όλα τα υπόλοιπα που αναφέρεις.. θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες...
οπως πάντα.. είσαι περιεκτικότατη σε αυτά που γράφεις...
η φράση της γιαγιάς όμως.. κάνει την διαφορά...
καίει...

Φιλιά....

katerina είπε...

Καλησπέρα tovene,

Ακριβώς αυτό.
Αυτό το διλημματικό «ή», αυτό το σύνορο, αυτή η άσπρη γραμμή, που πρέπει να σταθείς πάνω της, και με το πιστόλι στον κρόταφο, να τρέξεις να χωθείς στο ένα ή στο άλλο κομμάτι που η γραμμή, συνήθως αυθαίρετα διαχωρίζει.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, ότι τα ερωτήματα είναι ... αναπάντητα.
Ή ακόμα καλύτερα έχουν πολλαπλές απαντήσεις.
Ή ακόμα καλύτερα οι ερωτήσεις διαρκώς αλλάζουν.

Τωρα που ξαναδιαβάσα ότι έγραψα, σκέφτηκα ότι το «δικιο», έπρεπε να έχει εισαγωγικά.
Το «δίκιο» του καθενός είναι απλά η οπτική του, η φύση του, ο εαυτός του.
Αυτό που είναι και αυτό που κουβαλάει.
Και είναι τόσο πρόσκαιρη, τόσο παράταιρη, τόσο ..ξένη, η «ευτυχία» όταν δεν είσαι .... «Εσύ», για να την βιώσεις. Να, μάλλον την γεύεσαι, αλλά ...δεν την βιώνεις.

katerina είπε...

Φίλε Spy,

Πιθανά θα ξέρετε ένα τραγούδι του Άσιμου, που λέει «για πόλεμο δεν έκανα ποτέ εγώ τον μάγκα, και ούτε νεροπίστολο δεν είχα στην παράγκα».

Το «δίκιο» μου, έχει την έννοια, του ...εαυτού μου. Κάνω χιλιάδες συμβιβασμούς κάθε μέρα, κάθε ώρα, τους περισσότερους πολύ συνειδητά. Ακόμα και κατά κοινή ομολογία λανθασμένα.

«Οι άνθρωποι, ο νους τους, οι αντιφάσεις τους, η καρδιά, τα νεύρα, τα μαρτύρια τους, οι πόθοι τους, η λιποψυχία τους, τα θέλω και τα πάθη τους, όλα αυτά με περίμεναν. Ήταν εκεί και με περίμεναν. Δεν ήμουν παρά δεκατεσσάρων χρονών. Μόνο που ....αυτό το πιστευω ακόμα»

Σπάνια μετράω, έχω ανάγκη να είμαι ευτυχισμένη, κατανοώ το λάθος και το πάθος των άλλων. Δεν απαιτώ να κατανοήσουν το δικό μου.
Δεν πολυπιστευω στην δημοκρατία των ανθρωπινων σχέσεων. Και πολύ περισσότερο στην ...ανταποδοτικότητα των ανθρωπινων σχέσεων...

Την απάντηση στα γιατί μου...συνήθως την ακολουθεί στεναχώρια. Και συχνά ....κάνω ερωτήματα....που προεξοφλώ το ναι, μιας που το όχι....πονάει.

Το μόνο δίκιο που διεκδικώ για τον εαυτό μου, είναι να είμαι ...εγώ. Όσες φορές το παζάρεψα..... η ευτυχία ήταν ...όπως και η νίκη...πύρρεια.

katerina είπε...

Ακανόνιστη μου,
είναι ένα παλιο σμυρναίικο...αξίωμα.
Πολύ γυναικείο. Αυτό που έκανε τις γυναίκες κάποτε ....αφέντρες....και ευτυχισμένες.
Δούλεψε σε πολλές γενιές....

Αλλά όλα είναι θέμα ισορροπίας. Και κάποιες στιγμές, ίσως πρέπει να τα ψάχνεις και τα δύο χωρίς αυτό το διαζευκτικό «ή» που πυροβολεί ...και το δίκιο και την ευτυχία.

Και ...μιας που καλή είναι περιγραφή....αλλά πρέπει να προτείνεις και λύση, αντιγράφω και μια φράση. τον τίτλο και το ...φινάλε της ανάρτησης ...ίσως όχι για την ευτυχία...αλλά τουλάχιστον για την ...γοητεία.

aKanonisti είπε...

Συμφωνώ με τον τίτλο... μόνο που ζούμε δυστυχώς σε άχαρους καιρούς...
:-)))))
Καλή εβδομάδα Κατερινιώ...

cinderella είπε...

Ελα και τώρα πες μου ρε Κατερινα κάτι γιατί έχω και μάθημα και βιάζομαι. Ο Καμυ δεν είναι η τρανή απόδειξη πως δεν μπορούμε να έχουμε δίκιο και να είμαστε ευτυχισμένες;
Πολύ γκομενάκι ο τύπος. (Τι γράφω πρωί πρωί!) Δεν έχω διαβάσει τη βιογραφία του αλλά κάτι μου λέει πως με το κουλτουριάρικο στυλάκι και την αρρενωπότητά του θα βασάνισε πολλές. Οι οποίες αναμφισβητητα είχαν δίκιο αλλά δεν ήταν ευτυχισμένες. Δίκιο έχει η γιαγιά τελικά!!

PN είπε...

Aαααααα πρωί-πρωί (μιας και άργησα να σε διαβάσω το ρεμάλι) με χαλάς, και εσύ και η γιαγιά σου. Τι θα πει "ή θα είσαι ευτυχισμένη ή θα έχεις δίκιο". Δεν μπορούν και τα δύο να συμβαίνουν, έστω και για μια στιγμή; Αδυνατώ να το πιστέψω. Και ενώ αγαπάω γιαγιά Κατερίνας, θα με έβλεπα μπροστά της με το τσουλούφι μου να συζητάω γόνιμα για το αντίθετο. ΔΕΝ θέλω να συμφωνήσω. Άσε που νομίζω επίσης ότι μπορεί να μην έχουμε πολλές φορές δίκιο, και αλλάζοντας άποψη να γινόμαστε ευτυχισμένοι. Θα με πείτε πάλι ρομαντικό και μικρό. Εεεεεεε μικρός δεν είμαι πια, και όσο για το ρομαντικός εεεεεεεεε....τιμή μου και καμάρι μου!!!!!

Εγώ θα κολλήσω στη φράση του τίτλου. Κατερινιώ είναι φράση από βιβλίο του Καμύ ή δικιά σου; Απίστευτη και τραγικά αληθινή!!!!

ikor είπε...

Ή θα είσαι ευτυχισμένη ή θα έχεις δίκιο. Ή Θεός ή Καμύ δηλαδή...

Άραγε αυτό το βιβλίο σου φάνηκε πολύ διαφορετικό τώρα που το ξανατελείωσες; Ή ένιωσες την ανάγκη να το ξανατελειώσεις σε μερικά χρόνια;

katerina είπε...

Μπα μπα κοριτσάρα νωρίς νωρίς πάμε για μάθημα βλέπω...Ναι, ναι τις αφαίρεσα τις δύο ώρες...αλλά και πάλι...

Λοιπόν κοίτα που καταλήγω….οι φιλόσοφοι, οι λογοτέχνες, οι ψυχίατροι, είναι σαν τις ασπιρίνες, άντε στα πολύ καλά να γίνουν και ponstan.
Κοινώς ναρκώνουν λίγο τον πόνο...
Νομίζω ότι την λύση μάλλον την δίνει το λαϊκό άσμα
«δεν υπάρχει θεωρία, ούτε τραίνα ούτε πλοία/ ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί".
Θα μου πεις ρε φιλενάδα και γιατί γράφεις τότε όλα αυτά….
Elementary, my dear Watson…. Το blog έχει και ένα επίπεδο να διαχειριστεί….με ένα Νταλάρα θα σας ξεπέταγα;;;

Όσο για τον Καμύ...μικρή μου τον προσβάλλεις...δεν ήταν πολύ γκομενάκι ο τύπος...ήταν (βαθιά αναπνοή) Ο Γκόμενος!!!!!!!!!!!!!!

Και για να ξαναθυμηθώ την συγχωρεμένη την γιαγιά...«αχ, οι ...Θεοί, πεθαίνουν νέοι»
Αμ, εγώ τι λέω μεσημεριάτικα!!!

katerina είπε...

Τσουλουφοπαιδο μου επιτέλους,
Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Σε απείλησα κιόλας ότι αν δεν σηκωθείς από τα πατώματα, θα τραβήξω το alarm.
Επιτέλους...

Είπα πριν ότι είναι παλιο σμυρναιικο ...αξίωμα. Και σαν αξίωμα δεν τεκμηριώνεται απλά ...εφαρμόζεται. Πάνω του χτίζεις θεωρήματα. Ενίοτε τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, ενίοτε ...

Όσο για την φράση του τίτλου...ναι ασφαλώς είναι του Καμύ και όχι δικιά μου...αν άρχιζα να τσιτάρω μόνη μου και δη στα αγγλικά....μαζέψτε λεφτά να με πάτε ψυχιατρο.

katerina είπε...

Κοιτα τι παθαίνω ikor.
όταν ξαναδιαβάζω κάτι που κάποτε με εντυπωσιασε πολύ, που για κάποιους λόγους τότε το θεωρησα θέσφατο ή με γοητευσε αισθητικά, το ξαναδιαβάζω...σαν χάπι, σαν φαρμακευτική αγωγή.

Προσπαθώ να ξαναβρεθώ...σε εκείνη την κατασταση που ήμουν τότε...
Δηλαδή ουσιαστικά το χρησιμοποιώ για να καλύψω τις δικές μου ανάγκες.
Αν το καταφέρνω;;; Είπαμε ...παυσίπονο όχι απάντηση.
Αλλωστε ...ανάλογα με την ερώτηση που θα κάνεις...θα πάρεις και την απάντηση σε αυτή την ζωή. Στην ...άλλη...βλέπουμε....

Ανώνυμος είπε...

Πολλοί συγγραφείς είναι υπερήφανοι για τα βιβλία που έχουν γράψει. Αλλά ο Μπόρχες το είχε θέσει με διαφορετικό τρόπο: «Το καύχημά μου», έλεγε, «είναι τα βιβλία που έχω διαβάσει».

βιολιστης στη στεγη είπε...

Και νά πώς καταλύεται το "δόγμα" της γιαγιάς! Με την φράση της επικεφαλίδας σου! Διαθέτεις το χάρισμα αυτής της φυσικής γοητείας που κάνει όλους να σου λένε το "ναί"; Κερδίζεις εύκολα, και χωρίς απαραίτητα να χρειάζεται ν' αγωνιστείς γι' αυτό, μικρές καθημερινές ευτυχίες, είτε έχεις δίκιο, είτε έχεις άδικο. Στέκεσαι εκεί στην αποβάθρα περιμένοντας το πλοίο, και κανένα "ή", δεν φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα, έχεις κερδίσει τις απαντήσεις σου, χωρίς καν να χρειαστεί να θέσεις τις ερωτήσεις.
Τελικά, νομίζω ότι τα διλήμματα είναι χρήσιμα μόνο για να περιορίζουν τις επιλογές μας... Και για όποιον απο μάς δεν διαθέτει αυτή τη φυσική γοητεία.
Που δεν χρειάζεται να διαπραγματευτεί κανένα δίλημμα.
Και που ναρκώνει γλυκά.
Σαν τον Καμύ.
Καλό βράδυ Κατερινιώ!

b|a|s|n\i/a είπε...

μοιάζει να μην υπάρχει ή. μα και. και νομίζω το κατάλαβες στο λιμάνι. περιμένοντας το καράβι. ακόμα και ...άδειος ο ουρανός. είχε υπέροχα γαλάζιο χρώμα.

katerina είπε...

Αλεξηνωρα, τα βιβλια που διαβάζεις σε πάνε το ταξίδι που ...συμφωνησες εσυ και ο δημιουργός τους να σε πάνε.

Το δικό σου...το πας μόνος σου...ελπίζοντας ότι θα βρεις κανέναν...συνταξιδιώτη.
Αλλά και να μην βρεις, το να κάνεις τις εικόνες λέξεις...αξίζει το ταξίδι.

katerina είπε...

Καλώς την βιολίστρια. Μου αρέσει να με λένε οι συχωριανοί Κατερινιώ. Το εισπράττω πολύ γλυκά, πολύ τρυφερά..

Όχι βιολιστρια μου, απεδείχθη ότι δεν έχω αυτήν την φυσική γοητεία, ή τουλαχιστον ...δεν πιανει σε όλα...

Αναγνωρίζω όμως ότι είναι απιστευτα...βολικό.
Και όπως βλέπεις ..έτσι αρχίζω και έτσι τελειωνω.

katerina είπε...

Καλως τον.
Υπάρχει "ή" basnia.
Το ξέρεις και το ξέρω.
Ε, καμια φορά το κάνουμε και "είτε", αλλά μωρέ ...δεν πιάνει.

Ανώνυμος είπε...

"Κι αν δεν απαντάει στα γιατί μου, τουλάχιστον τα ναρκώνει ...τόσο υπέροχα"
Πολλές απο τις φράσεις που γράφεις στο κείμενο σου, φρενάρουν το μυαλό μου και μένει έτσι κοκαλωμένο να κάνει σκέψεις.
Μπορούν άραγε να ναρκωθούν τα γιατί; Αν ναι για πόσο; Και όταν ξυπνήσουν που να κρυφτείς από τη μανία τους. Γιατί,γιατί ,γιατί...Αμέτρητα γιατί...
http://www.youtube.com/watch?v=2N7k1Hq3Ltg&feature=related

cynical είπε...

Καλησπέρα Κατερινα. Και γω ειχα κολλήσει στην ιδια πανω κατω ηλικια. Αλλά αλλού. Στον Ξενο. Τον οποιο και γω ξαναδιαβασα προσφατα, για να δω γιατι με ειχε συνεπαρει τοσο. Σε αντιθεση ομως με σενα, δεν θελω, δεν μπορω, να κοιταω πισω. Ας τον, (λέω γω)τον Καμυ εκει που βρισκεται...

katerina είπε...

Καλημέρα Ανωνυμε.

"Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα"

katerina είπε...

Καλημέρα Cynical,
ναι μάλλον ο Καμύ... ταιριάζει πολύ στην εφηβεία, εκει που ψάχνεις να κρατηθείς απο μια ...κοσμοθεωρία.
Τωρα κι αυτός ...αιώνιος έφηβος ήταν.
Εγώ αντίθετα με εσένα...όλο μπροστά πάω και όλο πίσω γυρίζω.
Κι αν δεν γυρίζω...τουλαχιστον μου αρέσει παρα πολύ να στριφογυρίζω.

Nomad είπε...

Τη φράση της γιαγιάς σου να την κεντήσεις μνε χρυσή κλωστή σε πορφύρα και να την παραδόσεις στα εγγόνια σου.

Στις μελλοντικές επαναναγνώσεις του Καμέως :Ρ νομίζω ότι η "Πανούκλα" βρισκεται ακόμα στο μελλον. (Καλα, μπορεί να μας σώσει ο Ομπαμα)



Ομορφο κείμενο βρε. Πολύ.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Μου άρεσε πολύ ο ορισμός - τον βρήκα σοφό - στην αρχή και στο τέλος του post.Κι αυτός ο μπαμπάκας σου,ήξερε σε τι μπελάδες σε έβαζε,χαρίζοντάς σου τον Καμύ σε κείνο το ταξίδι;Μου θυμίζει τον δικό μου,που,ενώ ήμουν ακόμα στο Δημοτικό,μου εξηγούσε και μου ανέλυε ποιήματα του Καβάφη!Τι να σου κάνει, το παιδί,μετά;...
:)
Καλησπέρα.