Ο Καρίμ και ο Κάρολος

«Ανάμεσα στη δικαιοσύνη και στη  μάνα μου, θα διαλέξω να υπερασπιστώ τη μάνα μου»   Απο παιδί με είχε στοιχειώσει αυτή  η ...Απόφαση του Γαλλο-Αλγερινού Καμύ.

Και κάθε φορά να αναζητάς να ...ορίσεις ποια είναι  η ...δικαιοσύνη και ποια η μάνα σου. Μακάριοι ηλίθιοι αυτοί που πάντα ξέρουν .

Με τον Καρίμ βρεθήκαμε γιατί ...θα  βρισκόμαστε. Οι εικονολάτρες, οι φιλάνθρωποι της εξωτικής φτώχειας,  επικοινωνούν μαζικά τα  περί ένταξης, αφομοίωσης,  και εξομοίωσης. Αντίθετα, μειονοτική, υποστήριζα ότι για να χτίσεις μέλλον πρέπει να γνωρίζεις τις ρίζες σου, το παρελθόν. Να μην φωτογραφίζεις εθελόδουλα στο μυαλό σου κουλτούρες. Να ξέρεις ποιος είσαι, για να μπορείς να το υπερασπιστείς. Να ξέρεις τη γλώσσα της μάνας σου για να μπορείς να ορίζεις τη ...δικαιοσύνη. Ο Καρίμ και εγώ μισούσαμε με τον ίδιο φανατισμό τους ...αντικειμενικούς. Πιστεύαμε ακράδαντα στον υποκειμενισμό της ταυτότητας. Σίσυφοι στην εποχή του Καλιγούλα.

Πάνε 5-6 χρόνια που στήθηκε λοιπόν η μάζωξη, ένα Κυριακάτικο απομεσήμερο καύσωνα σε ένα ...τριάρι -το πολύ 50 τετραγωνικών- στην Κύπρου στη Κυψέλη. Αιρετική η προς συζήτηση πρόταση. Πολλοί την βλαστημούσαν και ως εκκεντρική. Οι πολιτικά ορθοί την έλεγαν ελιτιστική, και οι λάτρεις του Μέσου Όρου ακόμη κι...εθνικιστική: Τα παιδιά κι οι έφηβοι να διδάσκονται  με αυτοργανωση την μητρική  τους γλώσσα. Γραφή κι ανάγνωση. Να ξέρουν ποιοι είναι. Να γίνουν περήφανοι για ότι είναι κι όχι να σέρνονται να φορέσουν μια ...ταυτότητα τσουρούτικο κουστούμι. Όχι στρατοί. Όχι μισθοφόροι. Μαχητές. Το πιο κοφτερό σπαθί  είναι η Αξιοπρέπεια. Τα «ανθρωπιστικά» δεν τα λογαριάζω σαν συνώνυμα    των Ανθρώπινων . Είχα ήδη κάνει λάθος αλλού, και «εμπειρία είναι το όνομα που δίνεις στα λάθη σου».

Ίσα για να τα ...ξανακάνεις. Αλλά ...έμπειρα.

Η συναισθηματική γλώσσα ΔΕΝ μεταφράζεται. Κι αυτό το γνώριζα. Κι αυτό το λάθος το έκανα. Το «σας έχω ανάγκη, δεν με χρειάζεστε», δεν κοινωνήθηκε έμεινε κάπου μετέωρο, σαν σκονισμένος κιτς πολυέλαιος στο φουσκωμένο απο την υγρασία ταβάνι.

Ο ιδρώτας της απογοήτευσης βρωμάει πολύ χειρότερα, από τον ιδρώτα του καύσωνα. Κι εγώ ένοιωθα την αποφορά μου, απόκληρη της γοητευτικής ανθρωπίλας τους. Αντουανέτα. Ποιος ονειρεύεται παντεσπάνι όταν δεν έχει ψωμί? Να μοιάσουν λαχταρούσαν

Με τα χρόνια, βρίσκεις μεθόδους αποτελεσματικής άμυνας. Να σπρώξεις  τον χρόνο μέχρι να στρογγυλέψουν λίγο οι γωνίες  της στενοχώριας, της πίκρας, του πόνου. Να τον σπρώξεις μέχρι να  τον αντέχεις. Μέχρι να μπορείς να τον βάλεις απέναντι και να τον κάνεις ότι γουστάρεις. Να τον «διαχειριστείς» που λένε κι οι...εμπειρογνώμονες. Να τον κρύψεις, να τον καταχωνιάσεις , από τα ...μάτια σου που λένε κι οι Αληθινοί. Στην ήττα πρόσφερε στον εαυτό σου τις πολυτελείς σταγόνες πικρής νίκης.  Το πιο... ακριβοπληρωμένο μου PhD. Την ώρα που πονάς ...Θύμωσε. Το πιο ισχυρό μου παυσίπονο ο Θυμός. Τα πρόχειρα κολλημένα φτερά για να απομακρυνθείς  από τον χωροχρόνο  των Βατερλώ. Ε, και είχα την αφορμή. Το κινητό μου ...χαμένο.

Είμαστε ότι θυμόμαστε λέει ο Μπόρχες. Κι εγώ ,σε εκείνη την επιστροφή από το αυτοκίνητο «μου» στο ...τριάρι «τους»-άτιμα κτητικά, χειροβομβίδες κρότου λάμψης του Εμείς-  δεν θυμάμαι παρά ότι έφτασα σε χρόνο dt, βρήκα τον Καρίμ μέσα στο ...πλήθος που λίγο πιο πριν ...ορκιζόμουν ρητορεύοντας ότι πρέπει ο καθένας τους να μετριέται για  Ξεχωριστός και του εξιστόρησα την απώλεια, ως κλοπή. Εγώ που καμιά φύση δεν με συγκίνησε ποτέ,  παρά μόνο η Ανθρώπινη Φύση, με λογάριαζα για θύμα της. Με απομάκρυνε ο Καριμ , με πήγε στο αυτοκίνητο και με έβαλε μέσα. Να περιμένω εκεί.

Είχα όλη την...καλή διάθεση να βάλω μπροστά κι να φύγω. Να τα παρατήσω όλα, να απομακρυνθώ. Μη ζυγίζεις. Μη μετράς. Πόσο σιχαίνομαι το μέτρημα. Αυτή η γάγγραινα, η γνώση ότι πάντα η ζυγαριά είναι χαλασμένη. Πόσο γοητευτικό μου φαινόταν να κάνω εκείνο το κλικ στη μίζα. Δεν πρόλαβα. Ένα αγόρι είχε έρθει τρέχοντας φωνάζοντας “stay, stay”. Δεν βγήκα απο το αυτοκίνητο, δεν μπήκε μέσα. Μόνο με...φρουρούσε. Με «φρουρούσε» απο ...Εμένα. Τον ειχε στείλει ο Καρίμ.

Το κινητό μου κατέφθασε  σε κανένα 20’ στα χέρια του Καριμ. Μου το έδωσε χαμογελώντας, χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς καμία δικαιολογία, χωρίς καμία νύξη για το ...συμβάν. Ένα «forgive US” κι αυτό το φευγαλέο χτύπημα στον ώμο. Μετά τα κλασικά για το πότε θα τα πούμε.

Όσο κι αν ρώτησα  καιρό μετά, όσο κι αν κάποιες φορές τον τσίγκλησα στα σοβαρά ή στα αστεία να μου πει τι έγινε, δεν έμαθα ποτέ. Δεν μίλησε ποτέ. Ήταν οι άνθρωποι του. Κι στα καλά κι στα κακά, και στα εύκολα και στα δύσκολα. Δεν θα τους ξεχώριζε. Δεν θα ενοχοποιούσε ποτέ τον ένοχο.  Ήταν η Κοινωνία του. Ήταν ο Συνήγορος τους, ΔΕΝ ήταν ούτε ο γιατρός τους, ΔΕΝ ήταν ούτε ο δικαστής τους.

Θυμήθηκα τον Καρίμ, βλέποντας τον Κάρολο Παπούλια.  Ακούγοντας τον ...Γιουνκέρ να ρητορεύει γι την ανθρωπιστική κρίση που δημιούργησαν στην Ελλάδα κι τον γεράκο Κάρολο Παπούλια ζωσμένο με τις ορδές των παρατρεχάμενων κι σουλατσαδόρων της εξουσίας κι της ...ενημέρωσης, να χαριεντίζεται ...γραμματοκομμιζοντας...θεσμικά.

Έκλεισα τα μάτια στην πραγματικότητα κι ακούμπησα στην Αλήθεια του Ηγέτη.  Ηγέτης ειναι αυτός που θα υπερασπιστεί τους Δικούς. Σε Όλα.

Υ.Γ. Αν ήξερα που μπορώ πια να βρω τον Καρίμ, θα του έλεγα, πόσο ...σοφός Ηγέτης υπήρξε εκεινο το καυτό Κυριακάτικο απομεσήμερο, κάπου στην Κυψέλη. Με γνώριζε χωρίς να με ξέρει, και τόσο σοφά με  προστάτεψε από τον εαυτό μου. Με προστάτεψε απο το να  γίνω ένας συρφετός. Μια...Γιουνκέρ.