Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Πάμε να κοιμηθούμε Μπερανζέ

Παλιός μου ...φίλος ο Μπερανζέ. Γνωριστήκαμε εκεί γύρω στα 15 μου, σε εκείνη τη θεία ηλικία που επείγεσαι να ....μοιάσεις, ή να ...αρνηθείς. Εκεί που ζητάς να ....ενταχθείς ή να ...διαφοροποιηθείς. Κι αν είσαι τόσο μα τόσο τυχερός και συνάμα τόσο μα τόσο Άτυχος, να ...αφομοιωθείς.

Έτσι όπως αυτό το ... «συνάμα», προσδιορίζει την ευκολία της χαράς που γίνεται το ακριβώς αντίθετο της δυσκολίας της ευτυχίας. Έτσι όπως η μοναχικότητα είναι το ακριβώς αντώνυμο της μοναξιάς. Έτσι όπως σου λένε ...κοίτα το πυροτέχνημα στον ουρανό και εσύ γυρνάς το βλέμμα να αναζητήσεις της φωτεινή πολύχρωμη τροχιά του όταν αυτή πια έχει χαθεί. Πόσα πυροτεχνήματα ψάξαμε εμείς οι δυο Μπερανζέ...μετά το τέλος της γιορτής... Θυμάσαι;

*ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις ξεπηδάνε μπροστά σου σαν Φάντης μπαστούνι! Τώρα πήρανε με το μέρος τους και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης! Κανένας! Βλέπεις, δεν απόμεινε ούτε ένας... ούτε ένας! (Νέα μουγγανητά, ποδοβολητά, τρεχαλητά και σύννεφα σκόνης)Δεν αντέχω να τους ακούω. Θα βουλώσω τ' αφτιά μου με μπαμπάκι. (Βάζει μπαμπάκι στ' αφτιά του και μιλάει στον εαυτό του στον καθρέφτη) Δεν υπάρχει άλλη δυνατή λύση, θα πρέπει να τους πείσω.

Να τους πείσω, για ποιο πράγμα; Κι ύστερα, μπορούν άραγε να ξαναμεταμορφωθούν, να ξαναγίνουν άνθρωποι; Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;

Αυτό θα ήταν ηράκλειος άθλος, ξεπερνάει κατά πολύ τις δικές μου δυνάμεις. Και πριν απ' όλα, για να τους πείσω, θα πρέπει να τους μιλήσω. Και για να τους μιλήσω, θα πρέπει να μάθω τη γλώσσα τους. Ή μήπως, θα 'πρεπε να μάθουν αυτοί τη δική μου γλώσσα; Αλλά, ποια γλώσσα μιλάω εγώ; Ποια είναι η γλώσσα μου; Η γλώσσα των μαύρων, των κιτρίνων, των λευκών; Μιλάω μια από τις γλώσσες των λευκών; Έτσι φαίνεται, αυτή τη γλώσσα μιλάω. Αλλά, τι
θα πει μια από τις γλώσσες των λευκών; Μπορώ, μια χαρά, να πω ότι μιλάω μια γλώσσα λευκών, αφού δεν υπάρχει κανένας να με αντικρούσει! Απόμεινα ο μόνος που μιλάει αυτή τη γλώσσα. Αλλά, τι κάθομαι και λέω, τώρα.
Καταλαβαίνω αυτά που λέω, καταλαβαίνω τον εαυτό μου;
(Προχωρεί προς το κέντρο του δωματίου) Κι αν, όπως μου είπε η Νταίζη, αυτοί έχουνε δίκιο; (Ξαναγυρίζει στον καθρέφτη) Κι όμως, ο άνθρωπος δεν είναι κάτι άσχημο, δεν είναι κάτι αποκρουστικό! (Κοιτάζεται ψηλαφίζοντας το πρόσωπό του) Είναι πολύ αστείο! Αναρωτιέμαι, με τι πλάσμα να μοιάζω... με ποιον; (Τρέχει σ' ένα ντουλάπι, βγάζει από μέσα φωτογραφίες που τις κοιτάζει) Φωτογραφίες, μάλιστα φωτογραφίες! Άραγε ποιοι να είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Ο κύριος Παπιγιόν ή τάχατες η Νταίζη; Μάλλον η Νταίζη. Κι αυτός εδώ είναι ο Βοδάρ, ο Ντιντάρ ή ο Ζαν; Αλλά μπορεί να είμαι κι εγώ. (ανατρέχει στο ντουλάπι από όπου βγάζει δύο τρεις πίνακες)Ναι, τώρα αναγνωρίζω τον εαυτό μου, είμαι εγώ, αυτός είμαι εγώ. (Κρεμάει τους πίνακες στον τοίχο του βάθους, δίπλα στα κεφάλια των ρινόκερων) Αυτός είμαι εγώ, εγώ, εγώ! (Μόλις κρεμάσει τους πίνακες, ξεχωρίζουμε ότι απεικονίζουν ένα γέρο, μια χοντρή γυναίκα κι έναν άλλο άντρα. Τα πορτρέτα είναι τόσο άσχημα, που έρχονται σε αντίθεση με τα κεφάλια των ρινόκερων που τώρα έχουν γίνει πάρα πολύ όμορφα. Ο Μπερανζέ κάνει λίγο πίσω για να τα δει καλύτερα). Δεν είμαι όμορφος.

Πάντα το 'ξερα, δεν είμαι, δα, και κανένας κούκλος (Ξεκρεμάει τους πίνακες, τους πετάει με λύσσα στο πάτωμα και ξαναγυρίζει στον καθρέφτη) Αυτοί είναι πιο όμορφοι από μένα. Οι ρινόκεροι είναι πιο όμορφοι! Είχα άδικο λοιπόν! Ω, πόσο θα 'θελα να ήμουν σαν κι αυτούς! Κοίτα χάλια! Κέρατα, ούτε για δείγμα! Τι άσχημο που είναι ένα γυμνό αστόλιστο μέτωπο! Χωρίς κέρατα. Ένα δύο κερατάκια θα μου πήγαιναν πάρα πολύ! Θα τόνιζαν τα χαρακτηριστικά μου, που έχουν μια τάση να ...κρεμάνε προς τα κάτω. Αλλά, ποιος ξέρει, δεν αποκλείεται μια μέρα να μου φυτρώσουνε κέρατα. Τότε θα σταματήσω να ντρέπομαι. Θα μπορέσω να πάω κοντά τους με στολισμένο μέτωπο. Έλα όμως που δεν λένε να φυτρώσουν (κοιτάζει τις παλάμες του) Για κοίτα χέρια... σαν ζυμάρι! Άραγε, θα 'χω τηντύχη να βγάλουνε αργότερα ρόζους, έστω λέπια, το ίδιο κάνει! (Βγάζει το σακάκι του, ξεχουμπώνει το πουκάμισο και κοιτάζει το στήθος του στον καθρέφτη)Αηδία... σκέτη αηδία, έχω τόσο πλαδαρό δέρμα, άσε, αυτή την αποκρουστική ασπρίλα με τις αραιές τριχούλες. Δεν ήταν να είχα κι εγώ ένα δέρμα σκληρό σαν πετσί, μ' αυτό το υπέροχο βαθύ κιτρινοπράσινο χρώμα! Να είχα την αμόλυντη κι άσπιλη γυμνότητά τους και όχι αυτές τις απαίσιες τρίχες! (Ακούει τους βρυχηθμούς) Πάντως, τα τραγούδια τους σε γοητεύουν...βέβαια είναι λίγο πρωτόγονα, αλλά δεν πειράζει, είναι τόσο σαγηνευτικά! Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να τραγουδήσω σαν κι αυτούς. (Προσπαθεί να τους μιμηθεί) Α... α.... α... α... Μουουουου... Όχι, όχι! Είμαι τόσο φάλτσος! Τραγουδάω τόσο υποτονικά. Μου λείπει το ταμπεραμέντο, η ζωντάνια τους! Δεν καταφέρνω να μουγγανίσω σαν κι αυτούς, τσιρίζω! Α... α... α.... μουου! Τσιρίζω σαν μυξιάρικο... Άλλο να τσιρίζεις κι άλλο να μουγγανίζέις... Το μουγγανητό έχει άλλη χάρη! Ω! Τώρα ξανάρχισε να με τυραννάει η συνείδησή μου. Τι βάρος! Έπρεπε να τους ακολουθήσω την κατάλληλη στιγμή. Αλλά, πόύ μυαλό! Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα. Αλίμονο... είμαι ένα τέρας. Τι λέω, τερατούργημα! Αλίμονο, ποτέ μου δεν θα καταφέρω να γίνω ρινόκερος... ποτέ! ΙΙοτέ! Θα το 'θελα τόσο... Θά το 'θελα ψυχή τε και σώματι, αλλά δεν μπορώ πια ν' αλλάξω, δεν γίνεται. Τι ντροπή! Δεν μπορώ, πια, ούτε στον καθρέφτη να κοιταχτώ. (Γυρίζει την πλάτη του στον καθρέφτη) Τόση ασχήμια δεν υποφέρεται. Αλίμονο σε κείνον που θέλει με το στανιό να διατηρήσει την ιδιομορφία του. (Τινάζεται απότομα) Ε, λοιπόν, τόσο το χειρότερο! Θα πολεμήσω ενάντια σ' όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, πού είναι η καραμπίνα μου; (Γυρίζει προς το μέρος του τοίχου, που φαίνονται πάντα τα κεφάλια των ρινόκερων και ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη) Ενάντια σ' όλον τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σ' όλο τον κόσμο... δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω... Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος... και μέχρι να 'ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω!... ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ!

Πάμε να κοιμηθούμε Μπερανζέ. Κατέβασε λίγο το όπλο Μπερανζέ... Μην με αγκαλιάζεις με την καραμπίνα. Απόψε θα κρυφτούμε κάτω από τα σκεπάσματα και θα ψιθυρίζουμε ψέματα στα αυτιά μας. Θα λέμε ότι τα βαριά συρτά βήματα που ακούμε είναι μια παλιά χορογραφία που δοκιμάζουν εκείνες οι σπασμένες πορσελάνινες μπαλαρίνες που τόσο αγαπούσαμε...

Να με χαϊδεύεις όλη νύχτα Μπερανζέ. Να προσέχεις μήπως αρχινίσει να γίνεται κιτρινοπράσινο γυαλιστερό το δέρμα μου. Κι τότε μην με ξυπνήσεις. Μόνο πυροβόλησε με.

*Ρινόκερος/ Ιονέσκο

10 σχόλια:

stefanos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
stefanos είπε...

Δεν το διάβασα σε βιβλίο. Το άκουσα με ένα τρανζιστοράκι σε κάποια από τις θεατρικές μεταφορες για το τότε κρατικό ράδιοσταθμό. Κάτω από τις κουβέρτες μου. Κουκουλωμένος για να μην ενοχλώ τους γονείς. Τι είχα πλάσει τότε στο μυαλουδάκι μου. Και τι γίνεται τώρα...
Σιγά βέβαια που ξέρουν τον Μπερανζέ οι σημερινοί ρινόκεροι! Το πολύ να τον μπερδέψουν με την οδό Βερανζέρου.

kanaliotis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
kanaliotis είπε...

Ερώτηση έχω σήμερα

Η Γεωργαντά είναι ρινόκερος μετανοιωμένος; Υπάρχει αυτή η κατηγορία;

Εντάξει, στην Καμόρα θα σηκωθεί ο νονός και θα την φιλήσει και θα το δει όλη η Μαφία. Εκεί αυτή έχει να επιλέξει ανάμεσα στο να τους δώσει ή να χαθεί.

Το ερώτημα σήμερα είναι αν το δέρμα της είναι πλέον κιτρινοπράσινο...

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα μας

δεν θέλω να πιστεύω ότι είναι τόσοι πολλοί οι ρινόκεροι...
για να το πω θετικά, θέλω να πιστεύω ότι ειδικά σήμερσ οι ρινόκεροι είναι λίγοι, ελάχιστοι...
μετρημένοι ένας προς έναν…
αυτό που πρέπει να ξεπεράσει ο Μπερανζέ είναι η ανασφάλειά του, η ψευδής πίστη του οτι είναι μόνος,
γιατί δεν είναι μόνος Κατερίνα
είναι πολλοί εκεί έξω, πάμπολλοι
που σε λίγο θα γίνουν ποτάμι ορμητικό
σαν να βγαίνει από τραγούδι της Μαρίας Δημητριάδη...
και θα πλημμυρίσει τις ζωές μας, θα ζωντανέψει τις ελπίδες μας, θα δώσει νόημα στο μέλλον μας.
Η γενιά μας δεν έχει άλλη ευκαιρία, παρά αυτήν
και μόνο τώρα.

σ.

katerina είπε...

Καλημέρα Στέφανε.

Υπαρχουν στιγμές-που πια πληθαινουν τόσο μα τόσο πολύ που γινονται ωρες, νυχτες,μερονυχτα- που συλλαμβάνω τον εαυτό ...δικτατορα. Και μιας που προσωπικά ένα βασιλειο λάτρεψα να κατεχω δικτατορικά , αυτο του νου μου, ...ονειρευομαι επικινδυνα.

Σκεφτομαι λοιπόν αυτο που συζητουν οι γεροι στα καφενεία. Αν γινομουν δικτατορας αυτου του κόσμου για μια ...μερα, τι θα έκανα. Και κοιτα να δεις. Που εχω πλάνο. Προγραμμα. Χχχχα!!!! Προγραμματικές δεσμεύσεις.

Ένα πραγμα μονο θα έκανα. Θα καταργουσα λοιπόν με Συνταγματα, Νομους, Διαταγματα, μπατσους, ΜΑΤ, και ότι άλλο διαθετει ένας δικτατορας-χαζευουμε τωρα δα τα ...μεσα που διαθετει-την...μεση εικονα. Αυτό τον πυρηνικό ολεθρο του νου. Αυτο το δηλητηριο που σπερνει σε τρομερες ποσοτητες το στερφο στο νου. Αυτο που κάνει τους ανθρωπους ...ομοιομορφους. Αυτο που βάζει τους κανονες του ορθολογισμου της μικρής εικόνας. Θα σκοτωνα ότι θεωρειται ...κοινη λογική. Ρινοκεροι.

Δεν υπάρχει καλη και κακή ...μεση εικόνα. Κρατω κάτι απο αυτο που εγραψες στο σχολιο σου. Το άκουσα στο ραδιοφωνάκι. Κι σε σκεπτομαι με κλειστα μάτια, να φτιχνεις τις δικές σου εικονες. Τις τοσο πολυτιμες ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ. Και σκεφτομαι πως μπορεις να σκοτωσεις τα πάντα. Βομβαρδισμένος απο ....μια εικονα, που δεχονται σαν ...ενδοφλέβια ένεση ΟΛΟΙ. Στην τηλεοραση. Κι σκεφτομαι εκεινους τοςυ γονεις με τα δέκα παιδιά, που το ένα φοραγε τα παπουτσια του άλλου, που το ένα επαιρνε την μπουκια του άλλου απο το στομα, που οι γονιοι δεν ηξεραν γραφή και αναγνωση, αλλά ηξεραν τι ειναι αρματα και γραμματα, αυτο το μικρό που ειχε την ΤΥΧΗ να διαβασει ότι λαχαινε προκειμενου να μπορεσει να σκεφτει, να κάνει τις δικές του ...εικονες,να μεινει ένας διαφορετικός άνθρωπος. Οι λέξεις να ειναι σφαιρες,οι εννοιες ντουφεκια, το μυαλό εργοστασιο οπλων.

Σημερα μαζί με του κοσμου τα καλά,με του πουλιου το γαλα ταιζουμε τα παιδιά μας. Τα κάνουμε γερα, δυνατά,θρετφταρια. Και μετα Αγαμέμνονες αφηνουμε το σχολειο των ...δεξιοτητων, την τηλεοραση της μεσης εικονας και το διαδικτυο του μεσου όρου να τα δολοφονησει. Να δολοφονησει το νου τους. Fast track …..εκπαιδευση,δεξιοτητες. Αντιγραφες, κοπιαρισματα, φασονατζιδικα ξεσηκωματα. Να τα βάλουν στη σειρά, φανταρια ενός άγνωστου πολέμου με θυματα τα ίδια. Ο φασισμός της ομοιομορφίας. Και ξυπνω με εφιαλτες, με ριγη, με τρομο.

Εγω ο δικατατορας του νου μου... εγω ο δολοφονος του παιδιου μου... έγινα αραγε ένας ρινοκερος;

katerina είπε...

Καλημερα Καναλιωτη,
Τι ειναι η κ. Γεωργαντα; Ένα γραναζακι σε ένα συστημα που δεν υπηρχε περιπτωση να δουλεψει. Ένας μπραβος μια φαμιλιας που ...στραβωσε.

Αλλά πάντα ετσι γινοταν. Τα οπλα γινονταιμπουμεραγκ. Τα μαχαιρια ειναιπάντα δικοπα. Το μεγάλοοπλο της Μαφία ειναι η Ομερτα. Κάποια στιγμη αυτη κάπου θα σπασει. Αλλά και τι εγινε. Κια ο»εισγγελεας» ...πιασμένος ειναι.

Όταν Καναλιωτη μου η ...επισημη Πολιτεια, ο ...Ηγεμων και μετα τα τσιρακια που εχουν καλυτερη ...αρθρωση, διατρανωνει ότι το άδικο ειναι αναγκαιο,όταν ακομα ειναι ...Ηγεμων και όταν ο επομενος ...Ηγεμών απλά λέει τις ίδιες λέξεις με καλυτερη άρθρωση τοτε ειμαστε όλοι ΡΙΝΟΚΕΡΟΙ. Που ειναι η καραμπινα σου Καναλιωτη; Που ειναι η δική μου; Ο Μπερανζέ ...πεθανε.


Υ.Γ. Περασε στα ψιλά,αλλά για μενα ειναι Η Ειδηση. Ενας άνθρωπος αυτοπυρπολειται έξω απο την Τραπεζα Πειραιώς. Δεν καιει την Τραπεζα. Αυτοπυρπολειται. Όταν ο άνθρωπος χασει το ενστικτο επιβιωσης χαριν της πολιτικής ορθοτητας... και αυτο το θεωρουμε ...φυσιολογικό, τι όμορφο που ειναι το δερμα μου... άτριχο, γυαλιστερο, και κιτρινοπρασινο.

katerina είπε...

Καλημερα σ.
Η γενιά μας. Η εναλλακτική γενιά μας. Ο άλλος ...ρινοκερισμός. Ρινοκεροι που θα συγκρουστουν ...μεταξυ τους. Οι κιτρινοπρασινοι με τους πρασινοκιτρινους. Αυτιστικοι της ...επικοινωνίας. Να μοιασουμε ο ένας στον άλλον. Κοπαδια που θα συγκρουονται χαριν παιδιάς.

σ., πολλοι άνθρωποι ...ελαχιστα ντουφεκια. Η γενια μας, δεν εχει όπλα πια. Ενας μόνο προνομικός χωρος υπηρχε. Η διανοηση. Αυτη ...τελειωσε. Σημερα ακομα κι ο Χωμενιδης ή ο Τατσοπουλος ειναι ...διανοητές.

Εγω, η όλιγιστη, εχω βάλει τα σημαδια μου. τα δικά μου ...σημαδια. Σωστα, λάθος, δικαια ή άδικα τα εχω βάλει. Και με αυτα πορευομαι. Και με αυτα θα πορευτω. Όταν "η Ανοδος της Ασημαντοτητας", αυτη η ...εξωφρενική,αυτη η καλπαζουσα στις μερες ανακοπει,τοτε ίσως μπορεσω να βγάλω το άπειρο απο τον παρανομαστή στο κλασμα της Ελπιδας. Όλα τα άλλα, συχωρα με, αλλά τα ακουω βερεσε.

Υ.Γ. Όλο και πιο πολύ στριφογυριζει στο μυαλό μου αυτο που με τρομοκρατει. Αυτο που απο παιδί στοιχειωσε τοςυ τρομους μου. Μια ατακα που ορκιστηκα να μην πω ποτε, γιατι εινaι η τελευταίσφαιρα στη θαλάμη του όπλου που όλοι έχουμε την υψιστη πολυτελεια να κραταμε στα χερια μας, την σφαιρα της αυτοκτονίας. Βιλολογικής ή ακομαχειροτερα νοητικής. Τηνφραση “Frankly dear, I don't give a damn”. Ρινοκερος λοιπόν ή αυτοκτονημένη; Σκυλα ή Χαρυβδη; Γαμημενο διαζευκτικό «ή»... Πόσες χιλιαδες φορες θα χρειαστει να σε σκοτωσω πριν σκοτωθω;

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα μας

After all, tomorrow is another day!


σ.

kanaliotis είπε...

ή
Μια πολυαγαπημένη φίλη μου, λέει συνέχεια οτι όταν τίθεται ένα δίλλημα μεταξύ δυο επιλογών
αυτό ή εκείνο
εμείς πρέπει πάντα να στραφούμε σε μια τρίτη επιλογή
και ποτέ να μην συμφωνήσουμε σε μια από τις δύο προτεινόμενες.

------------

Είναι μια από τις δουλειές του ηγεμόνα να λέει οτι το άδικο είναι αναγκαίο, ενίοτε χρησιμοποιεί και την θρησκεία για να υπόσχεται δωρεές που θα σου δοθούν στην άλλη ζωή βέβαια, που όλα πλέον θα είναι όπως πρέπει.