Κονιάκ με ίζημα ζάχαρης

Νύχτες στέπες. Με εκείνο το κάψιμο του πάγου. Απέραντες άσπρες νύχτες. Να αναζητάς χρώμα να  κρυφτείς. Να αναζητάς οινόπνευμα να ναρκωθείς

Η ανακούφιση του ζεστού αίματος. Σχεδόν χαυνωτική.  Σχεδόν μεθυστική. Θύμιζε εκείνη τη στιφάδα του κονιάκ σβησμένη από το ίζημα της ζάχαρης που χρύσιζε κοκκινωπά στον πάτο του ποτηριού.

Τι απίθανο κοντράστ αυτό το ζεστό κόκκινο της πορφύρας με εκείνο το παγωμένο ατσάλινο γκρι της λάμας του μαχαιριού. Πόσο καιρό ατένιζε τη λάμα να σέρνεται πάνω της απειλητικά. Πόσο καιρό κρυβόταν στη γωνία, έβαζε πλαστικούς φράχτες και  τείχη για να μην πέφτει το βλέμμα της  στο είδωλο της που αντανακλούσε η λάμα του.  Πόσο του κρύφτηκε...

Τι είναι η ...στιγμή; Η αιωνιότητα. Διαβαίνεις την τρίχα του που είναι όριο. Ένα ...σύνορο. Ένα απόλυτα φυλασσόμενο  σύνορο. Πόσοι μπάτσοι μυαλού το φυλάνε;  Πόση φαύλη γραφειοκρατία ίσα για να σε αποτρέπει να το διαβείς;  «Πόσο»,  «πως», «που», «γιατί», «αν», «ίσως» που ...συμπληρώνεις με το μελάνι το αόρατο. Να ...γράφεις κι να σβήνονται..... Να συμπληρώνεις κι να χάνονται. Κι είναι η στιγμή που λες κι οι φύλακες πήγαν άλλου,  άλλοι προς νερού τους, άλλοι για τσιγάρο κι άλλοι αποκοιμήθηκαν. Εκεί που  ...το διαβαίνεις. Το αφύλαχτο όριο. Κι η λάμα γίνεται αδελφή.

Δεν έχει ...μετά. Δεν έχει καν πριν. Έχει στιγμή. Έχει κόκκινο. Ζεστό, αλμυρό κόκκινο. Κονιάκ με ίζημα ζάχαρης.

Γυρνάνε οι φύλακες, ξυπνάνε, φωνάζουν, σε μαλώνουν, σε βρίζουν. Κι ύστερα αρχίζει η γραφειοκρατία της ...γιατρειάς. Ο πόνος μεγάλος στις παγωμένες τις πληγές. Τ σημάδια από τα ράμματα μαύρες ραφές  που θα άσβηστες θα κουβαλάς. Το αίμα καφέ πια, κηλίδες ανεξίτηλες απο πεθαμένο.

Τι έκανες θα σε ρωτάει η Στέλλα χαιδευντας σε .

Προσπάθησα. Ειλικρινά προσπάθησα. Σε έβλεπα στη λάμα Στέλλα. Και  φοβήθηκα. Εγώ δεν είμαι Στέλλα  Εγώ είμαι η  Μπλάνς.  Θυμάσαι;  

Ξημερώνει...