Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

31 Αυγούστου

Το βήμα από τον Αύγουστο στο Σεπτέμβρη μοιάζει μετέωρο. Μόνο ο ήλιος …αυτιστικός να ορίζει τα μερόνυχτα, μόνο η κίνηση της γης ..αμέτοχη να ορίζει τον χρόνο, που λες και ελόγου του πάγωσε στα μάτια των ανθρώπων. Αυτών που σφυροκοπούν ή προσμένουν το … «μετά».

Από όποια πλευρά του …ορθού λόγου(!!!!), από όποια πλευρά της μικρής ή της μεγάλης εικόνας, κι αν βρίσκεται ο καθένας, οι προφητείες λες και σώθηκαν. Τα νοήματα, οι έννοιες των λέξεων, περιφέρονται άδεια πουκάμισα, γερασμένες και αζήτητες Ελένες, που έχασαν την μαγεία του συνειρμού. Παράφωνα τα συνθήματα, ίσα για να σκεπάζουν την υπόκωφη βοή της αμήχανης σιωπής.

Το «μετά» να προσεγγίζεται με …εκφωνήσεις στίχων, από …πεζά ή …ποιήματα, άλλοτε με παλαιοκαθηγητικής έδρας παραφερνάλια κι άλλοτε με τον σκηνικό στόμφο της παλιάς αρτίστας. Η τάξη και η αταξία να μονομαχούν σε εικονικά και εικονιζόμενα πλαστικοποιημένα σαλόνια. Τόσο αφόρητα όμοιες, τόσο αφόρητα κλισαρισμένες. Κι όμως ...να έχει μεγάλη πείρα ο χαμός…

Λέξεις ούτε έκκεντρες, ούτε και κεντρικές. Έννοιες ακίνητες, φερόμενες εδώ κι εκεί, έννοιες που ξεσπιτώθηκαν, νοήματα δίχως τοπολογίες, ατοπικά… Ταυτόχρονα υπολείμματα και συμπληρώματα, σημαίνοντα που καταλαμβάνουν τη θέση κάθε σημαινόμενου.

Ένα μέλλον πασπαλισμένο με το φόβο της οδύνης, ένα αύριο απροσπέλαστο και απροσδιόριστο που εκλιπαρεί θαρρείς την γενναιοδωρία του παρόντος μας.

Αμήχανη. Χαμένη. Μετέωρη.

Φοβισμένη; Όχι. Ίσα περίεργη. Ίσως κι ανυπόμονη.Αλλά πάντα πιστή. Ποτέ πιστή στα δόγματα. Πάντα πιστή στους …χρησμούς.

Καθρεφτίζομαι στα μάτια των ανθρώπων της Πόλης μου. Και στον καθρέφτη των αμήχανων βλεμμάτων τους, άκαιρα, παράταιρα, παράφωνα, φάλτσα λες ….γαληνεύω. Οδυνηρά αλληλέγγυα να γδέρνω τη πλαστικοποιημένη προστατευτική επιδερμίδα του νου. Πιάνει τόσο εύκολα πέτσα η ...προστασία. Το επόμενο. Ίσως κόκκινο. Ίσως ματωμένο. Ξόρκια. Ελπίδα που κολακεύεται σε βαρύτιμες και άκαμπτες τουαλέτες ανούσιας πίστης στο...ορθό. Άλλωστε ....φαίνεται ότι απ’ τη ζωή μου πέρασε πίστη κάποτε

Καλό χειμώνα συχωριανοί!

10 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Καλό μήνα Κατερίνα, τα χειρότερα έρχονται...

dimitris είπε...

Κατερινα καλημερα και καλο μας φθινοπωρο, εδω και χρονια ειμαστε στην εποχη των παγετων, προχωραμε ομως, θελουν δεν θελουν, οσο δυσκολο και αν ειναι, στο τελος θα τους διωξουμε...

μαχαιρης είπε...

Οπως και σενα...Κι εμενα με ενοχλει θανασιμα...Αυτος που με σπρωχνει απο πισω...Να με βαλει στο λουκι..Να
περπατησω στο σπαγγο...!!
Εδω και πολυν καιρο θα τον ειχα δειρει...
Αλλα οταν γυρισα οργισμενος, με το χερι υψωμενο...
Ειδα ποσο...μου μοιαζει..!!
Και στην βουκεντρα που με τσιγκλιζε
Ειδα να γραφει πανω...
Το δικο μου ονομα..!!

katerina είπε...

Καλό μηνα Λυκε μου. Τα χειροτερα; Ψυχανεμιζομαι ότι η Ιστορία ανακλαδιζεται, τεντωνεται, μετράει τα κοτσια της για την …εκτιναξη. Χειροτερα; Καλυτερα; Πάντως …μεταβατικά. Κι ως εκ τουτου …μετεωρα. ….

katerina είπε...

Δημήτρη μου καλη σου μέρα. Νομιζω ότι απλά θα «πεθανουν». Δαρβινικά. Ακομα και για το ίδιο το συστημα που τους εξεθρεψε και υπηρετησαν είναι βαριδια πια. Όμως ο πολιτικός αυτισμός και ο κομματικός πατριωτισμός, ανθεί και λουλουδιάζει παντου. Με αυτά τα παρασιτα που μπορει να βγάζουν και λουλουδια αλλά αυτό δεν τα εμποδιζει να καταστρεφουν τα πάντα.

katerina είπε...

Καλημέρα Μαχαίρη, καλο μηνα.


Μια φορά και ένα καιρό, ζούσε ένας ψαράς πολύ φτωχός. Μια μερα εκει που ψαρευε έπιασε με το αγκίστρι του ένα πράγμα τόσο δα μικρό, μήτε για ψαράκι φαινόταν μήτε για κοχυλάκι. Μια και δυό το παίρνει και το πάει στο βασιλιά, και εκείνος γεμάτος περιέργεια βάζει αμέσως να του το ζυγίσουν με χρυσάφι. Μα ούτε όλο το χρυσάφι του, ούτε όλοι οι θησαυροί του μπόρεσαν να κουνήσουν εκείνο δα το πραγματάκι από την θέση του. Τότε ο βασιλιάς έστειλε και φώναξαν όλους τους σοφούς μα ούτε εκείνοι μπόρεσαν να λύσουν το μυστήριο. Μονάχα ένας ξένος, περαστικός από τα μέρη τους, αφού το εξέτασε καλά καλά, γύρεψε και του φέραν λίγο χώμα.

Πήρε το πραματάκι, το ακούμπησε στοργικά στην παλάμη του, το έβαλε με προσοχή στη ζυγαριά, και έριξε από πάνω του το χώμα. Τότε είπε στον βασιλιά: «ρίξε και εσύ λίγο χρυσάφι από την άλλη μεριά της ζυγαριάς». Δεν πρόλαβε να ρίξει λίγο χρυσάφι ο βασιλιάς στο άλλο μέρος της ζυγαριάς, κι αμέσως η ζυγαριά έγυρε.

Όλοι θαυμάσανε, μα πιο πολύ ο βασιλιάς και ζήτησε από τον ξένο την εξήγηση. Και εκείνος, ο ξένος από τα μέρη τους, του ’πε : «Τούτο το πραματάκι βασιλιά μου είναι μάτι, κι όσο είναι πάνω από το χώμα και βλέπει, με τίποτα δεν λέει να χορτάσει.


Ντίνος Χριστιανόπουλος
Παραμύθια.

Ανώνυμος είπε...

καλο μηνα καλο χειμωνα με ελπιδα και αισιοδοξια , γιατι πιστευω οτι καποτε -ισως αργα,μα καποτε ο ελληνισμος θα βγη απο την αφανεια ,δεν ειναι δυνατον να γινει διαφορετικα .
γιωργος-λευκαδα

katerina είπε...

Καλη σου μέρα Γιωργο.
Για να ειμαι ειλικρινής, προσωπικά δνε διαθετω κανενος ειδους αισιοδοξίας. Αντιθετα ειμαι βαθεια απαισιοδοξη. Βραχυπροθεσμα τουλάχιστον. Οψομεθα...

marianaonice είπε...

Ένα μέλλον πασπαλισμένο με το φόβο της οδύνης, ένα αύριο απροσπέλαστο και απροσδιόριστο που εκλιπαρεί θαρρείς την γενναιοδωρία του παρόντος μας...

Kαλό φθινόπωρο Κατερίνα και καλή μας δύναμη!
Τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμη...

katerina είπε...

Καλως την μου! Και ΜΠΡΑΒΟ σου και ...συγχαρητηρια!!!!

Μαριάννα,όχι. Τα χειροτερα ειναι ακριβώς εξω απο την πορτα μας. Fight or flight?.Λάθος η ερωτηση. Θα ειναι η κρισιμη μάζα όσων ...θα αποφσισουν το "κουφάλες ότι και να γινει εμεις δεν το βάζουμε κατω"; Δεν ξερω Μαριαννα μου. Εκει θα παιχτει το παιχνιδι. Αν αντιθετα η κρισιμη μάζα πειστεί ότι με την ατιμωση, αποφευγεις τον πολεμο,τοτε ναι ...τα χειροτερα θα ερθουν. Ιστορικό πια το αξιωμα.