Καλά παιδί μου τρελάθηκες;; Επειδή εσύ έκανες blog, θα χάσω εγώ την Τατιάνα;;;

Στο προηγούμενο post, πρότεινα να κουβεντιάσουμε για το αν αυτή η ημι-επώνυμη επικοινωνία έχει συναισθηματικό κόστος.

Εδώ πρέπει να εξομολογηθώ κάτι. Και είπαμε αμαρτία εξομολογημένη......
Οφείλω να ομολογήσω ότι το σεντόνι για το blogging το είχα γράψει, ως άσκηση επί χάρτου, πριν ακόμα αρχίσω να γράφω στο δικό μου blog.
Εντυπωσιάστηκα με το πως αναπτύχθηκαν τα γαλλικά την περίοδο των γαλλικών Προεδρικών εκλογών. Ήταν πολύ νεωτερικό το πως η υποψηφιότητα της Segolene Royal πάτησε πάνω στην blogοσφαιρα με πολύ πιο ουσιαστικές συζητήσεις, αναλύσεις, πληροφορίες ακόμα και μικροπολιτικά, από ότι στις κλασσικές, παραδοσιακές και έγκριτες(;;;;;) γαλλικές εφημερίδες.
Η ίδια η Segolene Royal, μέσω του blog της, το οποίο διαχειριζόταν ο γιος της, έδινε τροφή για ουσιαστική κουβέντα, θέσεις και αντιπαραθέσεις.
Άρα συγχωρήστε μου την κατά πολλούς φλύαρη περιγραφή, αλλά βαρέθηκα (έχω επίσης ομολογήσει την τεμπελιά μου) να το αναμορφώσω, στα καθ’ ημάς.
Εγώ το μόνο σχόλιο που θάθελα να κάνω για το blogging είναι για την επαφή που δημιουργείται ανάμεσα στους συγκάτοικους του χωριού.
Επιλέγεις κάποιους που σου πάνε, σε κεντρίζουν, σε ευαισθητοποιούν, διαφωνείς κάθετα μαζί τους, τους περνάς στα favorites, και όσο ο χρόνος σου επιτρέπει τους παρακολουθείς. Στην πορεία μπορεί να έρθεις και σε μια προσωπική επαφή, επιζητάς τη γνώμη τους, παρακολουθείς τις πρωτοβουλίες τους, γίνονται φίλοι-συζητητές.
Όλη αυτή τη εισαγωγή την γράφω, για να περιγράψω το πόσο σκέφτηκα αν θα κρεμάσω και εγώ αυτό το bannerακι για το κλείσιμο της τηλεόρασης στις 11 Φεβρουαρίου, που έχουν βάλει στα blogs τους πολλοί φίλοι –συζητητές-συγχωριανοί.
Θα μου πεις, κάτι τρέχει στα γύφτικα, να και αν το βάλεις, να και αν δεν το βάλεις. Ε, καλά, στους φίλους απολογούμαι που τόχουν κρεμάσει σήμερα.
Κάτι όμως δεν μου πάει ρε συγχωριανοί. Τι εξυπηρετεί να κλείσουμε την τηλεόραση;;
Τι παραπάνω κάνει η τηλεόραση και τα ΜΜΕ γενικότερα, από το να πουλάνε αυτό που ο πολίτης-καταναλωτής αγοράζει;;
Και όσο κι αν το παραγόμενο προϊόν είναι σκουπιδαριό, δεν μπορούμε να αγνοούμε ή να παραγνωρίζουμε, το γεγονός ότι με την σημερινή ταχύτητα της πληροφορίας, δύσκολα πια μπορεί να υπάρξει συγκάλυψη σε επίπεδο ενημέρωσης. Είναι τόσο έντονος ο ανταγωνισμός των ΜΜΕ, που κάποιος, κάπου, κάποτε θα την πει την αλήθεια. Στο χέρι του πολίτη είναι να εκπαιδευτεί να ανιχνεύει την αλήθεια. Ή να συνθέτει την αλήθεια μέσα από τα ψέμματα.
Το «κλείνω την TV» μου βγάζει μια λογική εθελοτυφλίας. Η τηλεόραση είναι η εικόνα μας. Ο καθρέφτης μας. Αν δεν μας γουστάρει ο εαυτός μας, ή ο μέσος όρος του εαυτού μας, τον αλλάζουμε ή τον υφιστάμεθα. Δεν σπάμε τον καθρέφτη.
Μα θα μου πει κάποιος, οι έμποροι ΜΜΕτζήδες πουλάνε το εύπεπτο σκουπίδι, ποντάρουν στην μεγάλη ακροαματικότητα, παίρνουν μεγάλη διαφήμιση, την εξαργυρώνουν με πολιτική δύναμη, διαπλέκονται και τελικά μας χειραγωγούν. Ενίοτε και μας κυβερνούν. Δεν θα διαφωνήσω.
Αλλά, είναι γενίκευση να λέμε ‘κλείνουμε την TV”, είναι μικρολαϊκισμός το δεν γουστάρουμε την υπάρχουσα ενημέρωση.
Ας τους πούμε τι θέλουμε, τι μας αρέσει, τι μας ξεκουράζει, τι μας προβληματίζει, τι μας ευαισθητοποιεί,
Στην θέση μιας απολίτικης άρνησης ας αντιπαραθέσουμε μια ορθολογική πολιτική θέση.
Ας ξεκινήσουμε καμπάνιες του στυλ: κλείνουμε την πόρτα, την τηλεόραση, τα μάτια, το μυαλό μας στον Μάκη, Λάκη, Σάκη, Μάρα, Σάρα, Τατιάνα ή δεν ξέρω τι άλλο. Συγκεκριμένα.
Επιλέγουμε. Φτύνουμε το άθλιο, επιβραβεύουμε το προσεγμένο.
Και με δεδομένο ότι τα ενεργά blogs στην Ελλάδα είναι πάνω από 5.000, η φωνή μας μπορεί και να ακουστεί. Και αν πάλι όχι, ας πούμε ότι είναι μια άσκηση ετοιμότητας. Ακόμα και αποτυχημένη.