Ο συνάδελφοι της κ. Κούνεβα

Η κ. Κούνεβα ήταν μια …εργολαβική υπάλληλος.

Το Κράτος πληρώνει -αδρά-από τα χρήματα του φορολογούμενου  τον …Εργολάβο, στον οποίον έχει ταυτόχρονα  εξασφαλίσει Νόμιμες συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Εξευτελιστικό μεροκάματο, εργοδοτική ασυδοσία,  κοτζαμπάσικο κέρδος και απόλυτη Εξουσία. Πάντα δε, με το …αζημίωτο!

Το μοντέλο «Κούνεβα», το μοντέλο «εργολαβικοί υπάλληλοι»  στην μιντιακή γλώσσα λέγεται «επιχειρηματικότητα», «μεταρρύθμιση», «διαρθρωτική αλλαγή»  και «εκσυγχρονισμός». Ωφελουμενοι οι Κρατικοι Μεσαζοντες και οι Κρατικοδιαιτοι…Επιχειρηματιες

Το επόμενο μοντέλο είναι αυτό του Δημοσίου Υπαλλήλου. Σταθερή εργασία, ασφάλεια, αξιοπρεπές μεροκάματο. Έννοιες και λέξεις που …εργολάβοι της πολιτικής σκέψης καταριούνται σαν μανιάτισσες μοιρολογίστρες.

 Υπάρχει όμως και ένα τρίτο μοντέλο. Αυτό της Κοοπερατίβας. Οι Εργαζόμενοι μέσα από αυτοδιαχειριζόμενες δομές,  δημιουργούν το δικό τους εταιρικό σχήμα και αναλαμβάνουν το Έργο πετώντας …Εργολάβους και Μεσάζοντες στα …σκουπίδια.

Κι επειδή το σχήμα της κοοπερατίβας έχει ιδιαίτερη σημειολογία το να στηριχθεί από το Πανεπιστήμιο- αυτό που οφείλει να είναι το Πανεπιστήμιο,  …ιδού πεδίον δόξης λαμπρό.  

Υ.Γ. Τα μεγάλα χτίζονται τούβλο τούβλο από τα Μικρά.

Υ.Γ.2. Πάνε 4 χρόνια από το βράδυ που έριξαν βιτριόλι στην κ. Κούνεβα γιατί επιχείρησε να διεκδικήσει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, να στήσει ένα συνδικαλιστικό δίκτυο, να φτιάξει σωματειο. Ασφαλώς θα ήταν ...ιδιαζοντως αφελές να πιστεψει κανείς ότι η Αστυνομία θα ...εβρισκε ποτέ, τους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος. Τους εργολάβους όμως, του εγκλήματος τους ξέρουμε …όλοι.

Σπονδές στους θεούς των Ρινόκερων

Ρινόκεροι! Ποιος κοστολογεί τη Ζωή?

Ποιος αποφασίζει ότι κάποιος δεν μπορεί να χειρουργηθεί, να πάρει τα φάρμακα του, να περιμένει την επόμενη μέρα?

Ποιος είναι τόσο χαμερπής που αποφασίζει ότι ένα παιδί δεν θα μπει στην περιπλάνηση της γνώσης?

Ποιος αποφασίζει ότι κάποιος θα ζήσει στο σκοτάδι κοιτώντας έναν λαμπτήρα που δεν ανάβει?

Ποιος βάζει το ταμπελάκι που λέει κοστίζει τόσο, κι εσύ δεν έχεις.

Ποιο είναι αυτό το αυτονόητο, που λέει ότι Άνθρωποι μπορούν να κοιμούνται στο δρόμο, να γίνονται χελώνες σερνάμενοι με καβούκι ένα τρύπιο πάπλωμα? 

Πόσο θα συνηθίσουμε το Τέρας? Ποια είναι αυτή η «κοινή λογική» που θυσιάζει ψυχές, ζωές, ελπίδες, όνειρα στον βωμό ποιου ...θεού? Με ποιο ούριο άνεμο, σε ποιο καράβι θα ταξιδέψουν, ποιοι επιβάτες, σε ποιον προορισμό? Πόσα πτώματα θα πετάξετε σε τρικυμισμένες άγνωστες θάλασσες?

Και με νοιάζει να  είμαι μαζί σας?

ΌΧΙ! Δεν σας επιλέγω, ρινόκεροι μου! Δεν θέλω να επιβιώσω μαζί σας, κατσαρίδες μου.  Όπως δεν θα με αφορούσε να «ζήσω» την επόμενη μέρα ενός πυρηνικού ολέθρου μαζί σας.

Και για να σας το πω όπως ακριβώς το ένοιωσα βλέποντας έναν Άνθρωπο-Χελώνα  σε έναν σκουπιδοντενεκέ, που κατέβασε το βλέμμα  όταν συναντήθηκαν τα μάτια μας: Ρινόκεροι μου, για δικό σας τον θεό, εγώ κρατάω καραμπίνα.

Ο δικός ο Θεός είναι Άνθρωπος. Φωνάζει! Ουρλιάζει! Ζει! Κι όταν ηττηθεί, κι όταν γονατίσει κάτω, μόνο το δικό μου χέρι μπορεί να τον σηκώσει. Χρέος μου είναι! Κι είναι το μόνο Χρέος που αναγνωρίζω. Την απόλυτη, την εξωφρενική μοναδικότητα του. Το ύψιστο, ανεπανάληπτο στους αιώνες των αιώνων έργο Τέχνης.

Και μέσα από την καρδιά μου σας ευχαριστώ θερμά! Εγώ, με αγάπη, στοργή και τρυφεράδα μεγάλωσα. Ουδέποτε μπορούσα να φανταστώ  ότι το ΜΙΣΟΣ   είναι τόσο ζωογόνο. Μου το μάθατε. Με διδάξατε να σας μισώ θανάσιμα ρινοκεράκια μου. Κι αυτό ναι, είναι ΚΑΙ αυτό ΖΩΗ! Δεν σας παραχωρώ καμιά συναίνεση... Ρινόκεροι. Το θεό σας, ΕΓΩ, θα τον πυροβολήσω. Κι αυτό μου το Χρέος, ΔΕΝ αναδιαρθρώνεται. 

Υπόθεση "Τατσοπουλος"

H Υπόθεση (sic!) Τατσόπουλου ανέδειξε μια κοινωνική παθογένεια. Όχι τη ρήση, του Βουλευτή, Συγγραφέα,  Άντρα Τατσόπουλου! Αλλά τις απαντήσεις σε αυτήν.

Ο Τατσόπουλος είπε δημόσια, αυτό, που λογιω λογιω υστερικοί της αγαμίας ή υστερικοί της σαβουρογαμίας, λένε σε ιδιωτικούς χώρους όταν υπάρχει κοινό να τους ακούσει, πριν πέσει η καζούρα! Με αφήνει παγερά αδιάφορη αν ο Τατσόπουλος είναι ομοφυλόφιλος, ομοφοβικός , κλειστοφοβικός, αγοραφοβικός ή ...ότι –φίλο- ή -φοβικός. Αυτό θα το ...λύσει με την οικογένεια, τους φίλους ή τον γιατρό του.

Πόσο μας αφορά όλους εμάς? Όσο η κάθε χυδαιότητα των διαφόρων ναρκισσιστικών τηλε-περσόνων, που υγιώς υπόκεινται σε σάτιρα, σε χαβαλέ ή ...κοινωνική κριτική.

Αλλά πόσο αφορά κομματικούς ή πολιτικούς χώρους? Διόλου!  

Ή τουλάχιστον τη πολύχρωμη Αριστερά, την Ανθρωποκεντρική Αριστερά...διόλου!

Πέρασαν πολλά χρόνια από το  68. Μια χρόνια που από την Πράγα μέχρι το Μπερκλευ, οι φωνές έγιναν κραυγή και συντάραξαν κόσμους! Με το πολιτικό και κοινωνικό ζητούμενο της κάθε μιας χώρας, πολιτικού ζητήματος αλλά και κοινωνικού υπόβαθρου. Αλλά ο Παρισινός  Μάης του 68, ήταν αυτός, που  με  εναρκτήριο λάκτισμα την ανάγκη αλλαγής του άρρωστου κ καταρρέοντος μικροαστισμού των κοινωνικών δομών, έδωσε  όλη τη συγκλονιστική κινηματική κοινωνική έκρηξη. Κι αν ένα μήνα μετά ο ΝτεΓκωλ πήρε ...πανηγυρικά τις εκλογές, η κοινωνική κατάκτηση  ήταν εκκωφαντική. Κι  με αυτό το κεκτημένο πορεύτηκε ο Δυτικός κόσμος.

Κι έτσι, μισό αιώνα μετά, θα περίμενα από κάθε πολιτικό χώρο να δώσει μια απάντηση σε κάθε kinky δημοσιογραφικό ερώτημα: «Αν ο Τατσόπουλος  σχολιάζει Δημοσίως το κρεβάτι του, εμείς θεσμικά εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είναι αυστηρά είναι Ιδιωτικό»

Θα περίμενα από τους φίλους του, να του πουν «Φιλάρα, το Αντριλίκι-ανεξαρτήτως φύλου κ γένους - στη Συγνώμη φαίνεται»

Όσο για τη ...μισή Αθήνα, ε,  υποθέτω ότι είχε καταλάβει με την ...πρώτη, ότι ο Τατσόπουλος είναι τόσο   μαλάκας, όσο ακριβώς φαίνεται.

Πολίτευμα: Έρωτας

Μια Τελετή ο Έρωτας. Η Μυσταγωγία της Λατρείας! Σωματέμποροι εγωισμοί να καψαλίζονται ηδονικά σε θυσιαστήρια κορμιών που σπαράζουν.

Θρησκεία ο Έρωτας. Δόγμα που στήνει θεωρήματα με μόνο Αξίωμα το «σε θέλω».

Το Χάος και η Γη χορεύουν  ταγκό!

Έχει ...Δημοκρατία ο έρωτας? Όχι! Ένα πολίτευμα που το πληρώνεις με το πιο σκληρό νόμισμα, ακριβώς για να ξεσκίσεις κάθε δίχτυ ασφαλείας.

Έχει ...Ελευθερία ο έρωτας? Όχι! Η πιο σκληρή Τυραννία, με  νόμους άγραφους και σύνταγμα ζωσμένο σε λευκά σεντόνια.

Έχει ... Ισονομία ο Έρωτας? Όχι! Ο μόνος ...Νόμος η έλλειψη Του.

Έχει... Αξιοπρέπεια ο Έρωτας? Όχι!  Πυρηνικό ολοκαύτωμα του κάθε... «πρέπει» με σχάσιμο υλικό το ραδιενεργό «Θέλω»

Έχει...Σύνορα ο Έρωτας? Όχι! Το Πάθος  είναι ο μόνος χάρτης.

Έχει ...Δίκαιο ο Έρωτας? Όχι! Έχει τα ...δίκια της απόλυτης αδυναμίας

Έχει...Ισηγορία ο Έρωτας? Όχι! Αγρός νταμάρι να σπέρνεις παθιασμένες  υποταγές  

Έχει ...Παρρησία ο Έρωτας? Όχι! Απόρρητη ιαχή  το βλέμμα

Έχει...Λογική ο Έρωτας? Όχι! Μόνο σε δέομαι

Έχει...Πόλεμο ο Έρωτας? Ναι! Νικητής? Ο Αιχμάλωτος.

Αν παρανάλωμα στις φλόγες του προστρέξατε, η επΑνάσταση έχει ήδη γίνει! Την Επανάσταση μπροστά της ...την λες και Καθεστώς!

Venceremos  

Υ.Γ.. Γιατί και τα Σάββατα, οι Κυριακές Μου είσαι

Φωτο: Je comprends ici ce qu’on apelle GLOIRE. Le droit d’aimer sans mesure (Camus, «Noces a Tipaza»)

Άριστοι και Ιθαγενείς

Πόσο γρήγορα ξεφτίζουν τα  τσιτάτα. Οι Τεχνοκρατες. Η Αριστεία. Με πόσες παράταιρες ιστορικά αθλιότητες έχουμε βομβαρδιστεί από τους ιεροκήρυκες?

Και τι καταλάβαμε  από τα συμπεράσματα της κοινής συνεδρίας Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου-Παγκόσμιας Τράπεζας, στο Τόκιο?

Ότι η παγκοσμιοποίηση θρυμματίζει την αλαζονεία της Δύσης. Ξαφνικά οι οικονομίες χρειάζονται ένα σύστημα διακυβέρνησης. Μαθαίνουμε δια στόματος Λαγκαρντ ότι δεν υπάρχει οικονομία χωρίς πολιτική.

Μαθαίνουμε ότι όταν οι οικονομικές εξουσίες εγκαταλείπουν πληθυσμούς σε συνθήκες επισφαλείας τίποτα δεν μπορεί να είναι ...φυσιολογικό. Οι εγκαταλελειμμένοι συγκροτούν ένα «Εμείς» που καμιά ...τεχνοκρατική  λύση δεν μπορεί να το αποτρέψει από το να συγκρουστεί με κατασκευασμένα  ή αυθεντικά «Εσείς».

Κανενός είδους δημοκρατία δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την κοινωνική δημοκρατία της αλληλεξάρτησης των πολιτών. Οι Μηδοι διαβαίνουν γιατί κανείς πια δεν έχει να υπερασπιστεί τίποτα.  Σκλάβοι που μικρή σημασία έχει το που και πως θα πεθάνουν

Και πάνω που οι ...Άριστοι των Τεχνοκρατών, περιφέρονται ως εικόνα του «Άξιον Εστί»,  μας ανακοινώνουν το ...λάθος! Ένας πολλαπλασιαστής ρε αδερφέ! Κοίτα να δεις που τελικά ότι κόβεις από το κρατικό έλλειμμα ουσιαστικά το κόβεις από το ΑΕΠ. Έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση ...δε δόθηκε. Ποιος θα την ζητήσει ακόμη  κι αυτήν την...εξήγηση? Οι άστεγοι πιθανότατα δεν θα μάθουν ποτέ το «λάθος». Αυτοί θα πιστεύουν ότι το λάθος ήταν ...η ύπαρξη τους. Αν δε, διέθετα και 10.000 ευρω, θα ανέθετα σε έναν δημοσκόπο να μου ...επιβεβαιώσει τεχνοκρατικά αυτό που γνωρίζω: οι άστεγοι δεν ψηφίζουν

Δεν υπάρχει κανενός είδους ...δημοκρατίας στην φτώχεια και  στην εξαθλίωση. Θα γελούσα-αν δεν έκλαιγα-  με τα ανθρωπάκια της ρητορευουσας Ευρώπης που τους φρικάρει η ΧΑ. Αν η ΧΑ επενδύει στο ότι οι ...ξένοι είναι κατώτεροι, οι ίδιοι,  επενδύουν στο  ότι οι άστεγοι απλά, δεν ήταν ...Άριστοι. Τι σημασία έχει το κριτήριο, όταν στην Αξία, βάλεις τιμή?

Τα τείχη της Πόλης θα είναι πάντα οι Πολίτες της. Κανένα σιδερόφρακτο τείχος, πάσης φύσεως μπάτσων, δεν προστάτευσε ποτέ καμία Πόλη. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να την ισοπεδώσει. Και σε αυτά τα χαλάσματα μικρή σημασία θα έχει ποιοι θα επιβιώσουν.  Οι ...Άριστοι ή οι ...Ιθαγενείς...

Κονιάκ με ίζημα ζάχαρης

Νύχτες στέπες. Με εκείνο το κάψιμο του πάγου. Απέραντες άσπρες νύχτες. Να αναζητάς χρώμα να  κρυφτείς. Να αναζητάς οινόπνευμα να ναρκωθείς

Η ανακούφιση του ζεστού αίματος. Σχεδόν χαυνωτική.  Σχεδόν μεθυστική. Θύμιζε εκείνη τη στιφάδα του κονιάκ σβησμένη από το ίζημα της ζάχαρης που χρύσιζε κοκκινωπά στον πάτο του ποτηριού.

Τι απίθανο κοντράστ αυτό το ζεστό κόκκινο της πορφύρας με εκείνο το παγωμένο ατσάλινο γκρι της λάμας του μαχαιριού. Πόσο καιρό ατένιζε τη λάμα να σέρνεται πάνω της απειλητικά. Πόσο καιρό κρυβόταν στη γωνία, έβαζε πλαστικούς φράχτες και  τείχη για να μην πέφτει το βλέμμα της  στο είδωλο της που αντανακλούσε η λάμα του.  Πόσο του κρύφτηκε...

Τι είναι η ...στιγμή; Η αιωνιότητα. Διαβαίνεις την τρίχα του που είναι όριο. Ένα ...σύνορο. Ένα απόλυτα φυλασσόμενο  σύνορο. Πόσοι μπάτσοι μυαλού το φυλάνε;  Πόση φαύλη γραφειοκρατία ίσα για να σε αποτρέπει να το διαβείς;  «Πόσο»,  «πως», «που», «γιατί», «αν», «ίσως» που ...συμπληρώνεις με το μελάνι το αόρατο. Να ...γράφεις κι να σβήνονται..... Να συμπληρώνεις κι να χάνονται. Κι είναι η στιγμή που λες κι οι φύλακες πήγαν άλλου,  άλλοι προς νερού τους, άλλοι για τσιγάρο κι άλλοι αποκοιμήθηκαν. Εκεί που  ...το διαβαίνεις. Το αφύλαχτο όριο. Κι η λάμα γίνεται αδελφή.

Δεν έχει ...μετά. Δεν έχει καν πριν. Έχει στιγμή. Έχει κόκκινο. Ζεστό, αλμυρό κόκκινο. Κονιάκ με ίζημα ζάχαρης.

Γυρνάνε οι φύλακες, ξυπνάνε, φωνάζουν, σε μαλώνουν, σε βρίζουν. Κι ύστερα αρχίζει η γραφειοκρατία της ...γιατρειάς. Ο πόνος μεγάλος στις παγωμένες τις πληγές. Τ σημάδια από τα ράμματα μαύρες ραφές  που θα άσβηστες θα κουβαλάς. Το αίμα καφέ πια, κηλίδες ανεξίτηλες απο πεθαμένο.

Τι έκανες θα σε ρωτάει η Στέλλα χαιδευντας σε .

Προσπάθησα. Ειλικρινά προσπάθησα. Σε έβλεπα στη λάμα Στέλλα. Και  φοβήθηκα. Εγώ δεν είμαι Στέλλα  Εγώ είμαι η  Μπλάνς.  Θυμάσαι;  

Ξημερώνει...

H Ρένα Δούρου απαντά για/στα SM

Κατερίνα,

Ανέμενα αντιδράσεις για τους «140 χαρακτήρες», ωστόσο δεν θα κρύψω ότι με εξέπληξε η βιαιότητα κάποιων από αυτές στο τουίτερ, πολλώ δε μάλλον όταν ήταν φανερό ότι ορισμένοι από τους επικριτές μου, δεν είχαν καν μπει στον κόπο να διαβάσουν το κομμάτι. Ο στόχος μου πάντως ήταν να θέσω μερικά ερωτήματα σχετικά με τα social media, που τα γνωρίζω «εκ των έσω» και θεωρώ ότι σήμερα απομειώνεται ο αρχικός τους, επικοινωνιακός, συχνά ανατρεπτικός, χαρακτήρας. Και τούτο όχι για νομοτελειακούς λόγους αλλά ακριβώς λόγω της χρήσης που τους γίνεται από πολίτες και πολιτικούς.

Δυστυχώς, πέραν της εκτόξευσης συνοπτικών (140 χαρακτήρες γαρ) καταγγελιών εναντίον μου που με… κατακεραύνωναν, δεν διατυπώθηκε τίποτε που να συνιστά αφετηρία για να πάμε τη σκέψη μας λίγο παραπέρα. «Τίποτε»; Όχι ακριβώς. Η ανάρτησή σου δείχνει ότι τελικά το κομμάτι μου δεν έπεσε στη θάλασσα σαν άδειο μπουκάλι.

Καταρχήν, η λογική Αποστολέα (Πομπού) – Παραλήπτη (Δέκτη) στην οποία αναφέρεσαι, αποτελεί πράγματι στέρεο μέσο ανάλυσης που αφορά ΚΑΙ στα social media και μάλιστα με επαναστατικό τρόπο καθώς ο παθητικός Δέκτης (πολίτης, καταναλωτής, κ.α.) μετατρέπεται πλέον σε ενεργό Πομπό, αντιστρέφοντας τη μονόδρομη σχέση που είχαν επιβάλλει τα παραδοσιακά ΜΜΕ (Τύπος, ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ). Ωστόσο αμφιβάλλω αν αυτή η εξέλιξη έλαβε χώρα ενώ «χανόταν ο κοινός κώδικας επικοινωνίας» της «τηλεοπτικής παντοκρατορίας», απλά γιατί θεωρώ ότι μάλλον δεν υπήρξε ποτέ – «τρελή του σπιτιού» ονόμασαν την τηλεόραση στις δημοκρατικές κοινωνίες, οι γάλλοι κοινωνιολόγοι Ντομινίκ Βολτόν και Ζαν Λουί Μισικά (στο βιβλίο τους «La folle du logis», όπου εξετάζουν τη θέση της στο δημόσιο χώρο και τους νέους κανόνες που εισαγάγει στο πολιτικό παιχνίδι). Και τούτη είναι μια συζήτηση που δεν πρόκειται να κλείσει εύκολα.

Όπως άλλωστε και η συζήτηση για τη λειτουργία και τη σημασία των social media. Επεσήμανα ήδη την τάση απομείωσης της λειτουργίας τους, που σε άλλες κοινωνίες παραμένει επαναστατική, όπως π.χ. στις περιπτώσεις αυταρχικών καθεστώτων της Μέσης Ανατολής, όπου τα sm λειτουργούν ως μέσα χειραφέτησης έναντι των «κλειδωμένων» ΜΜΕ. Μία λογική ανάθεσης φαίνεται ότι κυριαρχεί και σε αυτά: κριτική ή (και) «κράξιμο» των πολιτικών (και όχι μόνο) καθώς και αξιολόγηση των πολιτικών πριν από την κάλπη. Δηλαδή στα καθ’ ημάς, οι χρήστες των sm, πολιτικοί και πολίτες, τείνουν σε μια ναρκισσιστική χρήση, με ορισμένους από τους μεν να τα χρησιμοποιούν σε αντικατάσταση πιο παραδοσιακών βημάτων έκφρασης γνώμης (π.χ. Βουλή), και κάποιους από τους δε, να συγχέουν δημόσια και ιδιωτική σφαίρα, στο όνομα μιας ενημέρωσης που την εκλαμβάνουν με πολύ προσωπικό τρόπο. Και τούτη η εξέλιξη με προβληματίζει, τόσο λόγω του περιεχομένου όσο και του σύντομου χρόνου μέσα στον οποίο φαίνεται ότι συντελείται.

Τέλος, σε ό,τι αφορά στην ανωνυμία. Δεν προέβην σε κανενός είδους αξιολογική κρίση – υπέρ ή κατά. Απλά διαπίστωσα ότι αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά των sm, μαζί με τη δυνατότητα που έχουν μικρές ομάδες να έχουν, αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους τους, παρουσία σε αυτά για δημιουργία εντυπώσεων. Έχω απόλυτη συνείδηση ότι το θέμα συνιστά «ναρκοθετημένο πεδία» με όχι εύκολες απαντήσεις.

Αλλά είπαμε. Η συζήτηση για τα sm τώρα ξεκινά. Και αξίζει, νομίζω, να συνεχιστεί από όλους όσοι τα γνωρίζουμε, τα χρησιμοποιούμε και δεν επιθυμούμε να τα δούμε να καταλήγουν απλοί ιμάντες μεταβίβασης συνθημάτων ή πεδία επανάληψης πολιτικών αντιπαραθέσεων…

Με εκτίμηση,

Ρένα Δούρου

Η απάντηση της Ρένας Δούρου  σε αυτήν μου την ανάρτηση

Η επιλογή της φωτογραφίας αποκλειστικά δική μου