Η δική μου ..γκόμενα

Η Αθήνα δεν είναι ...σύζυγος, ...γυναίκα για ...σπίτι, για νοικοκυροσύνες, για σταθερές και γι ασφάλειες . Η Αθήνα είναι γκόμενα. Δεν την ...παντρευεσαι. Την ερωτευεσαι.
Η Αθήνα είναι ζόρικη γκομενα. Αφοσιωμένη σε αυτούς που την αγαπούν. Πιστή στους πιστούς της. Γαλαντόμα και γενναιόδωρη σε αυτούς που τα καπρίτσια της τα μολογούν για πάθη κι όχι για ....παθήματα.
Η Αθήνα δεν ειναι στέρεα, δεν ειναι ...compact. Δεν είναι καν υγρη, ...ρευστή. Η Αθηνα δεν σε καταπίνει. Η Αθήνα ειναι αερια, αν την ρουφηξεις, αν την ...καπνισεις αυτή καταλαμβανει όλο το χωρο μες σου. Στο Παρίσι ακόμα και ο τουρίστας γίνεται υποσυνείδητα Παριζιάνος. Αλλάζει το βημα, αλλάζει το βλέμμα. Στην Νεα Υόρκη, στη Ρώμη, στη Φραγκφούρτη το ίδιο. Στην Αθήνα μπορείς να είσαι όποιος θέλεις. Δεν σε ...υποβάλλει σε ταυτότητα.


Με τη πόλη μου αγαπιόμαστε. Αγαπιόμαστε παράφορα. Κι όταν ζορίζομαι, ξέρω ότι εμένα χατίρια δεν θα μου χαλάσει ποτε. Θ με χαϊδολογήσει, θα με κανακέψει, θα μου δείξει τα κρυμμένα της, θα με ανακουφίσει.

Τη σεργιανάω απόψε χαλαρά, οδηγώντας έτσι χωρίς πρόγραμμα, απλά να πατάω στα χνάρια της, απλά να την ακουμπάω.
Η Αθήνα, ακόμα κι αν οι μέρες της φωτίζουν τις πληγές της, τη νύχτα φοράει βαρύτιμα κοσμήματα τους χιλιάδες προβολείς αυτοκινήτων που πλημμυρίζουν τους δρόμους της και καμώνεται ότι ...όλα είναι καλά.

Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου. Μπροστά μου γαλάζιο- απόχρωση wc- παλιο opel χιλιοτρακαρισμένο που κινείται ανάμεσα στις λωρίδες σαν ατιμόνευτο. Κορναρίσματα απο παντού, δεν βλέπω αλλά σχεδόν αισθάνομαι τις μούντζες των οδηγών για αυτό το ...ακραίο καβούκι που κάνει ...κουφά σλάλομ. Μένω παρά πίσω να περάσει το ...κακό και ...ξανασυναντιόμαστε στο φανάρι στα Χαυτεία...όπου στα καλά καθούμενα ξεκινάει με κόκκινο. Στο φανάρι της Αγ. Κωνσταντίνου ...ξέρω ότι ΚΑΙ απόψε η πόλη μου κλείνει το μάτι. Κύριος βαθύτατα ηλικιωμένος, με το κεφάλι κυρίας βαθύτατα ηλικιωμένης ακουμπισμένο στον ώμο του. Ξεμένω να τους κοιτάω. Παρακαλώ να γυρίσουν το βλέμμα τους. Να τους δω. Ασυναίσθητα κορνάρω. Ο κύριος ...ξαναορμαει με κόκκινο... Γαμώτο μου, τι έκανα!!!! Του ...σβήνει. Γυρίζουν και μου χαμογελάνε.... Η ...πόλη μου.... Τους στέλνω φιλί.... και φεύγω.

Στην επιστροφή χαζεύω τους ματατζήδες απέναντι απο τη Βουλή. Χαλαροί ρόμποκομπ, που χαβαλεδιάζουν να περάσει η βάρδια, παίζουν με τα κινητά τους, ζεσταίνουν τα χέρια τους στο άσπρο πλαστικό ποτήρι του καφέ, λες κι η νύχτα της πόλης μου, εκανε κι σε αυτους μάγια κι ανθρώπεψαν πάλι.

Φιλια γκομεναρα μου...αυριο πάλι.... Τα θαυματα σου! Σε χρειαζομαι...