Θυμάμαι πέρσι τέτοια εποχή, το..... blog της Αμαλίας.
Θυμάμαι λίγο αργότερα την κινητοποίηση των bloggers, την διαμαρτυρία τους για την Πάρνηθα.
Θυμάμαι τις εσωκομματικές εκλογές στο Πασοκ και τα blogs με τους υποστηρικτές και τα στρατόπεδα.
Πίστευα, ότι ακριβώς λόγω της ανωνυμίας ή της δυνατότητας ανωνυμίας που προσφέρουν, τα blogs, θα άνοιγαν καινούργιους δρόμους επικοινωνίας.
Ο καθένας θα μπορούσε να βγάλει, να γράψει, να καταγράψει, ακόμα και να βρει, αυτό που δεν μπορεί να πει επώνυμα μετρώντας το κόστος της δημόσιας εικόνας του. Αυτά που όλοι μας σκεφτόμαστε αλλά δεν λέμε, μετρώντας το κόστος των προσωπικών μας σχέσεων, μετρώντας το κόστος των πολιτικών μας απόψεων, μετρώντας το κόστος των επαγγελματικών μας σχέσεων, μετρώντας.....
Κι όμως, το χωριό μας, η blogοσφαιρα είναι ...αγγελικά πλασμένη...
Στα blogs ...ηθικολογούμε και ....αισθητικολογουμε....
Οι ιστορικοί του μέλλοντος μας, μπορούν να βρουν πολύ εύκολα καταγεγραμμένο το ...πολιτικά ορθό των αρχών του 21ου αιώνα. Απλά χαζεύοντας τα blogs μας.
Στα blogs ...ηθικολογούμε και ....αισθητικολογουμε....
Οι ιστορικοί του μέλλοντος μας, μπορούν να βρουν πολύ εύκολα καταγεγραμμένο το ...πολιτικά ορθό των αρχών του 21ου αιώνα. Απλά χαζεύοντας τα blogs μας.
Γιατί αφού όλοι συμφωνούμε για το ηθικό και το αισθητικό, γιατί αφού όλοι βγάζουμε αυτή την απίστευτη ευαισθησία, γιατί αφού όλοι θυμώνουμε για την ανηθικότητα, ....ζούμε, βιώνουμε, εισπράττουμε όλη αυτή την ασκήμια;;;
Ποιοι την δημιουργούν;;; Ποιοι την αναπαράγουν;;; Προφανώς όσοι δεν έχουν blogs….
Και ίσως τελικά η λύση είναι πια πολύ απλή... Ας γίνουμε όλοι bloggers......
27 σχόλια:
Βγάζουμε αυτό που μας "καίει" Κατερίνα, αδειάζουμε τα σωθικά μας και, ναι, έχουμε άλλη αντίληψη για την Ελλάδα όλοι εμείς οι bloggers!
Δεν υποκρινόμαστε (ελπίζω), δεν ζητάμε να αλλάξουμε τον κόσμο (μπορούμε άραγε;), ανάγκη να γράψουμε έχουμε χωρίς να διεκδικούμε συγγραφικές/ δημοσιογραφικές δάφνες...Πέραν τούτου ουδέν...
Αν κάποιοι από μας πουλάνε political correctness, τότε άξιοι της τύχης μας θα είμαστε, φλούφληδες σαν αυτούς που κοροϊδεύουμε.
Χαιρόμαστε για το στίψιμο της "πένας" μας για να βγάλει "χυμό", για τα σχόλια αποδοχής/διαφωνίας, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ ΜΟΥΡΗ!! Τί πουλάμε; ΤΙΠΟΤΑ, ανάγκη ψυχής υπηρετούμε!
Και όπως σου έχω ξαναπεί, σημασία έχει το χαμήλωμα (ή όχι) του βλέμματος στον καθρέφτη μας κατά τη βραδυνή μας "προσευχή"...
Καλό βράδυ!
Χαχαχα....γαμάτο!!! Πέθανα στο γέλιο με την τελευταία πρόταση. Ήθελα να δω που θα το καταλήξεις, αλλά εκεί δεν περίμενα.
Αγαπητή μου Κατερίνα listen to me! Το πολιτικά ορθό είναι παντού, γιατί να μην υπάρχει και στα blogs. Καλά πίστευες πραγματικά ότι τα blogs μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο; Εδώ δεν μπόρεσαν οι αγώνες πάσης πολιτικής και επαναστατικής φύσεως. Θα το καταφέρει η ήρεμη και παθητική δύναμη των blogs; Αχχχ τώρα γιατί μου ήρθε ο ΓΑΠ στο μυαλό...;;;;
Αχχχ ρομαντική μου Κατερίνα. Γι' αυτό σε αγαπάμε!!!!
Αχ ρε Τσότσο, ειναι η πρώτη φορά που δεν ήθελα να σε έχω γνωρίσει....
Γιατί σε σένα δεν μπορώ να απαντήσω όπως θα ήθελα. Γιατί εσυ ξερω ότι κάνεις ότι ακριβώς ....μου περιέγραψες για τους bloggers.
Και έτσι ...δεν θα απαντησω.
Εκτός κι αν μου γράψεις το ίδιο σχόλιο, με άλλο όνομα. Οπότε στον ...Αγνωστο θα πω ας την ...ρε γαμώτο να βγεί αυτή την ψυχή....
Αυτήν τη ψυχή, αυτήν την απορία, αυτήν την αμφισβήτηση, αυτό το "δεν ξέρω", αυτό το "λες;;;", αυτό το "ειναι λάθος, αλλά έμαθα να το κάνω", αυτό το "μονο μια φορά, ακομα", αυτό το "φοβάμαι", αυτό το "ντρέπομαι", αυτή την μοναξιά, αυτό το μοιρασμα, αυτο το.... πως να κρυφτώ απ' τα παιδιά, έτσι κι αλλιως τα ξέρουν...όλα.
όχι VK, δεν περίμενα να αλλάξουν τον κόσμο οι bloggers. Ακόμα και εγω δεν ειμαι τόσο αφελής.
Και δεν ειμαι και καθόλου σίγουρη ότι θελουμε πραγματικά να ...αλλάξουμε τον κόσμο. Ίσως ειναι ενας κόσμος που τουλάχιστον αυτή την στιγμη, μας βολευει ...απόλυτα. Αλλιως θα τον αλλάζαμε vk. Ο ....κοσμος ...ειμαστε εμεις.
Δεν ειναι οι ....κακοι, απεναντι μας. Εμεις είμαστε.
Περίμενα όμως να ξεγυμνωθούμε λίγο περισσότερο. Και δεν με εξαιρώ.
'εμείς οι μπλόγκερς'
δεν υπάρχει.
η μόνη φωνή είναι 'εμείς οι άνθρωποι'.
αν και, κι αυτό, ψεύτικο σχεδόν εντελώς πια μου φαίνεται, κυρίως όταν σκέφτομαι το βασιλιά εαυτό μου.
υπογραφή: άμπτθα, χωρίς να λογκαριστώ, λόγω βλακείας και προγράμματος, την καλημέρα μου!
Ανωνυμε προσωπικά προτιμω το "εμεις τα θηλαστικά", παραμετρο που μάλλον ...αγνοούμε συστηματικα "εμεις οι άνθρωποι".
Η υπογραφή δεν καταλαβα τι λεει, αλλά η καλημέρα επωνυμη η ανωνυμη, ...μεγάλη!!!!!!
Εγώ απλά θα πω οτι, σε μία ανάρτηση που -υποτίθεται- οτι λέει αλήθειες για τα Blogs (όσες ...αντέχει η Κατερίνα, βέβαια, και όσες ...αντέχετε εσείς, καλοί μου φίλοι), καλό θα ήταν να γράφουμε... κάποιες αλήθειες... οχι ολες βέβαια... τουλάχιστον οσες ...αντέχει και οσες ...αντέχετε...
Γιατί αν και εδώ δεν τολμάμε να πούμε τουλάχιστον αυτές που αντέχει και αντέχουμε...
Μεταανάρτηση... ή μιά ανάρτηση που σχολιάζει τον ..εαυτό της... ή ισως και να τον κρυφοκοιτάζει αμήχανα...
Από τα σχόλια θα εξαρτηθεί, πάντως... δεν είμαι αισιόδοξος...
...και ξεκινώντας τις αλήθειες (από αυτές που ίσως ανέχεστε), να πω οτι ο ...ευγενής και ...ισοπεδωτικό πληθυντικός της ανάρτησης δεν με αντιπροσωπεύει...
Ειρωνικόν, σατυρικόν και με πολλά υπονοούμενα ποστάκιον!! Κατερινιώ μήπως τελικά οι μπλόγκερς είμαστε διχασμένες προσωπικότητες; Ή απλά κότες; Ή μήπως ισχνή μειοψηφία; Δεν ξέρω!!Θα σε γελάσω!!! :))))
Φιλιά!!
Σχολιαστή έχεις απόλυτο δίκιο.
Ας πουμε αλήθειες.
Και ας ξεκινήσω με την πρώτη αλήθεια μου.
Τα σχόλια που αφορουν σε προσωπικές επιθέσεις εναντίον μου, με στενοχωρουν. Είναι μια πρακτικη που προσωπικά, την αποφευγω συστηματικά, και πάντα ελπίζω ότι δεν θα την ακολουθησουν οι άλλοι.
Η δευτερη αλήθεια μου, είναι ότι εχω παψει να πιστευω στην ...Κοινη, Μεγάλη Αλήθεια, εδω και τουλάχιστον 8 χρόνια. Αρα οι προσωπικές αλήθειες του καθενός, ενίοτε και αυτές που κρυφοκοιτάζει, είναι απλα οι συνιστώσες της ....Μεγάλης Αλήθειας.
Cinderella μου, παντα ο καθενας ....όπως και ξερει και μπορεί...
Είτε ως blogger, είτε ως άνθρωπος, είτε ως απλό θηλαστικο.
Και η ένταξη, η κατηγοριοποιηση, το ...ανηκειν στον μέσο όρο της κατηγορίας, μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο ...ψέμμα.
Αρα και διχασμένες προσωπικοτητες, και κότες και .....ισχυρή πλειοψηφία. Ενίοτε και γενναίοι. Όταν η περίσταση το απαιτεί.
Στα blog δεν κατοικοεδρεύουν εκτός κοινωνίας άνθρωποι. Τι είδους υπερβάσεις περιμένουμε και πως θα εκτεθούν εδώ ικανότητες που δεν έχουν εκτεθεί στη κοινωνία; Απλά είναι ένα εργαλείο διαμόρφωσης ατομικής και κοινωνικής συνείδησης με την επικοινωνία και την ανταλλαγή ιδεών, πληροφοριών και θέσεων. Μικρό πράγμα είναι αυτό και κυρίως όταν το blog είναι ποιοτικό; Ας μη ζητάμε το αδύνατο.
Υπάρχουν blog πολύ καλά αλλά και χειρίστου είδους. Από τους χρήστες και τη ποιότητα αναρτήσεων και σχολίων εξαρτάται. Ευτυχώς της Κατερίνας έχει καλές διακρίσεις.
Το όλοι να γίνουμε bloggers… δε μου βγαίνει. Αντικαθιστά ένα διακριτό ρόλο με το σώμα από το οποίο διακρίνεται.
Δεν πιστεύω στην αποτελεσματικότητα της ανωνυμίας και δεν είμαι ανώνυμος παρ ότι έτσι παρουσιάζομαι. Σε ελάχιστες περιπτώσεις τη δικαιολογώ. Ξέρω και τις παγίδες που μπορεί να κρύβει. Δεν είμαι υπέρ των διχασμένων προσωπικοτήτων. Δεν τους δικαιολογώ, τους κατανοώ όμως γιατί το κόστος της αλήθειας σε ένα χώρο που σε ελέγχει με χίλιους τρόπους μπορεί να είναι τεράστιο και όχι μόνο ατομικό. Εγώ τα κόστη τα πληρώνω και σήμερα και δεν διανοούμαι να έχω διπλή προσωπικότητα. Ο καθένας όσο αντέχει.
Στέργιος
Κατερίνα,
Επειδή υποθέτω οτι η αναφορά σε προσωπικές επιθέσεις αφορά στο σχόλιό μου, το "όσο αντέχεις" δεν θεωρώ οτι αποτελεί προσωπική επίθεση, εξ άλλου ...μόλις το επιβεβαίωσες, ουσιαστικά απαγορεύοντας τα θεωρούμενα από εσένα σχόλια που εμπεριέχουν προσωπική επίθεση, και αυτά τα οποία ...δεν αντέχεις! Εκτός εάν οι αλήθειες αποτελούν ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ προσωπική επίθεση... Δεν θα αυτολογοκριθώ, βέβαια... απλά θα φροντίσωνα σχολιάζω θέματα ...λογοτεχνικά ... ποιητικά... εκεί που οι κίνδυνοι ΔΕΝ ελλοχεύουν...
Θεωρώ οτι είπες μόλις μιά αλήθεια γιά σενα, που όμως αναιρεί την ουσία της ανάρτησής σου, δηλαδή
"η blogοσφαιρα είναι ...αγγελικά πλασμένη...
Στα blogs ...ηθικολογούμε και ....αισθητικολογουμε" ...και, θα προσθέσω...κυρίως...ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ! Προσέχουμε πως θα πούμε κάτι, προσέχουμε τί θα πούμε... προσέχουμε μην θίξουμε...
Ακριβώς αυτό ειναι και η ουσία του προβλήματος ...οτι παρά το γεγονός οτι συνήθως ανώνυμοι σχολιάζουν ...ανώνυμους, αυτολογοκρινόμαστε ...προσέχοντας!
Θεωρώ οτι τα blogs θα συμβάλλουν σε κάτι, οταν επί τέλους πάψουμε να αναπαράγουμε και να αντιστιχούμε τις πραγματικές μας σχέσεις μας με τις διαδικτυακές μας. Αρκετά μας εχουν φιμώσει στην ζωή οι ...σχέσεις διαφόρων ειδών... ας τις αφήσουμε στην άκρη εδώ στα Blogs, ας τολμήσουμε... ας πούμε αλήθειες... και ας θίξουμε διαδικτυακές προσωπικότητες...
Από εκεί πηγάζει γιά εμένα και η ανάγκη ανωνυμίας του Blogger... το εχω πει ξεκάθαρα και σε ανάρτησή μου... ο επώνυμος blogger εχει ΑΚΡΙΒΩΣ τις ίδιες αναστολές που εχει και στην παραγματική του ζωή... και αν τα blogs ειναι απλά αλλο ενα βήμα για την διάδοση των ...κονσερβαρισμένων ιδεών των επώνυμων, ή και νέο ...βήμα ανόδου -αναρρίχησης (το βλέπουμε κατά κόρον, ιδιαίτερα στα πολιτικά Blogs), τότε ...προς τι ολα αυτά?
Εξαιρώ, προφανώς τα διάφορα ημερολόγια, φωτογραφικά albums, ταξειδιωτικές εντυπώσεις... μιλάω μόνο γιά Blogs κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού και σχολιασμού....
Και επιμένω: Μεταανάρτηση... απόλυτα αυτοαναιρούμενη από τα σχόλια, αλλά και ταυτόχρονα, απόλυτα επιβεβαιούμενη από ...τα ίδια σχόλια!
...και μόλις είδα και την ανάρτηση του φίλου Ανώνυμου Στέργιου, και με την οιποία βέβαια ...διαφωνώ...
Πιστεύω στην ανωνυμμία, γιατί εξυπηρετεί τον σκοπό του blogging... δεν με ενδιαφέρει ο διχασμός προσωπικότητας, γιατί πιστεύω οτι η προσωπικότητα που ...παριστάνει, που στήνει εικόνες... η δήθεν προσωπικότητά μας είναι η πραγματική, και φίλε Στέργιε, νομίζω οτι ΟΛΟΙ μας ανεξαιρέτως, τέτοια προσωπικότητα εχουμε κτίσει, άλλος πολύ και άλλος λιγώτερο....
Αν ο διχασμός είναι αφ' εαυτού κατακριτέος, τότε θα έπρεπε να καταργήσουμε την ...πραγματική προσωπικότητά μας... αυτή ειναι η "ψεύτικη", η συμβιβασμένη μέσα από σχέσεις παντός είδους... αλλά δεν γίνεται!
Από εκεί και η υποστήριξή μου στο ανώνυμο blogging... από εκεί και η δικαίωσή του τοσο στον τομέα της κατάθεσης ιδεών όσο και στο προσωπικό επίπεδο...
Σχολιαστή, πρώτα το επι προσωπικου.....
Ποτε δεν ειπα ότι ...απαγορευω οποιαδήποτε άποψη, θεση, η τοποθετηση στο blog μου.
Ο μονος κανόνας, που εβαλα, απο ....άλλες εποχές, ειναι να σβήνω ότιδηποτε αφορά αλλους συχωριανους μου.
Και αυτό για καθαρά τεχνικους λογους μιας που στο blog του καθενός μας, μονο αυτός εχει την δυνατότητα να σβήνει σχόλια άλλων.
Ειπα απλα, ως αλήθεια μου, ότι οι προσωπικες επιθεσεις με ΣΤΕΝΟΧΩΡΟΥΝ. ΌΧΙ ΜΕ ΕΝΟΧΛΟΥΝ. ΜΕ ΣΤΕΝΟΧΩΡΟΥΝ.
Και το ειπα, ως αλήθεια, με απολυτη ειλικρινεια. Δεν το επαιξα υπεράνω, δεν το αγνόησα, δεν επιτεθηκα, ουτε διεψευσα τον ορθολογισμό του σχολίου σου.
Απλά, ανθρωπινα, ομολογησα το αυτονοητο.
Η πικρη ΑΛΗΘΕΙΑ μας στενοχωρει απο τους συχωριανους, και μας πληγωνει απο τους ανθρωπους μας.
Αυτο δεν σημαινει ότι δεν υφίσταται ως αυθυπαρκτη, ή δεν πρεπει να κατατίθεται.
Τώρα για την ουσία του σχολίου σου, συμφωνω ανεπιφυλακτα.
Υ.Γ. Στην απαντηση μου, ακολουθησα το κλασικο τυπικο οποιασδήποτε .....συνδικαλιστικής συνελευσης. Η τοποθετηση επι προσωπικου, καταλαβανει την τριπλασια εκταση απο ότι η τοποθετηση επι της ουσίας.
Κατερίνα μου δεν νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι οι bloggers για το καλό και το αισθητικό. Απλώς ψιλοσυμφωνούμε όσοι μπαίνουμε ο ένας στο blog του άλλου, γιατί ακριβώς διαλέγουμε πού θα μπαίνουμε. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα δες εδώ και εδώ και δες τώρα τη δική μου άποψη.
Τόσο γρήγορα ξέχασες τον «Γιώργο Θαλάσση»;;;
Μεγάλη καρδιά είσαι!...
Συνεισφέροντας τό:
«Η κακία στον κόσμο δεν είναι αποτέλεσμα της κακίας των κακών αλλά της αδράνειας των καλών»,
θα σέ ρωτήσω:
Δεν νομίζεις ότι το ευγενέστατο σχόλιο του παραπάνω "ανώνυμου", πρέπει να τό στείλεις στο "βοθρομπλόγκ";;;
{vothroblog.blogspot.com}
Διαγράφοντάς το, βέβαια.
Μερόπη μου, ναι δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, ότι είμαστε πολύ πιο απελευθερωμένοι το blogging, απο την καθημερινότητα μας. Και το δικο σου blog, ειναι παντα μια όαση. Αλλά παραπάνω Μερόπη μου, παραπάνω....
Σε ευχαριστω.....
όχι Ναπ μου καθολου δεν ξεχασα τον Θαλάσση.
Και ναι βέβαια και το εσβησα μόλις το είδα. Η κακοήθεια ειναι προφανως ότι ενδημει στην blogoσφαιρα μας.
Και το χειρότερο Ναπ δεν μπορω να καταλάβω γιατί όλοι οι ...Θαλασσηδες και οι...ανωνυμοι, μου δειχνουν αυτήν την προτίμηση.
Αλλά είπαμε η κακοηθεια είναι παντα ανωνυμη, ή ...Θαλασσινη...
Ντρεπομαι Ναπ...για όλους αυτους τους άθλιους....
Ενδιαφέρον ζήτημα θίγεις (καταρχήν καλησπέρα).
Νομίζω πως το blogging είναι μια άλλη δυνατότητα και τίποτα περισσότερο. Ο ίδιος κόσμος είναι που ζει εκεί έξω. Δεν είναι τίποτα περίεργο οι bloggers, όπως δεν είναι οι ζωγράφοι επειδή ζωγραφίζουν, όπως δεν είναι οι δημοσιογράφοι επειδή δημοσιογραφούν, όπως δεν είναι οι ραδιοερασιτέχνες (ιδιαίτερα πριν λίγα χρόνια) κι όπως δεν είναι τόσοι και τόσοι άλλοι. Τίποτα το περίεργο και το ιδιαίτερο, απλώς μιαν άλλη δυνατότητα. Το καινούριο και θετικό είναι ίσως η ανωνυμία, παρόλο που προσωπικά αποφάσισα να το κάνω επώνυμα (και κακά τα ψέμματα, απόλυτη ανωνυμία δεν υπάρχει).
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το εξής: ακόμη και με ένα ανώνυμο κι ακίνδυνο nickname, ακόμη και τότε μας ενδιαφέρει η εικόνα μας, αυτό που φαίνεται προς τα έξω. Αυτός είναι ο λόγος που η blog-o-σφαιρα παρουσιάζει μιαν αγγελική εικόνα. Σε μια οικολογική ανάρτηση π.χ. όλοι θα επιδοκιμάσουν και θα υπερθεματίσουν και μετά οι μισοί από αυτούς θα πετάξουν το τσιγάρο τους από το παράθυρο (κι εγώ ανάμεσά τους) κι άλλοι ουδέποτε ασχολήθηκαν με την ανακύκλωση. Κι εκτός δικτύου πάλι τα ίδια. Πόσες φορές δεν είδατε κάποιον να συζητάει να εκθέτει τις προοδευτικές του απόψεις (εικόνα) και μετά τον βλέπεις να δέρνει τη γυναίκα του (ουσία).
(Σε συνάντησα στο blog spyros vlahos και είπα να σ' επισκεφθώ.)
Γιωργο καλωσήρθες. Ακριβως αυτό που περιγράφεις ...παριγράφω. Και ασφαλως το blogging δεν ειναι παρα μια ακομα ...δυνατότητα επικοινωνίας, αλλά Γιωργο μου, ακομα και ανωνυμη ...η εικονα ...ποσο ισχυρη.
Εγω σε επισκεπτομαι συχνα...
Και θα γίνω μονότονος επαναλαμβάνοντας ότι παίζουμε ναρκισιστικούς ρόλους στα μπλογκς, μ' εμένα πρώτο.
Αλλά (δε θυμάμαι ποιος, τό 'πε πιο πάνω) τα μπλογκς έχουν την ίδια στρωμάτωση που έχει κι η κοινωνία κι όπως όλοι ξέρουμε ζούμε σε μια άρρωστη κοινωνία.
Να σκεφτούμε λοιπόν όλοι μαζί πώς να φέρουμε μεγαλύτερη ειλικρίνεια σ' αυτή τη χαβούζα που μοιάζει με σκηνή θεάτρου (μπλογκόσφαιρα).
Δεν έχω υπόψη μου τίποτα αλλά είμαι ανοιχτός σε κάθε συζήτηση, έτσι κι αλλιώς έχω ημερομηνία λήξης!
Aγαπητή Κατερίνα,
ασχήμιες "κατατίθενται" κι αλλού, ευτυχώς όχι πάραπολλές.
Όμως αυτό το πράγμα με τους "δικούς σου" ανώνυμους κλπ είναι, για μένα τουλάχιστον, περίεργο.
Εξέτασες την πιθανότητα να είναι το ΙΔΙΟ πρόσωπο πάντα;;;
Αυτό που είχε φτιάξει και ...ειδικό μπλογκ εναντίον σου...
α-α-ε
Ν.
Σπύρο μου, ποτε λήγεις;;;
Ναπ μου, οι ανωνυμοι μου μπορει κατα βάθος ...να με αγαπάνε. Κατα πλάτος βέβαια με εκνευρίζουν απιστευτα.
Και πως να δω άν ειναι ο ίδιος;;;
Ή μαλλον....
Δημοσίευση σχολίου