Σπονδές στους θεούς των Ρινόκερων

Ρινόκεροι! Ποιος κοστολογεί τη Ζωή?

Ποιος αποφασίζει ότι κάποιος δεν μπορεί να χειρουργηθεί, να πάρει τα φάρμακα του, να περιμένει την επόμενη μέρα?

Ποιος είναι τόσο χαμερπής που αποφασίζει ότι ένα παιδί δεν θα μπει στην περιπλάνηση της γνώσης?

Ποιος αποφασίζει ότι κάποιος θα ζήσει στο σκοτάδι κοιτώντας έναν λαμπτήρα που δεν ανάβει?

Ποιος βάζει το ταμπελάκι που λέει κοστίζει τόσο, κι εσύ δεν έχεις.

Ποιο είναι αυτό το αυτονόητο, που λέει ότι Άνθρωποι μπορούν να κοιμούνται στο δρόμο, να γίνονται χελώνες σερνάμενοι με καβούκι ένα τρύπιο πάπλωμα? 

Πόσο θα συνηθίσουμε το Τέρας? Ποια είναι αυτή η «κοινή λογική» που θυσιάζει ψυχές, ζωές, ελπίδες, όνειρα στον βωμό ποιου ...θεού? Με ποιο ούριο άνεμο, σε ποιο καράβι θα ταξιδέψουν, ποιοι επιβάτες, σε ποιον προορισμό? Πόσα πτώματα θα πετάξετε σε τρικυμισμένες άγνωστες θάλασσες?

Και με νοιάζει να  είμαι μαζί σας?

ΌΧΙ! Δεν σας επιλέγω, ρινόκεροι μου! Δεν θέλω να επιβιώσω μαζί σας, κατσαρίδες μου.  Όπως δεν θα με αφορούσε να «ζήσω» την επόμενη μέρα ενός πυρηνικού ολέθρου μαζί σας.

Και για να σας το πω όπως ακριβώς το ένοιωσα βλέποντας έναν Άνθρωπο-Χελώνα  σε έναν σκουπιδοντενεκέ, που κατέβασε το βλέμμα  όταν συναντήθηκαν τα μάτια μας: Ρινόκεροι μου, για δικό σας τον θεό, εγώ κρατάω καραμπίνα.

Ο δικός ο Θεός είναι Άνθρωπος. Φωνάζει! Ουρλιάζει! Ζει! Κι όταν ηττηθεί, κι όταν γονατίσει κάτω, μόνο το δικό μου χέρι μπορεί να τον σηκώσει. Χρέος μου είναι! Κι είναι το μόνο Χρέος που αναγνωρίζω. Την απόλυτη, την εξωφρενική μοναδικότητα του. Το ύψιστο, ανεπανάληπτο στους αιώνες των αιώνων έργο Τέχνης.

Και μέσα από την καρδιά μου σας ευχαριστώ θερμά! Εγώ, με αγάπη, στοργή και τρυφεράδα μεγάλωσα. Ουδέποτε μπορούσα να φανταστώ  ότι το ΜΙΣΟΣ   είναι τόσο ζωογόνο. Μου το μάθατε. Με διδάξατε να σας μισώ θανάσιμα ρινοκεράκια μου. Κι αυτό ναι, είναι ΚΑΙ αυτό ΖΩΗ! Δεν σας παραχωρώ καμιά συναίνεση... Ρινόκεροι. Το θεό σας, ΕΓΩ, θα τον πυροβολήσω. Κι αυτό μου το Χρέος, ΔΕΝ αναδιαρθρώνεται.