Μωσαϊκά

Δεν είναι πια της μόδας τα μωσαϊκά. Εκείνα με τις περίεργες ψηφίδες που καμιά, δεν έμοιαζε στην άλλη, αλλά κοίτα κάτι περίεργο όλες έδεναν μεταξύ τους. Εκείνα τα ανθεκτικά μωσαϊκά που δεν γυάλιζαν, αλλά ...έλαμπαν θαμπά και ανομοιόμορφα. Συχνά οι ψηφίδες, τα πετραδάκια ξεκολλούσαν κι έμενε εκείνη η τρυπούλα, άδεια, να ...χάσκει. Η τέχνη των μωσαϊκών, λένε οι παλιοί τεχνίτες ήταν η ...κόλλα. Η κόλλα της στοργής, της υπομονής, της βραδύτητας, της συνοχής, του πάθους, της ομορφιάς.

Μάρμαρα, ξύλα, πλακάκια, υποκατάστατα μαρμάρου, υποκατάστατα ξύλου, υποκατάστατα πλακακιων, αντικατέστησαν τις ...ψηφίδες. Το μάτι μας ...εθίστηκε στο ...υποκατάστατο, στο ομοιόμορφο, στο συμμετρικό, στο γυαλιστερό. Το μόνο που απόμεινε σε αυτή τη πόλη να είναι μωσαϊκό ...είναι η ...πόλη. Τρελή. Αδέσποτη. Κι οι ...Δεσπότες δεν την ορίζουν, γιατί δεν την ...προσδιορίζουν. «Δεν ξέρεις καν τον λόγο για να με υποτάξεις» τους φωνάζει η αμαρτωλή πόλη μέσα από τα λόγια του Νικόλα. Θρησκευτική η αγάπη τους για αυτήν, αποστειρωμένη, άυλη,...αγάπη για μια ξαναμμένη Μαγδαληνή που της ζητείται κατεπειγόντως να εξαγνιστεί από τις ...αμαρτίες της. Βωβοί και Χαραγκιώνηδες περνούν την κλωστή στο βελόνι της παρθενορραφής. Μάστορες με λευκά κολάρα παίρνουν μέτρα για να περάσουν πάνω από το ...μωσαϊκό μια στρώση πλαστικού. Άλλοι πάλι να παλεύουν με σουγιάδες να ξεκολλήσουν τα πετραδάκια.

Κυριακάτικο πρωινό στριφογυρίζω στους δρόμους της Πόλης μου, της ασφαλούς μου μήτρας. Αυτή που εισπράττω σαν ασφαλή αγκαλιά, χωρίς να μου εξηγώ πως, χωρίς να θέλω να ξέρω γιατί, χωρίς να με νοιάζει να ζωγραφίσω το διότι.

Αυτή που με διάλεξε και που τη διάλεξα. Στη Πόλη Μου. Στη δική Μου Παναγιά της Τήνου. Εκεί που ακόμα τα θαύματα γίνονται. Γιατί εκεί ακόμα υπάρχουν μάτια που θέλουν να τα δουν. Εκεί που υπάρχουν πιστοί, αγωνιστές της Ελπίδας να τα πιστέψουν.

Εκεί που η αντοχή γίνεται απάνθρωπη και η απαντοχή θαύμα. Εκεί που η δύναμη είναι ...συνήθεια. Εκεί που ο φόβος έχασε την αξία του γιατί η επιβίωση χάνει τη δική της. Εκεί που το μέτρο αλλάζει γιατί δεν είναι αυτό που εμένα με έμαθαν να είναι το δικό μου. Εκεί που το άκρο γίνεται μέση.

Εκεί που δεν δίνεις, εκεί που δεν παίρνεις, εκεί που όλα ...χαρίζονται ή όλα ...αρπάζονται. Εκεί που ...εκ-πτώσεις δεν υπάρχουν. Εκεί που οι πτώσεις βιώνονται.

Εκεί που ποσοστά δεν υπάρχουν, εκεί που τίποτα δεν ποσοτικοποιείται μέσα στα ψέματα στατιστικών, ορίων και σφαλμάτων. Εκεί που κάθε τι είναι μοναδικό. Εκεί στο...όλα ή στο...τίποτα.

Εκεί που η νίκη δεν είναι...κέρδος. Εκεί που η ήττα είναι ...θάνατος. Εκεί που οι Νόμοι είναι ισχυροί όπως σε όλα τα Άνομα. Εκεί που τα πάντα φτιάχνονται από την ...αρχή, εκει που όλα είναι γυμνά, ακόμα και από τη παραμικρή υποψία βεβαιότητας.

Εκεί που όλα δεν έχουν αύριο. Εκεί που το σήμερα βιώνεται. Εκεί που το φθαρτό δεν ψιμυθιώνεται ως αθάνατο. Η Πόλη Μου.

Και εμένα που τα κτητικά με τρομοκρατούσαν πάντα, και αυτά που μου «ανήκαν», και αυτά που τους «ανήκα», Αυτή να είναι ...ΜΟΥ. Καταδική Μου. Μήτρα Μου. Ένας ομφάλιος που πάντα θα αρνιέμαι να κόψω. Η σταθερά Μου.

Στις πολυπληθείς ...παραιτήσεις μου, στα άναρχα φευγιά μου, στους σοκαριστικούς φόβους μου, στους πανίσχυρους τρόμους και πανικούς μου, σε Αυτήν προστρέχω. Κι Αυτή που με έμαθε να λατρεύω το θύτη, το θύμα και την αφορμή, να με πιάνει από το χέρι και να με περιδιαβαίνει του ...κόσμου τη πιο νευρική διαδρομή. Το δικό μου...μέντιουμ της δικής Μου αλήθειας. Το δικό Μου...παραμύθι. Η δική Μου ....παραμύθα. Εκεί, στους δρόμους της που κανείς δεν με μετρήσει ...αλγεβρικά ή ...διανυσματικά. Εκεί που κανείς δεν ενδιαφέρεται να με χώσει σε μέσους όρους, να με λειώσει σε μια ...συνισταμένη. Εκεί που οι παράταιροι είναι οι άνθρωποι Μου. Αυτοί που δεν τους «ξέρω», αυτοί που δεν με «ξέρουν», αυτοί που δεν έχουν να μου αποδείξουν τίποτα, αυτοί που δεν μου ζητούν να τους αποδείξω τίποτα. Οι ...Άγνωστοι. Οι γνωστοί ...άγνωστοι. Αυτοί που γνωρίζουν γιατί αναγνωρίζουν τα σημαντικά Μου. Την προσφυγιά Μου.

Εκεί, που το ...όλον, κανείς δεν μου ζητάει να το εντάξω στο...μου. Εκεί που κανείς δεν μου ζητάει να ...μοιάσω. Εκεί που κανείς δεν μου ζητάει να ...μοιραστώ. Εκεί που κανείς δεν μου ζητάει να ...πλανίσω και να ...πλανήσω για να χωρέσω. Εκεί που μπορώ να ...πλανηθώ. Όχι με...πλάνη πριονιού αλλά με. πλάνη ...λάθους. Άλλωστε ...για παραισθήσεις καλές φημίζομαι. Εκεί, μια κουκίδα, μέσα σε ένα μωσαϊκό.

«Αν καταρρεύσει η πρωτεύουσα θα καταρρεύσει η χώρα». Η χώρα...κατέρρευσε. Η πρωτεύουσα ...αντιστέκεται. Η πόλη ...αντιστέκεται. Η Αθήνα ...γιατροπορεύει. Εμένα.

Μια Παναγία. Μια Μαγδαληνή. Μια Παρθένα. Μια Πουτάνα. Μια Μάννα. Μια Μήτρα.

Υ.Γ. Στις αρχές του 1977 δύο φοιτητές της αρχιτεκτονικής σχολής.....