Δυο γιαγιάδες, η μια Σμυρνιά ή άλλη Πολίτισα. Τουρκόσπορος με το όλα μου δηλαδή. Τα παιδιατικά μου, τα θυμάμαι με ...καυγάδες πάνω απο τις μυρωδιές της κατσαρόλας και του ταψιού. Τα πιο όμορφα ...σουτζουκάκια. Σμυρναίικα ή πολίτικα; Εδώ σε θέλω μάγκα μου... Αυτά κι αν είναι διλήμματα. Όχι τα ψευτοδιλήμματα που επιχειρούν να μπουκώσουν το ...στόμα του νου μας. Τα ...διλήμματα τα πραγματικά.
Πρόσφυγες και δυό, μετέφεραν μέσα από μυρωδιές, το σκοινί που ένωνε το παρελθόν και το παρόν τους. Και το μέλλον τους. Όχι αυτό που ξόρκιζαν, αλλά αυτό που με γνώση αδημονούσαν να Ζήσουν. Έτοιμες για όλα. Ετοιμοπόλεμες. Γενιές ξεριζωμένες από σταθερές, από τόπους, από το όλα στο τίποτα και δώσου πάλι από την αρχή, προσφυγιές, πόλεμοι, κατοχές, χούντες, ασφάλειες επίπλαστες, ανασφάλειες τερατώδεις.
Ευλογημένες. Ευτυχισμένες. Ευτυχισμένες, γιατί ήξεραν τι είναι η ευτυχία. Ήξεραν να την μετρήσουν. Ήξεραν να τη ζυγίσουν. Είχαν το ...ζύγι. Ζύγιζαν την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, την κάθε στιγμή και την έβρισκαν μεγάλη. Ζύγιζαν αυτά που είχαν βγάζοντας από τη ζυγαριά το βάρος από ότι τους έλειπε. Πάντα ...στρατιώτες ποτέ ...παπαδοπαίδια.
Χιλιοπροδομένες από Σημαίες, από Κράτη, από Εξουσίες, από Θεούς και Διάβολους, η μόνη Εξουσία που αναγνώρισαν ποτέ τους ήταν η Ζωή. Θεούς δεν είχαν. Θεούς έφτιαχναν. Άλλωστε Ιστορία δεν γνώριζαν, μιας που την Ιστορία την έζησαν . Και αυτές που πάντα τις θυμάμαι να τσακώνονται- εκει να δεις τι θα πει ανταγωνισμός- πάνω από τα κύμινα, τα μπαχάρια, τις κανέλες, τις ζάχαρες, τα κουκουνάρια, τις ματζουράνες, τους κουρκουμάδες, τα μοσχοκαρυδα και τα ξύσματα από περγαμόντα, συμφωνούσαν πάντα σε ένα:
«Η Πόλη έπεσε όταν τα ...παπαδοπαίδια, γινήκανε πιο πολλά από τους ...στρατιώτες»
Τα ...παπαδοπαίδια. Αυτά που ευλογούν τους ...Θεούς. Υπάκουα, φοβικά, ενοχικά, μοιρολατρικά, ευνουχισμένα να λιβανίζουν τα ...εικονίσματα. Να ...προσεύχονται ζητώντας την ...εύνοια των Θεών. Των Θεών που ζητούν ανθρωποθυσίες.
Κοιτώ τη φωτογραφία τους...ναι, πάνω από μια ...κατσαρόλα, εκεί που οι αισθήσεις ...τρώγονται, και βλέπω την δική μου ...Πόλη. Σ’ αυτή που τα παπαδοπαίδια, έχουν πετάξει τα ράσα, τα λιβανιστήρια, τις ενοχές, τους φόβους, τα λάθος μετρήματα, τα τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, πέντε το λαδόξιδο, αυτά που πια ξέρουν ότι η ζυγαριά είναι ...πειραγμένη και θα τους κλέβει πάντα στο...ζυγι, αυτά που γινήκανε ...στρατιώτες. Και κάτι μου λέει ότι ...τη δική μου τη Πόλη, οι στρατιώτες δεν θα την αφήσουν να αλωθεί από τους βαρβάρους. Κάτι μου λέει ότι οι ...μαρμαρωμένοι βασιλιάδες παραχώνονται στις αποθήκες της ιστορίας, τυλιγμένοι με σεντονια σάβανα, τα ...παπαδοπαίδια λιβανίζουν μετ’ επιτάσεως αλλού ντ’ αλλού, και στους βωμούς των ...Θεών, άσπρα κολάρα ..βλέπω να ...θυσιάζονται.
7 σχόλια:
Ti τυχερή, να έχεις δυο γιαγιάδες!
Γειά σου λευκη μου ...Όπρα. Πολύ καλό Άννα, πάρα πολυ καλό. Αυτο το μιγμα της νοσταλγίας για αυτο που αφηνεται και της αναμονής για αυτό το όμορφο που θα έρθει.
Και μέσα απο τη καρδιά μου σου ευχομαι να ...χορεψεις Αννα.Όπως ονειρευοσουν. Γιατί τα ονειρα ειναι πάντα εδω, ζητάν,απαιτουν επιμονα το μερτικό τους. Αυτά κι αν ειναι ...δανειστές. Εκει,σε αυτά κι αν το χρεος δεν ξεπληρώνεται ποτε.
Και όσο για τους χορούς...α,οι χοροι καλη μου, ειναι κυκλωτικοι και άλλο τόσο ελευθεροι σαν ποταμοί...
Κάθε φορά απολαμβάνω τα κείμενά σου με όλες μου τις αισθήσεις. Σε ευχαριστώ πολύ.
μαλιστα , τουρκοσποροι οι κοσμοπολιτες και πολιτισμενοι μικρασιατες , ηλιθιοι και χαζοι οι ποντιοι , μονο οι δοσιλογοι και οι απογονοι των κοτσαμπασηδων ειναι γνησιοι ελληνες . ωραια "μητερα πατριδα " εχουμε .
καλη βδομαδα γιωργος -λευκαδα
Καλη σου μέρα Arnold Bocklin,
σε ευχαριστώ απο καρδιάς για τα καλά σου λόγια. Αν το παρόν blog ειχε ...μάγουλα,αυτά θα ειχαν κοκκινησει...
Καλημέρα Γιωργο μου.
Δεν μπορεσα ποτέ να κατανοησω κανέναν που νοιωθει οποιουδηποτε ειδους ...περηφάνεια,ειτε εθνική,ειτε κοινωική,ειτε πολιτική,ειτε πολιτιστική,ειτε... οτιδηποτε που αφορά την ...καταγωγή του. Περηφάνεια για μένα μπορεί αν νοιωσει κάποιος μόνο για όσα έκανε ή ακόμα περισσότερο για όσα ΑΡΝΗΘΗΚΕ να ...κανει.
Αλλα νοιωθω τυχερή,που έζησα τις γιαγιάδες μου μεχρι τα πολύ βαθεια τους γεραματα. Τουλάχιστον τη μία. Δεν ξέρω ποσο ..."Ελληνιδες" ήταν, εκεινο όμως που βιωσα,που ...ξέρω,που ...μπορώ να ξέρω, που με έμαθαν, αφορά στο ποια είναι η δική μου η Πατριδα. Και δεν ειναι τιποτα περισσοτερο-αλλά και τίποτα λιγοτερο- απο τους Ανθρωπους. Αυτους που ξέρω,αυτους που δεν ξέρω. Αυτους που μπορώ να προστατεψω,αυτους που μπορουν να με προστατεψουν. Αυτους που ακουμπάω,αυτους που με ακουμπάνε.Αυτους που σεβομαι, αυτους που με σεβονται. Αυτους που με υπέρασπιζονται,αυτους που υπέρασπιζομαι.
Πατριδα μου σημερα ειναι η Πλατεία.
Το κείμενο αυτό είναι πολύ βαρύ για την συγκεκριμένη στιγμή μου. Ζητώ συγγνώμη. Υπόσχομαι όμως ότι θα σχολιάσω το επόμενο.
Δημοσίευση σχολίου