Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Ταυτότητες...

Το μαθητικό μου Σάββατο συνήθως είχε βόλτα στο Μοναστηράκι με αυτές τις μαθητικές ομοιομορφίες. Έτσι όπως αποκτάει κώδικες ομοιομορφίας η εφηβεία. Διαφορετικά ρούχα που να μοιάζουν…στολή, λέξεις που να μοιάζουν …γλώσσα, κολλητές που να θυμίζουν…alter ego,μουσικές που είναι …μόδες. H ασφάλεια της ένταξης. Ανήκεις στην ομάδα, σέβεσαι τους κανόνες της, αξιολογείσαι με τα κριτήρια της. Προσαρμογή…. Ευτυχία είναι η …προσαρμογή και η …ένταξη, λένε οι ειδικοί. Αόρατες αλυσίδες, ερζάτς ελευθερίες.


Κάποτε κάλεσαν τη μητέρα μου στο σχολείο για ...παράπονα. Είχα πει σε μια φιλόλογο ότι δεν θέλω να με φωνάζει με το μικρό μου όνομα. Είναι …τόσο προσωπικό της είπα. Εσείς ορίζετε το περίγραμμα, το χρόνο μου, τους κανόνες, με αξιολογείτε με τα κριτήρια σας. Θα το δεχτώ. Αλλά σας παρακαλώ μην το ντύνετε όλο αυτό με …οικειότητα. Να με φωνάζετε με το επώνυμο μου. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να αποδεχτώ έτσι την ετικέτα.

Μαθήτρια τα Σάββατα, ακολουθούσα την …ομάδα στην Ήφαιστου για ρούχα, παπούτσια, δίσκους, και μετά πάντα κάποια...δικαιολογία για να ξεφύγω απο την παρέα. Πήγαινα πίσω από την Αθηνάς και χάζευα τα μπουρδέλα. Περπάταγα γρήγορα, ενοχικά. Ενδομυχα αναζητουσα να ...διχωρισω τη θέση μου. Να φαίνεται ότι εγώ δεν ανήκω σε αυτό το …κόσμο, να…περαστική είμαι, ίσως …μια δουλειά, ίσως ….κόβω δρόμο, …τυχαία. Μετά μια βόλτα στα μπαχαρικά. Σεργιάνι στις μυρωδιές. Κι ύστερα, να περάσει λίγο η ώρα, πίσω…από την Αθηνάς. Πιο αργά αυτή τη φορά, πιο άνετα, πιο περίεργα. Ένας κόσμος ξένος. Ένα ταξίδι.
Εξακολουθεί να με σοκάρει πάντα για το πόσο ανόητα περίεργοι είναι οι άνθρωποι για τα πλέον ασήμαντα των πραγμάτων. Σε ρωτάνε το όνομα σου, τη δουλειά σου, τα λεφτά σου, την ιδιοκτησία σου, το σπίτι σου, τα παιδιά σου, τις διακοπές σου, τις σπουδές σου, το αυτοκίνητο σου, τη …ταυτότητα σου…

Ξέρω πολύ καλά όσους …δεν γνώρισα. Όσους δεν ...συστηθήκαμε. Όσους δεν ανταλλάξαμε τις …ταυτότητες μας. Όσους αρνήθηκαν να μπουν σε ένα κουτάκι με ετικέτα περιγραφής συστατικών και όσους μου επέτρεψαν να μην ετεροπροσδιοριστώ μέσω των…στοιχείων μου.

Κι έτσι λοιπόν γύρω στα 13-14 λάτρεψα τις πουτάνες. Και μιας και δεν είχα που και ποιον να ρωτήσω …λεπτομέρειες ανακάλυψα τον Genet, αυτόν τον …Άγιο συμπαραστάτη της εφηβείας μου. Στα μπουρδέλα του …Δασκάλου μου, με γοητευε αφορητα αυτό το …no names…κόντρα στα γλυκαναλατα εφηβικά ρομάντζα. Ανθρωποι απόλυτα γυμνοί, απόλυτα άγνωστοι, απόλυτα χωρίς …ετικέτες. Ανώνυμο πάθος. Ανώνυμος πόθος. Κορμιά διαχειρίσιμα, με νου που ταξιδεύει αλλού. Κανένα πριν. Κανένα μετά. Στιγμή. Να ορίζεται τιμή για κάτι τόσο πολυδιαφημισμένο ως αξια ιδιόκτητη. Ο έρωτας. Κανιβαλισμός της …ιερότητας. Ομορφιά.

Τότε πίστευα ότι θα είμαι ευτυχισμένη αν βγάζω λεφτά ως χειρώνακτας. Θα αγοράζει ο άλλος τον χρόνο των χεριών μου. Αλλά ο νους μου θα είναι εκεί που εγώ θέλω. Θα πουλάω μόνο τα χέρια και τα πόδια μου. Ποτέ το νου μου. Ποιος άλλωστε θα έχει τόσα πολλά λεφτά που να μπορει να νοικιάζει κάθε μέρα για 8-10 ώρες το κεφάλι μου;

Δεν κατάφερα να γίνω πουτάνα. Έμεινα μια απλή πόρνη. Νοικιάζω το νου μου κάθε μέρα. Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου συνεργάτες…περιγράφουν πόσο….εργασιομανείς είναι, πόσο …τελειομανείς είναι, πόσο ανταποκρίνονται στα υψηλά…κριτήρια αξιολόγησης. Ευτυχείς και περιχαρείς ετεροπροσδιοριζόμενοι μέσω επαγγελματικών καρτών και πολυσέλιδων βιογραφικών. Αυτό είναι το δικό μας το μπουρδέλο.

Ξεπουλάμε τα …κοινόχρηστα μυαλά μας, κατηγορώντας με το φθόνο του πουριτανισμού τα …κοινόχρηστα κορμιά. Ο Κρόμγουελ …φορούσε μπλου τζην. Αναπαράγουμε τη συσσωρευμένη βλακεία της πολιτικής ορθότητας ετεροπροσδιοριζόμενοι από τα στοιχεία της «ταυτότητας» μας. Νοιώθουμε οικειότητα με τους …αξιολογητές και τους ...αξιολογούμενους μας. Χαρούμενοι στη κονσέρβα μας. Απο εδω ως εκει.

Επαγγελματική συναντηση. Δεν εχω την παραμικρή διαθεση να τον εντυπωσιάσω, έχει όλη τη διαθεση να μου ...περιγραψει το μοντέλο του. Η οικειοτητα του ...ίδιου. Τα συνάφια. Ομοιμορφίες. Βαριέμαι.
-Να μιλάμε στον ενικό.
Σιχαίνομαι τα …ερωτηματικά που θεωρούν δεδομένη την απάντηση
- Αν δεν σας ενοχλεί ο πληθυντικός, θα τον προτιμούσα, απαντάω.

Φευγω να περπατήσω στη πόλη μου. Βροχή. Ένοιωθα αυτό το ψυχοπλάκωμα της αφομοιωμένης απο ...μοδες κι συνάφια εφηβείας. Ανάγκη για ταξιδι. Περπάτημα στην Ιασωνος, στο Μεταξουργείο. Τα μπουρδέλα δίπλα διπλα, με αυτά τα φωτάκια θυέλλης αναμμένα όλη μέρα. Λίγοι Πακιστανοι που μετρούσαν τα ευρω για 10 λέπτα ταξιδι. Μια γυναικα με κατακόκκινο μπουφάν που μάλλον σχόλαγε. Κάποιος τη πλησιάζει. Τον σπρώχνει βαριεστημένα. Ηλικιακά θα μπορούσε να ειναι τουλάχιστον μάνα του, πιθανα και γιαγιά του. Βρίσκομαι στη κατευθυνση της .
-Καλησπέρα.
Με κοιτάει με περιεργεια, αναγνωριστικά
- Καλησπέρα σας, μου απαντάει
Πληθυντικός...

Σκέφτομαι ότι πρέπει να αγοράσω ένα καπέλο. Ένα καπέλο με φωτάκι …θυέλλης. Να με ξορκίζει απο τα λιμάνια. Να με τραβάει στα ναυάγια. Του νου μου.


17 σχόλια:

μαχαιρης είπε...

Tι ειπες τωρα...
Τα παντα ολα ειπες...!!!

Κι αν ηξερες και..λεπτομερειες...
Θα ειχες την ιδια εικονα...

Παναγια Παρθενα...!!
Εμεις οι χειρωνακτες...Ευτυχησαμε στη ζωη μας...Να μη βιωσουμε τουλαχιστον...Αυτη την...Πουτανια του νου...!!!
Αν και...μερικοι απο μας θα το ηθελαν...
Οι εργοδοτες μας δεν το απαιτουν...Γιατι δεν τους ενδιαφερει...

Ευτυχως...!!

Ανώνυμος είπε...

Η Αριστερά τί κάνει γι΄αύτους πού νοικιάζουν τό μυαλό τους κάθε μέρα ?
Τά θέματα πού θιγεις κατερίνα γίνονται άφορμή γιά διάβασμα καί ψάξιμο ... Αντιγράφω :
(Λέγοντας έξανδροπισμό έννοούμε αύτό πού έννοεί ό Μάρξ λέγοντας ((σχέσεις παραγωγής)) καί λέγοντας άποβλακωτική
ύπανάπτυξη , έννοούμε τόν έξωτερικό έλεγχο τών σχέσεων παραγωγής .
Προστασία δηλαδή στόν ίδεολογικό τομέα , σημαίνει παγίωση τών παραγωγικών σχέσεων καί έλεγχο έφ' όλων τών παραγωγικών δυνάμεων,πλήν τών έργατών . Δεδομένου ότι ή παγίωση τών σχέσεων παραγωγής έπιτυγχάνεται μέ τό χαμηλότατο έπίπεδο γενικής παιδείας , πού έξαπολύεται μέσω τής άστικής ίδεολογίας , γεννιέται τό έρώτημα : πώς έχει μέχρι τώρα άντιδράσει ή Αριστερά πρός τό καθεστώς τούτο ? Ωφειλε νά άνακαλύψη ότι ή παιδεία ύπό καθεστώς προστασίας είναι ό καταλύτης πού μεταβάλλει τίς παραγωγικές δυνάμεις σέ μέσα παραγωγής , ήγουν τούς άνθρώπους σέ ζώα . Μέριμνά της συνεπώς έπρεπε νά είναι πρωτίστως ή τάξη έκείνη πού πλήττεται άπό ένα τέτοιο καθεστώς . Καί αύτή είναι ή δεύτερη παραγωγική τάξη κατά Μάρξ , δηλ. ή τάξη τών διανοουμένων . Πώς άντέδρασεν ή Αριστερά μέσα στό καθεστώς τής νεοελληνικής ιδεολογίας ? Είναι περιττό νά ίσχυρισθή ό,τιδήποτε, διότι καθόλου δέν άντέδρασε . Δέν συνέλαβε καθόλου τό πρόβλημα .

γιώργος -λευκαδα

Aldebaran είπε...

Κάποτε ο εργοδότης νοίκιαζε τα χέρια σου. Μα δεν του αρκούσε. Ήθελε και το μυαλό σου. Και τα κατάφερε να το νοικιάσει κι αυτό. Τώρα έχει σειρά η ψυχή σου. Και να δεις που θα τα καταφέρει. Το νοίκιασμα της ψυχής έχει αρχίσει ήδη.

Δες για παράδειγμα έναν τραπεζοϋπάλληλο: Ακόμα και το βράδυ στην ταβέρνα με τους φίλους του προσπαθεί να βρει πελάτες για τον εργοδότη του...

Θανασης Ξ. είπε...

Κατερίνα μας, απ' τα καλύτερα κείμενά σου !! Μπράβο ! Πικρό-ξεπικρό, μου έφτιαξε τη μέρα....

ένας στρατολάτης είπε...

Καλημέρα συναδέλφισσα

katerina είπε...

Καλημέρα Μαχαιρη,

Au bord de l'eau. Απο κει προερχεται η λέξη μπουρδελο. Στην όχθη του νερου. Να πλένεσαι. Να ξεπλενεσαι.
Πως διαβολο να ξεπλυνεις το νου σου; Πως να κάνεις ...restart για τον επομενο ...πελάτη; Πελάτης... Εργοδότης... Αφέντης.

Ανηκω σε μια γενιά που το sex είναι απενοχοποιημένο. Κι ίσως ακόμα περισσοτερο ειναι ....must. Αναμεσα στο τζαμπα και στο δωρεάν υπάρχει μια εννοιολογική άβυσος. Οι γυναικες μπηκαν στην παραγωγή, ο έρωτας εγινε ...δημοκρατικός, ...ισοτιμος, ...ομοιομορφος, ...ευνουχιστικός. «You are my partner». Ταυτοχρονα ...εκπληκτική άνθηση της πορνείας; Γιατί;
Δυστυχώς δεν με άφησαν ποτε να μπω μέσα σε μπουρδέλο. Ή ίσως ενδομυχα να μην το επεδιωξα όσο απαιτητικά επεδιωξα άλλα πραγματα στη ζωή μου. Ίσως να ήταν καλυτερα έτσι. Ίσως φοβόμουν ότι η πραγματικότητα θα αποδομησει την αγιοτητα της πορνογραφίας που εγω κρατουσα φυλακτό.

Χαζευα όμως πάντα στους δρόμους. Απο παιδί μεχρι τωρα. Χαζευα τους ...πελάτες. Τι αγοραζαν; Νόμιζω ότι αγοραζαν το 10λεπτο της Εξουσίας.
Χαζευω τις γυναικες στους δρομους. Χαζευω αυτο το υφος της απαξιωσης. Αυτο το τοσο προκλητικά οριοθετημένο.... «δεν σου ανηκω».

Κι απο την άλλη οι δικοι μας ...πελάτες, όλων ...ημών των πολιτικά ορθών, των κοινωνικών στυλοβατών, που μετατρεπουν την εξουσια σε ...οικειοτητα. Κι εμεις ...ανηκουμε. Και πια συνηθισαμε τόσο στο να γαμανε το μυαλό μας που μάθαμε να λατρευουμε τις αλυσιδες μας. Σε ...τραπεζια meeting συνεργατών, σε αυτές τις αφορητης κενολογίας συνεργασίες, ζηλευω τόσο μα τόσο πολύ εκεινο το προκλητικό χαμογελο της πουτανας, κάποτε στο κατωφλι του μπουρδέλου ή τωρα στο δρόμο που ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ «δεν σου ανηκω»

Au bord de l 'eau. Να ...ξεπλυθώ...

katerina είπε...

Καλημερα Γιωργο,
Όταν η Παιδεία...συγχεεται με την Εκπαιδευση. Α-παιδευτοι Εκ-παιδευμενοι. Η Σορβονη ξεκινησε απο την Εκκλησία. Απο αυτή την τόσο μα τόσο ΕΥΦΥΗ Εκκλησία. Σε μεσαιωνικους χρόνους. Σε αφορητα σκληρα χρόνους. Το ιδρυσε ο βασιλικός εξομολογητής. Και ...ω, του θαυματος, κανένα κοινωικό ή οικονομικό κριτηριο. Και το πιο σημαντικό... μεσα σε μεσαιωνικους χρονους που έκαιγαν ανθρωπους στην πυρά, η απολυτη διανοητική ελευθερία. «Ανατρεψτε». Η ευφυεστατη Εκκλησία ...γνωριζε. Θ μπορουσε να ...επιβιώσει μόνο μεσα απο την δική της ελεγχομενη ανατροπη.

Πάμε σημερα στα ...Πανεπιστημια. Δεξιοτητες...
Σημερα...αιώνες μετα το ...διαφωτισμό. Ομοιομορφα μυαλά. Ισοπεδωση. Κριτηρια οικονομοτεχνικά. Η ομοιομορφία του φασισμου. Η Ανοδος της Ασημαντοτητας. Τα ασπρα κολαρα. Αριστερα ειναι η αμφισβητηση κάθε δογματος; Κολοκυθια! Αυτισμοι! Φοβικά μαγαζακια. Μορφωματα γραφειοκρατικών ιεραρχειών.

katerina είπε...

Καλημερα Aldebaran,
Δεν υπάρχει πιο εθιστικό πραγμα απο τη μιζερια φίλε μου. Δεν υπάρχει πιο άτιμο πραγμα απο την ιδιοκτησία. Και ειναι τοσο αξιολυπητο να φωναζουμε στους δρομους γι την ιδιοκτησία του χρηματος και να μην ψιθυριζουμε στον εαυτό μας γι την ιδιοκτησία του νου μας.

Η Μακρονησος ειχε μια ... «ιδιομορφία». Αν υπέγραφες τη δηλωση, μετα γινοσουν εσυ βασανιστής. Μακρονησια.... μυαλου.

katerina είπε...

Καλημερα Θαναση,
Πικρή η επιγευση; Και εγω την ξορκιζω συνεχεια γλυφωντας καραμελες πολιτικής ορθοτητας και ...κοινωνικου στυλοβατισμου.
Καμια φορά αντεχω να κάνω μικρες αποδρασεις. Ν νοιωσω για λίγο την ελευθερια της μοναχικότητας. Και μετα ...πάλι στο κλουβί...

katerina είπε...

Καλημερα συνάδελφε.
Καλη Λευτεριά. Απο Εμας. Τους ...κοινωνικους στυλοβάτες.
Ποτε δεν ήταν τόσο επικαιρη όσο σημερα η Καταγωγή της Οικογένειας της Ατομικής Ιδιο­κτησίας και του Κράτους

Ανώνυμος είπε...

Και τώρα...τι σκέφτεστε να κάνετε με την ασφάλεια των ταυτοτήτων σας;

Κάποιος Κ.

tks είπε...

ο ετεροπροσδιορισμος μας - απο βιογραφικα, δημοσιευσεις, χρημα αλλα και * μουσικες που εχεις ακουσει - βιβλια που εχεις διαβασει - εμπειριες που εχεις συλλεξει, συλλογικοτητες που εχεις ενταχθει, εργα τεχνης που εχεις εκτιμησει u name it * ειναι τοσο καθολικα παρων και ανεξαρτητως απο ιδεολογιες και τοποθετησεις, ολοι με μεγαλη ευκολια τεινουμε να παρουμε ενα ρολο προς επιβεβαιωση. η μονη διεξοδος η βιωματικοτητα, η ενταξη τους σε αυτο που "εισαι".
η δε απουσια ρολου προς αναληψη μπορεί να σε αφησει σαν τον ηθοποιο στην σκηνη χωρις υποβολεα, απο την αλλη σε αφηνει και μονο με οτι φαινεται να ειναι ο εαυτος σου.

ασωτος γιος είπε...

Κατερίνα μου όταν το βρεις το καπέλο το θέλω και γω, σχετικά μετά κοινόχρηστα μυαλα μας , έτσι είναι όπως το θέτεις

Ανώνυμος είπε...

Όλα τόσο απλά, σαν μια σπανακόπιτα που σου προσφέρει ο οδηγός του ταξί, προσφορά στο γουργούρισμα της πείνας σου. Οι πουτάνες σου αναδύουν μια βαθιά ομορφιά, μια βυθισμένη ομορφιά, και ιδιότητες αυτών των απλοϊκά σύνθετων δεκάλεπτων σχέσεων μεταφέρονται στις εξουσιαστικές σχέσεις του θρανίου ή της εργασίας. Ο δάσκαλος, ο εργοδότης, που κραδαίνει την υπεραξία, την εκπαίδευση το νόμισμα. Πως θα περάσει πάλι αυτό το …δεκάλεπτο;
Ο τραυματισμένος ακροβάτης, μόνος, παρατημένος, αυτοκτονεί.
Ε, και;;;
Τίποτα δεν άλλαξε για τον Ζαν! Απέραντη κατάθλιψη, όπως άλλωστε και πριν. Μόνο που δεν ξανάγραψε, άλλο που δεν ήθελε δηλαδή.

σ.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί βάζεις όλες αυτές τις τελείες;
Χαλάνε τον ειρμό του κειμένου.

Kος Μηδενικός είπε...

Εγώ πάντως Κατερίνα μου, σε φαντάζομαι με κανονικό καπέλο...ξέρεις εσύ γκραντέ...μαύρο γυαλί Τζάκι Κέννεντι και βάλε...και να κάνουμε τις βόλτες μας στην Αθήνα, χωρίς ταυτότητες...τα έχουμε πει αυτά!

Γύρισα λίγο πίσω με αυτό το post. Πίσω, σε εκείνη τη μέρα που διάβασα το post για τους μετανάστες στην Αθηνάς. Νοσταλγικά χαρούμενος σου σου στέλνω τα φιλιά και τα σ'αγαπώ μου. Γιατί τουλάχιστον εγώ μπορώ να σου μιλάω στον ενικό...

ο κυριος αμ είπε...

...νομίζω πως θέλω να κλάψω , ίσως φταίνε τα χρόνια ...ίσως