Charm is a way of getting the answer yes without asking a clear question

Αν κάτι θυμάμαι πολύ έντονα σαν παιδί ήταν η απαίτηση μου, να μου απαντούν στο «γιατί». Όλη την παιδική μου ηλικία, και ....δυστυχώς όχι μόνο... την πέρασα εφαρμόζοντας το «ότι δεν καταλαβαίνω ....δεν υπάρχει».

Αν δεν μπορούσαν να μου δώσουν μια απόλυτα πειστική εξήγηση, γιατί θα αρρωστήσω αν βραχώ, ήμουν αποφασισμένη να μείνω στον κήπο παίζοντας με τα παιχνίδια μου και τα νεύρα της μαμάς μου, κάτω από την καταρρακτώδη βροχή.
Άλλωστε ...εμένα, μου άρεσε να βρέχομαι.....

Βέβαια η πειστική εξήγηση κατέληγε ...όπως σχεδόν όλες οι εξηγήσεις, σε υστερία, φωνές, απειλές, κανένα τράβηγμα στο τσουλούφι, και κάποτε στα μεγάλα μέσα.
Τον παρακλητικό και τόσο αποστασιοποιημένο πατέρα μου, να μου λέει «σε παρακαλώ, μην στενοχωρείς την μαμά».

Νομίζω ότι στα παιδικά μου χρόνια, είχα συνδέσει απόλυτα την εξήγηση ....με την στενοχώρια.
Παρόλα αυτά εξακολούθησα να ρωτάω το «γιατί» μου, όσο κι αν το «διότι» σπάνια με έπεισε.....και σχεδόν πάντα με αποκάρδιωνε.

Αυτή η στεναχώρια...μετά την εξηγηση ή την μη εξήγηση, γινόταν ακόμα πιο έντονη, όταν τα αναφιλητά μου, παρηγορούσε η γιαγιά μου λέγοντας μια φράση που θα θυμάμαι πάντα «ή θα είσαι ευτυχισμένη ή θα έχεις δίκιο».
Μετά από μακρόχρονη, πολλαπλή και επαναλαμβανόμενη μέτρηση του παραπάνω μαγικού αξιώματος, το αποδέχτηκα, αλλά αυτό το διαζευκτικό «ή», ήταν και είναι πολύ ξεκάθαρο, πολύ τελεσίδικο, και έτσι συχνά επιλέγω να έχω δίκιο, και να ....πληρώνω το αντίτιμο...

Στην αρχή της εφηβείας μου, αποφάσισα να ασχοληθώ ....με τον μπαμπά μου. Αυτό το ...εξωτικό πλάσμα...που ζούσε στο σπίτι μας, και που τίποτα κοινό δεν είχε με τους μπαμπάδες των συμμαθητών μου.
Τον ....ερωτεύτηκα και μαζί του, κεραυνοβολήθηκα ερωτικά από τις λέξεις.

Ξαφνικά ανακάλυψα ότι ζω δύο ζωές, αυτή του σχολείου, και αυτή του βιβλίου που διαβάζω. Σημαντικότερη;;; Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής.

Άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου σαν αναγνώστη και ταυτόχρονα σαν υπαρξιακό όν.

Έψαχνα μέσα από τα βιβλία μια ηθική που να μαγνητίζει την δική μου, μια σκέψη που να προηγείται της δικής μου και όλα αυτά, σε μια έξαλλη κατάσταση θαυμασμού, ανάκατη με άπειρο ναρκισσισμό.

Πέρασα πολλά χρόνια παίζοντας τον μελοδραματικό ρόλο του προνομιούχου αναγνώστη, και πολύ αργότερα ανακάλυψα την λογοτεχνία και τους πραγματικούς της ήρωες, τους συγγραφείς.
Καθόρισαν τόσο πολύ, την ορμονικά μανιασμένη και ...εντυπωσιακά μακρόσυρτη εφηβεία μου, που ακόμα και για τους πιο στενόμυαλους, τους πιο μέτριους, τους πιο κυνικούς, τους πιο χυδαίους, τους πιο ηλίθιους συγγραφείς, ζωντανούς ή νεκρούς, δεν μπόρεσα ποτέ να νοιώσω περιφρόνηση.

Ποτέ μου μέχρι σήμερα, δεν άφησα βιβλίο μισοδιαβασμένο...

Εκεί, ψυχαναγκαστικά, θεωρώ ότι το χρωστάω προσωπικά στον δημιουργό του. Μπορεί να κάνω ανάγνωση χωρίς να διαβάζω, μπορεί να κλέβω καμιά παράγραφο ή και σε ...βαριές περιπτώσεις και καμιά σελίδα, αλλά δεν υπάρχει βιβλίο που να ξεκίνησα και να μην έφτασα μέχρι τον επίλογο του.

Άλλοτε με γλυκιά στεναχώρια γιατί το ταξίδι τελείωσε και άλλοτε με ανείπωτη ανακούφιση.

Καλοκαίρι, κάνοντας μια βουτιά, για να εντυπωσιάσω τον υπέροχο Γιάννη...καρφώθηκα στα βράχια. Μετά από ταλαιπωρία που σπατάλησε το καλοκαίρι μου, τις αντοχές μου ...και το ...δεδομένο (στο μυαλό μου) ειδύλλιο με τον υπέροχο Γιάννη, με πήγαν στην Τήνο, ικανοποιώντας το τάμα στην Παναγία, να γίνω καλά.

Ο μπαμπάς μου, αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτό το κυκλαδίτικο ταξίδι, και μαζί με ένα καινούργιο απίθανο καπέλο που μου είχε αγοράσει μόνος του-δεν φανταζόμουν ότι ο μπαμπάς μου ήξερε ότι υπήρχαν και άλλα μαγαζιά εκτός από τα βιβλιοπωλεία- για να σκεπάζω το ξυρισμένο μετά τον τραυματισμό κεφάλι μου, μου έδωσε και κάτι να διαβάζω σε εκείνο το τριήμερο προσκύνημα.
Το ξεκίνησα στο πλοίο...

Θα φανεί περίεργο, αλλά εγώ σε αυτήν την ανηφόρα προς την εκκλησία, έχασα τον Θεό και ανακάλυψα τον Καμύ.
Δίπλα μου ανέβαζαν μια κοπελίτσα, συνομήλικη με εμένα, κατάκοιτη πάνω σε ένα φορείο, που καταλάβαμε ότι θα ήταν και το οριστικό της κρεβάτι. Μέσα στα κλάματα και τους βουβούς λυγμούς των γονιών της, ένοιωσα ένα τεράστιο κύμα αγανάκτησης και αποστροφής για αυτόν τον Παντοδύναμο Θεό, που το επέτρεπε.

Αυτή η μεταφυσική κρίση μετατράπηκε σε μελαγχολικούς ρεμβασμούς, στην προοπτική μιας γης χωρίς Θεό, ενός κόσμου χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς έλεος, χωρίς χάρη.
Είχα ζήσει επί δύο μήνες σε μια περίοδο ανάρρωσης, την ανεπανόρθωτη εγκατάλειψη ενός Παντοδύναμου Θεού, και πάνω από όλα, αυτή την εξαφάνιση ενός «διότι» σε όλα τα πιθανά ερωτήματα.
Και έτσι ανακουφίστηκα ανακαλύπτοντας τον «Επαναστατημένο Άνθρωπο» και την καθησυχαστική φωνή του Καμύ, να συμπεραίνει και αυτός την βαριά απουσία.
Ελλείψει Θεού, υπάρχει ο Άνθρωπος μου έλεγε εκείνος ο γλυκός ονειροπόλος, και «ο ένας αντικαθιστά τον άλλον».

Ο ένας ήταν η απάντηση, σε όλα τα ερωτήματα που έθετε η αδιαφορία του άλλου.

Με θυμάμαι, τρεις μέρες μετά, περιμένοντας το καράβι στο λιμάνι της Τήνου, τόσο έντονα αφέντρα του κορμιού μου, αφέντρα της ζωής μου, αφέντρα του κόσμου, ιδανικά μονάχη, όρθια κάτω από ένα υπέροχα γαλάζιο ουρανό, πέρα για πέρα αδιάφορη για το αν αυτός ο ουρανός ήταν ...άδειος.

Οι άνθρωποι, ο νους τους, οι αντιφάσεις τους, η καρδιά, τα νεύρα, τα μαρτύρια τους, οι πόθοι τους, η λιποψυχία τους, τα θέλω και τα πάθη τους, όλα αυτά με περίμεναν. Ήταν εκεί και με περίμεναν. Δεν ήμουν παρά δεκατεσσάρων χρονών. Μόνο που ....αυτό το πιστευω ακόμα.

Κι άλλωστε τι θα μπορούσε να κάνει εναντίον μου ο Θεός, αφού ήμουν εκεί με την καρδιά μου να βροντοχτυπάει, με το αίμα μου να κοχλάζει. Κι αν ακόμα έπεφτα, θα έρχονταν άνθρωποι από χώρες ζεστές, άνθρωποι με ζεστή καρδιά, σίγουρα φίλοι, γεμάτοι ανθρωπιά, να όπως ο Καμύ, ο προστατευτικός, ο δίκαιος που πίστευε στον Άνθρωπο και στην φύση του.

Και ίσως πρέπει να το ομολογήσω, εκείνη την εποχή δεν πίστευα στην υπέροχη, μεγαλειώδη ανθρώπινη φύση, όσο σε κάποιον που λεγόταν Καμύ, έγραφε μαγευτικά και η φωτογραφία του σε εκείνο το εξώφυλλο, φάνταζε τόσο σαγηνευτικά αρρενωπή.
Πιθανότατα στα δεκατέσσερα χρόνια μου, να με είχε ανησυχήσει πολύ περισσότερο η ύπαρξη του Θεού, αν ο Καμύ ήταν ηλικιωμένος και φαλακρός.

Χθες ξημερώματα, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, σε αυτόν τον υπέροχα χαλαρωτικό λήθαργο, που μπορείς να ...παίξεις εσύ με τα όνειρα σου, όταν το «θέλω», αγκαλιάζει στοργικά το υποσυνείδητο, ξανατέλειωσα τον «επαναστατημένο άνθρωπο».

Ξαναβρέθηκα στην αγκαλιά του Καμύ που ακόμα καταφέρνει να αντικαθιστά, να κάνει πολύ χλωμούς τους Θεούς μου. Κι αν δεν απαντάει στα γιατί μου, τουλάχιστον τα ναρκώνει ...τόσο υπέροχα.

Αυτό το διαζευκτικό «ή», που στοίχειωσε και εξακολουθεί να στοιχειώνει την ζωή μου, γίνεται λιγότερο απειλητικό και τελεσίδικο.
Κλεινω τα μάτια, με νανουρίζω και εν πάσει περιπτώσει....

Charm is a way of getting the answer yes, without asking a clear question